zondag 24 december 2017

Donkere dagen voor kerst

Morgen is het kerst. En dan kan ik er bijna mijn klok op gelijkzetten: een portie weemoed vloeit door mijn dagen. En reflecteer ik bijna automatisch over alles wat het afgelopen jaar gebeurde. Met de Warmste Week op de achtergrond tokkel ik wat woorden op dit scherm en besef ik nog maar eens hoe het cliché der clichés echt wel klopt als een bus: gezondheid gaat boven alles.

Ik luister slechts met een half oor naar de radio-uitzending, maar toch pik ik de emoties op. Van de gulle gevers voor het goede doel tot de getuigenissen van mensen die iemand verloren dit jaar. Het blijft me altijd bij de keel grijpen.

Dat de Warmste Week plaatsvindt tijdens die donkere dagen voor kerst lijkt me niet toevallig, want het is voor velen een lichtpuntje, of liever: een vlammetje, in de duisternis. Het spreekwoordelijke hart onder de riem. Voor iedereen die een moeilijke periode doormaakt, maar ook voor degenen die een geliefde moeten missen. De kerstperiode is zo dubbel: een periode van warmte en verbondenheid, maar ook een periode met een zweem tristesse. Want tijdens die tijd van het jaar is niemand zo aanwezig als de geliefde die wordt gemist.

De afgelopen dagen waren letterlijk donker. De dikke mist hing als een sluier over huizen en bomen. De motregen leek wel op een tranendal uit de hemel.  Alsof nog een ander cliché der clichés: van die donkere dagen voor kerst, helemaal klopt.
Gisteren stapten we door dat donkere weer naar een plek die ik normaal nooit bezoek. Of enkel wanneer het echt moet. Om samen met de voetbalploeg van onze jongste voetballer afscheid te nemen van de papa van een ploegmaatje. Het werd een heftig moment, waarop het nog maar eens pijnlijk duidelijk werd dat het leven, fragiel als het is, een lichtflits is. Vluchtig en broos.

Reden te meer om mekaar tijdens deze dagen extra goed vast te pakken, om herinneringen te maken, om blije momenten vast te leggen. Zoveel als kan.

Veel sterkte aan iedereen die iemand moet missen.
x




donderdag 7 december 2017

Vriendschap boven alles

Afgelopen zondag was het dan zover. Hij had er keihard naar uitgekeken, die (ondertussen al tweede) tiener van mij: zijn langverwachte feestje met de vriendjes. Of vrienden. Ik betrap me er vaak op dat ik steeds twijfel wat ik moet zeggen: vriendjes of vrienden, zoontje of zoon,... Het voelt zo vertrouwd om te zeggen dat mijn zoontje zijn feestje viert met zijn vriendjes, maar ik besef ook dat die verkleinwoordjes stilaan plaats mogen maken voor de iets meer uit de kluiten gewassen versie. Maar toegegeven: de macht der gewoonte neemt nog (even) de bovenhand.

Hoe dan ook: een portie tienjarig testosteron beheerste mijn anders zo rustige zondag. In de plaats van mijn boek met de zachtheid van London Grammar op de achtergrond of een wandeling in het bos, met enkel de ritselende blaadjes en het fluiten van de wind in mijn oren, vlogen de decibels in het rond. Want ze gingen lasershooten, die tieners.
En het verbaast me altijd welke metamorfose er dan plaatsvindt. Wanneer je 10-jarige jongens een laserpistool en een lichtgevend harnas in de handen duwt, transformeren ze in kleine, hyperactieve krachtpatsers die oergeluiden lijken te produceren voor de kost.

Bijna een kwartier lang gaven ze het meest luidruchtige van zichzelf, om nadien met een portie suiker uitgeteld in de cinemazeteltjes onderuit te zakken voor de film. Als ouder heb ik me er ongeveer sinds een jaar of 10 bij neergelegd dat je cinemabezoekjes in kwaliteit dalen. De tijd dat we nog regelmatig naar een 'volwassen' film gingen kijken, kan ik me al niet meer herinneren. Nee, naar de film gaan staat tot nog toe in het teken van de kinderen en dus ook van de films die zij verkiezen.

Het werd Helden boven alles, eentje met een portie avontuur dus. Zoals je van echte jongens mag verwachten. En zoals ik ook verwachtte, was de vertoning eerder magertjes. Voor ons dan. De jongens, die een halfuur ervoor nog barstten van de energie, zaten erbij en keken er aandachtig naar. En toen ik ze daar met z'n achten op een rij zag zitten, viel het me op dat die 'kleine-jongens-vriendschap' echt niet meer zo 'klein' is. Integendeel, ze zouden voor mekaar door het vuur gaan.

Toen de voor mij eerder saaie film afsloot met "echte vrienden vinden mekaar altijd terug, ook al lopen hun wegen niet altijd even gelijk" kreeg ik net op de valreep toch nog een kropje in de keel. Wat een sterke quote! En plots kreeg de film voor mij een heel andere en mooie wending, want die acht helden daar op een rij delen een vriendschap die boven alles gaat.

En ik hoop voor hen dat dat voor altijd zo mag blijven.




zondag 5 november 2017

Lezen zonder filter

Ik hou enorm van lezen. Zolang ik er voldoende tijd voor heb. Wat helaas niet zo vaak het geval is. Of toch niet zoveel als ik zou willen. Want ik weet: als ik aan een (goed) boek begin, dan ben ik verloren. Hopeloos verloren. Dan moet alles en iedereen wijken. Dan mag de wereld bij wijze van spreken ontploffen. Of nee, ze mag ontploffen.
Dan kom ik zetel (of bed) niet uit, vergeet ik mijn haren te kammen, te eten, of eten te maken voor mijn huisgenoten. Dan sla ik blad na blad gebiologeerd om. Bijna geruisloos, bijna uit een soort van angst om de personages te storen. Alsof ze het verhaal ineens zouden platleggen of zo.
Het klinkt freaky. Dat is het ook. Zeker voor mijn huisgenoten die hoofdschuddend dan maar zonder mij aan tafel schuiven.

Ik kan ook geen boekenwinkel voorbijlopen zonder binnen te gaan. Of er een boek (of meerdere) te kopen. Gisteren nog. Ik ging enkel voor een wenskaartje en misschien een tijdschrift ook. Maar ik zou de om mijn aandacht schreeuwende schappen vol literair goud geen blik gunnen. Geen enkele. Of toch alleen even de top 10 bekijken. Heel even maar. En hopla, daar en dan was ik ineens die bekende vogel voor de kat. Al mijn goede voornemens ten spijt.

Lezen is als verdwijnen in een wereld die niet de jouwe is. Maar waar je toch thuishoort, zij het met een vleugje voyeurisme. Het is ook een beetje reizen. Reading gives us some place to go when we have to stay where we are. 
Het is my escape. Dat is de enige echte verklaring voor mijn 'afwijking', denk ik.

Dus ik geniet van die eerder zeldzame momenten waarop ik ongestoord kan marathonlezen. Zo kocht ik gisteren (ja, die vogel-voor-de-kat-situatie) het boek Leven zonder filter van columniste en journaliste  Fleur Van Groningen. En ook al weet ik al bijna 10 jaar dat ik hoogsensitief ben en las ik al alle boeken van Elaine Aron over het onderwerp, toch wou ik ook dit per se lezen. Wetende dat het misschien een herkauwing is van wat ik al jaren geleden las. Of misschien ook helemaal niet. Misschien omdat het nu zoveel actueler is dan 10 jaar geleden? Ik weet niet juist waarom, maar ik kocht het. Omdat ik het boeiend vind om andermans inzichten erover te lezen. Vooral iemand die het zelf aan den lijve ondervindt. (En dan ook nog eens over een ferme portie taalvirtuositeit beschikt.)

Want het is en blijft een boeiend onderwerp. Aanstellerij volgens sommigen, niet te omzeilen en zeker een feit, volgens anderen. Hoe dan ook: toen ik zoveel jaren geleden het boek van Elaine Aron las, was het voor mij duidelijk. Ik las ook haar boek over hoogsensitieve kinderen en ook daar vielen de puzzelstukjes in elkaar, want de oudste is bijna een prototype van hooggevoeligheid.

Vandaag is het steeds actueler. En da's goed. Maar soms bekruipt me het gevoel dat er net iets te kwistig gezwaaid wordt met de term. Net of het een of ander raar etiket is (net zoals die andere etiketten, waar ik ook al geen fan van ben) of nog erger: een excuus voor vanalles en nog wat. Daar heb ik het dan wel moeilijk mee. Want hoogsensitief zijn, is niet een of andere beperking. En dat zou ik willen, dat het duidelijker mag worden dat het net een sterkte kan zijn om als 'hooggevoelige' in deze drukke wereld te staan.

Dus het boek van Fleur ligt op mijn schoot en ik ben hoopvol, om nieuwe inzichten te ontdekken. Lezen zonder filter in 't kwadraat! :) Tot over 248 pagina's! :)

woensdag 25 oktober 2017

Zootje ongeregeld

Mama zijn, dat is accepteren dat je leven soms gewoon een onvervalst zootje ongeregeld is.
Dat varieert in gradaties, van het ene uiterste naar het andere.

Er zijn van die (eerder zeldzame) momenten dat er een soort van superhelden-alter ego lijkt neer te dalen en mijn dagen behendig in een strakke houdgreep neemt: gestructureerd met evenwichtige weekmenu's en voorbereide maaltijden, vlot en anticiperend met een afspraak bij de tandarts, osteopaat,... voor het hele gezin, harmonieus met vredelievende en goedgeluimde snoetjes. Paradijselijk zowaar.
Bijna triomfantelijk paradeer ik dan tussen mijn net gehaalde deadline, het huiswerk van de kinderen en het gezonde avondmaal dat ik met een zwier op de - uiteraard- netjes gedekte tafel katapulteer. WOOSHA!
Enfin, alles peis en vree, quoi.

Maar zoals in elk superheldenverhaal ligt er steeds een of andere booswicht op de loer. Een duveltje op mijn schouder die elke structuur overboord gooit en me transformeert in een verpersoonlijking van chaos.
En het lijkt dan wel alsof de Wet van Murphy zegeviert. Onverwachte gebeurtenissen zijn bijvoorbeeld the worst. Eentje die ziek wordt. Of ikzelf. Of vaststaan tijdens de zwaarste filedag van het jaar, waardoor de avondplanning helemaal in duigen valt. Dag gezond avondmaal. En dag yogales. (om wat meer rust in mijn leven te brengen, haha).
Overvolle weken, nog zo'n dooddoener. Omdat ik moeilijk nee kan zeggen. Mijn wasmand, waarvan de inhoud meermaals de staat van ontbinding bijna bereikt, heeft het geweten.
Om maar te zwijgen van een slechtgeluimde zoon, die thuiskomt en op een licht geïrriteerde toon me meldt dat ik NOG STEEDS NIETS HEB LATEN WETEN AAN DE LEERKRACHT voor het oudercontact. Hallo, aarde aan mama?!

En dan kijk ik in de spiegel en denk ik inderdaad: op welke planeet leef ik eigenlijk? Met mijn mascara bijna op mijn wangen (of zijn het wallen?). En besef ik dat ik toch echt wel grijze haren aan het kweken ben nu. Aan de lopende band, jawel!

En terwijl ik in die spiegel sta te turen, moet ik toch heel erg lachen met mezelf. Met die race die ik altijd wil lopen. En ik zeg bewust 'wil'; ik zou het ook clichégewijs op die snelle maatschappij kunnen steken die ons gewoon doet rennen, maar dat doe ik niet. De snelheid die mijn leven soms neemt, dat is mijn eigen keuze. En ook het twijfelgevoel dat ik weleens over mezelf heb als mama.
Ik neem het niet al te serieus, want in dit vertelseltje sta ik ongetwijfeld niet alleen met die gevoelens.
Samen met mij zijn er heel wat mama's, om nog maar te zwijgen van de alleenstaande mama's, die elke dag een race lopen en zichzelf frustreren in hun mama-kwaliteiten.

Maar ik hou me er sterk in dat nét die twijfelaars het eigenlijk heel erg goed doen. Jezelf regelmatig in vraag stellen, is een belangrijke bron van ontwikkeling. Zeg dat deze twijfelaar het gezegd heeft. ;)

En dat wordt nog eens bevestigd door andere zoonlief die thuiskomt met de warme boodschap dat hij nu echt wel een bepaald klasgenootje voor zijn verjaardagsfeestje zal uitnodigen, "omdat die jongen nooit gevraagd wordt, mama. Erg, hé."
Hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk. Maar zo schoon van hem.
Dat mijn kinderen het hart op de juiste plaats dragen, stelt me gerust. En zegt me ergens 'je doet het best wel OK, hoor, met dat zootje ongeregeld van je.' ;)
.

maandag 4 september 2017

Alle begin is moeilijk

Hij fietste de straat uit. Een snel 'voorzichtig zijn, hé?' kreeg ik nog maar net uit mijn dichtgeknepen keel geperst. Hij moet de trilling in mijn stem gehoord hebben, of niet. Ik weet het niet. Maar ik ben blij dat hij niet meer omkeek, want dan had hij vast gezien dat ik het moeilijk had. En dat wou ik niet.
Niet op zijn eerste dag op die grote school. Dan heb je echt geen nood aan een 'achtergebleven' emotionele mama. Nee, dan wil je samen met je vrienden stoer naar school fietsen, een halfuur nog wel.
Ik weet niet wat ik die ochtend erger vond, hij die in het eerste middelbaar startte en dus plots een stuk groter leek dan de dag voordien of die lange fietstocht. 

Ik draaide me om, liep naar binnen en moest naar adem happen. Hoeveel 1ste septembers waren er nu eigenlijk al gepasseerd? En nooit had ik het zo moeilijk. Niet toen ze van de crèche naar de kleuterschool gingen, of van de kleuterschool naar de lagere school. Dit was toch een ander paar mouwen.

Het letterlijke loslaten had zijn intrede gedaan en ik moest daar, als bezorgde mama, vrede mee nemen. Gedaan met veilig aan de schoolpoort afzetten en ophalen. En mama's argusogen die alert zijn voor gevaar uit elk hoekje. Nee, nu moest ik mijn zoon, mijn eerstgeborene, uit handen geven. Talloze doemscenario's zijn die voormiddag door mijn hoofd geflitst. 

's Middags ben ik dan maar naar de stad gereden. Dat doe ik wel vaker. Liefst alleen. Om mijn gedachten te ordenen. Dan zet ik me op een bankje met een boek of een rustig terrasje en bestel ik een straffe koffie. Of in dit geval: iets anders straf. Want op 1 september, en zeker zo eentje met een grote mijlpaal, mag de apero al eens wat vroeger ingezet worden, toch? ;)
En dat deed ik ook op deze 1ste september. 

Alle begin is moeilijk, bedacht ik me op dat zonnige plekje, ergens in de stad. Ook voor mama's.
En stilaan herkwam ik weer van mijn emo-ochtend. Ca. 16u stond ik wel opvallend lang rond te draaien in de buurt van onze brievenbus. Seconden leken wel minuten, minuten wel uren. Totdat hij, breed glimlachend, kwam aangefietst. Mijn hart maakte een sprongetje van trots.
Enorme trots.

Bezweet stopte hij aan de brievenbus, enigszins verbaasd ook (terecht, want ik sta dus nooit te 'treuzelen' aan de brievenbus): "Ah, mama, wat ben je hier zo aan 't doen? Je was toch niet ongerust, hé?"

:)






vrijdag 18 augustus 2017

Stad naar mijn hart

Citytrippen, daar houden we hier wel van. Mijn mannen en ik hebben samen al een lijstje leuke steden mogen afvinken. Van Parijs tot Praag, Berlijn, Kopenhagen, Madrid en Innsbrück, tot onze eigen Belgische pareltjes natuurlijk. We houden van de gezellige ambiance in een stad, van mooie gebouwen, leuke parken en de typische lekkernijen. Variatie, dat is een must in dit gezin!

Barcelona staat ook nog op ons gezinslijstje.
Zelf was ik er al een paar keer. En het blijft een stad naar mijn hart. De ideale uitvalsbasis met kinderen, want nergens anders heb je zo'n fijne mix van zee, strand, cultuur en gastronomie als in Barcelona. Voor ieder wat wils. Tel daar de zon nog bij en je hebt een vakantie om in te kaderen.

In gedachten loop ik over de Ramblas, met mijn geliefden aan mijn zij. Onbezorgd, genietend van de ietwat overdrukke, maar bontgekleurde straat in het hartje van deze mooie Catalaanse parel. Beetje couleur locale snuiven. En ook al vermijd ik liefst die toeristisch platgelopen paden, toch is het een must when in Barcelona.

Dat je op zo'n plek zomaar doelbewust omvergemaaid kunt worden, gaat nog steeds mijn verstand te boven. En ja, overal ter wereld gebeuren er aanslagen. Jammer genoeg zelfs dagelijks. Die halen niet altijd het grote nieuws. Barcelona doet dat weer wel, net zoals Parijs, Brussel, Londen...
Het raakt me niet méér dan die andere aanslagen, die verder van mijn bed liggen. Ook deze keer leef ik mee met de slachtoffers. Maar als moeder ook extra met de familie van de Tongerse mama van 44, die er gisteren overleed. De mama die ongeveer van mijn leeftijd was, die niet zo ver hiervandaan woonde, die twee zonen had van de leeftijd van de mijne, die waarschijnlijk evenveel hield van de Spaanse stad als ik, ...

Dat kon ik zijn, daar op de Ramblas. Of de buurvrouw, of een vriendin of...
Je mag er niet te veel bij nadenken, zeggen ze. Nee, klopt. Ik probeer dat niet te doen, maar als mama is het toch sterker dan mezelf.
Ik kan er niet bij, dat we - en vooral onze kinderen - in deze wereld moeten leven. Die gedomineerd wordt door angst, die ons vaker dan vroeger over onze schouder doet kijken, die ons achterdochtiger maakt dan we eigenlijk willen zijn, die ons misschien ook wat onverdraagzamer of zelfs wat haatdragender maakt dan we zijn, die verdeling zaait. En een voedingsbodem vormt voor een zelfdestructieve maatschappij, waarin we geweld met geweld gaan bestrijden. En zo een kwalijke vicieuze cirkel in stand houden.

Deze wereld, deze aardbol... waarop nog zoveel moois te zien is. Zoveel platgetreden
én niet-platgetreden paden die ik nog wil bewandelen. Hopelijk samen met mijn gezin aan mijn zijde. Maar zal er dan echt altijd een portie angst mee in de koffer (en in die van mijn kinderen) gaan? De angst om op de verkeerde plaats op het verkeerde moment te zijn? Daar kan mijn verstand niet bij. Echt niet.

Veel sterkte aan de slachtoffers en alle nabestaanden.





dinsdag 8 augustus 2017

Midzomerdipje

Zo'n vakantie, da's zalig. Genieten van die zee van tijd, van #moetjustniks en zo. Van geplande dagen tot dagen waarop elke planning ver zoek is. En ook dat is heerlijk. Die balans tussen uitersten is helemaal iets voor mij: de ene dag vol actie, met ondersteboven hangen in het pretpark, wat cultuur snuiven in een stad of blotevoetenpad-fun tot de andere dag waarop de (terras)zetel mijn beste vriend is en ik niet verder kom dan de koelkast, om al rond 14u de aftrap voor de apero te geven (ah ja, zo vroeg al, want 't is vakantie!). Genieten met een grote G, noemen ze dat dan.

Ja hoor, dat doen we. En toch is er elk jaar dat midzomerdipje: begin augustus, de vakantie is halfweg, de kinderen (én mama en papa) zoeken naar inspiratie, lees: de verveling slaat toe, de kroost geraakt op mekaar uitgekeken, akkefietjes stapelen zich op, en ik beklaag me (elke zomer opnieuw) waarom ik wéér te laat was om hen in te schrijven voor dat ene extra kamp (last-minute-mama: check!). Het zijn zo van die momenten dat ik ons Hilde (Crevits) bij hare kraag zou willen grijpen en haar toebrullen dat 1 maand grote vakantie écht wel welletjes is, hoor! ;)

Zo, effe een schop tegen dat heilige vakantiehuisje. ;) Nee, ik geef toe dat het er hier niet allemaal -jodelahiti- jolig aan toegaat tijdens die ellenlange vakantie. Er zijn zeemzoete roze-wolk-dagen, tuuuuurlijk, maar er zijn er ook waarop de donderwolken dreigen en we best allemaal effe ons eigen ding gaan doen. Ik alleen aan de apero bijvoorbeeld. ;) En de rest op een of ander voetbalterrein. En hoera, dat is dan weer het voordeel van augustus: het nieuwe voetbalseizoen komt als geroepen! Dus dat alleen al is een prima remedie tegen dat midzomerdipje.

In combinatie met de wetenschap dat ik volgend jaar echt wel tijdig uit de startblokken moet schieten voor die kampjes! Note to self!

zaterdag 15 juli 2017

Hashtag moetjustniks

Vakantie, het komt niks te vroeg. De laatste weken begon mijn lijf wat tegen te sputteren. Kwaaltjes en pijntjes en zo. En dan gaan mijn innerlijke alarmbelletjes rinkelen. Want ik herken ze - het 'voordeel' van ouder worden én een burn-out enkele jaren geleden - als geen ander. Dan weet ik dat het tijd is om gas terug te nemen. Ook al doe ik doodgraag wat ik doe.
Perfectionisme is, soms helaas, my middle name als ik aan iets begin. En ik kan naar het plafond liggen staren om 2u 's nachts als die radertjes in mijn hoofd op volle toeren draaien.

Maar ik heb het nodig, die adrenaline. Om scherp te blijven en figuurlijk niet in slaap te dommelen. Routine maakt van mij immers een lui doos. Dus ik heb vaak nieuwe prikkels en uitdagingen nodig. Ook al betekent dat weleens een rondje plafondstaren in het midden van de nacht.
En alsof het zo moest zijn, las ik gisteren een toepasselijke quote van Veronique Leysen, zaakvoerster van de Antwerpse Maurice Coffee Bar: "hoe ouder ik word, hoe wilder mijn dromen".
Oh yes, sister!

Een tijdje geleden zei een vriendin me: "de meeste mensen gaan minder werken als ze ouder worden, jij doet net het tegenovergestelde. Is dat wel een goed idee?"
Ja, ik vind dat een goed idee. Toen de kinderen kleiner waren, ben ik bewust minder gaan werken. Maar ik merkte al snel dat ik weinig huismoederkwaliteiten had. Met alle respect trouwens voor degenen die dat wel hebben. Je huishouden runnen als een bedrijf, dat is een kunst. Maar dat kàn ik niet. Nee, mijn huishouden is chaotische bedrijvigheid. Eigenlijk eentje dat afstevent op een faillissement. ;) Het draait wel, maar bij momenten redelijk vierkant. En dan maak ik een diepe buiging voor de huishoudhulpen van deze wereld.

Dus toen de kinderen als kool begonnen groeien, deden mijn dromen hetzelfde. De zorg voor hen werd minder en kreeg ik letterlijk en figuurlijk meer handen vrij om er echt iets mee te doen. En daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Ik ben blij dat ik me vastgebeten heb in die dromen. Ook al wil dat zeggen dat ik af en toe eens de alarmbelletjes hoor rinkelen. Dan ga ik gewoon even op de rem staan. Zoals de komende weken. Hashtag moetjustniks.





maandag 26 juni 2017

Toen ik 15 was...

En plots deed die laatste schoolweek zijn intrede. De tijd haalt me nog maar eens keihard in, met eentje die de lagere school eind deze week vaarwel zegt en in september aan een nieuw, spannend hoofdstuk begint. Voor mama weliswaar nog spannender dan voor hem, denk ik. Zo zat ik een paar weken geleden in zijn nieuwe school. Te wachten om hem in te schrijven. Toegegeven, ik zat er niet helemaal op mijn gemak. Het werd plots akelig concreet. En de gedachte dat hij er volgend jaar ook zou rondlopen, greep me even bij de keel.

De eerste bel was net gegaan. Ik schrok me een ongeluk, want ik bleek net onder het verdomde ding te zitten. Het ging loeihard tekeer, zo erg zelfs dat ik er instant schele hoofdpijn van kreeg. Plots sloegen de voordeuren open, en druppelde de ene na de andere puber binnen. De ene al wat enthousiaster dan de andere. De ene al wat later dan de andere. Met een uitbrander van de dame van het secretariaat als gevolg. Al kon het de onverstoorde puber blijkbaar niet deren. Weinig onder de indruk en luid zuchtend strompelde hij me voorbij, richting klaslokaal.

Als ik middelbare scholieren zie, ook al ontmoet ik ze zelf bijna dagelijks, dan schrik ik toch altijd van hoe 'uit de kluiten gewassen' ze zijn. Vijftienjarigen van nu zijn duidelijk niet meer de vijftienjarigen van 25 jaar geleden. Je zou inderdaad denken dat er massaal groeihormonen door ons eten gedraaid worden.

Toen ik 15 was - en nu ga ik klinken als mijn méméke zaliger -, zag alles er anders uit. Letterlijk anders. Normaal, zal je denken. Ik weet het, maar toch. Toen ik 15 was, stonden er nog barbies op mijn kamer. En zag ik eruit als de pakweg 12-jarigen van vandaag, schat ik. Frêle meisjesachtig en naar vrouwelijke rondingen was het voorlopig fluiten, ook al was ik in ons meisjesgezin van de meer uit de kluiten gewassen soort. In vergelijking met de pubers van vandaag stelde het niets voor.
Ook de jongens lijken tegenwoordig wel groeischeuten met de minuut te krijgen. Boomlang zijn ze.

Mijn puber is nog niet zo uit de kluiten gewassen, maar hij ziet het alvast zitten, die middelbare school. Nu nog. Het idee dat 'die van het middelbaar' deze week geen les meer hebben en dus al vakantie mogen vieren, klonk hem alvast als muziek in de oren. Al zal hij nog even een heuse cultuurshock moeten doorstaan, vooraleer die laatste schoolweek zich weer aandient. Tegen die tijd zal ik ook weleens met van diezelfde argusogen naar mijn ondertussen wel uit de kluiten gewassen tiener kijken, die me al zuchtend voorbijstrompelt.
En met heimwee terugkijken naar die lagere school.

Hij ook, vermoed ik zo... ;)



En dit leek alsof het gisteren was...dag op dag 6 jaar geleden

maandag 6 maart 2017

De ouderlijke gulden middenweg

Daar stonden we dan. In het Sportpaleis. Netsky had net de eerste tonen ingezet, waarop mijn eerstgeborene (bijna 12 ondertussen, zo goed als even groot als de mama en naar eigen zeggen DJ in spe) helemaal uit de bol ging. En ik naast hem. Mijn prille puber en ik, samen een beetje dansen en sjansen. Ik vond het best wel cool eigenlijk
Maar toch ook een beetje gek, op een of andere manier. Het voelde niet als een mama-zoon-ding. Ik leek plots meer een grote zus. Of zoiets.
Wat zou hij nu denken, flitste er door mijn hoofd. Zou hij dat wel cool vinden, zo naast zijn mama naar Netsky luisteren?

Ondertussen ging zoonlief onverstoord tekeer met zijn 'DJ-moves' en zong ik akelig vals mee. We amuseerden ons te pletter. Eigenlijk trokken we ons helemaal niets aan van wat er rondom ons gebeurde. In de rij voor ons kreeg een andere muziekliefhebber ons in het oog en hij gebaarde goedkeurend naar mijne 12-jarige. Wat hij van de mama dacht, kon ik niet meteen afleiden. Maar het was duidelijk dat allesbehalve ik de show stal. ;)

Ik genoot volop van het moment, maar vroeg me ook af hoelang dit nog zou duren. Het moment dat hij nog naast zijn mama wil staan, op festivals of optredens. Want ooit komt het zover dat hij dat echt niet meer cool zal vinden. Ooit zal hij liever met zijn vrienden op zwier gaan en eens goed met zijn ogen rollen wanneer mama voorstelt om samen naar een optreden te gaan.

Maar tot dan probeer ik de gulden middenweg te bewandelen. Tussen de coole ouder, die zusgewijs mee uit de bol gaat op Netsky, en de ouder die weleens grenzen moet stellen. Aan het stilaan puberende gedrag, bijvoorbeeld.
En dat vind ik op zich wel een mooie, en vooral boeiende uitdaging. Makkelijk allerminst. Want het is een dagelijkse evenwichtsoefening, een leerproces als ouder. Waarin ik vooral ver weg wil blijven van het idee dat vaders of moeders wil altijd wet is. Maar waar plaats is voor dialoog, voor (gedeelde) interesses en passies, respect voor mekaars mening en kleine kantjes, voor wederzijds begrip, voor mooie en minder mooie momenten, waar plaats is om 100% jezelf te zijn. Utopia misschien, maar toch... Als ouder vind ik dat mijn belangrijkste streefdoel. Een warm nest creëren, waar ze met plezier naar terugkeren, wanneer ze ooit hun vleugels uitslaan.

Als dat lukt, dan vind ik dat ik in mijn missie geslaagd ben. En dan denk ik dat ik echt niet wakker zal liggen van het feit dat hij binnenkort liever met zijn vrienden dan met zijn mama naar Netsky gaat. Ik hoop dan dat hij de tijd van zijn leven zal hebben.







donderdag 19 januari 2017

Over een wil en een weg

Een info-avond over het secundair onderwijs. Daar zat ik eerder deze week. Niet zo ongewoon met een bijna 12-jarige in huis, natuurlijk. Maar toch greep de confrontatie me naar de keel.
"Na de lagere school is je kind geen kind meer. Volgend jaar, na de kerstvakantie, zie je al een heel andere persoonlijkheid", zei de CLB-mevrouw.

OK. Slik.

Hier was ik precies nog niet klaar voor. En bijna als vanzelf flitsten de voorbije 12 jaren aan me voorbij. 12 jaren samengeperst in een fractie van een seconde. Hallucinant.

En BAM! Plots moeten er keuzes gemaakt worden. Belangrijke keuzes. En dus worstel ik me dezer dagen door het studieaanbod van de secundaire scholen in de buurt. Aartsmoeilijk vind ik het. Zoeken naar de beste school/richting voor een kind dat niet overloopt van schools enthousiasme, dat het bos door de wiskundige bomen vaak niet meer ziet en meestal uitgeblust voor zich uit zit te staren wanneer er wat moet gebeuren voor school.
Maar in elke situatie, hoe moeilijk ook, schuilen er groeikansen. Noem het een geluk bij een ongeluk, maar omdat de schoolse vakken (met wiskunde als koploper) niet altijd van een leien dakje liepen, werd ik verplicht om mijn kind beter te leren kennen, verder te kijken naar wat er wel of niet achter dat oppervlak zat en te graven naar andere talenten. Talenten die zich dan helaas niet vertalen in zichtbare resultaten op een rapport, maar die er wel zijn.

De afgelopen 6 jaar heb ik vaak wakker gelegen van die moeizame schoolloopbaan, maar eigenlijk ben ik er ook blij om. Want daardoor kijk ik met een andere bril naar mijn kind. Of tenminste, heb ik geleerd om dat te doen. Dat was wel een proces. Moet ik toegeven. Want eerst zoek je je een ongeluk naar verklaringen, met alle frustraties vandien. Om uiteindelijk te berusten in acceptatie van wat er niet is en (meer) appreciatie van datgene wat er wel is.

En wat is deze mama fier op haar oudste zoon die een dikke pluim krijgt van zijn juf (topjuf trouwens!) voor zijn Frans, die zich als geen ander op een ontzettend vertederende wijze kan bekommeren om anderen, die erg goed met kleine kinderen om kan gaan en een grote verantwoordelijkheidszin heeft, die urenlang mixjes in mekaar steekt op zijn DJ-controller en af en toe een heuse DJ-show (op de strijkplank ;) ) presenteert voor de rest van de familie. Die bezeten is door muziek en al bij de eerste noot de voor mij meest onbekende nummers herkent. Die vol dromen zit. En passie. Die gaandeweg kleine succesjes boekt. En steeds meer aan zelfvertrouwen wint. Die uitgroeide van de schattigste baby tot een knappe tienerjongen. Mijn tienerjongen.
Die ik dus weldra weer wat ga moeten loslaten (may the force be with mama ;) ).
Op een weg die wellicht hier en daar nog wat hobbelig, en ook weleens turbulent zal verlopen, maar... waar een wil is, is -desnoods een andere- weg.



maandag 2 januari 2017

Kraakverse stilte

Wanneer het laatste feestgedruis van december uitdooft, breekt altijd een bijna lege periode aan. Beetje akelig leeg, zelfs. Alsof je in een zwart gat (vandaag is dat dan per uitzondering betoverend wit, onder een laagje kraakverse sneeuw) valt na de bonte, overdadige en bijna decadente periode die de week tussen kerst en nieuwjaar is. Of bij uitbreiding zelfs de hele maand december.
Afkicken is dus een understatement na een hele maand van feestvieren.

Toen ik vanmorgen wakker werd, baadde alles in een oorverdovende zee van stilte. En dat had niet alleen te maken met de kinderen die een nachtje uit logeren zijn bij de grootouders. Januari is zo... geruisloos. Het lijkt net alsof de stekker werd uitgetrokken. En voor de gelegenheid die van de sneeuw-invasie ingeplugd. Prachtig wel. De winter is echt betoverend mooi, zoals ze nu is. Met een fijn laagje sneeuw en rijm op de takken in de tuin.

Alsof de natuur een 'schoon-schip-boodschap' heeft, zo in het begin van dit kraakverse jaar. En zo voelt het ook in mijn hoofd. Ik ging de afgelopen weken lustig mee in al dat kerstgeweld. Wat niet helemaal van mijn normale doen is, maar schrijven voor de website van een vrouwenmagazine sleurt je blijkbaar genadeloos mee tot in de feestelijk versierde catacomben van het kerstgevoel. Zelfs tot ugly christmas sweater-day toe. Ik zweer je, niets of niemand kreeg me ooit zo gek. Dus ik moet dit wel héél erg graag doen! :)

Maar goed, schoon schip dus. En dat betekent niet alleen dat ik wat van de detox doe dezer dagen. Het voelt ook echt als een nieuwe, propere lei. Ook al is er in mijn leven (op 't eerste zicht) absurd weinig veranderd, toch deed het deugd om 2016 af te sluiten. Een jaar dat een sterkere versie van mezelf gemaakt heeft. En daarmee duik ik ook dit nieuwe jaar in. Met een open blik, veel inspiratie en tonnen goesting in (nieuwe) uitdagingen.

The sky is the limit, het is een ongelimiteerd cliché, maar het is veruit het enige dat mijn gevoel op dit moment omschrijft. Laat maar komen dus, tweeduizend zeventien!



Foto: Pinterest