vrijdag 29 maart 2013

Even stilstaan

Dat ik in dit leven al een portie verdriet gekend heb. Dat het leven niet altijd even mals was. Dat ik mezelf afvroeg waarom zoveel tranen mijn pad kruisten. Dat het niet eerlijk was om afscheid te nemen. Dat mag ik zeggen. Helaas.
Zo nu en dan smakt het leven ons keihard op de grond. Met wat 'geluk' hou je er 'slechts' wat blauwe plekken aan over.
Het leven komt, en het gaat...dat weten we. Maar dat gaan, dat went nooit.

En toch, dat verdriet krijgt ergens een plaats. Of moet een plaats krijgen. Dat hoort zo, zeggen ze. Ook al lijkt het inwendig alsof het gisteren was. Alsof je lichaam en geest het doorleeft, maar nooit vergeet.

En het leven draait door. Zeggen ze ook. Ik ben dankbaar voor alles wat ik in mijn leven heb. Maar ik vergeet het regelmatig, omdat het leven, die draaimolen, zo headspinning is.
Op zulke momenten wordt mijn molen wel eens stilgezet. Door verhalen of door gebeurtenissen rondom me.
Toevallig. Of misschien niet toevallig. En kruisen die verhalen net een drukke etappe in mijn leven. Een signaal om even halt te houden. Een moment nemen om te kijken of je nog wel de goede richting uitgaat.

Vandaag kruiste zo'n verhaal mijn pad. Een prachtige, trieste, maar ook krachtige blog van een jonge papa greep me bij de keel. Scherpe, pijnlijke, maar ook liefdevolle woorden. En beelden die in feite nog meer zeggen dan woorden deze keer.

Hij staat in mijn favoriete blog-lijst, zodat ik hem altijd terugvind. En ik denk dat ik hem, meer dan eens, ga lezen en herlezen en herlezen...even stilstaan in die mallemolen van me. Gewoon stilstaan. Omdat andermans leven even stilstaat. Niet te veel gevraagd, lijkt me.



donderdag 28 maart 2013

Lummeltijd

De blog-frequentie was deze maand niet al te fameus. Ongewild, maar tijdelijk op een lager pitje. Kan eens gebeuren, niet waar? Maart was een lànge maand, die tegelijk erg kort leek.

Stilzitten was er nochtans niet bij. Het blog-tempo daalde dan wel, maar op alle andere vlakken gingen we even een paar versnellingen hoger. Maart was druk en hels, maar ook boeiend, afwisselend én leerrijk. Gevuld met nieuwe uitdagingen, die naar meer smaken en die goesting geven om de ingeslagen weg te blijven volgen.
Maart was ook de maand van dat ene jaartje extra, maar het was zelfs te druk om het deftig te vieren. tongue

Ach, ik hou wel eens van zo'n acceleratie, zolang het maar afgewisseld wordt met een paar time outs. De komende twee weken is het zover. Even de druk van de ketel. Meer tijd voor vrienden, familie en mijn boys. Boys die ook zwaar toe zijn aan vakantie.

In al mijn ijver mag ik immers de werklust van mijn grootste kapoen niet vergeten. Hij heeft de afgelopen maanden hard gewerkt op die duivelse wiskunde, maar het is gelukt. De vooruitgang is er. Nu doorzetten.
Maar voorlopig vliegen de boekentassen resoluut de hoek in. Het is even welletjes geweest.

Tijd voor leuke dingen... voor een week voetbalkamp en een paar verjaardagsfeestjes en samen cake'jes bakken en naar de film en uitslapen en elke dag paaseieren eten...niets moet, alles mag. Onvervalste lummeltijd! 

Dikke proficiat, lieve schat, voor het harde werk en nu lekker lummelen maar! Mama doet mee! tongue

't Is VA-KAN-TIEEEEEEEEEEE Happy45




zondag 24 maart 2013

Loslaten, fase 1: mission accomplished


Het leven lijkt soms

een oefening in loslaten.
Mensen loslaten,
dingen loslaten,
ideeën loslaten.

Of het lukt,
hangt van de hardnekkigheid af
waarmee je ze aan je bond.

En het moet gezegd:
in binden zijn we vaak beter
dan in loslaten

(Geert De Cockere)


Twee nachten, en bijna twee dagen...zolang ging mijn bijna 8-jarige op scoutskamp. Voor het eerst. En de gedachte voelde aanvankelijk niet zo heel comfortabel, moet ik zeggen. Loslaten en zo. Daar zijn we inderdaad niet zo goed in. Het is, als ouder, een lastig en eeuwig dilemma. Balanceren tussen bescherming en vrijheid, tussen angst en vertrouwen.

Maar, zoals zo vaak, is moeder's vrees redelijk ongegrond. Welgeteld twee minuten duurde het: van kamer-indeling tot en met een geïmproviseerd Gangnam-style feestje met zijn kamergenoten. Mama's en papa's waren nog slechts overbodige toeschouwers. Geen tranen, geen trillend lipje zelfs. Niet bij de zoon, niet bij de mama. Een applaus waardig, vind ik zelf. Happy64 Het loslaten viel dus ineens beter mee dan verwacht.

Bijna voelde ik me schuldig toen ik de daaropvolgende dagen genoot van opvallend veel rust in huis. Yep, eentje minder betekent écht een aanzienlijke decibelverlaging. Een dag zonder broederlijke ruzietjes. Een dag zonder oorverdovende warrior-achtige spelletjes (die vaak een pijnlijk einde kennen). Fantàstische gewaarwording! Icon Lol

Maar geloof het of niet, na twee dagen wordt die rust ook weer een beetje saai. Alsof je hele zijn ondertussen afgestemd is op lawaai, en actie en zoveel leven in huis. Icon Lol
Zondag, om 12 u, was het dan ook weer heerlijk om een tevreden, maar zichtbaar vermoeide kapoen te gaan afhalen.
Hij vond het fantastisch. Het volgende scoutskamp heeft hij al genoteerd.

En dan worden het maar liefst 5 dagen. 5 dagen rust...prijkt ook al in mijn agenda! Icon Wink




woensdag 13 maart 2013

Halfwas

De grijze haren die ik dezer dagen vergaar, zijn niet te wijten aan dat ene extra jaar op de teller. Godzijdank.

Maar een ander fenomeen stemt me veel ongeruster dan leeftijd. Mijn aantal grijze haren stijgt blijkbaar recht evenredig met de lengte van mijn opgroeiende kapoen. Helaas krijg je met elke centimeter -gratis en voor niks- een portie verbale vaardigheden erbij. Zomaar, ongevraagd.
130 volle centimers meet hij...en still counting. Het rekenoefeningetje voor de haardos mag u zelf maken.

Bijna 8 is ie, mijn ooit zo schattig en lief baby-hummeltje met kanjers van bruine ogen. Om te smelten was ie.
Ik dacht niet dat ik dit nog enthousiast zou verkondigen, maar met uitzondering van de slapeloze nachten en de vuile pampers zijn baby's toch een zaligheid.  Ze zijn àltijd blij om je te zien, ze geven geen of nauwelijks weerwoord en vrijwel alles is prima, zolang pamper leeg en buikje gevuld is.

De verbale vaardigheden van mijn 8jarige zetten me tegenwoordig weer met beide voetjes op de grond. De -zo gevreesde- nee-fase herhaalt zich.  O horror!

Blij om mama te zien? Nope. Vriendelijk vragen om op te ruimen? Nope. Huiswerk maken? Nope. Samen iets leuks gaan doen? Nope. Samen verhaaltje lezen voor het slapengaan? Nope. En hij snoert me de mond met: ZO stom allemaal, pfffffff!
Gezucht en opstandigheid...alle ingrediënten aanwezig voor een vroegtijdige puber. Een halfwas (leuk woord, vond ik).

En inderdaad, een minimum aan ingrediënt, maar een maximum aan ergernis en...grijze haren.  Hop, weer eentje erbij....



ZUCHT