zondag 25 oktober 2015

Ik ben geen supermama en dat is OK! :)

Toen Siska Schoeters onlangs in een interview zei wat vele ouders wel eens denken, deed ze toch heel wat wenkbrauwen fronsen. Toegegeven, 'kleine fuckers' is misschien een net wat te vranke omschrijving van je kinderen, maar toch kon ik haar wel een beetje volgen. Ik ken Siska niet, maar ik denk dat het een toffe madam is. Een jonge moeder ook, die - zoals ieder van ons- wel eens behoorlijk op de proef gesteld wordt. Zij het door die kleine fuckers zelf, zij het door omgevingsfactoren waar je kinderen en je gezin aan blootgesteld worden.

Ook al werd ze collegiaal bijgestaan door die andere mama, Erika Van Tielen, toch was Siska plots een ontzettend groot onderwerp van kritiek. Terecht of niet terecht, dat is een oeverloze discussie. Maar het blijkt nog altijd een huizenhoog taboe om, eerlijk en oprecht, je grieven omtrent dat soms toch wel loodzware moederschap op tafel te gooien. Het is nog steeds not done om je kwetsbare kant te tonen, om eens te kunnen zeggen dat je het allemaal ook niet meer weet en met de handen in het haar zit, om eens deftig te ploeteren in dat moederschap. Sorry vaders, correctie: ouderschap.

Een spijtige zaak, want we gaan met zijn allen gebukt onder dat supermama-verwachtingspatroon. Ontstaan uit een 'we zullen maar niet klagen-cultuur', want "ze zijn toch gezond". En inderdaad, overschot van gelijk. Ik prijs me gelukkig met twee gezonde kinderen én het feit dat er überhaupt kinderen zijn. Het blijft een wonder, dus ik kus mijn twee pollekes. Vast en zeker.

Maar toch weiger ik mee te doen aan de roze wolk-cultuur. Omdat ze niet bestaat. Ik heb nog nooit van mijn leven een roze wolk gezien. Nee, ook geen hele lichte roze. Niet bij de geboorte van de kinderen, niet toen ze in de gezellige peuterpuberteit zaten en nu ook niet. Ik zie wel witte wolken, met wat zon erachter, maar ook lichtgrijze en regelmatig heuse donderwolken. Pessimistisch? Ik vind het eerder realistisch en vooral: eerlijk.

Deze week las ik een interview met Axelle Red, waarin ze het heeft over moederschap en hoogsensitiviteit. Ik ben hoogsensitief, zij ook. Dus het trok meteen mijn aandacht en ze omschreef precies zoals het aanvoelt: "Ik zie meer dan anderen, voel meer dan anderen, zoek op plaatsen waar anderen niet zoeken. Dat is soms vermoeiend, zeker in het moederschap. Want ik beleef niet alleen mijn eigen emoties, maar ook die van mijn kinderen. Eigenlijk leef ik dus verschillende levens en dat is loodzwaar." Uiteraard doet elke ouder dat in zekere mate, maar voor hoogsensitieve ouders geldt dat in het kwadraat. Meer loslaten is wellicht het slechtste advies dat je een hoogsensitieve ziel kan geven. Want ze kunnen het niet. Echt niet.

De kunst is om een goed evenwicht te vinden. Soms doen die kleine fuckers ons inderdaad balanceren, en zelfs wankelen, op de grondvesten van het ouderschap. Soms voelen die grondvesten aan als een opvallend stevige fundering. Die balans vinden is een voldoende grote uitdaging (waarvoor we ons uiterste best doen), dus laat die supermama-op-roze-wolk-ambities aub voor wat ze zijn. OK? :)










vrijdag 25 september 2015

Groen is goed!

Ik ben een foodie. Wie me op Instagram volgt, wist dat al. Om de haverklap post ik wel iets dat food-gerelateerd is. Het is sterker dan mezelf. Kan blij als een kind worden van de texturen, de kleuren, de vormen, ... Een instant happy-maker. Als het maar met liefde bereid is.

Vroeger lag ik er echter niet zo wakker van.. Eten was meer een noodzaak. Je bent immers jong en alles moet dan vooral snel gaan, zo ook het eten.
Het strafste van al is dat je in je twenties nog wegkomt met een regelmatig Big Mac-menu'tje of een pizza van tijd tot tijd. Gezond eten stond toen gelijk aan diëten en alles wat naar gezond rook, was per definitie niét lekker.

Tegen je bijna forties keert het tij, jawel. Die calorierijke hamburgers en pizza's wreken zich, hoedanook. Is het niet op je heupen, dan is het wel ergens inwendig. Ongezond eten heeft ook een invloed op je gemoedstoestand en op je algemene welzijn. Hallo vermoeidheid, hoofdpijntjes en andere ongemakjes. Ik kan ervan meespreken.

Dus gooide ik het roer stilaan om. Ja, de wijsheid komt dus effectief met de jaren.
Niet alleen die "ouwe wijven"-ongemakjes stoorden me, maar vooral ook de saaiheid en routine die in onze dagelijkse maaltijden gekropen waren. De zoveelste kip met rijst en curry of worst met puree... ik staarde met verveling naar mijn bord, en zo ook mijn huisgenoten. Genoeg om een andere weg in te slaan. Een gezonde(re).

En dat gezond eten ook echt niet gelijk staat aan diëten, besefte ik vrijwel meteen. Het vraagt alleen wat meer tijd, vooral in het begin. Gelukkig reken ik af en toe op Foodbag. Voor mij heeft zo'n thuisgeleverd pakket met ingrediënten alleen maar voordelen: ik moet geen beroep doen op mijn inspiratie, ik hoef niet naar de winkel, het is in een mum van tijd klaar, we eten gevarieerder, gezonder, anders én we gooien niets weg.




En dat doen we dus al sinds begin dit jaar. Maar deze zomer ging ik nog een stapje verder, want die futloosheid en hormonale schommelingen, die waren precies niet van plan om meteen te wijken. Bij Functional Body in Hasselt kreeg ik prima begeleiding op vlak van voeding en beweging. En ik leerde al meteen iets bij: sporten zonder je voeding aan te passen, dat werkt dus voor geen meter. Logisch ook, maar goed.... lang dacht ik (of hoopte ik) dat sporten een vrijgeleide was om eender wat naar binnen te spelen. Niet dus.

Het moeilijkste moest echter nog komen: mijn ontbijt aanpassen, want mijn dag begon te gesuikerd, zo bleek. Ook met havermout en fruit, vroeg ik verbaasd? Ja, ook met havermout en fruit dus. Ik leerde nog meer, over proteïnen en neurotransmitters en zo... En dat die proteïnen broodnodig (beetje verkeerde woordkeuze, want er komt geen brood aan te pas) zijn aan het begin van de dag. En proteïnen, dat zijn eieren, toch? Inderdaad, maar ook groene groenten en vis en vlees.
De gedachte aan een avondmaaltijd op mijn ontbijtbord deed me effe huiveren. Maar goed, het was het proberen waard.

En nu is het dus onder meer véél groen wat de klok slaat tegenwoordig. De kinderen zijn al gedrild: "Alles wat groen is, is goed, hé mama?" Euh ja...zoiets ongeveer.
Ik begin de dag dus anders, een beetje ongewoner... en ook al zijn we er nog niet helemaal, ik voel me al een pak energieker sinds mijn nieuwe eetgewoonten. Door toegevoegde/snelle suikers (zoveel mogelijk) te schrappen, ging mijn energiepeil al een stuk de hoogte in. Na een aantal weken mis ik het zelfs niet eens.




Natuurlijk is er af en toe plaats voor een glaasje wijn of een guilty pleasure. Dat is genieten, maar ik leerde dat gezond eten ook bijzonder lekker kan zijn. Je moet er alleen wat bewuster tijd voor maken. Maar die investering loont, daar ben ik van overtuigd.

Laat die forties dus maar komen! :D

zondag 13 september 2015

Comment ça va?

2015-2016. Een nieuw schooljaar. Ik weet het, ik hol een beetje (veel) achter de feiten aan, want we zijn al twee weken ver in dat nieuwe schooljaar. Maar goed, we zijn dus weer uit de startblokken geschoten. En neem dat gerust letterlijk.
Het is weer van kaften (dank u, Youtube-vriend om het nog maar eens voor te doen) en agenda's en ouderbriefjes en huiswerkavonden en ... Frans. Want ik heb er eentje in het vijfde. Dat gevreesde vijfde... want dat Frans komt er ook nog eens bij...

Maar mama vreest Frans alvast niet. Want Frans was, in tegenstelling tot wiskunde, altijd al mama's beste vriend op school. Ik deed dat oprecht graag. Het was even letterlijk in een andere wereld vertoeven, want die van de cijfertjes en zo, dat was de mijne niet. Maar die van de mooiste taal ter wereld, ja hoor, die wel!

Dus nu zet ik me met veel enthousiasme aan de huiswerktafel met mijn oudste. En de eerste Franse klanken lukken wonderwel goed. Ik weet het, het vijfde is nog pril, maar iets zegt me dat dit hem wel ligt. En ik heb de stille hoop dat het hem wat energie zal geven, tussen de andere schoolse leerstof die hem tot nog toe behoorlijk zwaar viel.

Dus nu oefenen we af en toe kleine conversaties, in de auto, aan tafel, in de badkamer: 
Comment ça va? Très bien! 
Tu vas où? Je vais à l'école.
Je m'appelle Mathias. Et toi?

Klinkt best wel schattig wanneer hij zijn Franse tongval inoefent. :)
En ik denk dat hij het ook leuk vindt. Een beetje toch. Misschien worden hij en Frans ooit ook wel beste vriendjes... ;)

Ondertussen oefenen we lustig verder. Dat mama tegenwoordig weer met dit liedje in haar hoofd zit, nemen we er maar bij... ;)


dinsdag 4 augustus 2015

Dromen & daden

Ongeveer 1.5 jaar geleden maakte ik een lijstje op. Een soort van wishlist, zeg maar. Of bucket list. Dat klinkt wat hipper...

Een verlanglijstje dat wellicht niet in een wip gerealiseerd kon worden. Dat wist ik wel. En dat hoefde ook niet. Een mens moet immers perspectieven hebben in 't leven.
Toen ik dat lijstje er eens terug bij nam, kon ik zowaar een aantal dingen afvinken. Goed bezig, toch?!

Zo gingen we voor mijn 37 lentes in De Kristalijn eten. Als echte foodaholic word ik blij van lekker eten, intens gelukkig zelfs. Een avondje bij chef Koen Somers was dan ook een feest voor mijn immer hongerige smaakpapillen. Aanrader van formaat!

Om in de culinaire sfeer te blijven: boven onze eettafel hangt Tom Dixon. Of zijn Light Beads, liever. Het oog wil, naast de smaakpapillen, ook wat natuurlijk. Heel blij mee.

2014 was het jaar van familiale festiviteiten. Mijn zus trouwde, zoonlief deed zijn communie en de allerkleinste telg van de familie werd gedoopt. Dat vroeg om een uitbreiding van de kleerkast. Patrizia Pepe-outfit: check! Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat het daar niet bij gebleven is. Die fashion addiction, dat is een blijver.

Ook in 2014 zagen we - o nostalgie - Pearl Jam. Het was laat op de avond in Werchter. De vermoeidheid (en de pintjes?) lieten zich voelen, maar Eddie Vedder voerde ons mee naar lang vervlogen tijden. Die van legendarische fuifjes in de good old nineties. Memories, oh memories. Tot tranen toe, zeg ik u.

Dit jaar konden we een volgend puntje van onze list te schrappen: Scandinavië en Legoland. We zijn net terug van een mini-roadtrip doorheen Denemarken en proefden van een klein stukje Zweden in Malmö. Ronduit schitterende landen en dan ben ik ervan overtuigd dat we het mooiste nog niet gezien hebben. Ooit keren we terug om de mooie, ruwere natuur in Zweden en Noorwegen te ontdekken. Hier zijn we helemaal fan. Punt.

Oresund-brug by night. Magical!



DON'T DREAM IT. JUST DO IT.

maandag 6 juli 2015

Heaven is a place on ...the seaside!

Zo, de vakantie is eindelijk uit de startblokken. Voor mijn jongens, althans, want voor mezelf ligt er nog wat werk op de plank. Werk dat de afgelopen dagen helaas niet gesmolten is door de hitte. ;)
Zelf bereikte ik bijna een smeltpunt, maar ik besloot om niet te zeuren en in de plaats actie te ondernemen. De aankoop van een zwembad werd snel geseponeerd. En nee, we zochten eigenlijk vooral een plek om letterlijk frisse lucht te happen.
De kust? Ik las vrijwel meteen de horror in de ogen van mijn wederhelft, toen het idee me spontaan ontglipte. Allemaal samen in de file van Frank Dingenen was ik al lang vergeten, maar kwam toch spontaan weer even naar boven. Uiteindelijk won de gedachte aan de heerlijke zeebries het van de overvolle wegen en stranden. De zoektocht naar een nog beschikbare en betaalbare verblijfsplaats bleek mission impossible, maar dan was er dat ene appartementje in Nieuwpoort... joy joy!

En dus trokken we afgelopen weekend naar onze Noordzeeküste. We vertrokken laat, om de gevreesde files te vermijden. De hele dag bulkte het immers van onheilspellende berichten op onze wegen, dus stapten we met een klein hartje, ons strandgerief en liters water de auto in. Dat bleek een keistraffe strategie, want in no time stonden we uit te waaien op de Nieuwpoortse dijk. De meeste wandelaars droegen een truitje, want er stond die avond wel een behoorlijk zeebriesje. Maar niet wij, nee... In onze dunne t-shirtjes spurtten we van de auto naar het strand. Die met hun truitjes moeten hoofdschuddend gedacht hebben: ha, nog oververhitte figuren vanuit het binnenland!

Het voelde alsof ik rechtstreeks vanuit de sauna in het koudewaterbad terechtkwam. Iets wat ik meestal stiekem oversla, maar deze keer niet. Deze keer was het euforie alom, en meteen de start van een gewéldig weekend!





Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. De hele terugweg verkeerde ik in volledige ontkenningsfase. Mokkend zelfs, met pruillip. Zoals een klein kind: boos omdat je naar huis moet.
Ik, die altijd enthousiast home sweet home scandeert ...


Nieuwpoort:
We'll meet again this summer!



zondag 17 mei 2015

Rustige namiddagen ...

Zaterdagmiddag. Mijn mannen zijn een zeldzaam namiddagje het huis uit. En de rust die me overspoelt, is met geen pen te beschrijven. De plaats die daarnet nog een war zone was met in het rond slingerende voetbalkleren, een volgekliederde lunchtafel en oerkreten van wannabe Ninja's, is nu een oase van rust. De radio speelt rustige muziek, de wasmachine zoemt op de achtergrond, de buurman hoor ik klussen in de tuin ... ik word er zowaar zen van. (nooit gedacht dat een wasmachine, laat staan de buurman, daar zelfs een rol in zouden spelen).
Om nog maar te zwijgen van mijn gedachten die ik eindelijk weer kan ordenen. De momenten waarop ik mezelf kan horen denken, zijn uiterst zeldzaam geworden. En dat vind ik wel eens lastig.

Dat zeg ik zonder (grote) schuldgevoelens, want ik ben een mama van deze tijd. Die durven toegeven dat het af ten toe best lastig is. Heftig zelfs, toch? Er is niks zo turbulent als het ouderschap. En dan mag ik eigenlijk niet zeuren, want we zijn - hout vasthouden- allemaal gezond en blijven gespaard van grote problemen. En toch is het wel eens lastig.

Het voordeel met opgroeiende kinderen is dat ze zelfstandiger worden. Maar ze gaan ook hand in hand met nieuwe situaties waar je als ouder met de handen in het haar zit. Ik toch. Dan twijfel ik aan mijn pedagogische kwaliteiten. Ben ik niet te streng? Of net te toegeeflijk? Of niet geduldig genoeg?

Het probleem is dat je als ouder, in the heat of the moment, niet eens de kans krijgt om je volgende stap te overdenken. Ik weet het, gewoon gezond verstand is de beste raadgever. Maar laat dat me nu wel eens in de steek laten tijdens een onvervalste broederruzie, bij de puberale uitspraken van de oudste, wanneer de jongste de niet zo propere uitbreiding van zijn woordenschat verkondigt of zijn sterk willetje doordrijft... Dan is het roeien met de riemen die je hebt, hopende dat er nog wat pedagogie aan te pas komt.

En oef... er zijn dagen dat dat wonderwel lukt, maar ook dagen dat ik mezelf een dikke onvoldoende ervoor geef. En 's avonds mopperend in de zetel zak, boos om mijn buis voor pedagogie.

Gelukkig zijn er wel eens schaarse, rustige namiddagen om mijn 'rapport' te evalueren, zoals vandaag. En dan denk ik alleen maar: volgende keer beter, want ...







vrijdag 24 april 2015

Genieten!

Ze ligt al een weekje achter ons, de paasvakantie. Maar wat was ze leuk!
Ik had nochtans mijn twijfels, want ze zat eivol, om het in paastermen uit te drukken. De overload aan activiteiten bleek best mee te vallen. En ook het me-time-gehalte heb ik, bij nader inzien, omhooggekrikt. Geen spijt van. 

Het gaf me de broodnodige energie om erin te vliegen. Op werkvlak heb ik kunnen doen wat ik moest doen. Een deadline halen, dat geeft toch elke keer weer kiekevlees. Voldoening is wellicht het beste gevoel ter wereld.

Aan het einde van de eerste week dreigde het peis & vree-sfeertje nochtans in de soep te draaien, want de boys vlogen mekaar meer dan eens in de haren. Verveling alom, ook al hadden we ons best gedaan om voldoende variatie in te lassen. Het mocht niet baten. De rand van een vakantiedipje was in zicht. ;)

Maar hoera, daar waren dan - net op tijd- de langverwachte vakantiekampjes. De oudste koos voor een techniek-kamp, de jongste voor - hoe kon het ook anders - een voetbalkamp. En hop, het testosteron vloog de deur uit. R.U.S.T

En mama kreeg weer wat tijd om te schrijven, deadlines te halen en ... te terrassen (de boog kan niet altijd gespannen staan, niet waar?). De zon was schitterend die week. 100% zomergevoel. We sloten de vakantie af met een hamburgertentje en een concert van Selah Sue, mét de ganse kroost.

Zo maken ze ze niet meer, die vakanties. Wanneer is de volgende?



woensdag 1 april 2015

Aprilse grillen

In mijn hoofd is het een beetje zoals het weer dezer dagen: stormachtig. Daarbinnenin staan de radartjes niet stil. Integendeel, ze ratelen maar door. En ze zijn ook nog niet van plan om te stoppen.
Het ultieme bewijs is... een volgepropte paasvakantie. Te veel willen doen in te weinig tijd. Typische valkuil.
Zelfs voor de beloofde sushi-date met mijn jongste zoon is het zoeken naar een gaatje.

Wat werken in combinatie met een paar vrije dagen gevuld met sleepovers, speeldates, familiebezoekjes, (sport)kampjes, dinner dates, een concertje, 3x sporten per week ... het lijkt wel of de paasvakantie de laatste twee weken van mijn leven zijn. Alles eruit halen wat erin zit!

Uiteraard ook allemaal momenten om te koesteren en om van te genieten, maar toch betrap ik me erop dat ik geen vleugje me-time ingebouwd heb. Me, myself & I -momentjes, waar ik zo van hou. Ingrediënten? Just me en géén agenda. Simpel, maar steeds een succesformule.

Met ouder worden lijkt het wel of we onze beschikbare tijd krampachtig willen invullen. Want het leven is te kort, zeggen ze dan. Helemaal akkoord, als je ook over de gave beschikt om dat concreet invullen met mate te doen. Iets waar ik altijd mee worstel ... :)

Dus van tijd tot tijd komt daar een stormpje van. Die aprilse grillen toch...




zaterdag 21 februari 2015

Winterdipping

Ik dacht het deze keer es bijzonder slim aan te pakken: een lading vitamine D-supplementen, regelmatig sporten in de gezonde buitenlucht, gezond eten met zoveel mogelijk vitamines, af en toe bewust wat quality time inplannen (chill, relax en zo), ... ik had me mentaal en fysiek goed voorbereid op een lange, donkere winterperiode. Dacht ik. Maar zoals steeds heeft februari me weer te stekken. De winterblues: check.

Er zijn zo van die dagen, waarop ...

de zin in iets volledig ontbreekt

zuchten mijn favoriete bezigheid is

ik Miss Donderwolk ben

ik het liefst de hele dag onder een warm deken zou kruipen

ik voor mijn kleerkast sta en me realiseer dat ik mijn winterkleren meer dan beu ben en, na veel dilemma's, maar iets kleurloos aantrek

bad winter-hairdays meer regelmaat dan uitzondering zijn

ik me erger aan mijn wintervet

ik me nog meer erger als ik besef dat dat wintervet eerst moet verdwijnen alvorens ik weer in die mooie zomerkleren wil passen


Regelrechte futiliteiten, I know. Maar ik tel keihard af naar de lente.
En morgen starten we de dag met een 10 km-run, hopelijk met een streepje zon. Keeping up the motivation!




woensdag 18 februari 2015

Leve schoolvakanties?

Eerder deze week moest ik lachen om dit artikel. Al valt dat lachen te nuanceren, want schoolvakanties zijn niet bepaald een godsgeschenk, nee. Zeker niet als het weer toch onverwacht druileriger uitdraait dan voorspeld. En een (buikgriep)virusje door het huis dwaalt.

In de ideale wereld kabbelen de vakantiedagen rustig voort, maar soms zijn er ook van die dagen waarbij je je instinctief instelt op een survivaltocht. Met veel hindernissen en valkuilen, en een apotheose om u tegen te zeggen.

Tot ongeveer de middag loopt alles meestal redelijk gesmeerd. Iedereen slaapt wat langer en het duurt gelukkig ook even voor de halfslaperige kopjes plaats maken voor een iets actievere status. Na het ontbijt vliegt het speelgoed (dat ze op dat moment nog niet beu zijn) in het rond, afgewisseld met wat beeldscherm-animatie en een enkel gezelschapsspel. Daar starten dan de kleine akkefietjes, want niemand hier in dit huis kan goed tegen zijn verlies. Nee, mama ook niet.

Bovendien verschillen mijn kinderen behoorlijk van karakter. De ene verkiest rust, de andere zorgt liever voor wat leven in de brouwerij. Het gevolg is dat de actieve factor na een tijdje op het rustige systeem van de andere werkt. Wat er dan weer voor zorgt dat de akkefietjes uitmonden in heuse discussies met af en toe zelfs wat handgemeen. En jawel: op zijn boys (veel decibels en oergeluiden). Voeg er nog een vleugje verveling aan toe en het zit er bovenarms op. 

Hallo, stress!

De akkefietjes laat ik hen meestal zelf uitvechten, oordeelt mijn pedagogische kant. De eerder fysieke toestanden probeert mijn bemiddelende zelf (lees: in gendarme-stijl) in de kiem te smoren, vooraleer ze escaleren en er vodden van komen. 
Nee, makkelijk is het niet, het leven van een mama met (school)vakantie.

De volgende schoolvakantie telt maar liefst twee weken - oh horror. Eén daarvan is gelukkig al gevuld met een kampje. Nu nog een overlevingsstrategie vinden voor de andere week. Laten we beginnen met ... een stralend zonnetje en minstens 15 graden?

Bij voorbaat dank aan de weergoden!




vrijdag 23 januari 2015

Surrealisme

Zeven dagen is het al geleden dat ik nog iets op mijn pagina postte, tikt Facebook me op de vingers. Oeps. Ja, beste Mark Zuckerberg, het is een uitdaging om de verschillende alter ego's van een werkende mama evenredig aan bod te laten komen. Om bijna schizofreen van te worden. Mijn Facebook-alter ego schiet er bijgevolg wat aan in. Excuse me. Maar OK, er is wat voor te zeggen. Mark's opmerking deed me effe polshoogte nemen op mijn eigenste blog. Naar mijn laatste blogpost, meerbepaald. Het is welgeteld meer dan een maand geleden dat ik nog wat neerpende. Van vorig jaar dus, wil dat zeggen. Slik.

Een eerste 2015-blog dus... 2015, ik bekijk het getal zwart op wit en een beetje surrealisme overmeestert me toch wel. 2015 klonk 20 jaar geleden absurd veel als ... science fiction. Buitenaardse toestanden. Back to the Future, E.T. en Aliens en zo. Het zou in 2015 wel gebeuren.

Vandaag schrijven we dus 2015. Het jaar waarin mijn eerstgeborene het (sidder en beef!) tienerdom betreedt. Het lijkt zo lang geleden dat hij zo klein was, maar tegelijk ook weer niet.
Of hoe het gegeven tijd vol contradicties zit. Surreëel.

Nog irreëler: het jaar waarin ik ook officieel dichter bij de 40 dan bij de 35 zit en waarop iedereen dan schouderkloppend zegt dat het leven binnenkort pas begint ... op 40 dus. En ik geloof het nog ook. Of ik wil het graag geloven.
Op mijn bijna 38 kan ik met de nodige bescheidenheid zeggen dat ik mezelf leuker vind dan pakweg een goeie 10 jaar geleden. OK, minder strak, minder fris en fruitig, maar wél met meer maturiteit, meer vrouw, meer mij. De twenties zijn een zoektocht. De thirties een ratrace en de (bijna) forties beloven rust, las ik recent. Veertigers vinden zichzelf terug (uit). Hoera!

Laten we daar de eerste blogpost van 2015 dus maar mee beëindigen. Met een positieve, maar toch licht surreële noot...

Tot gauw! (en dat is een goed voornemen)