woensdag 29 januari 2014

Interieur-illusies

Het is niet meer zoals vroeger. De periode waarin we zelf besloten hoe we ons weekend zouden invullen. En wat we in godsnaam met al die tijd moesten? Een zee van tijd...dat fijne gevoel is een vage bekende uit een nog vager verleden geworden. Ik denk dat ik er bijna ongemakkelijk van zou worden, moest het ooit weer eens zover zijn.

Vorig weekend kwam het echter aardig in de buurt. Een overvloed aan tijd overspoelde me helaas niet, maar de zondag werd voor een keertje niet gedicteerd door voetbal of andere activiteiten van de kids. Ongelooflijk wat dat met een mens doet...opstaan zonder wekker, enkel denken aan je ontbijt i.p.v. aan voetbalsokken & aanverwanten. Het leven kan zo simpel en schoon zijn.

Je zou bijna vergeten wat je vroeger deed op zo'n momenten, hoe je je dag vulde. We besloten om, na een wat onwennige 'brainstorming', nog eens wat interieur-inspiratie op te doen. Wat we vroeger zo graag en zo veel deden. Soms kochten we iets, vaak ook niet...maar genoten we gewoon van de mooie dingen. En droomden we van toekomstige (kleine) wijzigingen in ons huis. Een passie kan je het wel noemen, nog meer van de wederhelft dan van mezelf.

Helaas stelden we die zondag, tijdens onze interieur-queeste, ook vast dat onze smaak en bijbehorend prijskaartje enigszins geëvolueerd zijn. Daar stonden we dan, in een mooie design-zaak, enthousiast te wezen bij het aanzien van de meest prachtige zitbank... Het prijskaartje voelde echter als een koude douche na een oververhitte sauna: zo'n slordige 10.000 euro. Ik kreeg er bijna een beroerte, vooral bij de gedachte aan het moment dat er iemand alleen al maar zijn edele achterste in zou planten. Niet dat ik iets tegen achtersten heb, maar zo'n zitbank is enkel veilig onder een glazen stolp. Niét in een huis vol kinderen. Of waar er überhaupt mensen over de vloer komen.

copyright Minotti


Enigszins gedesillusioneerd dropen we af, richting uitgang van de mooie design-winkel met de absurd mooie, maar ook absurd dure design-spullen. Bij thuiskomst ben ik maar meteen beginnen googelen...naar design outletstores. Ben nochtans geen outlet-fan. Het ontbreekt me immers aan tijd, goesting en volharding om dat ene stuk op de kop te tikken. Maar die mooie dingen krijg ik niet zo makkelijk uit mijn hoofd.

Binnenkort een rondje outlet dan maar... als er nog eens een zondvloedje tijd komt binnenstromen...



zaterdag 25 januari 2014

Ik heb jou lief

Ik ben meer dan een grote fan van Google. Een leven zonder zou ik me amper kunnen voorstellen.
Ik google zowat...alles. Noem het, en ik google het. Zeker als ik met iets worstel. Zoals een jaartje geleden, toen we overwogen om onze oudste van school te laten veranderen.
Per toeval kwam ik toen terecht op een forum, waarop een zekere Tom spijkers met koppen sloeg en pleitte voor het buitengewoon onderwijs. Zijn overtuiging trok meteen mijn aandacht.
Tom is leerkracht in het bijzonder onderwijs, maar hij blijkt ook een uitzonderlijk getalenteerd fotograaf én schrijver. Ik klikte op zijn naam en kwam terecht op zijn blog, die me meteen naar de keel greep. Hij brengt een triest verhaal, in woord en in beeld. Maar ook een ijzersterk verhaal. Eentje gevuld met tonnen liefde en kracht. 

Ik heb jou lief werd een blog die me ondertussen nauw aan het hart ligt. Elke stap volg ik...elke traan, maar ook elke overwinning. Het is scherp. Zo scherp dat het door merg en been gaat. Maar ook teder. Zo teder. En krachtig. Liefdevol. Hoopvol. 

Tom droomt van een tentoonstelling en een fotoboek. Ik gun hem dat van harte, omdat dit verhaal een plek verdient. Stem daarom op het project van Tom, zodat zijn droom realiteit wordt. De opbrengst gaat bovendien naar het goede doel.

Knipsel


Dank je wel.




donderdag 16 januari 2014

Als het goed is, zeggen we het ook!

Voor vele ouders iets om naar uit te kijken, voor ons is het helaas één van de minst favoriete momenten geworden: oudercontacten. Met dank aan de oudercontact-ervaringen van onze oudste in de vorige school. Weinig hoop en veel negativiteit in je maag gesplitst krijgen, dat kruipt in de kleren. Geloof me. Een mens kan wat slikken, maar na een paar keren heb je het wel gehad. Ik verwachtte nochtans nooit een allround goed-nieuws-show. Als het niet goed is, mag het gezegd.... maar een sprankeltje positivisme is altijd welkom. Dank u wel.

Helaas...

Die sprankel positivisme moesten we zelfs op een nieuwe school gaan zoeken. Gelukkig vonden we ze. Maar toch trok ik met licht loden schoentjes naar meester Erik vanavond.
En wat volgde, was een echt kippenvelmoment. Dat meester Erik eentje uit de duizend was, dat wisten we al. Maar dat hij op een voortreffelijke manier mijn kind weet te sturen, te boeien, te motiveren, te laten openbloeien...daar zat ik echt met open mond naar te luisteren. 
Het werd echter geen lofzang van begin tot einde. Meester Erik is realistisch en kent de pijnpunten, maar het glas is altijd halfvol. En hij haalt daardoor het meest positieve in mijn kind naar boven. 
Het gaat dan ook goed. Met hard werken, dat wel. Maar het gaat goed. Het bleef maar in mijn hoofd echoën... en nog net kon ik een triomf-gebaar naar al die oude demonen onderdrukken.

De leerkracht maakt het verschil, hoorde ik de afgelopen jaren meer dan eens. En daar ben ik nu meer dan ooit van overtuigd. 
Elke dag werk ik samen met leerkrachten en ervaar ik dat het allesbehalve een evidente job is. Respect! Zeker voor degenen die met volle overgave voor de klas staan. 
Voor de anderen kan ik ergens wel begrip opbrengen. Omdat het verdorie een doodvermoeiende taak kan zijn om dag in, dag uit zo'n bende onder controle te houden, om ouders te woord staan, om de zwakkeren continu te begeleiden,.... 
Maar ergens begrijp ik het ook helemaal niet. En word ik er zelfs kwaad van. Omdat ze een belangrijk voorbeeld voor kinderen vormen. De generatie van morgen. En het is een taak van een leerkracht om die generatie maximaal te ontplooien. Ook de niet-primussen.

Daarom bij deze een pluim voor alle leerkrachten die hun leerlingen weten te enthousiasmeren, te motiveren, te coachen, te laten openbloeien, te ontwikkelen, ...Met oog voor ieders talenten én beperkingen. 
Op zo'n gedifferentieerde manier onderwijzen, het is een ware kunst. Petje af. Echt.

Want als het goed is, zeggen we het ook...




woensdag 8 januari 2014

Lijstje

Met de zon en bijbehorende lente-temperaturen in het kielzog neemt januari een vliegende start. Gisteren leek het nog oudejaarsavond, vandaag zitten de kerstversieringen alweer een paar dagen onder het kelder-stof.
Dubbele gevoelens: met een vleug heimwee toch blij zijn dat eindelijk die kerstrommel weer onder de voeten uit is. Opgeruimd staat netjes, dat hoort zo bij een nieuwe start.

En ik ging aan het begin van dit nieuwe jaar eigenlijk geen lijstjes maken, maar ik doe het toch. Omdat het leuk is om te dromen, om streefdoelen te hebben en...omdat het geld op die spaarrekening toch geen sikkepit oplevert. Dus kom, laten we de economie maar eens een deftig infuus geven! ;)

Budgettair gezien maken we er uiteraard een meerjarenplan van. Voor het allerlaatste is dat vast en zeker het geval.





To eat


De Kristalijn, Genk...al làng op het verlanglijstje...
alleen al maar om me te vergapen aan de fantastische architectuur


Het Gebaar, Antwerpen

Zoethout, Wellen

Umami, Maastricht


To visit


Scandinavië 
Voor mijn kleine Lego-fans hier
Lissabon


To shop
Tom Dixon  #boven de eettafel
Patrizia Pepe-outfit

To do

Tuin inrichten

To listen

London Grammar
Broken Bells
The Black Keys @ Werchter 2014
Pearl Jam @ Werchter 2014



En omdat iedereen minstens 1 mission impossible heeft...

To wish for

eindelijk buikspieren