zaterdag 30 juni 2012

Reality check...

Dé nachtmerrie van menige mama of papa...je kind wordt ziek, erg ziek, en dan nog nét voordat je op vakantie vertrekt.  51 weken op een jaar praisen we the lord met onze supergezonde kinderen en hun goede weerstand, maar net die ene week...net voor je langverwachte vakantie gebeurt het dan toch...
48 uur geleden was het bij ons zover: onze jongste met 40 graden koorts, die maar niet wou zakken.  Het was 23 u, geen huisdokter meer te bespeuren en dus niet getwijfeld: naar SPOED.  Een plek waar ik altijd rillingen van krijg, het woord alleen al ...(want haast en SPOED, is zelden goed, nie waar?).  Ziekenhuizen, je blijft er beter weg, maar hier was geen keuze...
Tot overmaat van ramp vonden ze de eerste uren niets, en de uren nadien ook niet...zelfs niet na bloed-en urine-onderzoek, echo en foto...brrr, ik krijg het er nog ijskoud van.  Kranten-en nieuwsberichten flitsten door mijn hoofd, van kinderen of volwassenen die door een verkeerde diagnose het leven lieten...   Maar tegelijk ben je, op zo'n moment, als ouder enorm alert en rationeel en wis je die gedachten.  Tenminste: hoe dichter je fysiek bij je kind bent, hoe beter dat dit gaat, merk ik vaak.  Hoe meer op afstand, hoe emotioneler.  De papa was mee naar spoed en dus rationeel en alert, de mama zat thuis met de oudste (die reeds sliep) en dus een emotioneel wrak.  Seconden leken minuten, minuten leken uren... het telefoontje van de papa stemde me echter niet gerust, ze moesten de nacht daar blijven ...

De volgende ochtend weer bloedname, namiddag foto van de longen...ineens opnieuw hoge koorts: 40.6...en geen dokter die kan langskomen (of ze waren op verlof of 'niet van wacht') en dan lig je in het ziekenhuis hé...onbegrijpelijk.  Als ouder word je dan emotioneel...ik toch... en dan kwaad.  We hebben de diagnose geëist, ik kon echt niet meer een nacht verder in die onzekerheid en mijn kind met 40.6 gr ook niet.  Het is vrijdagavond 20u en dus bijna 24 uur later... Uiteindelijk toch een diagnose (via de telefoon): beginnende pneumonie en..de antibiotica mag gestart.  Halleluja!

Het gaat ineens zienderogen vooruit met onze kleine man, die zich zo flink houdt.  Thuis zeurt hij soms de sterren van de hemel, maar in het ziekenhuis: geen kik...Stoer hé :)
En nog meer goed nieuws: van de dokter mogen we maandag, zoals gepland, op vakantie vertrekken...
Morgen nog een dagje ziekenhuis, ondertussen verder pakken en dan zijn we klaar voor hopelijk een super vakantie! 

Maar nu eerst nog wat quality time met de oudste.  Na alle aandacht voor zijn kleine broer verdient hij dat dubbel en dik.  Hij mag vandaag bij mama in grote bed, op papa zijn plaats, en we kijken samen naar zijn favo film aller tijden: Cars 2.  En ondertussen bedenk ik me dat het geluk toch weer in die kleine dingen schuilt...Lang leve een reality check op tijd en stond, al wil ik deze toch even snel vergeten...




woensdag 27 juni 2012

Ode aan mijn vriendinnen...

Vorige week stierf de papa van een vriendin.  Ik was er helemaal ondersteboven van...haar papa was haar alles, wist ik.  Ik beeldde me haar in als meisje van 5, voor wie papa de grote held is, het prototype man waar ze later zelf bewust of onbewust naar op zoek zou gaan...

Ikzelf ben altijd een mama's kindje geweest, al twijfel ik daar nu ineens ook weer aan, want volgens mijn ouders was ik een behoorlijk eigenwijs 'gevalletje' dat van niemand hulp wou... ;)
Dus laten we het houden op een 'onafhankelijk' kind...ahum ;)
Hoedanook, mama's of papa's oogappel, de dood van mijn mama kwam hard aan.  In oktober zal het 10 jaar geleden zijn.  Ik was 25 en stond nog voor alle grote gebeurtenissen in mijn leven...

En dan zijn er je familieleden die op zulke momenten je steun en toeverlaat zijn, maar ook...je vriendinnen en vrienden.  Ik heb er niet veel, de échte long lifetime vriendinnen, die je door en door kennen, bedoel ik dan.  Die maar 1 blik of 1 woord nodig hebben, om te weten wat er loos is.  Een handje vol misschien..maar dat zijn dan stuk voor stuk ook klompjes goud.  Een aantal ken ik al heel lang...en we hebben niet veel nodig om de draad weer op te pikken, of het nu een maand of een jaar geleden is dat we mekaar gezien hebben, en wat hen echte vriendinnen maakt: ze zeuren nooit over hoe lang het geleden is, over je soms slechte humeur of je verwarde kop, over de fouten die je maakt, over je huis dat overhoop ligt...
Stiekem droom ik wel eens van zo'n Sex and the City-vriendinnenclubje, die mekaars deur platlopen, om de grote en kleine geheimpjes te weten, om de gebroken hartjes te lijmen of andere eerste hulp bij ongevallen te voorzien...maar mijn kleine teen weet ook dat ik dat eigenlijk nièt wil.  Het zou me verstikken, net zoals een soortgelijke, alles-opslorpende, liefdesrelatie me ook zou verstikken.

Ik hou van de mensen rondom me, zoals ze zijn...long lifetime of kersvers...  En van de vriendschap en steun die ik van hen krijg.  En dan bedoel ik niet de vriendschappen 'op papier'...
Daarom plak ik hier even een quote van de meest melige Facebook-pagina ooit 'Golden Words of paradise'...in emo-momenten als deze kan ik oprecht ontroerd zijn als dergelijke dingen op mijn facebook-startpagina prijken, toegegeven: met méér dan een handjevol vriendschappen...

Slaap wel!

woensdag 20 juni 2012

Shop 'til you drop

Vandaag gelezen in mijn Flair Zomerhoroscoop: shoppen is je hobby, maar helaas laat je budget dat niet toe.  Deel 1 hebben we afgelopen weekend meteen waargemaakt.  Gevolg: het 2e deel is nu wel de pijnlijke waarheid!    Maar hoedanook: de roes van de pas veroverde buit overklast toch alles, niet?!
En om de voldoening nog groter te maken, trokken we naar Maastricht (zonder kids!), waar de koopjes gestart zijn. Welgeteld al 1 maand voor onze solden!  HEAVEN! Verstandige mensen toch, die Hollanders...

En ook best verstandig van ze dat er steeds 'GESLAAGD' op de betaalterminal prijkt.  Echt ge-ni-aal gevonden!  Zo is je 'schuldgevoel' toch een pak minder als je kaartje voor de 26e keer op rij door het machientje gehaald wordt, of niet soms??  Want je bent GE-SLAAGD, jawel!

Nu, als er iets is waar ik zeker nooit een buis voor gehaald heb, dan is het wel shoppen, hoor.  Daar niet van...

Maar toch moet ik mezelf een puntje aftrekken, want welke basic vergat ik domweg te shoppen...?  Juist ja, kleerhangers!!  Iemand??

maandag 18 juni 2012

Here comes the sun!

Mijn humeur is de laatste dagen omgekeerd evenredig met het weer, heel raar! Is het je ook al opgevallen dat het sinds een week een op-en-afje is?? 1 dag relatief mooi en zonnig, 1 dag slecht, dan weer 1 dag stralend weer...
En dan zou je denken dat ik - shine & rise!- goedgehumeurd uit bed spring bij de eerste zonnestralen...
Nee hoor, eerder omgekeerd...
Misschien heb ik nood aan, zoals zovelen, een ware zon-marathon...wég met de wisselvalligheid!... binnen 2 weekjes is het zover...!
Dé eerste vliegvakantie mét kids...oh boy, als dat maar goedkomt. Afgelopen dagen al meermaals visioenen gekregen over krijsende kids in het vliegtuig, én vooral: over de priemende blikken die je dan door menig medepassagier toegeworpen krijgt...

Voor mij begint vakantie al bij het vertrek naar de luchthaven, inchecken, koffietje drinken...wachten, boarden...de verplichte nummertjes door het gladgestreken cabine-personeel...en dan... weerklinken magische woorden vanuit de cockpit (door een captain, van wie ik altijd denk dat ie eruitziet als de jonge Richard Gere ): "Et...c'est partie!" ZALIG!

Laten we hopen dat deze keer die magische woorden geen plaats maken voor 'kinder-gekrijs'


grtz

Juf in een deuk!

Kids zijn goed voor de lachspieren, ook voor die van de juf. Onze jongste heeft een echte super-juf, zo'n lief mens. Maar ook een beetje goedgelovig... denk ik
Onze jongste, van bijna 5 dus, had haar wijsgemaakt dat we thuis 2 Lamborghini's hadden . Heel fier had hij dat tegen haar verteld, en op zijn eigen stoere manier... 'O waw', had de juf gezegd...'Vraag maar es aan je papa of die dan met zijn Lamborghini naar school komt op de papa-dag, dan kunnen we die allemaal eens bewonderen.
'Ja', antwoordde hij, 'maar nu staan ze wel op het containerpark, dus dat gaat niet'. Even was ze er helemaal mee weg, de juf...


Ondertussen heeft ze het wel in de gaten, denk ik, dat onze benjamin een praatjes-maker is...
Dat belooft!

Welcome to my mamalicious world!

Ik noem het even My Mamalicious World... over mama-zijn, vrouw-zijn, vriendin-zijn...over balanceren tussen de uitdagingen van het leven.
Een plek die je hopelijk ontroering, verbazing, verrassing, een lach of een traan bezorgt ...maar vooral: herkenbaarheid! 

Want: niéts zo leuk om te beseffen dat je het - ondanks chaotisch stunt-en vliegwerk, de berg afwas en/of strijk, de al 2 (of meer...ahum) weken ongepoetste vloer, enz... - helemaal zo slecht nog niet doet. Toch?

Miss Mamalicious mag zichzelf een 'ervaringsdeskundige' noemen: werkende mama van 2 boys, levensgenieter, die ook wel eens worstelt met de grote en kleine dingen in dit leven...en met het mama-zijn...missie n° 1.

Een mission die wel eens impossible lijkt, maar tegelijk ook zo wonderschoon.
Laatst zei mijn jongste van bijna 5: "jij bent de liefste mama van de héle wereld"! En stak zijn armpjes hoog in de lucht... 

OK, huizenhoog cliché...I know. Het manneke heeft immers geen 'vergelijkingsmateriaal'. Maar zeg nu zelf: hier smelt je toch keihard van, keer op keer??
Desondanks komt het mama-zijn niet altijd als vanzelf. Soms is het een kabbelend riviertje, soms een gelukzalig ritje doorheen mama-land, soms een hel van een rollercoaster.

Maar hey, besef dat je ondanks alles toch maar de àllerliefste mama van de wereld bent!
En méér dan mama alleen... Want daarover gaat deze blog ook. Over alles wat mijn 'mamalicious' leventje kruist.



ENJOY!