zaterdag 29 december 2012

Wishlist 2013

Het doet toch wat...een nieuw jaar in zicht.  Weeral een nieuw jaar.
Ne mens wordt er al eens emo van (nota aan de niet-emo-fans: gelieve niet verder te lezen :) ).  En met de jaren precies meer en meer.
 
20 jaar geleden...wat zeg ik...zelfs 10 jaar geleden nog was de PARTY mood de enige sensatie die je onderging op oudjaar.  Tegenwoordig maakt die feeststemming al eens plaats voor wat (zelf)reflectie.  Yep, 't is den ouderdom, zeker weten. ;) 
Niks mis met wat bezinning op tijd en stond.  Dus laten we het, op deze (bijna-) vooravond van 2013, blog-gewijs bezegelen.

Geen wishlists...die heeft iedereen in overvloed.  En eerlijk, wat is er nu zo wisherig aan die mooie sofa, of die city trip naar New York, of dat ene paar schoenen (ook al zit je schoenenkast overvol),...  If you can dream/wish it, you can do it...  of Live life to the fullest...en nog meer van datte.
We zeuren er met z'n allen toch een pakske op los.  Over materiële zaken.  Over oppervlakkige zaken.  

Mijn wishlist 2013 is, ik geef het toe, melig. En utopisch misschien. En naïef ook wel en...  Mijn wishlist 2013 is superkort ook.

Eigenlijk moet ik toegeven dat ze geheel blanco is ondertussen.  Ik heb ze daarnet gewist.  Omdat we in al ons materieel enthousiasme wel eens vergeten te genieten.  En te dromen.

Laten we daar anders 1 collectieve WISH van maken.  Enfin, 2 eigenlijk:

Genieten. Dromen.


De rest komt als vanzelf.


En tot slot een, dik-verdiende, staande ovatie voor mijn trouwe Miss Mamalicious-clubje: Bedankt voor het lezen, voor de enthousiaste reacties, voor de aanmoedigingen.  Hartverwarmend! 
CU next year, more MM-stuff to come!

X.

woensdag 19 december 2012

Goede voornemens


Gaan sporten, gezonder eten, minder stressen, meer tijd voor familie en vrienden,... Iedereen maakt ze, de gekende goede voornemens.  Eind 2012 is dat niet anders.  Zoals het hoort met tradities! 

Op Facebook zie je al de eersten passeren.  De volgende dagen bulkt het er van.  Leuk om te lezen!
Het werkt aanstekelijk.  En het doet je nadenken, toch wel. 

Indien je er nog eentje moest zoeken, dan heb ik trouwens een enorme aanrader voor je.  Zie hierboven.  Ben een ervaringsdeskundige.  big grin
 
Ja, ik doe wat ik graag doe.  Al durf ik het bijna niet hardop zeggen.
Maar toch doe ik het...ik heb een leuke job.  Eentje waarin ik dat fameuze ei kwijt kan.   Yep, I am one happy working woman

In 2013 ga ik echter nog een happier ei leggen.  Of liever: een extra ei.  Er komt een surplusje.  Mijn eigenste kersje op de taart, zeg maar. 
Die schrijfmicrobe van mij wordt immers alleen maar groter.  Een ware epidemie, dus een remedie dringt zich op.  Of ze plaatsen me binnenkort in quarantaine. :)  

De enige remedie voor die kriebelende microbe is simpel...schrijven, schrijven, schrijven. 
En schrijven zullen we doen.  Hopelijk vele dagen lang. 

In 2013 breekt de wondere wereld van het freelancen aanEen nieuwe wereld.  Helemaal te ontdekken.  Een eerste kennismaking met de administratieve kant was er al eentje om u tegen te zeggen. Wat maak je in orde als je start met een zelfstandig bijberoep...BTW-nummer, ondernemingsnummer, aansluiting verzekeringsfonds, btw-plichtig, niet-btw-plichtig,....  Amehoela!  time out
Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik daar -oh zo goed- in ben.  Ahum! winking

Laten we hopen dat de rest vlotter verloopt.

Ik wens iedereen alvast zééééééér zàààààààààlige kerstdagen en een knallend eindejaar.  Met of zonder pakketje goede voornemens.


X




zondag 16 december 2012

Quality time

Voor de verandering hadden we eens geen verplichtingen dit weekend.  Op het programma enkel quality time.  Dag 1 met de wederhelft, dag 2 met de hele kroost.

Starten deden we in Gent.  Toch mijn all time favourite.  Heerlijke stad.  Het heeft iets van een groot dorp.  Wat een pluspunt is je als van plan bent om, zonder enige strategie, te gaan kerstshoppen.  happy  Kwestie van de voetjes niet te zeer te kwellen!


Om nog maar te zwijgen van het prachtige historische kader.  Een beetje zoals die andere historische stad, maar dan échter.  Vind ik. 
Dag 1 eindigde met een lekker etentje.  Zo eentje waarbij je je kan concentreren op je eigen bord, waarbij je geen omkijken hebt naar wie al dan niet zijn glas omgestoten heeft, waarbij je geen smospartijtjes op te kuisen hebt, waarbij je geen 5 keer moet opstaan voor de sanitaire stopjes.  Waarbij je zelf je happen op een gastro-enterologisch verantwoorde manier kan kauwen en verteren. Ja, waarbij je zelfs wàrme happen kan nemen!  En zelfs nog een deftig gesprek kan voeren.  happy  Fantastisch!
Anders moeten we dit 1x per week invoeren, was de conclusie.  happy

Maar het mocht toch snel dag 2 zijn.  Want hoedanook verlang je weer naar die 2 maaltijd-verstorende kapoenen.
Na het ontbijt naar huis en meteen richting bioscoop met z'n allen.  Voor Rammende Ralph, of Wreck it Ralph
Voor diegenen die ons verdenken van pedagogisch onverantwoorde films winking, zie hieronder:


Dag 2 sloten we af met een lekker vettige, maar véél minder rustige, hap bij Mc Donald's!


Het contrast met dag 1 kon niet groter!
Maar ach...ons viermanschap is bij deze weer versterkt! happy



zaterdag 8 december 2012

Feeling so... Jingle Bells

De Sint is nog maar net het land uit, of ho, ho, ho...de Jingle Bells doen al hun intrede.
Move over kilo's speel-en snoepgoed, hier komt de...Kerstboom!  Terwijl de kids (en ja, ook manlief) zoet zijn met de Sinterklaas-buit, zal mama er eens aan beginnen.

Beetje copy-paste- gevoel elk jaar, maar hoedanook: heerlijk, toch?  Een postkaartje van een (weliswaar smeltend) sneeuwlandschap buiten maakt het af. 
Maar eerst: op naar de dichtstbijzijnde kerstshow en alle bling bling inladen.  1 tegenvaller: de portemonnee blinkt plots wat minder aan de kassa. winking  De peperdure (maar prachtige!) slinger van echte struisvogel-veren had ik dan nog laten liggen.  Arme beestjes.  Ja, ook struisvogels hebben recht op X-Mas.
 
Na de shopping spree...het traditionele gevecht met de lampjes.  Een rotklusje is dat toch steeds.  Heb je dat hele kluwen ontrafeld, de stekker in het stopcontact...werken er 1, 2, 3, 4...niet meer.  Aaaaaaaah.at wits' end 
Hop.  Terug richting kerstshow.  Samen met vele andere lampjesliefhebbers, merk ik.  Geen Kerst zonder lichtjes, da's duidelijk.

Maar goed, na veel vijven en zessen staat Mr. Christmas Tree te blinken in onze woonkamer.  Love it! 

donderdag 6 december 2012

Sinterklaas bestaat

De kids zijn euforisch dezer dagen.  Begrijpelijk.  Wat een feest toch voor die gasten.  Sinterklaas en Pieten all over the place.  De jongens weten niet meer waar ze het hebben met alle hulp-versies. happy
Ik kijk nu al op tegen de dag dat de Sinterklaas-illusie doorprikt wordt.  Zo héél lang zal het niet meer duren, met eentje in het 2de leerjaar. sad

En terwijl zij zich verheugen op nog maar eens een Sint-verrassing dit weekend, was mama blij met haar eigen Sint-kadootje deze week.  Erg blij.  En opgelucht.  Na lang gepieker, zoeken, informeren, ... weten we sinds deze week eindelijk wat de oorzaak is van onze oudste kapoen zijn rekenproblemen.

Na testing bij de psychomotorisch therapeut blijkt hij een lateralisatiestoornis te hebben.  Het klinkt zeldzaam, en misschien wat akelig...Maar dat is het niet.  De halve school kampt ermee.  Blijkbaar.   

Kinderen van die leeftijd zijn normaliter lateraal, dus ofwel uitgesproken links of rechts.  (auditief, visueel tot hand-en voetcoördinatie).  Onze oudste is bilateraal: hij is auditief en visueel rechts, maar hij voert links uit.  Probleem, vermits de waargenomen info in de hersenen 'overgezet' moet worden van rechts naar links.  Wat meestal niet vlot en snel verloopt bij zo'n stoornis.  Gevolg: leerproblemen.
Gelukkig kunnen we er iets aan doen: 1x per week psychomotorische therapie.  En we kunnen daarvoor terecht bij een groepspraktijk van gedreven experts die op een supergoeie wijze aan de slag gaan met kids.

Mega-opgelucht en blij nu.  Dit is mijn eigen kleine/grote Sint-cadeau.  De beloning voor het wekenlange zoekwerk.   Met GROTE dank aan de alerte Miss Mamalicious-lezeres die me hierover tipte.  Dankzij haar zitten we nu op het goede spoor.

Wat ik blijkbaar niet kon verwachten van de school.  Jammer.


Happy b-day Sint

  

dinsdag 4 december 2012

Happy Halve Verjaardag!

Ik merk dat ik plots weer in maanden tel, zoals ik met mijn pasgeboren baby in maanden telde.  Deze keer gaat het - voor alle duidelijkheid- om mijn MM (Miss Mamalicious)-baby. 
Voor de kids gaat het inmiddels al even in jaren. happy

6 volle maanden telt mijn jongste creatie ondertussen! Hiep hiep hoeraaaaaa!

Toen ik een half jaartje geleden aan de slag ging met mijn blog-microbe, was ik toch wel een beetje bang.  Of liever: terughoudend.
Dat bloggen, ik begreep het niet zo goed.  Wie gooit nu zomaar zijn (halve) leven op het net?  En waarom denk ik dat ook maar iemand geïnteresseerd zou zijn in dat leven van mij?  Wie gaat het lezen?  En hoe gaan ze reageren? nail biting

Maar het bleek gewoon wat koudwatervrees.  Iets wat elke penliefhebber moet overwinnen, vermoed ik.  Of je nu fictie of non-fictie schrijft.
Uiteindelijk valt het best mee allemaal.  Die koudwatervrees veranderde snel in een waterval aan inspiratie en aan woorden.  In feite is het een vorm van therapie, een uitlaatklep,...een passie. 

Een voorliefde voor taal had ik altijd al.  Het ordent mijn gedachten en laat me, eens zwart op wit, alles in (een ander) perspectief zien. 
Soms helpt het zelfs relativeren.  Mijn recept: effe je frustratie neerpennen, een paar minuten/uren/dagen (naargelang de ernst) laten trekken, herlezen...en dan beseffen dat het, in 99% van de gevallen, larie en apekool is.  happy

En dan krijg ik ineens flashbacks vanuit mijn tienertijd.  Uren en uren schreef ik mijn diepste zieleroerselen in zo'n ultra-lelijk dagboekje (ja-haa, mét slotje!).  Jaren later heb ik ze nog eens ter hand genomen.  Bij wijze van nostalgie.  Ik hou van nostalgie.
Resultaat?  Een beetje weemoed, maar vooral: hilariteit alom. In mijn eentje hardop gelachen om de bekende mini-drama's: om mijn zoveelste gebroken hart (dat een paar dagen later uiteraard alweer gelijmd was).  Om de zoveelste discussie met het thuisfront en het bijbehorende ongenoegen...  Tieners zijn echte emo-rollercoasters.  Schitterend!
Al zal ik er binnen een aantal jaren wellicht minder enthousiast over zijn.
Maar jongens zijn minder erg dan meisjes.  Toch?? big grin


Happy halve verjaardag, MM!  party





   

vrijdag 30 november 2012

Over werkpaarden en luxepaarden

Ge hebt werkpaarden en ge hebt luxepaarden, zei mijn oma altijd. 

Eerlijk? Deze week was ik eentje van de meest luxe-rige soort.... Kwestie van wat tegengewicht te geven aan dat werkpaard-gehalte.  happy

Een portie decadentie werd aldus maandag ingezet.  Waar ik me op die dag meestal begeef van de ene drukke ochtendspits (thuis) naar de andere (werk), zat ik met mijn voetjes in een heerlijk geurend en warm scrubbadje te wachten op mijn massage.

Het vriendelijk, Indonesisch madammeke moet aan me gezien hebben dat ik het broodnodig had.  Ze bleef me maar warme kopjes gemberthee met honing schenken.  Die overigens héérlijk was.   Geen stress, geen andere afspraken, geen rompslomp...
Ik, mijn gemberthee en de Indonesische masseuse. 
De gelukzaligheid was met geen spons van mijn gezicht te vegen.

Ik onderging en genoot...de stress van de afgelopen weken werd vakkundig en op Balinese wijze uit mijn lichaam gekneed.  Het zorgde zelfs voor een yoga-effect.  Geen enkele gedachte verstoorde de rust...  Of toch wel...misschien moeten we maar emigreren naar Bali??

Lichte teleurstelling kan ik echter zelden verbergen na zo'n massage.  Hoe?? Is het uur al écht voorbij??  En de Indonesische masseuse blijft vriendelijk lachen.  Bijna mokkend spoel ik dan maar de overvloed aan olie van mijn ontspannen lijf.  En jaaaa,  ontspannen ben ik helemaal.   Wat een hemelse start van de week
Manic Monday?? NOOIT van gehoord!

De week eindigde met mijn meest recente food-verslaving: sushi!  Met een tussenstop bij een Scandinavische meubelgigant en met Guga Baùl's Maestroloog.  Bekend van o.a. zijn hilarische imitaties in Tegen de sterren op.  Schitterende voorstelling was het!  Lachen, gieren, brullen, zelfs tot tranen toe....laughing

Wat mij betreft, dé anti-stress-tip bij uitstek!


Have a happy stressless weekend! big grin


 

donderdag 22 november 2012

Me, myself & I

Mijn hoofd, lijf en leden vertellen me dat het dringend tijd is voor een portie good old me-time.  En dat werd vandaag op trompetterige wijze aangekondigd door een dijk van een hoofdpijn-aanval.  Mannekes, ik zie er nog scheel van.
Gelukkig bestaat er zoiets als Dafalgan Forte en nog één, en nog één.  En de zetel...

En oef... dan gaat het even wat beter.  Mijn hazenslaapje wordt echter snel verstoord door mijn 3 mannen.  Ze staren me bezorgd aan, met de heuglijke melding: je ziet er slecht uit, mama.  Ok, what's new?  Merci jongens, echt merci...sigh

Misschien hangt er wel iets onder de leden, een griepje of zo?  Geen idee. 
Maar wat ik wel weet, is dat ik de laatste tijd weer aan een rotvaart bezig ben.  Ik zal het ook nooit leren, hé... 
Action Woman, that's me.  Voorbeeld: voor een probleem zoek ik een oplossing, en nog één, en nog één.  Moest de ene niet werken, dan is er tenminste de andere.  Better be safe than sorry.  Ik schiet er desnoods voor van hot naar her en google me daarbuiten ook nog een ongeluk. 
Ik wil ook snel resultaat zien. Anders kan ik niét op mijn lauweren rusten.  Vermoeiend?  Slopend kan ik zijn!

One step at a time... het is een GROOT werkpunt.  Geduld is een schone deugd.  Nu het nog onthouden...

Mijn eerste actiepunt voor morgen staat ondertussen al vast: een dagje verlof vragen.  Punt twee: een massage vastleggen.  Voorwaarde: eentje van min. 90 minuten
THAT'S IT.  Twee actiepunten op een hele dag, en dat enkel voor me, myself & I...
Ben goed bezig, toch??




vrijdag 16 november 2012

Enjoy the music

Feeling sad, feeling happy...ik ben een fervente aanhanger van de muziektherapie.  Muziek is mijn life saver.  Wanneer mijn tong op mijn tenen hangt tijdens het lopen, bijvoorbeeld.  En ikzelf mijn ergste vijand word...zou ik hier al stoppen, of niet? 
Wanneer ik tijdens een slopende file-rit bijna mijn stuur opvreet.  Wanneer stress de kop opsteekt...   
Ja, goeie muziek maakt mijn dag.  En dan is mijn favoriete radiozender mijn trouwste bondgenoot.  Het lijkt ook wel of ie altijd weet welke mood-plaat gespeeld moet worden.  En zo een big smile op mijn gezicht tovert. In enkele gevallen krijgt ie me zelfs zover dat ik luidkeels begin mee te kwelen.  surprise

Aan mij is geen zangtalent verloren gegaan.  Laat dat duidelijk zijn.  Maar stiekem durf ik wel eens geloven (hopen) dat ik in een vorig leven iets deed met muziek.  Muzikant, of zangeres of danseres...  Helaas schiet er in dit leven niet zoveel van over, buiten een béétje gevoel voor ritme dan... I don't want to see

Jaloezie is een slechte eigenschap.  Ik weet het.  Maar ik ben hopeloos jaloers op goeie muzikanten, op artiesten, kunstenaars, dansers, ...
Anderen beroeren met je creaties.  Het summum van voldoening, lijkt me.

Of het er in dit leven nog inzit?  Kans is klein.  Misschien in een volgend leven dan? winking

En ondertussen: enjoy the music! 

My favourite list    (nota: het duurt wel een ganse werkdag eer je door mijn hele lijst bent...kwestie van die werkdag door te komen.  Veel luisterplezier winking)

zaterdag 10 november 2012

Brief aan de school

Laten we een taboe maar een kopje kleiner maken bij deze.  Ook al heeft niemand er echt zaken mee en hoef ik dit niet te vertellen.  Maar ik ben ervan overtuigd dat ook dit voor velen herkenbaar is...en omdat in het leven niet alles verloopt zoals je het zelf wil, zeker? 

Mijn kind heeft het niet makkelijk op school.  Voilà, het is eruit. 
Aan die lat, die hoge lat, geraken is zwaarder dan gedacht.  En ja, elke dag is zelfs een kleine strijd.  Waar het 1e leerjaar een ware cultuurshock was t.o.v. de kleuterschool, is dat in het 2e leerjaar minstens zo het geval.  Maal-en deeltafels staan nu op het programma.  Wat een hel.  Althans, voor onze kleine man toch. 

Taal daarentegen lijkt wel zijn natuurlijke habitat.  Lezen en schrijven...smoothly.  Toch vreemd dat daar zelden of nooit een mediaan te bespeuren valt.  Jammer...
Het zou zoonlief alleszins een extra boost geven.

En dan stel ik me de vraag, beste school, of er ook nog plaats is voor de talenten en voor het welzijn van een kind.  Ik hoop vurig van wel.  Al heb ik nu, en vergeef me als het niet zo is, het gevoel dat enkel de tekorten in een vuurrood spotlicht gezet worden. 
Mijn kind van 7 kan ondertussen die vuurrode kanttekeningen lezen.  En, zoals u weet, kan hij dat erg goed.

We oefenen, oefenen, oefenen...optellen, aftrekken, brugoefeningen, vermenigvuldigen, delen, enz...hij geeft het beste van zichzelf, ook op de zogezegde huiswerkloze dagen.  Ja, ik heb soms medelijden met hem.  En dan zie ik niet meer het onbezorgde kind van weleer.  Nee, eentje met zorgen en prestatiedruk.

En dat, beste school, is nu net iets waarvan ik hoop dat men in de toekomst - en hoe sneller, hoe liever- veel meer aandacht voor zal hebben bij de ontwikkeling van een kind.  Een kind van 7, zonder zelfvertrouwen en zonder plezier in school, dat kan toch niet de bedoeling zijn?

groeten,

Een fiere mama



donderdag 8 november 2012

Muscles from...??

Ik dacht toch al wat gewoon te zijn ondertussen...2 x een loopschema van ettelijke kilometertjes per week (en dat toch al meer dan 1 jaar lang smug ), dagelijks het gebruikelijke heen-en-weer-gespurt van een doorsnee-mama,...  Wie denkt er dan nog aan spierpijn??
Ikke niet, hoor!

We zijn dus weer een illusie armer.  Ik heb wel degelijk nog véél ongetrainde spieren in mijn lijf zitten. 
Een evenement op het werk, dat plaatsvond op een immens grote hogeschoolcampus - en recentelijk zelfs nog uitgebreid ook, drukte me afgelopen dinsdag keihard met de neus op de feiten. 
Heb ik me daar gedurende een 4-tal uren de benen van onder het lijf gecross't, zeg.  De 120 deelnemers hebben, in het beste geval, slechts een vliegensvlugge flits van mezelf voorbij zien zoeven, vermoed ik.

Met als gevolg dat ik nu zo stijf ben als Houten Klaas.  Gisteren vroeg zoonlief waarom ik zo raar liep. Hij zag me de trap afdalen, euh...afstrompelen liever.  Het leek wel of het met 1 gespalkt been was.
Ja, zelfs 2 dagen later doet het nog steeds pijn...  crying  Een pijnstiller heb ik nog net kunnen weerstaan.  Flink hé?  Tough me winking

Zo, klaag-kwartiertje afgelopen.  Back to work...
...auw...



zondag 4 november 2012

Wijsneuzerij

Familieleden, vrienden, doorwinterde Miss Mamalicious-lezers...ze kunnen het allen bevestigen: onze jongste hier, daar zit behoorlijk wat pit in. 
Het is een typisch nummer twee-gevalletje, zoals ze zeggen. 

De plaats in het gezin bepaalt je karakter, zo blijkt.
Aha! Een wetenschappelijke verklaring.  whew!
Nummer twee is vaak creatiever, sneller zelfstandig ook.  Meestal behoort het ook tot de populaire kinderen uit de klas, vertelt de vakliteratuur.

Wijsneus mogen ze daar dan, wat onze nummer twee betreft, ook nog aan toevoegen.
Ook al is hij nog maar 5, een discussie is meneertje niets te veel. En hij heeft graag het laatste woord (mmm, van wie zou hij dat hebben?? raised eyebrows).  Gevatte oneliners vormen ondertussen zijn specialiteit.

Vandaag kwam er zo eentje ongezouten uit:
Zijn broer toonde dezemorgen op het voetbalplein niet al te veel inzet.  Tot grote ergernis van de papa.  Tijdens het eten volgden een paar duidelijke aanwijzingen (die toch wel verdacht veel leken op een preek, maar soit...).  Waarop nummer twee kordaat het woord nam en meteen een einde maakte aan papa's voetbal-monoloog: Papa, JIJ bent zijn trainer wel niet, hé!

Even zaten we met z'n drieën verstomd te staren naar nummertje twee, die zich wijselijk concentreerde op zijn bord.  Om het daarna met z'n allen uit te proesten.  laughing

Onze n° 2?  Wijsneus n° 1!


vrijdag 2 november 2012

11de maand, feestmaand

In deze familie beginnen de feesten al een maand vroeger.  November is hier een ware feestmaand, een opeenvolging van verjaardagsvarkentjes.  Te beginnen met het kleinste exemplaar.  Hij kijkt er al weken, màànden zelfs, naar uit.  Volgende week woensdag is het zover. Nog 5 keer slapen!!!

Ja, 5 worden is hét event van het jaar!  En dus beginnen we morgen al met verjaardagsfeestje part 1.  Volgende woensdag deel 2 in de klas.  Zijn bestelling was duidelijk: cupcakes, en alléén cupcakes...mét mooie versiering, mama
Als je 5 wordt, is je wil wet...Of wat dacht je? big grin Voor even toch...

Eind van de week volgen dan deel 3 en 4 van de verjaardagsmarathon.  Een paar vriendjes mogen mee naar een (oorverdovende) binnenspeeltuin.  De kids vinden het een paradijs.   Voor mama: HELLO oordopjes! 
En als afsluiter verrassen we ook nog de voetbalvriendjes met lekkers. 

THE END...


Of toch net niet...want tot eind november regent het hier verjaardagen.  Gelukkig voor de agenda geen 4 feestjes per jarige...Die krijg je alleen maar als je 5 wordt, natuurlijk :)

Happy b-day mijn kleine lieve schat!!!




vrijdag 26 oktober 2012

HHP-lijstje

Op druilerige dagen als deze, zelfs al is het een vrijdag én zelfs op de vooravond van een weekje vakantie, doe ik graag beroep op mijn Helemaal Happy de Peppy-lijstje.  Instant feel good verzekerd!

Helemaal happy de peppy word ik al van:

- een warm bad in het midden van de dag (én in een huis, zo stil dat ik er bijna bang van word)
- een onverwacht, gezellig familie-etentje, in de meest saai ogende (maar lekkere!) brasserie van het dorp
- mijn liefste kapstertje die mijn verzopen kat-coupe vakkundig onder handen neemt
- Latch van Disclosure op maximum volume (en collega-automobolisten die me verbaasd aangapen...ja sorry mensen, 't is écht een dijk van een nummer, dus laten we onszelf even gaan, hé) 
- de gedachte aan uitslapen...maar liefst 2x op rij!
- 2 dagen uitwaaien aan 't zeetje
- mijn 2 kleine energiebommetjes die in no time uitgeteld liggen te knorren


Het leven kan toch zo...heerlijk happy de peppy eenvoudig zijn, niet waar?

Fijn weekend!! En aan alle chancaars met een weekje verlof (zoals mezelf...ha!): genieten!!!


maandag 22 oktober 2012

Ldvd

Het is zover.  Mijn oudste zoon heeft al een eerste gebroken hartje op zijn geweten.  Aan een schooljaartje grote liefde kwam vorige week een dramatisch einde.  Ja, drama.  Ze is héél boos en verdrietig, zei hij. 
Logisch.  Een ander vriendinnetje had al genadeloos het plaatsje ingepikt.

Mijn meisjeshart bloedde zowaar.  Ik had werkelijk medelijden met het kind.
Bijna had ik hem een onvervalste mama-preek gegeven, met alle toeters en bellen, en do's en don'ts.  Maar inderdaad...keep it calm mama, hij is nog maar 7.

Maar die 7-jarige vond ik toch ineens heel koel toen hij zo -langs zijn neus weg- zei dat hij het uitgemaakt had.  En of dat nog niet genoeg was, ging hij vervolgens heel beredeneerd al haar tekeningen en briefjes -die we maanden voordien zorgvuldig boven zijn bed bevestigd hadden- één voor één van zijn slaapkamermuur halen.
Ze moesten weg, kapot zelfs.  Néé, niet kapot, riep ik bijna.  OK, dan mag jij ze hebben, zei hij onverschillig.  Hij rolde met zijn ogen en weg was ie.  

Geduldig heb ik de verfrommelde briefjes weer gladgestreken. De reeds gesneuvelde tekeningen weer gebricoleerd met plakband en vervolgens veilig weggeborgen.  Ja, ik weet het... mama, overdrijf niet zo...
Maar later zal hij me nog dankbaar erom zijn...of niet, denk je?

Enfin, laten we vooral vurig hopen dat hij geen prof hartenbreker wordt...
Mama's missie voor de volgende jaren is dus bij deze bekend.  Wish me luck!






donderdag 18 oktober 2012

De 10 geboden voor een goede vrouw

Religie, het woord heeft doorheen de jaren toch wel een beetje een 'vieze' connotatie gekregen.  Ikzelf heb er ook heel weinig mee...tot niets, in feite.
En met alle respect, maar het is ook helemaal niet zo hip, hé.  (mijn excuses voor de diepgelovigen onder ons)
Wel heb ik het altijd fascinerend gevonden dat de Bijbel dé bestseller aller tijden is. Logisch natuurlijk, aangezien het werk al sinds mensenheugenis bestaat. 
Daar kan geen Vijftig Tinten tegenop. 
Maar de inhoud hult zich voor mij nog in een waas van mysterie.  En bijgevolg kan ik er nauwelijks iets zinnigs over zeggen.
Verder dan de verplichte nummertjes in de godsdienstles (ja, wél op een ultra-katholieke school mijn broek mogen slijten) ben ik immers nooit gekomen.  En maar goed ook. Want wat ik vandaag in de krant las, tart elke verbeelding.  De donkere Middeleeuwen, maar dan in het kwadraat.

De titel De 10 geboden voor een goede vrouw klonk nochtans veelbelovend.  Een mens (ja, zelfs een vrouw) kan altijd bijleren, niet waar?  De foto erbij illustreerde een vrouw, zittend op het dak van een huis.  Vreemd.  Misschien de 10 geboden van hoe het net niét moet.  Om je zin te krijgen thuis, kruip je het dak op, of iets in die aard...? ;)
Het artikel ging over Rachel Evans, een 31-jarige Amerikaanse.  Ze leefde een jaar lang volgens de Bijbel, en schreef er uiteindelijk een boek over. 

Ze hield zich onder andere aan deze tien geboden:
  • Maak zelf al je kleren.    no way
  • Ga tijdens je menstruatie apart leven van je man.    can live with that
  • Sta voor zonsopgang op om ontbijt te maken.    mmmm, nee...nog meer ochtendhumeur
  • Volledige onderwerping aan de man.   in geen 100 jaar
  • Noem je echtgenoot ‘meester’.   in geen 1000 jaar
  • Roddel nooit.    is ook nie schoon, nee. foei
  • Ga op het dak van je huis zitten wanneer je wel roddelt.    hoogtevrees!
  • Beoefen elke maand een nieuwe deugd (nederigheid, netheid... )   wil het wel eens 1 maand proberen met netheid
  • Zwijg in de kerk.   horen ze tenminste niet dat ik geen enkel gebed ken, zelfs geen simpel wees-gegroetje
  • Bedek je hoofd tijdens het gebed.  OK, ingeval van een bad hair day
Nu weet ik weer waarom die bestseller me nooit heeft kunnen boeien...
En dames, moraal van het verhaal:
Haal hem nooit in huis!




ps: al een geluk dat we niet meer in die Middeleeuwen leven...na dit hadden ze me waarschijnlijk, Jeanne d'Arc-gewijs, op de brandstapel gesmeten.  ;)

woensdag 17 oktober 2012

When words fail, music speaks

Ik zou vandaag wel 1000 woorden willen schrijven over hoe je was...en in principe zou ik het moeten kunnen, want het is al 10 jaar geleden.  Vandaag, dag op dag, uur op uur...
Maar tegelijk is het nog maar 10 jaar geleden.  En vind ik vandaag niet de woorden die ik zou willen vinden, in welke vorm dan ook.  Sorry dat het niet lukt, lieve mams.  Ik had nochtans een mooie tekst voor je gepland, maar de pen wil deze keer niet zo mee.

Dus daarom...als het niet geeft...laat ik de muziek het van me overnemen.  Alleen vandaag.
Mis je.


No sound but the wind 

Voor iedereen die iemand moet missen...
big hug { }



zaterdag 13 oktober 2012

Je hebt zo van die dagen...

Grrrr-dagen...Ken je het fenomeen?  Dagen die niet snel genoeg om kunnen zijn, dagen waarop je wil vloeken als een ketter, dagen waarop je van de ene Murphy-wet in de andere rolt,... Gisteren was er zo eentje.  Het leek wel vrijdag de 13de i.p.v. vrijdag de 12de. Nu viel Murphy op zich nog wel mee, maar laten we het er gewoon op houden dat het mijn dagje niet was, écht nièt.  Làng geleden was het, zo'n onvervalste baaldag.  Heb hem echter niet gemist, moet ik zeggen. 

Misschien is het wel de maand.  Oktober is niet mijn ding.  Of het weer...
het is ook enorm grrr-weer.
In elk geval, vrijdag de 12de is voorbij...oef.  Een dikke, vette streep eronder.  Maar ik ben er zo eentje waar dat nog wel blijft nazinderen.  Loslaten is niét mijn sterkste troef.

Anderzijds is het ook allemaal zo nietig, die kleine ongemakjes die ons teisteren.
Een bende klagertjes zijn we, denk ik dan wel eens, als ik de krant opensla.  Een voetballertje van 7 dat overlijdt tijdens zijn training.  Zomaar ineens.
Of een jongetje van 3 dat overlijdt na een routine-operatie.  Een bus kinderen die ineens uit het leven gerukt wordt.  Je mag daar niet bij stilstaan, zegt men dan.  Maar daar kan ik mijn ogen niet voor sluiten.  Ik kan daar dus dagen slecht van zijn.  Noem me een emo-kikker, of een wooss...Whatever.

Het plaatst alles ineens wel weer in zijn perspectief.  En knuffel ik mijn kinderen eens zo hard, zie ik de niet-opgeruimde rommel wel eens door de vingers, schotel ik ze -op een gewone vrijdag de 12de- hun lievelingskostje voor mét kinderchampagne, plan ik binnenkort een weekendje zee met het hele gezin ...niet omdat er iets gevierd moet worden.
Of misschien wel...we vieren dat we damn lucky bastards zijn, chancaars, zondagskinderen...  Hoe je het ook wil noemen.

En bij deze kieper ik mijn vrijdag, de 12de, resoluut de vuilbak in.

woensdag 10 oktober 2012

El fashionisto

Als aanstaande mama droom je toch altijd wel een beetje van een baby girl; daar moeten we niet flauw over doen.  Bij mij was dat toch zo, verschillende jaren geleden.  (Al is het tij ondertussen helemaal gekeerd, hoor :)...boys zijn super!)

In ieder geval: toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap wist dat ik voor eeuwig en altijd in de minderheid zou zijn thuis, was ik dan ook lichtjes teleurgesteld.  En ja, een derde was/is uitgesloten.
Dus geen girlie girl, geen roze invasie, geen bondgenoot voor mama, geen shopping-uitjes gezellig met z'n twee...

In de plaats 2 jongens, en dan nog van de meest mannelijke soort...inclusief een aversie voor shoppen...ja, het hele stereotiepe plaatje is aanwezig.  Behalve onze jongste dan.  Tenminste, als het op zijn garderobe aankomt. 
Ondanks zijn gloedhekel aan shoppen, heeft dit kleine heertje toch een uitdrukkelijke voorkeur als het om kleren gaat.  ERG uitdrukkelijk!

Elke ochtend wacht mama min of meer gespannen af wat de kleine fashionisto vindt van de kledingkeuze voor hem die dag.  Prinsheerlijk, hé, zou je zo denken?

Maar nee, het is vaak niét OK, hoor.  T-shirts moeten mét print, en liefst zo heavy mogelijk.  Een robot of één of ander akelig dier is een pluspunt.  Een brave print een no go!
En dan de broek...als ik hem carte blanche zou geven, kiest hij zomer én winter - de zon schijnt toch, mama!- een rode short.  Ja, rood is wel OK.  En oef, een jeans kan er ook nog mee door.
De jas mag ook niet te dik zijn, want dan heeft hij een dikke buik.  De ijdeltuit.

En dan - eindelijk!- de schoenen...
We zijn er, denk je dan...Maar nee, het is de laatste, maar toch wel meest spannende etappe voor we aan de finish, zijnde de auto, zijn.  Er zijn al verschillende modellen de revue gepasseerd, maar het is me nog steeds niet duidelijk wat op meneer zijn goedkeuring mag rekenen. 
Ja, zwaar beladen ochtenden soms. ;)

Misschien moet ik met mijn kleine veeleisende fashionisto toch maar eens de stad in.  Wie weet, gaat hij het nog leuk vinden.  En heeft mama dan uiteindelijk toch nog die partner in (fashion-)crime??  :)


zondag 7 oktober 2012

Yes, I can!

Enorm trots ben ik...op zoonlief die vandaag deelnam aan de Kids Run.  En die nu super-fier gaat slapen mét zijn bling bling-medaille.  Super cool stond hij aan de start, helemaal alleen.  Met een zelfverzekerde smile verscheen hij terug aan de finish...  Hij is dan ook al ervaren, hé...het was zijn 2e keer. :)
In tegenstelling tot de mama... dé ontgroening, part I.

Ik was toch een ietsiepietsie nerveus bij de start (te verwachten bij groentjes): visioenen over schoenveters die zouden loskomen, een insect dat in mijn oog zou vliegen, mijn mp3 die het zou begeven (geen muziek in mijn oren= ramp), dat ik zou vallen, dat ik pijn zou krijgen, dat ik als traag slakje de bezemwagen voor de wielen zou lopen, enz...

Eens aan de startlijn van de 5 km Ladies Run werd het er niet beter op...dames die er angstaanjagend professioneel en mega-afgetraind uitzien, verhalen over hoe zwaar het laatste stuk wel is (dat licht bergop gaat),... 
OK, dan maar de mp3 op full volume en...gaan!  Verstand op nul. 

Het liep enorm vlotjes, zalig zelfs...in een heerlijk herfstzonnetje, met ontelbare enthousiaste supporters langs de zijlijn.  Wildvreemden die je aanmoedigen, alsof hun leven er vanaf hangt... vreemd gevoel, maar leuk!
En geen sprake van de doem-scenario's hierboven, behalve dan mijn chrono die het begaf zonder dat ik het goed wist...  Dus geen idee of ik op schema liep of niet, beetje vervelend wel. 

Tja, op 50 m van de aankomst bleek het dan net niet op schema te zijn.  In de eerste helft wat te traag gelopen, en dat kan je met een spurtje de laatste 50m niet meer goedmaken, maar daar gaan we niet over zeuren, hé...

Wat hebben we geleerd vandaag? Dat DDH een absolute must is voor elke (amateur-)runner, dat deelnemen belangrijker is dan een goeie tijd (winnen is op zijn zachtst gezegd een utopie), dat ik volgend jaar zeker en vast opnieuw aan de start sta!
En dat ik nu een lekker wit wijntje verdiend heb! :)


YES, I CAN!!!



dinsdag 2 oktober 2012

DDH-syndroom

Wees gerust...het is geen besmettelijke ziekte, en ook geen persoonlijkheidsstoornis.  Van het eerste ben ik vrij zeker, van het tweede ook...denk ik. biggrin  
Al kan ik 's avonds wel eens in een schrijf-monster veranderen. wink

Nee, het DDH-syndroom heeft alles te maken met aanstaande zondag, 7 oktober.  Dwars Door Hasselt...D-Day!
Zoals zovelen, ben ik - ja, zelfs ik, 200% a-sportieveling-, ten prooi gevallen aan de runner's hype.  Welgeteld 1 jaar geleden.  En dat was niks te vroeg, na een kleine 10 ultra-luie jaren. 
En néé, shoppen is géén sport...al heb ik mezelf dat lange tijd wel wijsgemaakt.  Je zweet toch ook zo...van al dat passen, nee?

In ieder geval, ook het (sportieve) verstand komt blijkbaar met de jaren, en 1 jaar geleden stond ik bijgevolg zowaar op de loop-piste, mét mijn nieuwe loopschoenen en wonder boven wonder: met tonnen motivatie.  Start to Run bleek een succes.  Zelfs in hartje winter, zelfs bij -7 graden, zelfs bij regen.  Grote ogen van verbazing in mijn omgeving. 
De 10 km was het ultieme streefdoel en een paar maanden geleden was dat ook -halleluja- een feit!  Mijn persoonlijke Guinness Bookje of Records.
Maar ik ben er toen efkes over gegaan... Je kan blijkbaar ook overdrijven in de goeie richting.  Wie had gedacht dat dat uitgerekend mij zou overkomen?? 
Volgens de dokter had ik geen energie-overschot meer (wat je best wél hebt als je regelmatig sport), integendeel: ik liep op mijn reserves.  Dus een paar weekjes rust met vitamines.
Weekjes werden bijna 2 maanden en van 10 km dus geen sprake meer...

Op DDH wordt het dus 5 km, maar ik hoop dan wel op een goeie 5 km.  Met een redelijke tijd (voor een doorsnee-amateur dan).  En dan mag ik, die (gewezen) a-sportieveling, toch al behoorlijk fier zijn op mezelf, vind ik.  Die 10 km komt wel, ooit...

zondag 30 september 2012

De kermisrommel

Kermis stond hier vandaag op het programma.  OK, onder druk van de kids (en van het heerlijke herfstzonneke), want zonder dat zou je er me niet snel zien.  Maar het was fun, moet ik toegeven.  De boys hebben het beste van zichzelf gegeven.  En dat was duidelijk te merken aan de vele tientallen euro's die we lichter wogen, maar ook aan het voorraadje rommel (prijzen, zoals zij dat noemen) dat mams mocht meezeulen.
Rommel die, met zekerheid, binnen een paar dagen richting containerpark gaat, wegens onherstelbare schade.  Maar ondertussen zijn ze wel ongelooflijk zoet en stil, onze boys, met de kermisrommel.  Voor even dan.  Toch een béétje return voor die tientallen euro's.  ;)

Onvervalst jeugdsentiment is het wel.  Mijn grootouders woonden (en dat doen ze nog steeds) vlak aan de kermis.  En elk jaar was het een familietraditie om daar samen te komen en de kermisattracties onveilig te maken.  Het was hét event van het jaar.  Bijna letterlijk een feestdag. Met iedereen in een op en top nieuwe outfit. 
Samen met mijn nichtje trok ik dan ten aanval, mét zakgeld van oma en opa.  En we keerden niet terug voor de centjes op waren.
Toen kon je (gelukkig) nog een hele dag vol maken met 1000 BEF.  Nu welgeteld 1 uurtje, schat ik.

Maar fun hadden we, en hebben we nog steeds.  Ook al vind je elk jaar bijna dezelfde attracties terug.  Attracties die er 20 jaar geleden ook al stonden. 
Een beetje melancholisch word ik er altijd wel van.
20 jaar geleden zàt je in de Deca Dance, en nog eens en nog eens...tot je er misselijk van werd... 
Nu sta je aan de zijlijn een beetje gniffelend toe te kijken... mét 2 kids, veel kermisrommel én een lege portemonnee. ;)

zaterdag 29 september 2012

Een villa per kind

Zo, mama's najaarsgarderobe is weer wat bijgewerkt.  Min of meer toch. 
Zolang ik mijn Facebook-wall niet te gedetailleerd bekijk of mijn brievenbus niet te veel open, tenminste.  De Mango-folder, die bij de post zat, zag er nochtans weer zeer verleidelijk uit, maar ik ga deze keer uitblinken in zelfbeheersing.

En maar best ook...
Want de rest van het gezin is nu aan de beurt.  (ter informatie: per uitzondering kwam mama deze keer eens eerst aan de beurt).
Hoedanook: de inventaris van alle kleerkast-tekorten is opgemaakt...en vertelt me dat het een rechtstreekse en genadeloze aanval op mijn banksaldo wordt: winterschoenen, winterjassen, broeken, truien, nog wat extra sportkledij...
Wie zei er ook alweer dat 1 kind je in totaal 1 huis kost??
Ik kreeg het behoorlijk spaans benauwd toen ik dat verschillende jaren geleden hoorde, en eerlijk: ik heb toen mijn kinderwens ernstig in twijfel getrokken. wink
Het leek toen nog zo onwaarschijnlijk absurd, die uitspraak, maar ondertussen kan ik me er één en ander bij voorstellen.  En als je niet oplet, wordt het zelfs een kast van een huis per kind.
Maar uiteraard had ik mijn schatjes van patatjes ook voor geen villa ter wereld willen missen. 

En dus zullen we toch nog maar eens een bijdrage leveren voor die villa...Misschien dit weekend maar eens naar de stad?  Ik beloof plechtig op mijn communiezieltje dat ik de dameswinkels straal voorbijloop en enkel de kinderwinkels plunder.
O ja, 't is Fashion Weekend in de stad, verdorie...Ook dat nog.erm



zondag 23 september 2012

Mompreneur

Een schitterend woord, vind ik het.  Mompreneur.  Het is de samentrekking van mama en entrepreneur. Mama's die zelfstandig ondernemer geworden zijn om hun carrière beter te kunnen aanpassen aan hun gezinsleven. Mooi in theorie alvast...of de praktijk dat ook is, laat ik in het midden.  Ik ga er van uit dat alles zo zijn voor en na heeft.

Vorige week werd het in een bekend vrouwenblad uitgeroepen tot woord van de week.  Maar wat mij betreft, mag het ook het woord van het jaar worden.  Want zijn we niet allemààl mompreneurs?  Of je nu zelfstandige bent of niet...
Voor àlle werkende mama's is het een dagdagelijkse evenwichtsoefening.  En soms kan je je evenwicht bewaren, en soms niet.

Want - en elke mama zal het beamen - een huishouden runnen (en alles daarrond) alleen al is ondernemerschap van de bovenste plank. 
Multi-tasking is te eufemistisch, bedenk ik steeds als ik - op een half uur tijd - het avondeten klaarmaak, nog wat was insteek, de strijkmand halveer, tussendoor ook nog een oog werp op het huiswerk van de oudste en de nieuwste tekening van de jongste...  Dan nog even 2 kibbelende en hongerige boys onder controle houden, terwijl je de tafel dekt...
Het is gewoon multi-tasking from HELL, waarbij vaak de stoom uit je oren komt (ipv uit je strijkijzer).

Zo gaat dat dus in de dagelijkse avond-rush...om dan de avond nadien weer van voor af aan te beginnen. 
Maar gelukkig bestaat er zoiets als het na 20u-moment... Kids in bed en dus rust, of net niet?
Als een vriendin vraagt wanneer ze me het best even kan bellen, dan antwoord ik steevast na 20u! Sporten? Na 20u. Lezen? Na 20u.  Nog wat mails checken? Na 20u. Administratie bijwerken?  Na 20u... 

O ja, en dan nog even de agenda voor komende week aanvullen en inplannen...wie wanneer met welke kapoen naar welke hobby moet... (opgelet voor dubbele boekingen!)
En hop...een nieuwe werkweek breekt weer aan!

Mompreneur?  Check!


http://www.mompreneurs-nl.be/


donderdag 20 september 2012

My little foodies

Eten wat de pot schaft was het vroeger bij ons thuis.  Als kind was ik nochtans geen avontuurlijke eter.  Ik lustte heel veel niét, nu is er weinig wat ik niét lust!
Je leert dat wel eten, klonk het toen vaak. 
Geen haar op mijn hoofd die het geloofde, maar ik moet de jonge scepticus in mezelf nu toch ongelijk geven.  Ik lust nu écht bijna alles...en hoe uitheemser, hoe beter.  De pot is hier niet bepaald vaak gevuld met klassieke kost.

Het is zelfs zover gekomen dat mijn eigen kids dagelijks een avontuurlijk potje verwachten.  De klassieke patatjes kunnen hier op geen groots welkomstcomité rekenen.
Pasta's daarentegen, alle soorten vis en zeevruchten, risotto's, ovenschoteltjes...en verse soepjes, die gaan er ook nog in.  Maar dan is het niet gewoon courgettesoep of tomatensoep.  Nee, courgette-soep met geitenkaas of tomaten/paprika/basilicum-soep... Yep, on kids request!   
Ja, ik weet het...je oogst wat je zaait, maar soit... ik ben trots op mijn kleine foodies :)

Vanavond was het een home made asian potje... Noedels, kip, gewokte groentjes, dim sum... Van onze oudste kreeg ik 100 op 100 en onze jongste was er echt zot van, zei hij.  Hip hé, die kids van tegenwoordig :)



maandag 17 september 2012

En dans!

Me happy. Na de loopschoenen gaan de dans-schoenen nog eens van onder het stof komen.  Dit weekend.  Ik tel nog nét geen streepjes op de muur.
Een puberaal gevoel wel, zo weken uitkijken naar dat ene feestje.

Gelukkig houden ze thuis ook wel van een dansje.  De volume-knop gaat hier meer dan eens de hoogte in.  Tot voor kort kon ik nog zoals een gek staan shaken, tot groot jolijt van mijn kapoenen die lustig participeerden.  Nu keert het tij stilaan, merk ik.  Grote, verbaasde ogen en schuddende hoofdjes kijken me aan als crazy mommy nog eens uit de bol gaat op een lekkere dansplaat. 

Een heerlijke uitlaatklep toch?  Om nog maar te zwijgen van een heuse calorie-verbranding...maar dan moet het écht wel stevig shake-werk zijn.
Of ik er iets van bak, laat ik in het midden.  Geschoold ben ik niet (mijn 11 jaar klassiek ballet buiten beschouwing gelaten), maar who cares??
Het dance like no one's watching- gevoel en géén idee hebben van wie er eigenlijk allemaal rondom je stond (en waarschijnlijk vreemd heeft staan kijken). 
Dàt zijn de über-party's! 
Dit weekend gaan we voor niet minder...

En dan hoop ik dat deze über-geweldige, heerlijk, zalige, groovy dansplaat erbij is:



woensdag 12 september 2012

Vijftig tinten (schaam)rood?

Vijftig tinten grijs is het eerste deel van de zinderende trilogie die in Amerika en Engeland al honderdduizenden vrouwen in vuur en vlam heeft gezet.
En 20 minuten later stond ik in de plaatselijke Standaard Boekhandel.  Onderweg alleen maar denkend aan een bordje 'uitverkocht', graaide ik opgelucht niet 1, maar meteen de 3 delen mee.  Zichtbaar tevreden plofte ik ze op de toonbank neer, zonder de rest van het boeken-assortiment in de zaak ook maar 1 blik te gunnen.  Wat een échte geoefende lezer dan weer wél zou doen!
De dame achter de kassa zag je denken: dààr hebben we er weer eentje.  De pseudo-lezer die, bij een maar al te vage en allerminst representatieve recensie -zoals diegene hierboven- naar de winkel holt.  Om nadien weer maanden geen boek meer te bekijken.
Ach, de meningen hierover zijn verdeeld, zei ze.  En mijn bankkaartje sloot het gesprek af.
Hoedanook, mijn 1e deel van ruim 500 blz. verdween vlotjes achter de kiezen.  Deel 2 gaat zo nog vlotter.  Al beginnen de -opeenvolgende rooie oortjes-scènes (en jeetje, het tempo is werkelijk niet bij te houden!) - toch een beetje herkauwde boel te worden.  Ik betrap mezelf erop dat ik meer dan eens doorblader naar de meer spannende episodes.  Want - jeeeeej! - die zijn er wel in dit deel!
En dan krijg je dat verscheurende gevoel van je boek niét te willen neerleggen, ook al is het vér slaaptijd voorbij. 
Net een review gelezen die min of meer de nagel op de kop slaat.  Moest er mee lachen, dus ik plak ze er even bij:
‘een gezellig sm-verhaal voor bij een kopje thee’... (al lijkt thee en sm wel een vreemde combi, niet?)
gewoon eenvoudige ‘mommyporn’ voor vrouwen boven de dertig.  (lap, daar gaan we weer!)
of de titel zou Vijftig tinten schaamrood moeten zijn...
Een gehypet boek (zeker als dit in preuts Amerika gehypet werd), is zoals een hoge boom...en vangt dus veel wind. 
Vijftig tinten schaamrood of niet, ik ga toch lekker mijn 3 delen uitlezen.  Ideale literatuur voor koudere najaarsavonden, zou ik zeggen. ;) 
PS: Deel 1 ligt hier te wachten op een volgende lezer!  Wie wil??


donderdag 6 september 2012

Thirty-something...

Ook al zijn de temperaturen dezer dagen nog behoorlijk zomers...je kan niet ontsnappen aan het naderend najaar.  De dagen korten zienderogen af en laat zonderjasterras-weer is er niet meer echt bij.  Eén voordeel van het najaar: er is tenminste weer wat op TV.  Niet dat ik een TV-addict ben, eigenlijk helemaal niet.  Met de jaren verlies ik precies concentratie en moet het al fenomenaal goed zijn, opdat ik het van A tot Z uitkijk.
Behalve als Carrie & Co op TV verschijnen... ja, ik ben verslingerd aan Sex and the City.  Ik denk dat ik al meer dan 10 jaar lang àlles gezien heb wat er te zien viel...de series, de films, herhalingen van herhalingen van herhalingen...werkelijk à-l-l-e-s.
Het is zelfs zo erg dat ik dialogen gewoon kan mee-lippen. 

10 jaar geleden stond hun leefwereld nog relatief ver van me af.  Maar vandaag zit ik er, als dertiger, middenin.  Zo ineens...!  PATS, gecatapulteerd met een schurk van een teletijdmachine!  Nu ja, middenin ook weer niet helemaal, want ik woon niet in hotspot Manhattan, en ik kan me helaas geen Manolo Blahnik's permitteren, maar dat terzijde...

De aflevering Twenty-something girls vs. thirty-something women vond ik één van de toppers.  Hilarische taferelen... Dertigers die de dreiging van twintigers aan den lijve ondervinden.
Ja, 10 jaar geleden hilarisch, want op dat moment zat ik in het twintigers-kamp...nu aan de andere kant van de front linie.   Ook een kamp met voordelen: rust en stabiliteit en zo...thinking

Maar ik ben nu al een half jaar 35 en toch is het, om één of andere bizarre reden, moeilijk wennen aan het getal.  Thirty-something klinkt dan net iets beter...tot nog toe heb ik er nog geen Nederlandse vertaling van gevonden, jammer...
En al is 35 een mooi getal, de 5 mompel ik er toch maar liever zo onverstaanbaar mogelijk bij.

Hoedanook word je van tijd tot tijd eens goed met de neus op de feiten gedrukt...
Laatst nog... op een mooie zomerse dag passeerde ik in de stad 2 gastjes...een jaar of 17, schat ik.  De ene fluit me na, maar mijn lichte triomf was van korte duur, toen de andere hem in de zij porde en siste: allé gij, dat is wel een oudere, hé!  SHOCK! aha
Maar eigenlijk ook wel grappig...of die keer dat een vriend me doodleuk zei dat het ouder worden me 'goed staat'.  OK, got the message.boze  Een onpliment noemen ze dat dan...een compliment dat er eigenlijk geen is.

Ach ja, en dan kan je je optrekken aan je bent maar zo oud als je je zelf voelt... (dat dat soms véél ouder is dan 35...na een nachtje doorzakken bvb, vergeten we even)
En dan doe ik nog maar eens een rondje met mijn Sex and the City-vriendinnen... Leve de DVD-box!

En weet je, eigenlijk zit het hem allemaal in 1 enkel woord...
thirty-something WOMEN vs. twenty-something GIRLS.  
Ha! :)