zondag 5 november 2017

Lezen zonder filter

Ik hou enorm van lezen. Zolang ik er voldoende tijd voor heb. Wat helaas niet zo vaak het geval is. Of toch niet zoveel als ik zou willen. Want ik weet: als ik aan een (goed) boek begin, dan ben ik verloren. Hopeloos verloren. Dan moet alles en iedereen wijken. Dan mag de wereld bij wijze van spreken ontploffen. Of nee, ze mag ontploffen.
Dan kom ik zetel (of bed) niet uit, vergeet ik mijn haren te kammen, te eten, of eten te maken voor mijn huisgenoten. Dan sla ik blad na blad gebiologeerd om. Bijna geruisloos, bijna uit een soort van angst om de personages te storen. Alsof ze het verhaal ineens zouden platleggen of zo.
Het klinkt freaky. Dat is het ook. Zeker voor mijn huisgenoten die hoofdschuddend dan maar zonder mij aan tafel schuiven.

Ik kan ook geen boekenwinkel voorbijlopen zonder binnen te gaan. Of er een boek (of meerdere) te kopen. Gisteren nog. Ik ging enkel voor een wenskaartje en misschien een tijdschrift ook. Maar ik zou de om mijn aandacht schreeuwende schappen vol literair goud geen blik gunnen. Geen enkele. Of toch alleen even de top 10 bekijken. Heel even maar. En hopla, daar en dan was ik ineens die bekende vogel voor de kat. Al mijn goede voornemens ten spijt.

Lezen is als verdwijnen in een wereld die niet de jouwe is. Maar waar je toch thuishoort, zij het met een vleugje voyeurisme. Het is ook een beetje reizen. Reading gives us some place to go when we have to stay where we are. 
Het is my escape. Dat is de enige echte verklaring voor mijn 'afwijking', denk ik.

Dus ik geniet van die eerder zeldzame momenten waarop ik ongestoord kan marathonlezen. Zo kocht ik gisteren (ja, die vogel-voor-de-kat-situatie) het boek Leven zonder filter van columniste en journaliste  Fleur Van Groningen. En ook al weet ik al bijna 10 jaar dat ik hoogsensitief ben en las ik al alle boeken van Elaine Aron over het onderwerp, toch wou ik ook dit per se lezen. Wetende dat het misschien een herkauwing is van wat ik al jaren geleden las. Of misschien ook helemaal niet. Misschien omdat het nu zoveel actueler is dan 10 jaar geleden? Ik weet niet juist waarom, maar ik kocht het. Omdat ik het boeiend vind om andermans inzichten erover te lezen. Vooral iemand die het zelf aan den lijve ondervindt. (En dan ook nog eens over een ferme portie taalvirtuositeit beschikt.)

Want het is en blijft een boeiend onderwerp. Aanstellerij volgens sommigen, niet te omzeilen en zeker een feit, volgens anderen. Hoe dan ook: toen ik zoveel jaren geleden het boek van Elaine Aron las, was het voor mij duidelijk. Ik las ook haar boek over hoogsensitieve kinderen en ook daar vielen de puzzelstukjes in elkaar, want de oudste is bijna een prototype van hooggevoeligheid.

Vandaag is het steeds actueler. En da's goed. Maar soms bekruipt me het gevoel dat er net iets te kwistig gezwaaid wordt met de term. Net of het een of ander raar etiket is (net zoals die andere etiketten, waar ik ook al geen fan van ben) of nog erger: een excuus voor vanalles en nog wat. Daar heb ik het dan wel moeilijk mee. Want hoogsensitief zijn, is niet een of andere beperking. En dat zou ik willen, dat het duidelijker mag worden dat het net een sterkte kan zijn om als 'hooggevoelige' in deze drukke wereld te staan.

Dus het boek van Fleur ligt op mijn schoot en ik ben hoopvol, om nieuwe inzichten te ontdekken. Lezen zonder filter in 't kwadraat! :) Tot over 248 pagina's! :)