vrijdag 30 november 2012

Over werkpaarden en luxepaarden

Ge hebt werkpaarden en ge hebt luxepaarden, zei mijn oma altijd. 

Eerlijk? Deze week was ik eentje van de meest luxe-rige soort.... Kwestie van wat tegengewicht te geven aan dat werkpaard-gehalte.  happy

Een portie decadentie werd aldus maandag ingezet.  Waar ik me op die dag meestal begeef van de ene drukke ochtendspits (thuis) naar de andere (werk), zat ik met mijn voetjes in een heerlijk geurend en warm scrubbadje te wachten op mijn massage.

Het vriendelijk, Indonesisch madammeke moet aan me gezien hebben dat ik het broodnodig had.  Ze bleef me maar warme kopjes gemberthee met honing schenken.  Die overigens héérlijk was.   Geen stress, geen andere afspraken, geen rompslomp...
Ik, mijn gemberthee en de Indonesische masseuse. 
De gelukzaligheid was met geen spons van mijn gezicht te vegen.

Ik onderging en genoot...de stress van de afgelopen weken werd vakkundig en op Balinese wijze uit mijn lichaam gekneed.  Het zorgde zelfs voor een yoga-effect.  Geen enkele gedachte verstoorde de rust...  Of toch wel...misschien moeten we maar emigreren naar Bali??

Lichte teleurstelling kan ik echter zelden verbergen na zo'n massage.  Hoe?? Is het uur al écht voorbij??  En de Indonesische masseuse blijft vriendelijk lachen.  Bijna mokkend spoel ik dan maar de overvloed aan olie van mijn ontspannen lijf.  En jaaaa,  ontspannen ben ik helemaal.   Wat een hemelse start van de week
Manic Monday?? NOOIT van gehoord!

De week eindigde met mijn meest recente food-verslaving: sushi!  Met een tussenstop bij een Scandinavische meubelgigant en met Guga Baùl's Maestroloog.  Bekend van o.a. zijn hilarische imitaties in Tegen de sterren op.  Schitterende voorstelling was het!  Lachen, gieren, brullen, zelfs tot tranen toe....laughing

Wat mij betreft, dé anti-stress-tip bij uitstek!


Have a happy stressless weekend! big grin


 

donderdag 22 november 2012

Me, myself & I

Mijn hoofd, lijf en leden vertellen me dat het dringend tijd is voor een portie good old me-time.  En dat werd vandaag op trompetterige wijze aangekondigd door een dijk van een hoofdpijn-aanval.  Mannekes, ik zie er nog scheel van.
Gelukkig bestaat er zoiets als Dafalgan Forte en nog één, en nog één.  En de zetel...

En oef... dan gaat het even wat beter.  Mijn hazenslaapje wordt echter snel verstoord door mijn 3 mannen.  Ze staren me bezorgd aan, met de heuglijke melding: je ziet er slecht uit, mama.  Ok, what's new?  Merci jongens, echt merci...sigh

Misschien hangt er wel iets onder de leden, een griepje of zo?  Geen idee. 
Maar wat ik wel weet, is dat ik de laatste tijd weer aan een rotvaart bezig ben.  Ik zal het ook nooit leren, hé... 
Action Woman, that's me.  Voorbeeld: voor een probleem zoek ik een oplossing, en nog één, en nog één.  Moest de ene niet werken, dan is er tenminste de andere.  Better be safe than sorry.  Ik schiet er desnoods voor van hot naar her en google me daarbuiten ook nog een ongeluk. 
Ik wil ook snel resultaat zien. Anders kan ik niét op mijn lauweren rusten.  Vermoeiend?  Slopend kan ik zijn!

One step at a time... het is een GROOT werkpunt.  Geduld is een schone deugd.  Nu het nog onthouden...

Mijn eerste actiepunt voor morgen staat ondertussen al vast: een dagje verlof vragen.  Punt twee: een massage vastleggen.  Voorwaarde: eentje van min. 90 minuten
THAT'S IT.  Twee actiepunten op een hele dag, en dat enkel voor me, myself & I...
Ben goed bezig, toch??




vrijdag 16 november 2012

Enjoy the music

Feeling sad, feeling happy...ik ben een fervente aanhanger van de muziektherapie.  Muziek is mijn life saver.  Wanneer mijn tong op mijn tenen hangt tijdens het lopen, bijvoorbeeld.  En ikzelf mijn ergste vijand word...zou ik hier al stoppen, of niet? 
Wanneer ik tijdens een slopende file-rit bijna mijn stuur opvreet.  Wanneer stress de kop opsteekt...   
Ja, goeie muziek maakt mijn dag.  En dan is mijn favoriete radiozender mijn trouwste bondgenoot.  Het lijkt ook wel of ie altijd weet welke mood-plaat gespeeld moet worden.  En zo een big smile op mijn gezicht tovert. In enkele gevallen krijgt ie me zelfs zover dat ik luidkeels begin mee te kwelen.  surprise

Aan mij is geen zangtalent verloren gegaan.  Laat dat duidelijk zijn.  Maar stiekem durf ik wel eens geloven (hopen) dat ik in een vorig leven iets deed met muziek.  Muzikant, of zangeres of danseres...  Helaas schiet er in dit leven niet zoveel van over, buiten een béétje gevoel voor ritme dan... I don't want to see

Jaloezie is een slechte eigenschap.  Ik weet het.  Maar ik ben hopeloos jaloers op goeie muzikanten, op artiesten, kunstenaars, dansers, ...
Anderen beroeren met je creaties.  Het summum van voldoening, lijkt me.

Of het er in dit leven nog inzit?  Kans is klein.  Misschien in een volgend leven dan? winking

En ondertussen: enjoy the music! 

My favourite list    (nota: het duurt wel een ganse werkdag eer je door mijn hele lijst bent...kwestie van die werkdag door te komen.  Veel luisterplezier winking)

zaterdag 10 november 2012

Brief aan de school

Laten we een taboe maar een kopje kleiner maken bij deze.  Ook al heeft niemand er echt zaken mee en hoef ik dit niet te vertellen.  Maar ik ben ervan overtuigd dat ook dit voor velen herkenbaar is...en omdat in het leven niet alles verloopt zoals je het zelf wil, zeker? 

Mijn kind heeft het niet makkelijk op school.  Voilà, het is eruit. 
Aan die lat, die hoge lat, geraken is zwaarder dan gedacht.  En ja, elke dag is zelfs een kleine strijd.  Waar het 1e leerjaar een ware cultuurshock was t.o.v. de kleuterschool, is dat in het 2e leerjaar minstens zo het geval.  Maal-en deeltafels staan nu op het programma.  Wat een hel.  Althans, voor onze kleine man toch. 

Taal daarentegen lijkt wel zijn natuurlijke habitat.  Lezen en schrijven...smoothly.  Toch vreemd dat daar zelden of nooit een mediaan te bespeuren valt.  Jammer...
Het zou zoonlief alleszins een extra boost geven.

En dan stel ik me de vraag, beste school, of er ook nog plaats is voor de talenten en voor het welzijn van een kind.  Ik hoop vurig van wel.  Al heb ik nu, en vergeef me als het niet zo is, het gevoel dat enkel de tekorten in een vuurrood spotlicht gezet worden. 
Mijn kind van 7 kan ondertussen die vuurrode kanttekeningen lezen.  En, zoals u weet, kan hij dat erg goed.

We oefenen, oefenen, oefenen...optellen, aftrekken, brugoefeningen, vermenigvuldigen, delen, enz...hij geeft het beste van zichzelf, ook op de zogezegde huiswerkloze dagen.  Ja, ik heb soms medelijden met hem.  En dan zie ik niet meer het onbezorgde kind van weleer.  Nee, eentje met zorgen en prestatiedruk.

En dat, beste school, is nu net iets waarvan ik hoop dat men in de toekomst - en hoe sneller, hoe liever- veel meer aandacht voor zal hebben bij de ontwikkeling van een kind.  Een kind van 7, zonder zelfvertrouwen en zonder plezier in school, dat kan toch niet de bedoeling zijn?

groeten,

Een fiere mama



donderdag 8 november 2012

Muscles from...??

Ik dacht toch al wat gewoon te zijn ondertussen...2 x een loopschema van ettelijke kilometertjes per week (en dat toch al meer dan 1 jaar lang smug ), dagelijks het gebruikelijke heen-en-weer-gespurt van een doorsnee-mama,...  Wie denkt er dan nog aan spierpijn??
Ikke niet, hoor!

We zijn dus weer een illusie armer.  Ik heb wel degelijk nog véél ongetrainde spieren in mijn lijf zitten. 
Een evenement op het werk, dat plaatsvond op een immens grote hogeschoolcampus - en recentelijk zelfs nog uitgebreid ook, drukte me afgelopen dinsdag keihard met de neus op de feiten. 
Heb ik me daar gedurende een 4-tal uren de benen van onder het lijf gecross't, zeg.  De 120 deelnemers hebben, in het beste geval, slechts een vliegensvlugge flits van mezelf voorbij zien zoeven, vermoed ik.

Met als gevolg dat ik nu zo stijf ben als Houten Klaas.  Gisteren vroeg zoonlief waarom ik zo raar liep. Hij zag me de trap afdalen, euh...afstrompelen liever.  Het leek wel of het met 1 gespalkt been was.
Ja, zelfs 2 dagen later doet het nog steeds pijn...  crying  Een pijnstiller heb ik nog net kunnen weerstaan.  Flink hé?  Tough me winking

Zo, klaag-kwartiertje afgelopen.  Back to work...
...auw...



zondag 4 november 2012

Wijsneuzerij

Familieleden, vrienden, doorwinterde Miss Mamalicious-lezers...ze kunnen het allen bevestigen: onze jongste hier, daar zit behoorlijk wat pit in. 
Het is een typisch nummer twee-gevalletje, zoals ze zeggen. 

De plaats in het gezin bepaalt je karakter, zo blijkt.
Aha! Een wetenschappelijke verklaring.  whew!
Nummer twee is vaak creatiever, sneller zelfstandig ook.  Meestal behoort het ook tot de populaire kinderen uit de klas, vertelt de vakliteratuur.

Wijsneus mogen ze daar dan, wat onze nummer twee betreft, ook nog aan toevoegen.
Ook al is hij nog maar 5, een discussie is meneertje niets te veel. En hij heeft graag het laatste woord (mmm, van wie zou hij dat hebben?? raised eyebrows).  Gevatte oneliners vormen ondertussen zijn specialiteit.

Vandaag kwam er zo eentje ongezouten uit:
Zijn broer toonde dezemorgen op het voetbalplein niet al te veel inzet.  Tot grote ergernis van de papa.  Tijdens het eten volgden een paar duidelijke aanwijzingen (die toch wel verdacht veel leken op een preek, maar soit...).  Waarop nummer twee kordaat het woord nam en meteen een einde maakte aan papa's voetbal-monoloog: Papa, JIJ bent zijn trainer wel niet, hé!

Even zaten we met z'n drieën verstomd te staren naar nummertje twee, die zich wijselijk concentreerde op zijn bord.  Om het daarna met z'n allen uit te proesten.  laughing

Onze n° 2?  Wijsneus n° 1!


vrijdag 2 november 2012

11de maand, feestmaand

In deze familie beginnen de feesten al een maand vroeger.  November is hier een ware feestmaand, een opeenvolging van verjaardagsvarkentjes.  Te beginnen met het kleinste exemplaar.  Hij kijkt er al weken, màànden zelfs, naar uit.  Volgende week woensdag is het zover. Nog 5 keer slapen!!!

Ja, 5 worden is hét event van het jaar!  En dus beginnen we morgen al met verjaardagsfeestje part 1.  Volgende woensdag deel 2 in de klas.  Zijn bestelling was duidelijk: cupcakes, en alléén cupcakes...mét mooie versiering, mama
Als je 5 wordt, is je wil wet...Of wat dacht je? big grin Voor even toch...

Eind van de week volgen dan deel 3 en 4 van de verjaardagsmarathon.  Een paar vriendjes mogen mee naar een (oorverdovende) binnenspeeltuin.  De kids vinden het een paradijs.   Voor mama: HELLO oordopjes! 
En als afsluiter verrassen we ook nog de voetbalvriendjes met lekkers. 

THE END...


Of toch net niet...want tot eind november regent het hier verjaardagen.  Gelukkig voor de agenda geen 4 feestjes per jarige...Die krijg je alleen maar als je 5 wordt, natuurlijk :)

Happy b-day mijn kleine lieve schat!!!