donderdag 24 maart 2016

De trein naar een betere wereld

Als kind was ik wel eens bang in het donker. Van de gedachte aan mijn kamer, die 's avonds baadde in duisternis en stilte, werd ik allesbehalve vrolijk.  Mijn kamertje was dan ook nog eens een zolderkamer. Erg gezellig, maar elk zuchtje wind bracht de balken boven mijn hoofd als het ware in beweging. Inclusief mijn levendige fantasie.
Dan ging het van monsters onder mijn bed en boeven achter de deur tot dwalende geesten tegen de muur.
De momenten voor bedtijd leken dan ook wel eens weggelopen uit een Sherlock Holmes-verhaal. Spiedend onder mijn bed, loerend achter deuren en in kasten... Na een grondige inspectie kroop ik met een min of meer gerust hart mijn bed in.

Al goed dat ik geen kind ben van deze tijd. Een tijd waarin onze kroost vanuit elke hoek vreselijke beelden in haar jonge maagjes gesplitst krijgt.  Je zou voor minder last krijgen van slapeloze nachten. Eerder deze week wou ik dan ook een familie-treinticketje boeken naar een betere wereld. Want deze lijkt nergens naar.

Al die terreur, dat was vroeger toch niet, hoor je wel eens.  Het was er wel, maar er zat niemand met een social media-vergrootglas op. Vaag herinner ik me IRA. En ETA. En de Bende van Nijvel. Terreur alom.
Maar er was ook alleen maar TV en radio. Een wereld van verschil.

Parijs heb ik een paar maanden geleden op de voet gevolgd. En eens je het volgt, wil je steeds meer weten. Nieuws heeft een vreemd soort verslavend effect. Maar ik werd er ook doodongelukkig van. Van de onheilspellende, speculatieve toekomstvoorspellingen die het einde van onze vrije Westerse wereld inluiden tot de grootste horrorbeelden, tot in het oneindige herhaald. Om nog maar te zwijgen van een aantal politieke partijen die hierin een strohalm vinden om nog meer angst en verdeeldheid te zaaien. Buiten proportie. En dito discussies van Jan met de Pet, gevoerd op social media. Misselijkmakend. Ik was intriest. Elke dag.

Dus stopte ik met het volgen van het nieuws. Ik ving nog wel flarden op, maar ik filterde. En dat doe ik nu ook, met enkel mijn kinderen in gedachten. Want ik wil voor hen blijven geloven in een liefdevolle wereld waarin we gezamenlijk, ongeacht ras, religie, kleur of taal, strijden tegen zoveel haat.
United we stand, divided we fall.

Anderzijds ben ik nuchter genoeg om te beseffen dat onze kinderen zullen opgroeien in een andere wereld dan wij, in een meer bezorgde wereld waarvan angst jammer genoeg een onderdeel zal vormen. Maar ik weiger meegesleurd te worden in doemscenario's. En dan denk ik altijd aan deze:



Als we dat nu es allemaal doen, dan valt dat treinticket wellicht nog redelijk goedkoop uit, dacht ik zo. Naïef? Misschien, maar hoop doet leven...