zondag 24 december 2017

Donkere dagen voor kerst

Morgen is het kerst. En dan kan ik er bijna mijn klok op gelijkzetten: een portie weemoed vloeit door mijn dagen. En reflecteer ik bijna automatisch over alles wat het afgelopen jaar gebeurde. Met de Warmste Week op de achtergrond tokkel ik wat woorden op dit scherm en besef ik nog maar eens hoe het cliché der clichés echt wel klopt als een bus: gezondheid gaat boven alles.

Ik luister slechts met een half oor naar de radio-uitzending, maar toch pik ik de emoties op. Van de gulle gevers voor het goede doel tot de getuigenissen van mensen die iemand verloren dit jaar. Het blijft me altijd bij de keel grijpen.

Dat de Warmste Week plaatsvindt tijdens die donkere dagen voor kerst lijkt me niet toevallig, want het is voor velen een lichtpuntje, of liever: een vlammetje, in de duisternis. Het spreekwoordelijke hart onder de riem. Voor iedereen die een moeilijke periode doormaakt, maar ook voor degenen die een geliefde moeten missen. De kerstperiode is zo dubbel: een periode van warmte en verbondenheid, maar ook een periode met een zweem tristesse. Want tijdens die tijd van het jaar is niemand zo aanwezig als de geliefde die wordt gemist.

De afgelopen dagen waren letterlijk donker. De dikke mist hing als een sluier over huizen en bomen. De motregen leek wel op een tranendal uit de hemel.  Alsof nog een ander cliché der clichés: van die donkere dagen voor kerst, helemaal klopt.
Gisteren stapten we door dat donkere weer naar een plek die ik normaal nooit bezoek. Of enkel wanneer het echt moet. Om samen met de voetbalploeg van onze jongste voetballer afscheid te nemen van de papa van een ploegmaatje. Het werd een heftig moment, waarop het nog maar eens pijnlijk duidelijk werd dat het leven, fragiel als het is, een lichtflits is. Vluchtig en broos.

Reden te meer om mekaar tijdens deze dagen extra goed vast te pakken, om herinneringen te maken, om blije momenten vast te leggen. Zoveel als kan.

Veel sterkte aan iedereen die iemand moet missen.
x




donderdag 7 december 2017

Vriendschap boven alles

Afgelopen zondag was het dan zover. Hij had er keihard naar uitgekeken, die (ondertussen al tweede) tiener van mij: zijn langverwachte feestje met de vriendjes. Of vrienden. Ik betrap me er vaak op dat ik steeds twijfel wat ik moet zeggen: vriendjes of vrienden, zoontje of zoon,... Het voelt zo vertrouwd om te zeggen dat mijn zoontje zijn feestje viert met zijn vriendjes, maar ik besef ook dat die verkleinwoordjes stilaan plaats mogen maken voor de iets meer uit de kluiten gewassen versie. Maar toegegeven: de macht der gewoonte neemt nog (even) de bovenhand.

Hoe dan ook: een portie tienjarig testosteron beheerste mijn anders zo rustige zondag. In de plaats van mijn boek met de zachtheid van London Grammar op de achtergrond of een wandeling in het bos, met enkel de ritselende blaadjes en het fluiten van de wind in mijn oren, vlogen de decibels in het rond. Want ze gingen lasershooten, die tieners.
En het verbaast me altijd welke metamorfose er dan plaatsvindt. Wanneer je 10-jarige jongens een laserpistool en een lichtgevend harnas in de handen duwt, transformeren ze in kleine, hyperactieve krachtpatsers die oergeluiden lijken te produceren voor de kost.

Bijna een kwartier lang gaven ze het meest luidruchtige van zichzelf, om nadien met een portie suiker uitgeteld in de cinemazeteltjes onderuit te zakken voor de film. Als ouder heb ik me er ongeveer sinds een jaar of 10 bij neergelegd dat je cinemabezoekjes in kwaliteit dalen. De tijd dat we nog regelmatig naar een 'volwassen' film gingen kijken, kan ik me al niet meer herinneren. Nee, naar de film gaan staat tot nog toe in het teken van de kinderen en dus ook van de films die zij verkiezen.

Het werd Helden boven alles, eentje met een portie avontuur dus. Zoals je van echte jongens mag verwachten. En zoals ik ook verwachtte, was de vertoning eerder magertjes. Voor ons dan. De jongens, die een halfuur ervoor nog barstten van de energie, zaten erbij en keken er aandachtig naar. En toen ik ze daar met z'n achten op een rij zag zitten, viel het me op dat die 'kleine-jongens-vriendschap' echt niet meer zo 'klein' is. Integendeel, ze zouden voor mekaar door het vuur gaan.

Toen de voor mij eerder saaie film afsloot met "echte vrienden vinden mekaar altijd terug, ook al lopen hun wegen niet altijd even gelijk" kreeg ik net op de valreep toch nog een kropje in de keel. Wat een sterke quote! En plots kreeg de film voor mij een heel andere en mooie wending, want die acht helden daar op een rij delen een vriendschap die boven alles gaat.

En ik hoop voor hen dat dat voor altijd zo mag blijven.