zondag 25 oktober 2015

Ik ben geen supermama en dat is OK! :)

Toen Siska Schoeters onlangs in een interview zei wat vele ouders wel eens denken, deed ze toch heel wat wenkbrauwen fronsen. Toegegeven, 'kleine fuckers' is misschien een net wat te vranke omschrijving van je kinderen, maar toch kon ik haar wel een beetje volgen. Ik ken Siska niet, maar ik denk dat het een toffe madam is. Een jonge moeder ook, die - zoals ieder van ons- wel eens behoorlijk op de proef gesteld wordt. Zij het door die kleine fuckers zelf, zij het door omgevingsfactoren waar je kinderen en je gezin aan blootgesteld worden.

Ook al werd ze collegiaal bijgestaan door die andere mama, Erika Van Tielen, toch was Siska plots een ontzettend groot onderwerp van kritiek. Terecht of niet terecht, dat is een oeverloze discussie. Maar het blijkt nog altijd een huizenhoog taboe om, eerlijk en oprecht, je grieven omtrent dat soms toch wel loodzware moederschap op tafel te gooien. Het is nog steeds not done om je kwetsbare kant te tonen, om eens te kunnen zeggen dat je het allemaal ook niet meer weet en met de handen in het haar zit, om eens deftig te ploeteren in dat moederschap. Sorry vaders, correctie: ouderschap.

Een spijtige zaak, want we gaan met zijn allen gebukt onder dat supermama-verwachtingspatroon. Ontstaan uit een 'we zullen maar niet klagen-cultuur', want "ze zijn toch gezond". En inderdaad, overschot van gelijk. Ik prijs me gelukkig met twee gezonde kinderen én het feit dat er überhaupt kinderen zijn. Het blijft een wonder, dus ik kus mijn twee pollekes. Vast en zeker.

Maar toch weiger ik mee te doen aan de roze wolk-cultuur. Omdat ze niet bestaat. Ik heb nog nooit van mijn leven een roze wolk gezien. Nee, ook geen hele lichte roze. Niet bij de geboorte van de kinderen, niet toen ze in de gezellige peuterpuberteit zaten en nu ook niet. Ik zie wel witte wolken, met wat zon erachter, maar ook lichtgrijze en regelmatig heuse donderwolken. Pessimistisch? Ik vind het eerder realistisch en vooral: eerlijk.

Deze week las ik een interview met Axelle Red, waarin ze het heeft over moederschap en hoogsensitiviteit. Ik ben hoogsensitief, zij ook. Dus het trok meteen mijn aandacht en ze omschreef precies zoals het aanvoelt: "Ik zie meer dan anderen, voel meer dan anderen, zoek op plaatsen waar anderen niet zoeken. Dat is soms vermoeiend, zeker in het moederschap. Want ik beleef niet alleen mijn eigen emoties, maar ook die van mijn kinderen. Eigenlijk leef ik dus verschillende levens en dat is loodzwaar." Uiteraard doet elke ouder dat in zekere mate, maar voor hoogsensitieve ouders geldt dat in het kwadraat. Meer loslaten is wellicht het slechtste advies dat je een hoogsensitieve ziel kan geven. Want ze kunnen het niet. Echt niet.

De kunst is om een goed evenwicht te vinden. Soms doen die kleine fuckers ons inderdaad balanceren, en zelfs wankelen, op de grondvesten van het ouderschap. Soms voelen die grondvesten aan als een opvallend stevige fundering. Die balans vinden is een voldoende grote uitdaging (waarvoor we ons uiterste best doen), dus laat die supermama-op-roze-wolk-ambities aub voor wat ze zijn. OK? :)