dinsdag 16 december 2014

Ego-pakjes

De eindejaarsdagen. Hét perfecte excuus om ook jezelf eens in de watten te leggen.
Kerst is er niet alleen om jezelf weg te cijferen in functie van anderen, nee...het is ook effe lekker ego-tijd. Vind ik zelf dan.
En dat kan zo ineens, heel impulsief en ja...zelfs redelijk budgetvriendelijk. Godzijdank voor mijn portemonnee denk ik niet àltijd in termen van nieuwe outfits, nee.

Zo ging ik vanmorgen naar de bakker voor een zakje chocola. Toen de winkeldame vroeg of het een cadeautje mocht zijn, zei ik prompt van ja. Zonder aarzelen zelfs. Ook al ging ik het niet echt cadeau doen. Behalve aan mezelf dan. Even dacht ik dat ze het kon aflezen van mijn gezicht, dat ik daar gewoon een potje egoïstisch stond te wezen.

Ze deed er zorgvuldig een gouden strikje om, met een kersttakje. Dat dat strikje er al meteen in de auto af zou vliegen bij deze ongeduldige veelvraat, heb ik er niet bij vermeld. Beetje decadent, maar toch zonder schuldgevoel.
Ik kreeg er een lichte kerststemming van, van dat zakje chocola met strikje voor me, myself & I. En niemand anders. Omdat het kan, omdat het gepermitteerd is, omdat het Kerst is.



Van het échte Kerstgevoel, compleet met ho-ho-ho jingle bells & toeters en al, ben ik nog in blijde verwachting. De Kerst met de grote K is nog niet helemaal doorgedrongen. En ja, de kerstboom staat. De jacht op cadeautjes is geopend. En het kerstmenu is besteld.  Ik probeer het niet te rushen, want voor je het weet, is het weer achter de rug. En zoals dat meestal het geval is, is de aanloop altijd het leukste gedeelte. Uitkijken naar heeft iets magisch. Magie die altijd een beetje verdwijnt, zodra het moment er is.

Dus, we laten die jingle bells rustig doordringen. En anders moet ik nog maar eens om zo'n chocoladezakje gaan. Met strikje.


Fijne eindejaarsfeesten!   




vrijdag 21 november 2014

Een online nul

Ik mag van mezelf zeggen dat ik een behoorlijke expert ben in online...euh... dingen. Vraag me om wat research te verrichten voor het werk, of wat trends te watchen in Instagram- of Pinterest-land of leuke spulletjes te shoppen...I'm your woman, for sure! Ik ben vurige fan van de overzichtelijkheid en de tijdsefficiëntie die online dingen met zich meebrengen. Gezwind switch ik van het ene naar het andere en spot ik in no time net datgene wat ik nodig heb.

Je zou denken dat online een reis boeken dan ook peanuts is, maar niets is minder waar. Ideeën en droombestemmingen nochtans genoeg. Van Abu Dhabi, naar New York en Stockholm. In mijn hoofd is het zo klaar als een klontje. Maar o wee, zodra ik het kluwerige online aanbod van de verschillende reisoperatoren aanschouw. Gezwindigheid maakt plaats voor grote twijfel. Overzichtelijkheid voor chaos. Complete chaos. Ebookers, Booking.com, Travelbird, Jetairfly, Ryanair, ThomasCook, Neckerman,... Ik heb al een paar vakantiedagen nodig om van die keuzestress te bekomen.

Ik probeer me dan ook op één touroperator of site te concentreren, maar wel met dat ene stemmetje in het achterhoofd dat zegt dat je moet vergelijken en vergelijken en vergelijken. En liefst wekelijks of dagelijks de vliegticketprijzen volgen. Want je kan - echt waar- hopen geld uitsparen.

Elke dag ... Wàààt?? Are you kidding me?

Zo ben ik al meermaals gemotiveerd begonnen aan het boeken van een citytripje Stockholm, maar letterlijk van een kale reis teruggekeerd.

Drie dagen met z'n viertjes kerstsfeer snuiven in snowy Stockholm. Zàààlig.
Met een kopje koffie en een chocolaatje, muziekje op de achtergrond... tokkel ik vlotjes op mijn klavier. Effe online boeken. Hoe easy kan dit zijn, denk je dan.

Maar zodra ik me beweeg in het online aanbod, breekt het zweet me uit. Dat ene hotel is perfect. Goed gelegen, degelijk, maar...geen familiekamers. En we willen per se een familiekamer. Of dan heb je het perfecte verblijf gevonden, maar zijn er geen betaalbare vluchten op die datum. Wel twee dagen vroeger, maar dan moeten de kinderen nog naar school. Of dan ligt dat ene fantastische hotel mijlenver uit het centrum. Wat dan het centrum juist is, moet je zelf nog wel even uitdokteren, want dat vertellen die leuke sites met een overload aan info er niet altijd bij. En dan vergelijk je nog best de vliegtuigtickets ook, want vertrekken vanuit Düsseldorf is een pak voordeliger dan vanuit Brussel, maar oeps... op die ene datum geen vluchten... Je wordt er zowaar creatief van, want je kan ook vertrekken vanuit Düsseldorf, maar bij terugkeer landen in Charleroi, maar mmm... dan staat de wagen dus in damned...Düsseldorf...!

Enfin, met een zucht mijn laptop dus maar weer dichtgeklapt en me vervolgens met die pot chocolaatjes voor de 36ste keer neergeploft voor Sex and the City 2. Even wegdromen naar Abu Dhabi. Straks bekijk ik die online reisdingen wel weer... of niet. Of misschien volgende week toch maar naar het reisbureau. ;)


donderdag 6 november 2014

What's another year?

Verjaren is heerlijk, als je 7 wordt. Zoonlief is overenthousiast, zo op de vooravond van zijn extra jaar op de teller. Rustig slapengaan is zelfs een moeilijke optie geworden.

Kinderen en verjaardagen, het blijft een geweldig aandoenlijke combinatie. Wekenlang kijken ze al uit hun D-Day. Hét event van het jaar. Zelfs de Sint, die grote kindervriend, kan niet op tegen een dagje alleen in de belangstelling.
Euforie die wellicht vervaagt met de leeftijd. Verjaren vond ik altijd redelijk de max, tot mijn 30ste ongeveer, denk ik. Sindsdien stevenen we af op een anti-climax. Verjaren hoeft niet meer zo nodig in de verf gezet te worden, toch? Vanaf 30 zijn we thirtysomething. En dat fortysomething niet meer zo heel veraf is, verzwijgen we toch gewoon.

Vooral bij de verjaardagen van de kinderen word ik altijd een beetje emotioneel. Terwijl de zoon zich opmaakt voor zijn grote dag, wordt mama overspoeld met flashbacks naar die spannende uren voordat je naar de materniteit sjeest, de nog grotere spanning in de verloskamer, de eerste knuffels, de eerste slapeloze nachten, ... memorabele momenten die zorgen voor een beetje weemoed vandaag.

Lieve schat, geniet van je 7de verjaardag! Love you <3









donderdag 16 oktober 2014

Krakende mijlpalen

Een rondje osteopaat was confronterend, eerder deze week. Blokkades all over. Van hoofd tot bekken en enkel. Niet dat ik overduidelijke klachten had. Nee, eerder vage kwaaltjes. Beetje moe, beetje dit, beetje dat. Je kent dat wel. Ach ja, je gaat ook al richting 40, zegt mijn wederhelft dan smalend. De mantel der ouderdom, blijkbaar overal goed voor.

Maar de osteopaat wond er geen doekjes om, laat staan mantels. Het ging van krak en krak en nog eens krak. Ben je er klaar voor, vroeg ze. Niet wetende wat ik moest verwachten, knikte ik maar stoer van ja. Totdat ze zich met het volle gewicht op mijn middelste ruggenwervel zette. Gaat het? Ik kreeg er geen zuchtje uit - laat staan een woord, wegens de benarde toestand waarin ik me bevond, maar...het ging. En zelfs veel beter nu. Wat een verlichting! Bijna als een dartel veulen verliet ik de praktijk.

Ik nam me voor om regelmatiger te gaan. Ook met de kinderen. Eén keer per jaar, al was het maar preventief. Zo ging ik ook met de oudste zoon.
En ik moest slikken, toen ik hem daar zo -met zijn bijna 1m45- languit zag liggen op de kraaktafel. Visioenen van een klein baby'tje katapulteerden me plots terug in de tijd. Bijna 10 jaar geleden nu. Op diezelfde tafel. In dezelfde praktijk. Krampjes teisterden toen zijn kleine lijfje, ocharme.

10 jaar later is hij maar liefst een meter gegroeid. Eet hij 's avonds niet één, maar twee of zelfs drie borden spaghetti. Vraagt hij naar wanneer hij eindelijk een Facebook-acount mag. Of nog beter: een smartphone. Mijlpalen zijn het. Zucht...

Maar daar in die praktijk was hij toch nog even mijn kleine hummeltje van weleer. Stoer knikte hij van ja, toen de osteopaat vroeg of hij er klaar voor was.
En mama kreeg een krop in de keel...






dinsdag 7 oktober 2014

Vooruit met de herfst

Ik luister en kijk naar Sabine. En een soort van ontkenningsfase doet zijn intrede. Niet alleen de apocalyptische weersvoorspellingen zitten daar voor iets tussen, maar ook de grijze muis-outfit van onze allersympathiekste weervrouw bezorgt me letterlijke koude rillingen. Die is herfstiger dan herfstig. Saaier dan saai. En vooral weinig flatterend. Ik vraag me af of ook de VRT-styliste in een soort van winterslaap gesukkeld is.

"Regen. Kans op nog meer regen. En rukwinden. En misschien zelfs hagel. En o ja, ook nog een stevig onweertje. Grillig. Grijs." Ze verkondigt het met de glimlach, maar ik word er niet vrolijk van. Sorry Sabine. En met het herfstweer kan ik me dan nog neerleggen. Het is wat het is.

Just.change.the.outfit!

Stiekem zou ik Sabine wel eens willen inschrijven voor een stevig rondje Jani. Alleen al maar om het huidige weerbericht wat fleuriger te maken. Om nog maar te zwijgen van een herboren weervrouw, die haar eigen sexy zelve herontdekt. Complete win-win, toch?

En als we dan toch bezig zijn, pakken we Jill - van die andere zender- er ook bij. Het gehele weerbeeld zou er wel bij varen. Maar goed, er bestaat ook zoiets als het feit dat er over smaken en kleuren niet te discussiëren valt, zeker?

Ik zal me dan maar eens beginnen focussen op mijn eigen kleerkast, die ook weer nood heeft aan wat herfstuitbreiding. Een beetje toch. Deze herfst/winter ga ik voor massa's knitwear: oversized cardigans en sweaters, grote sjaals en hippe mutsjes.

Allez hop, vooruit met de herfst. Let's shop!













vrijdag 12 september 2014

Eargasmic

Soms hoor je ze. Van die zalige nummers, die niet alleen in je oor blijven wurmen, maar die de genotsgrenzen overstijgen. Die kwalitatief zo goed zijn dat ze je helemaal opslorpen in het moment.

Wat ik niet wist, is dat er zelfs al een woord voor bestond die de lading helemaal dekt, als je het mij vraagt: eargasms. 

Awel, tegenwoordig heb ik ze regelmatig, die eargasms. Nummers die je in hogere sferen brengen. Die je doen tintelen tot in de kleinste vezels van je lijf. Die je kleine teen doen krullen. Die je mondhoeken tot achter je oren brengen en die je doen schreeuwen van... Oh, wat is dit goéd!!!

Too much credit, denk je?

Luister maar eens naar deze. Ondertussen al grijsgedraaid, maar vanaf de eerste noot was ik er zot van. Zo zot als een deur.

Mijn pareltjes van het moment. Let's have an eargasm...or two, three,... ;)



                                   


                                                           


                                 



woensdag 10 september 2014

De Blog Awards

Eerlijk? Ik heb het niet zo met wedstrijden. Wat er aan de basis daarvan ligt, zal me redelijk worst wezen. Maar ik vermoed dat menig psycholoog er een vette kluif aan zou hebben. Is het een vliegtuig, is het een vogel...ik weet het niet! Maar mijn innerlijke pyschologische zelf (ik geloof soms echt dat die er-ahum-is) heeft zo'n vermoeden dat een vorm van faalangst doorspekt met het laat-mij-maar-gewoon-achter-de-schermen-syndroom voor een meer dan gemiddelde trigger zorgt in mijn antipathie voor wedstrijden.

Maar voor de Knack Weekend Blog Awards zetten we dat toch eventjes opzij, zeker. Vooral omdat het leuk is. En inspirerend. En omdat ze er mega-fancy hapjes en drankjes hebben. In een ongelooflijke hippe setting. Met nog hippere mensen. De gemiddelde bloggende ziel zou zich voor minder in zijn sas voelen.

Vorig jaar mocht ik erbij zijn, in het kielzog van prijsbeest Madam Confituur. Leuk. Inspirerend. En gewoon tof.
Tof dat ze al die anonieme bloggende zielen eens vanachter hun laptop getrokken hebben. Het werd tijd. ;)

Dus klik op het logo hieronder en breng je stem uit op Miss Mamalicious in de categorie Personal. Al was het maar dat dit bloggend zieltje nog eens buitenkomt. ;)

Uw nederige blogger dankt u!




vrijdag 29 augustus 2014

Last minute-mama

Ik ging zo'n weekje voor de eerste schooldag nog bloggen. Over hoe snel de vakantie wel is gegaan. Maar dat weekje werd effectief de laatste vakantiedag. Vandaag dus. Zoals dat met elke laatste vakantieweek gaat, is dat voor mij - dé last minute-mama - er eentje van: waar is die turnzak nu gebleven en oeps, de turnpantoffels zijn te klein en eigenlijk geldt dat ook voor de volledige garderobe van de oudste en ach ja, de koekendoosjes waren zoekgeraakt op school, ... Enfin: zaken waarvoor ik dus 9 weken de tijd had, maar die zich in mijn geval opdringen in... de laatste vakantieweek. Dat heb je met last minute-mama's...

Ik weet alvast wat noteren op mijn lijstje met voornemens voor het nieuwe schooljaar.
September lijkt tegenwoordig wel een beetje het nieuwe januari. Ik betrap mezelf erop dat ik volop nieuwe plannen maak en boordevol goede intenties zit. 
Over de gezonde en vooral gevarieerde maaltijden die ik elke dag op tafel ga toveren, bijvoorbeeld. En dat ik daar toch dringend een weekschema'tje van moet maken, inclusief boodschappenlijstje.
En dat die maaltijd dan zo goed als klaar moet zijn op de piekdagen.

En dat ik een toonbeeld van geduld ga zijn als de kinderen hun huiswerk maken, terwijl die maaltijd rustig verdersuddert op het vuur.

En dat ik elke dag een kwartier vroeger ga opstaan. Om zelf deftig wakker te zijn, alvorens de rest van de familie ontwaakt. Halfslaperig in combinatie met de ochtendrush? Hello baaldag. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, zeggen ze. 
Dit voornemen stemt me trouwens zeer benieuwd, want die zelfkennis leert me ook dat ik een anti-ochtend-mens pur sang ben.

Ik ga voortaan ook alle schoolbriefjes en agenda-notities met een volledig in plaats van een half oog lezen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik aan de schoolpoort sta op een pedagogische studiedag. Of dat de turnzak en niet de zwemzak mee is. Al zijn ze nu op een leeftijd dat ze dat zelf kunnen aangeven, dus in dat geval pleit ik gedeelde schuld. 

Maar toch, ik ga minder last-minute zijn. Echt... 
En nee: onder druk presteer ik het beste, is deze keer geen geldig excuus. Een first-minute mama zal en wíl ik niet zijn, maar een beetje discipline en routine kweken is geen overbodige luxe. Zeker na een vakantie waar structuur absoluut niet in ons woordenboek stond.

Zo, van de theorie zijn we alvast overtuigd. Nu nog de praktijk. 


Veel succes met de eerste schooldagen!





woensdag 20 augustus 2014

Post-festivalvibes

Ik weet het, het is te pessimistisch om nu al te denken dat de zomer voorbij is. Maar met Pukkelpop als laatste grote zomerfestival en de huidige herfst-temperaturen lijkt het wel een beetje over & out met het zomergevoel.
Dat ik thuis van kouwe ellende de verwarming moet opendraaien vind ik nog niet het ergste. Nee, ik ben een beetje in Pukkelpop-rouw.

De festivalweide ligt op een boogscheut van hier. Op een paar weken tijd transformeert de kale plek, met een paar verloren koeien erin, langzaam maar zeker in een gezellige bedoening. Ik hou wel van die opbouw-fase. Van 'Wow, wat een vrolijke kleurtjes' en 'O, die gezellige toi toi's hebben ze net geplaatst' tot 'Hoppa, het hoofdpodium staat er al'.
Ik kijk er elke keer mijn ogen uit. Als bij wonder heb ik er nog geen ongeval veroorzaakt.

Maar dat risico is nu weer herleid naar nul.
Daags na Pukkelpop reden we voorbij de weide. De vlaggen hingen al meer dan halfstok en de rijzige podia bleken ineens onthoofd of zo goed als verdwenen. Ik word er altijd wat emotioneel van, als de festivalsite in een staat van afbraak verkeert.
Geen bonte taferelen, bruisende festiviteiten of opzwepende muziek meer. Nee, de gezellige drukte maakt plaats voor een koude werf waar het geluid van vallend metaal overheerst. Totdat die paar koeien daar weer staan te grazen in een zee van eenzaamheid. Triest!

En met de laatste Pukkelpop-tonen lijkt dus ook ineens de zon verdwenen. Wou dat ik de klok weer kon terugdraaien, naar het begin van de (festival)zomer. Want we hadden een leuke, van Pinkpop tot Werchter en Pukkelpop. Van The Editors tot Arctic Monkeys, Rudimental, The Black Keys, Queens of the Stone Age, Paolo Nutini, The Kooks, Crystal Fighters tot Trixie Whitley en Pearl Jam. Genoten hebben we, van elke minuut.

Dus laten we nog maar even verderdobberen op die festivalvibes. En hopla, spot ik daar zowaar een streepje zon...?!


vrijdag 8 augustus 2014

Variatie-vakantie!

Dit jaar besloten we onze vakantieplannen over een andere boeg te gooien. Onder het motto doe eens zot werd het geen bestemming met een hoge zonzekere factor. Nee, we kozen voor... Oostenrijk. Op z'n minst...risicovol. We gingen het ook niet zoeken in de warmere oostelijke zijde, maar nog wel in hartje Tirol. Jawohl!

Tirol doet me denken aan skilatten, sneeuw en kou... of tenminste regen in het kwadraat. Maar toch namen we een berekend vakantierisico, want we waren de bloedhete zwembadvakanties beu. Meer dan beu. Twee dagen non-stop op een ligmatje  in + 35°C staan in ons gezin al gelijk aan een kleine familiecrisis.

Het werd dus een weekje Oostenrijk... De heenreis had een voorbode kunnen zijn. Slecht weer onderweg zorgde voor urenlang file-genot op overbevolkte Duitse wegen, die wel één langgerekte bouwwerf leken. Een wagenzieke zoon zorgde uiteindelijk voor de kers op de taart. Uitgerekend voor de 5*-hoteldeur. Een entrée om u tegen te zeggen.
De grote badkuip van onze mooie hotelkamer werd al meteen onderworpen aan een eerste test...die van wasmachine. Van een kamerinwijding gesproken. Het is eens iets anders...

Je zou dan die kleine familiecrisis verwachten, inclusief een onmiddellijk retourtje richting België, maar niets van dat. Stoïcijns kalm bleven we. Ook toen zoonlief 's nachts besloot dat het tijd was om de lakens nog eens van zijn innerlijke zelf te voorzien.
Ach, alles opnieuw in de bad-wasmachine en...het kon vanaf nu alleen maar beteren, toch?

En dat deed het ook. Thank God. De regen maakte letterlijk plaats voor Oostenrijkse zonneschijn. En dag twee nam de meest gedroomde start, met een zoon die herrezen bleek. De dagen nadien stonden in schril contrast met onze aankomst. Zonnig. Relax.
En vooral met veel variatie. Blijkbaar een uiterst belangrijk vakantie-ingrediënt voor ons gezin. En Oostenrijk loste al onze verwachtingen in!

Zomerse wandelingen in de bergen



Ritjes met de kabellift


Blotevoetenpad-pret


Een frisse duik in het meer



Een mini-citytrip naar Innsbrück


Een bezoekje aan het Swarovski-paradijs




En op de terugweg een toertje in de Allianz Arena met mijn voetbalminnende kroost. 




Just loved it! <3


zaterdag 19 juli 2014

Zonder (veel) woorden

Het nieuws van de afgelopen dagen en weken knijpt m'n keel dicht. Er zijn simpelweg geen woorden voor. Meestal neemt mijn 'dagboek-drang' het dan over en schrijf ik het 'van me af', maar deze gruwel is werkelijk met geen pen te beschrijven. En al helemaal niet van me af te schudden.
Nieuwsuitzendingen lijken wel slechte horrorfilms. Kranten spuwen de meest hallucinante beelden. Nachtmerries zijn het, waar je snel uit wil ontwaken.

Gebeurt dit echt op deze wereld?? Op dat stukje aardkloot waar onze kinderen moeten opgroeien en leven? Een plek met zoveel moois, maar die nu overschaduwd wordt door miserie, onverdraagzaamheid en blinde terreur.
  
Die gruwel speelt zich op nauwelijks een paar uur vliegen van ons af. Het is helemaal geen ver-van-je-bed-show. Het is vlakbij.
Het konden jouw kinderen op dat strand in Gaza zijn. Of op de MH17-vlucht. Of een buur, een vriendin, moeder, vader, grootmoeder, collega, ...

Geen woorden. Echt geen woorden.

Maar deze moeder vond ze wel. Respect.


Sterkte aan alle getroffen families





zaterdag 12 juli 2014

Het zwarte gat

't Is zover. Nooit gedacht dat ik dit ooit effectief publiekelijk zou verkondigen, maar na het WK is er echt geen bal meer op TV. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Niet dat ik zoveel voor de buis hang, maar de zomer is een waar dieptepunt. Pijnlijk duidelijk wordt het zolang het terrasjesweer uitblijft. Gezucht alom in huis. Pfff, het regent én ook geen voetbal op TV?? Voldoende ingrediënten voor een familiecrisis tegenwoordig.

Het lijkt wel of Koning Voetbal ons de voorbije weken in een staat van isolement hield. Ondanks het feit dat we op overbevolkte dorpspleinen meevierden en op de Werchter-wei onze Duivels aanmoedigden, samen met 60.000 andere festivalgangers. Ik werd er zowaar wereldvreemd van. Hoe het stond met de regeringsformatie? Geen flauw idee. Aanslagen in Nigeria? Onrust in Gaza? Wereldproblemen werden ineens gebagatelliseerd tot gewone faits-divers. Toch wel een verontrustende vaststelling. Of was het net een welgekomen vlucht om even te ontsnappen aan nieuwsfeiten waar niemand vrolijker van wordt?

Daar is onze nationale ploeg alvast in geslaagd. Iedereen leefde op de Rode Duivels-planeet. Tot een week geleden. Toen was het sprookje voorbij. Ontgoocheling alom. Logisch als je weken meeleefde, te weinig sliep door nachtelijke wedstrijden en je sociale leven op een lager pitje zette, omdat je dé match moest zien. Winkels liepen leeg, restaurants bleven zonder klanten en bedrijven sloten vroeger de deuren. Of hoe voetbal het publieke leven even aan banden legde.
Anderzijds valt het andere effect van die volkssport niet te ontkennen. Dat van de gebundelde krachten. Er werd collectief gejuicht, gehuild, geschreeuwd. Wildvreemden vielen opgelucht in mekaars armen. Banden werden gesmeed. Met of zonder pint in de hand. Maar steevast mét driekleur. Vlaming of Waal. Blank of zwart. Communautaire en andere issues werden van tafel geveegd. Iedereen Belg. Tous ensemble. L'union fait la force. Of zoiets.

Mooi, toch? Laat het een voorbeeld wezen voor De Wever, of Michel of was het nu aan Peeters en Bourgeois? Euhm...dringend in de actualiteit duiken dus...

En vanaf nu supporteren voor een spoedige regeringsformatie? Ik zal er mijn slaap hoe dan ook niet voor laten. Good luck, guys!



maandag 30 juni 2014

Ganhamos!

Je kan er dezer dagen niet omheen. De Copa do Mundo is alomtegenwoordig. Tenzij je de laatste weken op Mars spendeerde of onderdook in je kelder of wifi-loos ging mediteren in één of ander klooster...de Braziliaanse vibes bereiken zelfs de grootste voetbalanalfabeet.

En het is een WK dat beroert: van gepassioneerd gezongen volksliederen, tot hevig betwiste arbitrages en bijtgrage voetballers. De sentimenten laaien hoog op. Zwaarbevochten duels ontaarden in waar theater. Buitenaards goede doelpunten ontketenen het publiek. Voor het eerst valt het me op hoeveel beroering een sport met zich meebrengt. Het is niet zomaar een populair volksspel. Nee, het is een passie, a way of life.

Met het zinderende Zuid-Amerikaanse vuur op kop. Ook al ken je geen bal van voetbal, die passie en gedrevenheid ontgaat niemand.Tranen vloeien meermaals. De scheidingslijn tussen vreugde en verdriet is flinterdun. Opluchting en teleurstelling zijn slechts millimeters van mekaar verwijderd.

Aandoenlijk is het zelfs om de ontlading van die stoere, vaak getatoeëerde voetbalwonderen te zien. In hun betraande ogen zie je nog steeds de straatvoetballertjes van weleer, die vechten voor elke bal. Die leven voor de sport, als ware het een vlucht uit hun uitzichtloze bestaan. En dan krijg je vuur op het veld. Misschien wel een verklaring voor het Latijns-Amerikaanse succes?

Het verduidelijkt misschien ook waarom ik bij momenten redelijk gekluisterd zit aan mijn scherm. Want ik zoek nog altijd een plausibele uitleg. :) Niet omdat ik zoveel van het spel ken (allesbehalve zelfs), of omdat er knappe voetballersbenen te spotten zijn. Nee, ik hou gewoon van de passie van het spel, denk ik. Het theatrale, het emotionele, de spanning. Ja hoor, voetbal is een feest!


En tot slot: GO, Rode Duivels!!!!!!!!!!!!!!!!! :)






zaterdag 14 juni 2014

Paperassen-oorlog

Midden juni. Zonovergoten. Heerlijke periode. Ook al is het officiële verlof nog een maandje veraf, toch voelt dit als vakantie. Juni is een zalige maand. Het is zomers warm, maar nog niet té heet. In de stad heerst nog stilte voor de vreselijke solden-storm. Thuis of bij vrienden kunnen de eerste BBQ-vuurtjes aan. Als je sociale leven op een laag pitje stond de afgelopen maanden, dan is deze periode eentje die zorgt voor een ferme boost.

Tenminste, als je geen vette kluif hebt aan je administratie, want juni is ook paperassen-maand. En jeezes, wat hààt ik papierwerk. Documenten verzamelen en naar de boekhouder brengen voor de belastingsaangifte (boeee!) bezorgt me al koud zweet.
Ja, ontzettend goed ben ik in papieren. Als je het zou afmeten aan het aantal centimeters die zich opstapelen op mijn bureau, tenminste. Het is zoals met mijn strijkmanden: constante cumul, totdat het écht niet meer om aan te zien is en ik mezelf richting warzone sleep.

Uren strijd ik dan met mappen, scheidingsbladen en consoorten. Gezucht inbegrepen. De aankoop van dat grof geschut is wel leuk. In de winkel word ik zelfs helemaal enthousiast. Welke kleur map zou ik deze keer nemen? En plastic scheidingsbladen of karton? De extreme orde van de winkel projecteer ik wellicht op mijn eigen bazaar-archiefkastje. Ja, die administratieve inhaalbeweging komt helemaal goed, denk ik dan in al mijn naïviteit.
Het enthousiasme is - hoe raad je het - van korte duur. Zodra ik de buit op mijn bureau neerplof en ik mijn stapel paperassen aanschouw, treedt de ontkenningsfase in werking. Ziezo, het materiaal is er al. Goed, toch? De gedachte is het halve werk, of zoiets.

Maar ik weet dat ik de strijd niet meer kan uitstellen. En ik weet ook dat ik dan achteraf op mijn communiezieltje zweer dat ik het de volgende keer niet meer zover zal laten komen. En ik weet 100% zeker dat mijn boekhouder hoofdschuddend zou toekijken als ze me bezig zou zien.

Maar ik kan niet meer zeggen dan: Ja, ik ben uitermate slecht in administratie. Ieder zijn kwaliteiten? ;)




woensdag 28 mei 2014

Life is a runway

Volgens een snel Flair-testje ben ik uitermate vatbaar voor verslavingen. Nu is dat niet bepaald het meest heuglijke nieuws, maar ik moet zeggen dat er een grond van waarheid in zit. En ik had het moeten zien aankomen, want het zat er al vroeg in.

Ik was zes en ik wilde mode-ontwerpster worden. En ballerina, maar toch nog liever ontwerpster.
Een paar jaren later droomde ik er nog steeds van. Ik ontwierp een eigen 'modemagazine', tekende het grondplan voor mijn toekomstige winkel en ook nog kilometers catwalks gevuld met modellen die 'mijn' kledinglijn showden. Uiteraard.

Bovendien was mijn mama een professional in snit en naad. Ze spendeerde hele dagen achter haar naaimachine en toverde zo volledige garderobes voor ons.
Daar is ongetwijfeld de basis gelegd van mijn kledij-mania. Tot dramatische kleerkast-situaties toe, op de dag van vandaag.

De designer-ambities zitten al lang onder het stof, want ik heb geen greintje snit en naad-skills geërfd. Een knoop bevestigen is al een helse klus, geloof me.
Maar de liefde voor kledij is gebleven. En noem het maar gerust een verslaving. Ik ging stoppen, ik ging écht stoppen...met shoppen zal vermoedelijk ooit op mijn grafzerk gegraveerd worden.

Modemagazines stillen mijn honger in de shop-loze dagen. Fashion blogs hebben er met mij een grote fan bij. En Pinterest doet me geregeld watertanden. Verder moet de theorie ook af en toe omgezet in de praktijk, natuurlijk.
Daarbij mix & match ik wat. Ik zweer niet bij één winkel, maar vind mijn gading op verschillende adresjes. Shops met mooie spullen in een goeie prijs-kwaliteit.

Mijn A-list Fashion Hotspots:










Enes, Antwerpen


La Bottega, Hasselt


Life is a runway, toch?







zaterdag 24 mei 2014

Football fever

Ja hoor, ze stijgt...de koorts. Het zal niet aan mijn actuele keelontsteking liggen, die me onder de duim houdt. Maar wel aan Koning Voetbal. Sinds geruime tijd alleenheerser in dit gezin. Ik heb de moeite tot een staatsgreep nog niet genomen, want ik vind Koning Voetbal best OK. Ondertussen wel. Leren appreciëren, noemen ze dat dan.

Dus doe ik lustig mee met de voetbalgekte in mijn huis vol testosteron. Sinds onze Rode Duivels zich plaatsten voor het WK kent de madness ongekende hoogten.
En Mr. Panini vaart er wel bij. Ze vliegen me om de oren, die stickers. Nooit gedacht dat een stickerboek zo'n obsessie kon worden. De boys voeren zelfs klusjes uit voor een pakje stickers (handig!), om dan vast te stellen dat er wéér zoveel dubbels in zitten. Frustratie wordt obsessie, en vice versa...

Van de obsessie van de boys maakt mama een deugd. Effe spotten welke voetbalbenen we zéker moeten volgen. In speltactiek ben ik nog niet zo thuis, dus kijk ik voetbal een beetje onder het motto...het oog wil ook wat. Ja, voetbal is best leuk.

Zo leuk dat ik zelfs plan om mijn verkleedfobie tijdelijk aan de kant te schuiven. Ik heb een regelrechte hekel aan verkleden en kleurrijke pruiken en foute outfits, maar voor de Duivels maken we een uitzondering. Dus plunderde ik laatst de AVA. Cowboyhoeden, vlagjes, stiften, slingers, ja... zelfs veters...in onze driekleur...Het hoort er allemaal bij.

En natuurlijk volgen we met z'n allen onze Belgische ploeg op de voet. Iedereen Duivel is momenteel hét favoriete TV-programma. En als we de kans krijgen om ze live te zien, dan doen we dat uiteraard. Echte voetbalfans doen dat, toch?
Een vloed van 10.000 fans in Genk trotseren voor een, op het eerste zicht, saaie training? Tuurlijk! Tweehonderd euro neertellen voor de oefenmatch op 7 juni? Wat dacht je...yolo, zegt mijn bijna-tiener dan!

Maar eerst supporteren we natuurlijk nog even voor onze Thibaut Courtois die vanavond de Champions League-finale speelt. En we kunnen onze attributen in driekleur meteen al even testen.

Zou ik me deze ook nog aanschaffen, met de zomer in aantocht? :)


zondag 11 mei 2014

Kleerkast-detox

Ik heb een probleem. Dat besefte ik vanmorgen, toen ik schaamteloos 4 zakken met 'afgedankte' kledij vulde. Met elk stuk dat ik weggooide, probeerde ik de waarde te schatten. Maar daar ben ik wijselijk mee gestopt. En snel. Of de kleerkast-razzia kende een abrupt einde.

Schaamtelijk was het bijna...
En moeilijk, want ooit waren het wel je sweethearts. (Oude) liefde roest niet, zeggen ze toch? Ter plekke verzin ik dan ook ijzersterke argumenten om ze niét weg te gooien: die te grote broek is nog OK als ik zou verdikken, met die slobbertrui kan ik tekeergaan in de tuin, misschien komt die te drukke print wel weer in de mode...toch?

Maar de grove borstel was, desondanks, mijn grootste vriend vanmorgen. Het barstte immers uit zijn voegen, dat kleerkast-syndroom. Een gekende aandoening bij heel wat vrouwen...oorzaak: te veel kleren, gevolg: te weinig plaats.

Eén gouden regel om het probleem te lijf te gaan:

Hangt het meer dan 1 jaar ongedragen in je kast? Wég ermee!


Zo geschiedde. Een uur en veel dilemma's later pronkten vier zakken van formaat in mijn slaapkamer. Hartzeer maakte plaats voor sociaal engagement, want mijn sweethearts van weleer zouden misschien wel andermans sweethearts kunnen worden. Dus ik propte mijn 4 zakken in de dichtstbijzijnde kledingcontainers. Kwestie van dat schuldgevoel in te dijken.

Voordeel van zo'n opruimactie? Weer plaats voor meer moois én je weet meteen weer wat je hebt. Oeps, vergeten dat ik die jeans ook nog had...!

Volgende keer overweeg ik wel een closet detox à la Carrie in Sex and the City. Who's in?? :)








vrijdag 2 mei 2014

The time of your life


Een waarheid als een koe, deze...


Muziek heeft zo'n bijzondere eigenschap. Het is als een bondgenoot. Soms oorverdovend luid, soms een vage schim op de achtergrond. Het is een reisgezel onderweg, een inspiratie voor het werk, een motivator tijdens het sporten, een extra boost in goede tijden, een steun in de moeilijke, ...

Het is een lach, een traan, maar het zit ook boordevol herinneringen waar je altijd weer even naartoe kan. 
Het gevoel van dat ene nummer dat een zee van emoties doet opborrelen, je ogen met tranen vult, je hart doet bonzen, je laat glimlachen, je doet meezingen uit volle borst...

En ook al ben je veranderd, of is de wereld rondom je veranderd, het blijft altijd een bijna magisch nummer.

Zoals dé Dirty Dancing-soundtrack bij uitstek. Bijvoorbeeld.

Ik was nochtans geen echte fan van de film, maar wel van de opzwepende final dance-scène (geef toe: je hebt toch ook altijd in de dansschoentjes van Baby willen staan!). En als Bill Medley met zijn mooie, donkere bas-stem de eerste tonen van dit melige nummer inzet, dan bekruipt me een mix van kippenvel, big smile en vochtige oogjes. Waarom? Beats me. Feit is dat ik mezelf even niet herken als deze op de radio komt. :) Het is gewoon een héérlijk nummer, dus: lekker luid zetten, meekwelen en...having the craziest time of your life!

Haal die dansschoentjes (en dat lief) dus maar even van onder het stof dit weekend. ;) ;)
Have a happy one!






dinsdag 22 april 2014

Maxi-tas

Eentje van 9 en eentje van 6... N-e-g-e-n... Vreemde en gefronste blikken in mijn richting. Of die reactie dan een soort van medelijden is (ja-haa, 9 is bijna 10) of ongeloof (goh, wat ben jij jong mama geworden dan ;) ) of een bevestiging dat ik wel degelijk geen twintiger meer ben...  dat is me tot nog toe niet duidelijk. Maar één feit is zeker: zoonlief is àl 9.

9... dat is bijna 10, zoals in tien-er. Het lijkt de dag van gisteren dat we nog met pipi-potjes en pampers en flesjes zeulden. En met zo'n maxi-tas, gevuld met een halve uitzet. Reservekleertjes voor onvoorziene omstandigheden, slabbetjes om een heel leger baby's vlekkeloos te laten eten, een voorraadje fruitpap waar kilo's fruit aan op gingen, een fortuin aan pampers, een thermometer voor koortsopstootjes... en billendoekjes en poepzalfjes en zonnepetjes en regenpetjes en speeltjes en dekentjes en... ja, ik denk dat we met zo'n maxi-tas wel even konden onderduiken, moest de oorlog plots uitbreken.

Zo'n gevulde tas getuigde, naar mijn gevoel, van een enorm organisatietalent en langetermijnvisie. Mama's zijn echt ongelooflijk straf. Slopend was het ook, als ik zo vrij mag zijn om mijn terugblik samen te vatten. Mijn brein ratelde voortdurend om het ding baby-proof te krijgen en toch vergat ik altijd wel iets. Een extra pamper, de tut, de favo knuffel...Ik werd echt hondsmoe van die tas.

Bijgevolg ben ik stiekem blij nu met mijn bijna-tiener. Ook al vond hij gisteren, tijdens het familiefeestje, die mega-taart met kaarsjes en vuurpijl echt wel voor baby's. O ja, inclusief mokkend gezicht. Alle puberale toeters en bellen: aanwezig!

Mega-geïrriteerd voelde ik me door zo'n ondankbare puber-uitspraak. Het contrast met de maxi-tasperiode kon niet groter zijn. Het zijn zo'n momenten waarop je ouderlijke skills een kookpunt bereiken. En de ervaren puber-ouders je 'moed' inspreken: you ain't seen nothing yet. ;)

En toch wil ik nog steeds niet ruilen met de maxi-tas... Wellicht kom ik daar ooit op terug... ;)


Dikke proficiat, licht-puberende grote jongen van me. Mama loves you...



Onvoorwaardelijke mama-liefde noemen ze dat dan... :)




maandag 7 april 2014

Een speciale jarige...

69 was ze vandaag geworden. Ik vraag me vaak af hoe ze er nu, 12 jaar later, zou uitgezien hebben, op deze toch wel respectabele leeftijd. Of de tand des tijds dan toch een effect op haar zou gehad hebben? Grijzer, rimpels, dikker, dunner,...?  Het klinkt banaal misschien, maar ik vraag het me af.

In mijn herinnering is ze immers nog steeds een mooie vrouw. Een ijdeltuit ook, dat was ze echt wel. Nooit ging ze onverzorgd de deur uit. Ook al ging ze niet werken. Regelmatig een rondje kapper en schoonheidsspecialiste. En mooie kleren. En juwelen. Daar hield ze van.

Ja, ik had een fiere mama. En ook al botste het wel eens; zo gaat dat immers met tieners en ouders...ik was ook fier op haar. En stiekem blij wanneer iedereen vond dat ik als twee druppels water op haar leek.
Het is fijn om haar zo te kunnen herinneren. Al gaan die herinneringen continu de strijd aan met het gemis. Wennen zal het nooit, denk ik.

Wat zou ik je graag -op je verjaardag- een dikke zoen willen geven. Lachen zouden we samen, om die grijzere haren of die extra rimpeltjes. En om de fratsen van je kleinkinderen. Gezellig zou het zijn...

Van elke verjaardag kon jij - de keukenprinses- ook altijd zo'n heerlijk feest maken.
Doe je dat vandaag daarboven ook? Ik breng je alvast een kleurrijk bloemetje straks.

Dikke zoen. X


woensdag 26 maart 2014

Runner's high

Die befaamde runner's high...daar maak ik me geen illusies over.

Ze.bestaat.gewoon.niét. Punt.

En als ze bestaat, zal ik ze wellicht nooit vinden. Lopen is soms vloeken en zuchten en vloeken en... grmpfffff...sakkeren op dat kuiltje of dat ene steentje waar je net bijna over struikelde. Op je ademhaling, die doet vermoeden dat er een acuut zuurstoftekort is, op dat pijntje in die kuit daar, op de zon die toch wel warm is, op de wind die net iets te hard waait,...
En weet je wat, ik heb er vrede mee.
Met het feit dat het afzien is. Met het feit ook dat ik verre van een elegante gazelle ben. In mijn hoofd ziet het er uiteraard ultra-elegant uit en wil ik geloven dat ik zo'n strakke, lopende sportbabe ben.


Dat ik het niét ben, vertelt mijn onelegante schaduw me tijdens een zonnig loopje. Al een geluk dat ik mijn gezucht en bijbehorend roodaangelopen gezicht er niet uit kan afleiden. Lopen voor een spiegel, het zou mijn ergste demotivator zijn.

Geen runner's high voor mij dus. Maar het goede nieuws is dat ik toch weer een ferme runner's boost te pakken heb. Ondanks bovenstaande klaagzang.
Drie keer per week loop ik nu. Zo'n 6 à 7 km per sessie. Wat een prestatie voor deze onelegante gazelle. En bovenal: het enthousiasme overstijgt momenteel het gezucht (dat nog steeds aanwezig is, ja). Het is zelfs een blog waard. Kan je nagaan...!

Een korte analyse leerde me dat drie keer per week lopen nog steeds een grote opgave is. Anderzijds is drie keer een must. Nee, één keer is echt niet voldoende. Met de regelmaat van drie verbetert de conditie grandioos, waardoor het gezucht en gezweet afneemt met de keer. Gevolg? Jezelf de tweede of derde keer in je sportkleren hijsen, wordt zowaar makkelijker. Om nog maar te zwijgen van die strakkere billen. ;)

Want daar doen we het toch allemaal voor, niet? De eerste lopende vrouw die zegt dat de strakkere contouren geen motivatie vormen...die moet ik nog tegenkomen.
Of doen we het allemaal... om één te worden met de natuur, puur voor de fun, of voor de gezonde geest ...yeah, right... :) :)

:)

vrijdag 21 maart 2014

Small things, great love

Kleine propjes geluk zijn het. Ze maken mijn leven nét iets kleurrijker. Kleine, onbeduidende ... ja, banale dingen. Maar ze creëren een grote wereld van verschil.
Wat er ook gebeurt, ze toveren àltijd een smile op mijn gezicht!



Uit de bol gaan met de jongste op Happy van Pharrell



De lekkere knabbels bij een frisse gin-tonic

Versgewassen lakens

Me, myself &... massage

De voetbaldrive van mijn kleine/grote boys

Een wekkerloze ochtend

Oude foto's bekijken (#nostalgie)

Zonnewarmte op je rug

Het net bestelde festivalticket in de mailbox

Pinnen op Pinterest (#inspiratie!)

Een lege strijkmand (#wishfulthinking)

In de auto ongegeneerd meekwelen met de radio

Op dit heerlijke deuntje, bijvoorbeeld




maandag 10 maart 2014

Zonne-energie

De voorbije, zonnige dagen leverden het overduidelijke bewijs dat de mens op zonne-energie leeft. Een enkele warme zonnestraal en...

Ramen en deuren zwieren open...
Tuinsets mogen vanonder het tuinhuis-stof...
BBQ-gerief ondergaat al een eerste test...
Mojito's en andere zomerse godendranken vloeien rijkelijk...
Zomerschoenen en rokjes promoveren naar het voorste schap in de kleerkast...
Het hele dorp schuift geduldig aan bij de plaatselijke ijsjesboer...
De wereld herleeft en - oh joy! - mensen lachen opnieuw! Zeer welkom, in een tijd waar verzuring en pessimisme steeds meer de plak zwaaien.

Niets beter dus dan de zon op je snoet!
Het was dan ook een schitterende krokusvakantie dit jaar. Geen sneeuw, geen regen...geen wanhopige mama, koortsachtig op zoek naar indoor-activiteiten voor de kids. Nee, gewoon de tuin in en ravotten maar. Hoe makkelijk kan het zijn?

De wasmachine dacht er wellicht anders over. Om het ding (en mama) te sparen van al die vuile ravot-broeken trokken we er regelmatig op uit.
Een dagje Brusselen, met een bezoekje aan Expo 14-18 in het Legermuseum en Autoworld.
Een namiddagje cinema voor de nieuwe Lego-film, waarbij papa wat slaap inhaalde en mama zich zuchtend stortte op de popcorn. Al was de moraal van het verhaal wel een mooie, moet ik toegeven.
Een picknickje in Bokrijk deden we ook...een klassiekertje, maar altijd leuk.
Quality time met een grote Q!

De carnavalsgekte lieten we, zoals steeds, aan ons voorbijgaan. Hier geen fans van verkleedpartijen, hersendodende muziek, confetti in de onderbroek of slechte snoep die een jaar na datum bijna versmolten is met de binnenkant van de kast.
Carnaval voelt altijd als een regelrechte aanslag op het welzijn van mijn zintuigen. Nooit heeft het me kunnen bekoren, en als ik me dan toch eens een keertje liet verleiden, dan wist ik meteen weer waarom. ;) Het zal met mijn hoogsensitieve aard te maken hebben, die te snel overprikkeld geraakt van al dat geweld, vermoed ik.

Het jaartje extra op de teller reken ik niet mee als factor van invloed. Die nieuwe achterdeur vierden we dus ook. Met bubbels, lekker eten en véél zon!

You get what you deserve, zeggen ze dan... :)




maandag 3 maart 2014

Maart

Wow, wow...maart is er al! 

Maart

Lentemaand
Windmaand
Buienmaand

Verjaardagsmaand

De maand waarin ik een nieuwe achterdeur krijg...weeral.
Verjaren is ook niet meer wat het geweest is.
10 jaar geleden hét event van het jaar, dat met grote trom ingehuldigd werd.
Nu steeds meer een noodzakelijk kwaad, dat bijna anoniem mag passeren.

Anderzijds, al een geluk dat we nog mogen verjaren. EN het is hét excuus om jezelf eens behoorlijk in de watten te leggen.
Dus nemen we die nieuwe achterdeur er gewoon bij. 
En 7 is best een mooi getal, toch, voor een achterdeur? 







dinsdag 18 februari 2014

Opvoeden is improviseren?

Gisteren keek ik met onze oudste van bijna 9 naar het Nieuws. Hij volgde het aandachtig, van begin tot einde. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel. De meest hallucinante verhalen werden koudweg door de presentator afgerammeld en ik zag de vraagtekens in zijn ogen groeien.
Ik overwoog om het weg te zappen, om hem af te schermen van die vieze, boze wereld daarbuiten. Maar ik deed het toch niet. Op voorwaarde dat het geen bloederige en horrorachtige oorlogstaferelen werden uiteraard.

Ook al is het loodzware materie, het is wel een aanleiding om in dialoog te gaan met je kind en te antwoorden op vragen die hij heeft. Vragen waar ze vroeg of laat toch mee geconfronteerd worden. Kleine kindjes blijven immers niet klein, ze lezen ondertussen ook weleens de krant die op de salontafel rondslingert, luisteren naar de radio op weg naar school en beseffen stilaan heel goed wat er rondom hen gebeurt.
Maar het blijft balanceren op de grens en het is aartsmoeilijk om op hun vragen te antwoorden, zonder het zwaarder te maken dan het al is. Wat is zelfmoord, waarom breken mensen in, waarom zijn er overstromingen in Engeland en kan dat hier ook gebeuren, waarom werd die jongen van zijn fiets geduwd, waarom zijn sommige kindjes arm,...

De meester had in de klas ook verteld over een jongen die zelfmoord had gepleegd, omdat hij gepest werd. Zoonlief was er helemaal van onder de indruk. Ik ook, want pesten blijft gedrag dat op geen enkele vorm van goedkeuring kan rekenen. Dat peper ik mijn kids ook herhaaldelijk in. Helaas is een doorsnee speelplaats vaak een locatie voor the survival of the fittest. Mijn teer moederhart zou er echt geen vlieg willen zijn.

En vroeg of laat vormen social media een niet te verwaarlozen factor. De speelpleintjes van vroeger maken plaats voor Facebook, Twitter en Instagram om de eerste sociale contacten te ontwikkelen. Pesten krijgt dan plots weer een nieuwe en vaak niet te overziene dimensie. Maar die digitalisering stop je niet. A battle you can't win. Dus, ouders... deal with it!? Bijgevolg krijgt het actuele ouderschap ook een nieuwe dimensie 'cadeau'.

HELP!

Daar sta je dan als ouder, met je fameuze buikgevoel, een beetje te...improviseren. Ik zou liegen als ik zeg dat het allemaal zo klaar als een klontje is, dat ik een uitgekiende opvoedingsstrategie heb die een perfecte balans vindt tussen bescherming en loslaten.
Ik bulk, als ouder, soms van de vragen en de onzekerheden...

Hoe laat je hen een leerrijke ontdekkingsreis maken in een voortdurend veranderende wereld, zonder hen het beeld van een angstmaatschappij mee te geven? Want het is en blijft een wereld zoals een medaille: met een keerzijde. Hemelsmooi, maar soms ook ugly as hell.



vrijdag 7 februari 2014

Fab Five


Op je 17 doe je het, op je 37 ook, en waarschijnlijk/hopelijk ben je het op je 77 nog niet verleerd...mooie mannen kijken. Af en toe mag het. En al is mooi een heel subjectief gegeven, in een wilde vlaag zet ik mijn actuele fab five hier toch op een rijtje. Fab omdat ze, naast oerdegelijke en oermannelijke looks (geen afgelikte babyfaces aub), ook nog eens iets kunnen of iets te vertellen hebben. Want da's toch wel een vereiste. Van een schoon tafel alleen kunt ge niet eten, zei mijn wijze oma altijd.
Opvallend: vooral Belgen domineren mijn lijstje en...blijkbaar is een goeie portie beharing ook een pluspunt. ;)

Een 'behandeling' met/door acteur Geert Van Rampelberg...count me in!

Gene vent zonder humor... ik lig graag in een deuk met Guga Baùl

Omdat ook de liefde van de vrouw door de maag gaat...René Redzepi van sterrenrestaurant Noma
Op avontuur met de groene vingers van Bartel Van Riet

Een stevige streep rockmuziek voor mij graag... drummer Mario Goossens van Triggerfinger

Like if you like my fab five!


zondag 2 februari 2014

Ge zijt van...

Met regelmaat overvalt het me... Dan haal ik oude foto-albums van onder het stof, geniet ik met volle teugen van StuBru's Was het nu 80, 90 of 2000 en toveren oude herinneringen een brede smile op mijn gezicht. De meest recente Facebook-hype Ge zijt van ... maakt tegenwoordig de trip down memory lane compleet. Genieten, met een streep heimwee!

Ooit, zoveel jaren geleden, liet ik mijn hometown bijna blindelings achter me. Ik had er ook nooit echt problemen mee om het los te laten. Elders pikte ik het leven even goed op, paste me aan, maakte nieuwe vrienden. Ik begreep dat onder de kerktoren-gegeven niet zo goed.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nog steeds niet ontworteld ben. En ja hoor, ik ben nog steeds fier op mijn thuisbasis. Soms vraag ik me af hoe het zou zijn als ik er was blijven wonen.

Ik ben een hevige voorstander van je vleugels uitslaan en eens uit de comfort zone treden, maar met de jaren krijgen de roots weer de aandacht die ze verdienen. Ik kom er graag terug. En moeiteloos pik ik steeds meer de draad weer op met de jeugdvrienden/vriendinnen van weleer, net alsof het gisteren was. Vrienden die vandaag nog steeds de BFF's blijken te zijn.

Want ze kennen als geen ander je verhaal, zijn een onderdeel van vele jaren gevuld met de meest heerlijke anekdotes. Gebeurtenissen die je vandaag de dag - en daar moeten we eerlijk in zijn- in je mid 30's niet meer zo snel meemaakt. ;)
En dat maakt je roots zo uniek en het herinneren waard.

Pure Herkse nostalgie!

Dialect heb ik nooit echt gekund, maar bij deze alvast een poging...

Dje zet va Schiele as dje...





woensdag 29 januari 2014

Interieur-illusies

Het is niet meer zoals vroeger. De periode waarin we zelf besloten hoe we ons weekend zouden invullen. En wat we in godsnaam met al die tijd moesten? Een zee van tijd...dat fijne gevoel is een vage bekende uit een nog vager verleden geworden. Ik denk dat ik er bijna ongemakkelijk van zou worden, moest het ooit weer eens zover zijn.

Vorig weekend kwam het echter aardig in de buurt. Een overvloed aan tijd overspoelde me helaas niet, maar de zondag werd voor een keertje niet gedicteerd door voetbal of andere activiteiten van de kids. Ongelooflijk wat dat met een mens doet...opstaan zonder wekker, enkel denken aan je ontbijt i.p.v. aan voetbalsokken & aanverwanten. Het leven kan zo simpel en schoon zijn.

Je zou bijna vergeten wat je vroeger deed op zo'n momenten, hoe je je dag vulde. We besloten om, na een wat onwennige 'brainstorming', nog eens wat interieur-inspiratie op te doen. Wat we vroeger zo graag en zo veel deden. Soms kochten we iets, vaak ook niet...maar genoten we gewoon van de mooie dingen. En droomden we van toekomstige (kleine) wijzigingen in ons huis. Een passie kan je het wel noemen, nog meer van de wederhelft dan van mezelf.

Helaas stelden we die zondag, tijdens onze interieur-queeste, ook vast dat onze smaak en bijbehorend prijskaartje enigszins geëvolueerd zijn. Daar stonden we dan, in een mooie design-zaak, enthousiast te wezen bij het aanzien van de meest prachtige zitbank... Het prijskaartje voelde echter als een koude douche na een oververhitte sauna: zo'n slordige 10.000 euro. Ik kreeg er bijna een beroerte, vooral bij de gedachte aan het moment dat er iemand alleen al maar zijn edele achterste in zou planten. Niet dat ik iets tegen achtersten heb, maar zo'n zitbank is enkel veilig onder een glazen stolp. Niét in een huis vol kinderen. Of waar er überhaupt mensen over de vloer komen.

copyright Minotti


Enigszins gedesillusioneerd dropen we af, richting uitgang van de mooie design-winkel met de absurd mooie, maar ook absurd dure design-spullen. Bij thuiskomst ben ik maar meteen beginnen googelen...naar design outletstores. Ben nochtans geen outlet-fan. Het ontbreekt me immers aan tijd, goesting en volharding om dat ene stuk op de kop te tikken. Maar die mooie dingen krijg ik niet zo makkelijk uit mijn hoofd.

Binnenkort een rondje outlet dan maar... als er nog eens een zondvloedje tijd komt binnenstromen...



zaterdag 25 januari 2014

Ik heb jou lief

Ik ben meer dan een grote fan van Google. Een leven zonder zou ik me amper kunnen voorstellen.
Ik google zowat...alles. Noem het, en ik google het. Zeker als ik met iets worstel. Zoals een jaartje geleden, toen we overwogen om onze oudste van school te laten veranderen.
Per toeval kwam ik toen terecht op een forum, waarop een zekere Tom spijkers met koppen sloeg en pleitte voor het buitengewoon onderwijs. Zijn overtuiging trok meteen mijn aandacht.
Tom is leerkracht in het bijzonder onderwijs, maar hij blijkt ook een uitzonderlijk getalenteerd fotograaf én schrijver. Ik klikte op zijn naam en kwam terecht op zijn blog, die me meteen naar de keel greep. Hij brengt een triest verhaal, in woord en in beeld. Maar ook een ijzersterk verhaal. Eentje gevuld met tonnen liefde en kracht. 

Ik heb jou lief werd een blog die me ondertussen nauw aan het hart ligt. Elke stap volg ik...elke traan, maar ook elke overwinning. Het is scherp. Zo scherp dat het door merg en been gaat. Maar ook teder. Zo teder. En krachtig. Liefdevol. Hoopvol. 

Tom droomt van een tentoonstelling en een fotoboek. Ik gun hem dat van harte, omdat dit verhaal een plek verdient. Stem daarom op het project van Tom, zodat zijn droom realiteit wordt. De opbrengst gaat bovendien naar het goede doel.

Knipsel


Dank je wel.




donderdag 16 januari 2014

Als het goed is, zeggen we het ook!

Voor vele ouders iets om naar uit te kijken, voor ons is het helaas één van de minst favoriete momenten geworden: oudercontacten. Met dank aan de oudercontact-ervaringen van onze oudste in de vorige school. Weinig hoop en veel negativiteit in je maag gesplitst krijgen, dat kruipt in de kleren. Geloof me. Een mens kan wat slikken, maar na een paar keren heb je het wel gehad. Ik verwachtte nochtans nooit een allround goed-nieuws-show. Als het niet goed is, mag het gezegd.... maar een sprankeltje positivisme is altijd welkom. Dank u wel.

Helaas...

Die sprankel positivisme moesten we zelfs op een nieuwe school gaan zoeken. Gelukkig vonden we ze. Maar toch trok ik met licht loden schoentjes naar meester Erik vanavond.
En wat volgde, was een echt kippenvelmoment. Dat meester Erik eentje uit de duizend was, dat wisten we al. Maar dat hij op een voortreffelijke manier mijn kind weet te sturen, te boeien, te motiveren, te laten openbloeien...daar zat ik echt met open mond naar te luisteren. 
Het werd echter geen lofzang van begin tot einde. Meester Erik is realistisch en kent de pijnpunten, maar het glas is altijd halfvol. En hij haalt daardoor het meest positieve in mijn kind naar boven. 
Het gaat dan ook goed. Met hard werken, dat wel. Maar het gaat goed. Het bleef maar in mijn hoofd echoën... en nog net kon ik een triomf-gebaar naar al die oude demonen onderdrukken.

De leerkracht maakt het verschil, hoorde ik de afgelopen jaren meer dan eens. En daar ben ik nu meer dan ooit van overtuigd. 
Elke dag werk ik samen met leerkrachten en ervaar ik dat het allesbehalve een evidente job is. Respect! Zeker voor degenen die met volle overgave voor de klas staan. 
Voor de anderen kan ik ergens wel begrip opbrengen. Omdat het verdorie een doodvermoeiende taak kan zijn om dag in, dag uit zo'n bende onder controle te houden, om ouders te woord staan, om de zwakkeren continu te begeleiden,.... 
Maar ergens begrijp ik het ook helemaal niet. En word ik er zelfs kwaad van. Omdat ze een belangrijk voorbeeld voor kinderen vormen. De generatie van morgen. En het is een taak van een leerkracht om die generatie maximaal te ontplooien. Ook de niet-primussen.

Daarom bij deze een pluim voor alle leerkrachten die hun leerlingen weten te enthousiasmeren, te motiveren, te coachen, te laten openbloeien, te ontwikkelen, ...Met oog voor ieders talenten én beperkingen. 
Op zo'n gedifferentieerde manier onderwijzen, het is een ware kunst. Petje af. Echt.

Want als het goed is, zeggen we het ook...




woensdag 8 januari 2014

Lijstje

Met de zon en bijbehorende lente-temperaturen in het kielzog neemt januari een vliegende start. Gisteren leek het nog oudejaarsavond, vandaag zitten de kerstversieringen alweer een paar dagen onder het kelder-stof.
Dubbele gevoelens: met een vleug heimwee toch blij zijn dat eindelijk die kerstrommel weer onder de voeten uit is. Opgeruimd staat netjes, dat hoort zo bij een nieuwe start.

En ik ging aan het begin van dit nieuwe jaar eigenlijk geen lijstjes maken, maar ik doe het toch. Omdat het leuk is om te dromen, om streefdoelen te hebben en...omdat het geld op die spaarrekening toch geen sikkepit oplevert. Dus kom, laten we de economie maar eens een deftig infuus geven! ;)

Budgettair gezien maken we er uiteraard een meerjarenplan van. Voor het allerlaatste is dat vast en zeker het geval.





To eat


De Kristalijn, Genk...al làng op het verlanglijstje...
alleen al maar om me te vergapen aan de fantastische architectuur


Het Gebaar, Antwerpen

Zoethout, Wellen

Umami, Maastricht


To visit


Scandinavië 
Voor mijn kleine Lego-fans hier
Lissabon


To shop
Tom Dixon  #boven de eettafel
Patrizia Pepe-outfit

To do

Tuin inrichten

To listen

London Grammar
Broken Bells
The Black Keys @ Werchter 2014
Pearl Jam @ Werchter 2014



En omdat iedereen minstens 1 mission impossible heeft...

To wish for

eindelijk buikspieren