maandag 30 juni 2014

Ganhamos!

Je kan er dezer dagen niet omheen. De Copa do Mundo is alomtegenwoordig. Tenzij je de laatste weken op Mars spendeerde of onderdook in je kelder of wifi-loos ging mediteren in één of ander klooster...de Braziliaanse vibes bereiken zelfs de grootste voetbalanalfabeet.

En het is een WK dat beroert: van gepassioneerd gezongen volksliederen, tot hevig betwiste arbitrages en bijtgrage voetballers. De sentimenten laaien hoog op. Zwaarbevochten duels ontaarden in waar theater. Buitenaards goede doelpunten ontketenen het publiek. Voor het eerst valt het me op hoeveel beroering een sport met zich meebrengt. Het is niet zomaar een populair volksspel. Nee, het is een passie, a way of life.

Met het zinderende Zuid-Amerikaanse vuur op kop. Ook al ken je geen bal van voetbal, die passie en gedrevenheid ontgaat niemand.Tranen vloeien meermaals. De scheidingslijn tussen vreugde en verdriet is flinterdun. Opluchting en teleurstelling zijn slechts millimeters van mekaar verwijderd.

Aandoenlijk is het zelfs om de ontlading van die stoere, vaak getatoeëerde voetbalwonderen te zien. In hun betraande ogen zie je nog steeds de straatvoetballertjes van weleer, die vechten voor elke bal. Die leven voor de sport, als ware het een vlucht uit hun uitzichtloze bestaan. En dan krijg je vuur op het veld. Misschien wel een verklaring voor het Latijns-Amerikaanse succes?

Het verduidelijkt misschien ook waarom ik bij momenten redelijk gekluisterd zit aan mijn scherm. Want ik zoek nog altijd een plausibele uitleg. :) Niet omdat ik zoveel van het spel ken (allesbehalve zelfs), of omdat er knappe voetballersbenen te spotten zijn. Nee, ik hou gewoon van de passie van het spel, denk ik. Het theatrale, het emotionele, de spanning. Ja hoor, voetbal is een feest!


En tot slot: GO, Rode Duivels!!!!!!!!!!!!!!!!! :)






zaterdag 14 juni 2014

Paperassen-oorlog

Midden juni. Zonovergoten. Heerlijke periode. Ook al is het officiële verlof nog een maandje veraf, toch voelt dit als vakantie. Juni is een zalige maand. Het is zomers warm, maar nog niet té heet. In de stad heerst nog stilte voor de vreselijke solden-storm. Thuis of bij vrienden kunnen de eerste BBQ-vuurtjes aan. Als je sociale leven op een laag pitje stond de afgelopen maanden, dan is deze periode eentje die zorgt voor een ferme boost.

Tenminste, als je geen vette kluif hebt aan je administratie, want juni is ook paperassen-maand. En jeezes, wat hààt ik papierwerk. Documenten verzamelen en naar de boekhouder brengen voor de belastingsaangifte (boeee!) bezorgt me al koud zweet.
Ja, ontzettend goed ben ik in papieren. Als je het zou afmeten aan het aantal centimeters die zich opstapelen op mijn bureau, tenminste. Het is zoals met mijn strijkmanden: constante cumul, totdat het écht niet meer om aan te zien is en ik mezelf richting warzone sleep.

Uren strijd ik dan met mappen, scheidingsbladen en consoorten. Gezucht inbegrepen. De aankoop van dat grof geschut is wel leuk. In de winkel word ik zelfs helemaal enthousiast. Welke kleur map zou ik deze keer nemen? En plastic scheidingsbladen of karton? De extreme orde van de winkel projecteer ik wellicht op mijn eigen bazaar-archiefkastje. Ja, die administratieve inhaalbeweging komt helemaal goed, denk ik dan in al mijn naïviteit.
Het enthousiasme is - hoe raad je het - van korte duur. Zodra ik de buit op mijn bureau neerplof en ik mijn stapel paperassen aanschouw, treedt de ontkenningsfase in werking. Ziezo, het materiaal is er al. Goed, toch? De gedachte is het halve werk, of zoiets.

Maar ik weet dat ik de strijd niet meer kan uitstellen. En ik weet ook dat ik dan achteraf op mijn communiezieltje zweer dat ik het de volgende keer niet meer zover zal laten komen. En ik weet 100% zeker dat mijn boekhouder hoofdschuddend zou toekijken als ze me bezig zou zien.

Maar ik kan niet meer zeggen dan: Ja, ik ben uitermate slecht in administratie. Ieder zijn kwaliteiten? ;)