woensdag 25 oktober 2017

Zootje ongeregeld

Mama zijn, dat is accepteren dat je leven soms gewoon een onvervalst zootje ongeregeld is.
Dat varieert in gradaties, van het ene uiterste naar het andere.

Er zijn van die (eerder zeldzame) momenten dat er een soort van superhelden-alter ego lijkt neer te dalen en mijn dagen behendig in een strakke houdgreep neemt: gestructureerd met evenwichtige weekmenu's en voorbereide maaltijden, vlot en anticiperend met een afspraak bij de tandarts, osteopaat,... voor het hele gezin, harmonieus met vredelievende en goedgeluimde snoetjes. Paradijselijk zowaar.
Bijna triomfantelijk paradeer ik dan tussen mijn net gehaalde deadline, het huiswerk van de kinderen en het gezonde avondmaal dat ik met een zwier op de - uiteraard- netjes gedekte tafel katapulteer. WOOSHA!
Enfin, alles peis en vree, quoi.

Maar zoals in elk superheldenverhaal ligt er steeds een of andere booswicht op de loer. Een duveltje op mijn schouder die elke structuur overboord gooit en me transformeert in een verpersoonlijking van chaos.
En het lijkt dan wel alsof de Wet van Murphy zegeviert. Onverwachte gebeurtenissen zijn bijvoorbeeld the worst. Eentje die ziek wordt. Of ikzelf. Of vaststaan tijdens de zwaarste filedag van het jaar, waardoor de avondplanning helemaal in duigen valt. Dag gezond avondmaal. En dag yogales. (om wat meer rust in mijn leven te brengen, haha).
Overvolle weken, nog zo'n dooddoener. Omdat ik moeilijk nee kan zeggen. Mijn wasmand, waarvan de inhoud meermaals de staat van ontbinding bijna bereikt, heeft het geweten.
Om maar te zwijgen van een slechtgeluimde zoon, die thuiskomt en op een licht geïrriteerde toon me meldt dat ik NOG STEEDS NIETS HEB LATEN WETEN AAN DE LEERKRACHT voor het oudercontact. Hallo, aarde aan mama?!

En dan kijk ik in de spiegel en denk ik inderdaad: op welke planeet leef ik eigenlijk? Met mijn mascara bijna op mijn wangen (of zijn het wallen?). En besef ik dat ik toch echt wel grijze haren aan het kweken ben nu. Aan de lopende band, jawel!

En terwijl ik in die spiegel sta te turen, moet ik toch heel erg lachen met mezelf. Met die race die ik altijd wil lopen. En ik zeg bewust 'wil'; ik zou het ook clichégewijs op die snelle maatschappij kunnen steken die ons gewoon doet rennen, maar dat doe ik niet. De snelheid die mijn leven soms neemt, dat is mijn eigen keuze. En ook het twijfelgevoel dat ik weleens over mezelf heb als mama.
Ik neem het niet al te serieus, want in dit vertelseltje sta ik ongetwijfeld niet alleen met die gevoelens.
Samen met mij zijn er heel wat mama's, om nog maar te zwijgen van de alleenstaande mama's, die elke dag een race lopen en zichzelf frustreren in hun mama-kwaliteiten.

Maar ik hou me er sterk in dat nét die twijfelaars het eigenlijk heel erg goed doen. Jezelf regelmatig in vraag stellen, is een belangrijke bron van ontwikkeling. Zeg dat deze twijfelaar het gezegd heeft. ;)

En dat wordt nog eens bevestigd door andere zoonlief die thuiskomt met de warme boodschap dat hij nu echt wel een bepaald klasgenootje voor zijn verjaardagsfeestje zal uitnodigen, "omdat die jongen nooit gevraagd wordt, mama. Erg, hé."
Hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk. Maar zo schoon van hem.
Dat mijn kinderen het hart op de juiste plaats dragen, stelt me gerust. En zegt me ergens 'je doet het best wel OK, hoor, met dat zootje ongeregeld van je.' ;)
.