woensdag 28 mei 2014

Life is a runway

Volgens een snel Flair-testje ben ik uitermate vatbaar voor verslavingen. Nu is dat niet bepaald het meest heuglijke nieuws, maar ik moet zeggen dat er een grond van waarheid in zit. En ik had het moeten zien aankomen, want het zat er al vroeg in.

Ik was zes en ik wilde mode-ontwerpster worden. En ballerina, maar toch nog liever ontwerpster.
Een paar jaren later droomde ik er nog steeds van. Ik ontwierp een eigen 'modemagazine', tekende het grondplan voor mijn toekomstige winkel en ook nog kilometers catwalks gevuld met modellen die 'mijn' kledinglijn showden. Uiteraard.

Bovendien was mijn mama een professional in snit en naad. Ze spendeerde hele dagen achter haar naaimachine en toverde zo volledige garderobes voor ons.
Daar is ongetwijfeld de basis gelegd van mijn kledij-mania. Tot dramatische kleerkast-situaties toe, op de dag van vandaag.

De designer-ambities zitten al lang onder het stof, want ik heb geen greintje snit en naad-skills geërfd. Een knoop bevestigen is al een helse klus, geloof me.
Maar de liefde voor kledij is gebleven. En noem het maar gerust een verslaving. Ik ging stoppen, ik ging écht stoppen...met shoppen zal vermoedelijk ooit op mijn grafzerk gegraveerd worden.

Modemagazines stillen mijn honger in de shop-loze dagen. Fashion blogs hebben er met mij een grote fan bij. En Pinterest doet me geregeld watertanden. Verder moet de theorie ook af en toe omgezet in de praktijk, natuurlijk.
Daarbij mix & match ik wat. Ik zweer niet bij één winkel, maar vind mijn gading op verschillende adresjes. Shops met mooie spullen in een goeie prijs-kwaliteit.

Mijn A-list Fashion Hotspots:










Enes, Antwerpen


La Bottega, Hasselt


Life is a runway, toch?







zaterdag 24 mei 2014

Football fever

Ja hoor, ze stijgt...de koorts. Het zal niet aan mijn actuele keelontsteking liggen, die me onder de duim houdt. Maar wel aan Koning Voetbal. Sinds geruime tijd alleenheerser in dit gezin. Ik heb de moeite tot een staatsgreep nog niet genomen, want ik vind Koning Voetbal best OK. Ondertussen wel. Leren appreciëren, noemen ze dat dan.

Dus doe ik lustig mee met de voetbalgekte in mijn huis vol testosteron. Sinds onze Rode Duivels zich plaatsten voor het WK kent de madness ongekende hoogten.
En Mr. Panini vaart er wel bij. Ze vliegen me om de oren, die stickers. Nooit gedacht dat een stickerboek zo'n obsessie kon worden. De boys voeren zelfs klusjes uit voor een pakje stickers (handig!), om dan vast te stellen dat er wéér zoveel dubbels in zitten. Frustratie wordt obsessie, en vice versa...

Van de obsessie van de boys maakt mama een deugd. Effe spotten welke voetbalbenen we zéker moeten volgen. In speltactiek ben ik nog niet zo thuis, dus kijk ik voetbal een beetje onder het motto...het oog wil ook wat. Ja, voetbal is best leuk.

Zo leuk dat ik zelfs plan om mijn verkleedfobie tijdelijk aan de kant te schuiven. Ik heb een regelrechte hekel aan verkleden en kleurrijke pruiken en foute outfits, maar voor de Duivels maken we een uitzondering. Dus plunderde ik laatst de AVA. Cowboyhoeden, vlagjes, stiften, slingers, ja... zelfs veters...in onze driekleur...Het hoort er allemaal bij.

En natuurlijk volgen we met z'n allen onze Belgische ploeg op de voet. Iedereen Duivel is momenteel hét favoriete TV-programma. En als we de kans krijgen om ze live te zien, dan doen we dat uiteraard. Echte voetbalfans doen dat, toch?
Een vloed van 10.000 fans in Genk trotseren voor een, op het eerste zicht, saaie training? Tuurlijk! Tweehonderd euro neertellen voor de oefenmatch op 7 juni? Wat dacht je...yolo, zegt mijn bijna-tiener dan!

Maar eerst supporteren we natuurlijk nog even voor onze Thibaut Courtois die vanavond de Champions League-finale speelt. En we kunnen onze attributen in driekleur meteen al even testen.

Zou ik me deze ook nog aanschaffen, met de zomer in aantocht? :)


zondag 11 mei 2014

Kleerkast-detox

Ik heb een probleem. Dat besefte ik vanmorgen, toen ik schaamteloos 4 zakken met 'afgedankte' kledij vulde. Met elk stuk dat ik weggooide, probeerde ik de waarde te schatten. Maar daar ben ik wijselijk mee gestopt. En snel. Of de kleerkast-razzia kende een abrupt einde.

Schaamtelijk was het bijna...
En moeilijk, want ooit waren het wel je sweethearts. (Oude) liefde roest niet, zeggen ze toch? Ter plekke verzin ik dan ook ijzersterke argumenten om ze niét weg te gooien: die te grote broek is nog OK als ik zou verdikken, met die slobbertrui kan ik tekeergaan in de tuin, misschien komt die te drukke print wel weer in de mode...toch?

Maar de grove borstel was, desondanks, mijn grootste vriend vanmorgen. Het barstte immers uit zijn voegen, dat kleerkast-syndroom. Een gekende aandoening bij heel wat vrouwen...oorzaak: te veel kleren, gevolg: te weinig plaats.

Eén gouden regel om het probleem te lijf te gaan:

Hangt het meer dan 1 jaar ongedragen in je kast? Wég ermee!


Zo geschiedde. Een uur en veel dilemma's later pronkten vier zakken van formaat in mijn slaapkamer. Hartzeer maakte plaats voor sociaal engagement, want mijn sweethearts van weleer zouden misschien wel andermans sweethearts kunnen worden. Dus ik propte mijn 4 zakken in de dichtstbijzijnde kledingcontainers. Kwestie van dat schuldgevoel in te dijken.

Voordeel van zo'n opruimactie? Weer plaats voor meer moois én je weet meteen weer wat je hebt. Oeps, vergeten dat ik die jeans ook nog had...!

Volgende keer overweeg ik wel een closet detox à la Carrie in Sex and the City. Who's in?? :)








vrijdag 2 mei 2014

The time of your life


Een waarheid als een koe, deze...


Muziek heeft zo'n bijzondere eigenschap. Het is als een bondgenoot. Soms oorverdovend luid, soms een vage schim op de achtergrond. Het is een reisgezel onderweg, een inspiratie voor het werk, een motivator tijdens het sporten, een extra boost in goede tijden, een steun in de moeilijke, ...

Het is een lach, een traan, maar het zit ook boordevol herinneringen waar je altijd weer even naartoe kan. 
Het gevoel van dat ene nummer dat een zee van emoties doet opborrelen, je ogen met tranen vult, je hart doet bonzen, je laat glimlachen, je doet meezingen uit volle borst...

En ook al ben je veranderd, of is de wereld rondom je veranderd, het blijft altijd een bijna magisch nummer.

Zoals dé Dirty Dancing-soundtrack bij uitstek. Bijvoorbeeld.

Ik was nochtans geen echte fan van de film, maar wel van de opzwepende final dance-scène (geef toe: je hebt toch ook altijd in de dansschoentjes van Baby willen staan!). En als Bill Medley met zijn mooie, donkere bas-stem de eerste tonen van dit melige nummer inzet, dan bekruipt me een mix van kippenvel, big smile en vochtige oogjes. Waarom? Beats me. Feit is dat ik mezelf even niet herken als deze op de radio komt. :) Het is gewoon een héérlijk nummer, dus: lekker luid zetten, meekwelen en...having the craziest time of your life!

Haal die dansschoentjes (en dat lief) dus maar even van onder het stof dit weekend. ;) ;)
Have a happy one!