maandag 24 oktober 2016

Alles op een rijtje

Halleluja, 't is oktober. Dat betekent meestal dat we binnenkort een sprintje trekken van de Sint en de Kerstman naar gevulde feesttafels en, voor we het goed en wel beseffen, klinken we op 2017. En het moet gezegd: hét jaar waarin tram 4 hier halt houdt. Een tijdje geleden vond ik dat geen fijne gedachte, maar ik ben er ondertussen van overtuigd dat het niet allemaal kommer en kwel is. ;)
Op de 'vooravond' van die nieuwe voordeur heb ik immers het gevoel dat alles (of toch veel) in zijn plooi valt. Alles op een rijtje. Een gevoel van rust. Het voelt bijna als een episode die ik afsluit. Een wijs iemand zei ooit eens dat alles tot je 39ste een zoektocht is. En dat je eerst in jezelf rust moet vinden, alvorens de juiste dingen je pad kruisen. Niet omgekeerd.
En ja, ik denk dat ook. Het afgelopen decennium was ik vaak op zoek. In het (soms ploeterende) moederschap, in mijn job, in eigenlijk alles rondom me. Ik wou gulzig proeven van het leven en vooral niets missen, maar ik had meer dan eens moeite met het menu dat voorgeschoteld werd. Als iemand me vroeg wat ik écht wou in het leven, dan moest ik het antwoord schuldig blijven. Het was te troebel, te vaag en mijn hoofd ging eigenlijk te veel richtingen uit. Maar met het inluiden van mijn 39e verjaardag eerder dit jaar kwam daar vreemd genoeg verandering in. Net of dat getal me duidelijk wou maken dat ik nog wat werk aan de winkel had voor mijn 40e. ;) En ik ben een madam van (onmiddellijke) acties :), dus ik ging ermee aan de slag. Een periode van zelfreflectie en innerlijke focus deed me veel deugd en leerde me veel over mezelf.
Ik heb sindsdien heel wat zaken losgelaten, ik lig niet meer wakker van wat ik allemaal zou kunnen missen, ook niet van zaken waar ik zelf niets aan kan veranderen en ik voel me ook echt niet meer schuldig wanneer iets niet lukt zoals ik het voor ogen had of wanneer ik eens nee zeg. Ik werd er rustiger van, want ik elimineerde veel "ballast". Blijer ook, want ik hou van rust. Maar ik leerde ook dat ik nieuwe uitdagingen nodig heb en de nood heb om mezelf uit mijn comfort zone te pushen. Het was dus een bron van enorm veel zelfkennis. En dus een beetje 'groter' worden.
En bijna als vanzelf kwamen er plots geweldige, nieuwe opportuniteiten mijn richting uit. Uitdagingen waar ik vroeger zelfs alleen maar van droomde. Met het resultaat dat ik me vandaag op alle vlakken in mijn leven als een vis in het water voel. En me er gewoon bij neerleg als dat water toch eens een keertje wat minder helder is. Een betere definitie van harmonie krijg je niet, denk ik.
Dus als dat 40 worden is, laten we die tram 4 dan maar effe ombouwen tot een TGV. Mijn koffertje staat alvast klaar! :)