maandag 27 mei 2013

What's app?

Waarschijnlijk waren we een hopeloos uitstervend ras aan het worden, maar tot een drietal maanden geleden was een (oude) laptop zowat het enige 'vernuftige' ding hier in huis. En dan nog was dat een behoorlijke revolutie...een computer op je schoot, voor TV zelfs...Stel je voor...
Gesprekken over apps, android, iTunes, playstore en gelijkaardige alien-achtige begrippen gingen dan ook volledig aan ons voorbij. Maar kom, we zijn nog relatief jong en ne mens moet kunnen meepraten, dus deed de iPad zijn intrede. En recent zelfs een heuse smartphone...

Al is deze laatste me, drie weken later, toch nog vaak te smart af. Tja, het ding heeft zijn naam ook niet gestolen, natuurlijk.
Zo deed ik er vanmorgen welgeteld tien minuten over om mijn oorverdovende smartphone-wekker het zwijgen op te leggen. Bijna had ik Zijne Slimmigheid door de WC geflush't.
En verder weet ik ook nog altijd niet hoe mijn smartphone-foto's op die ouwe laptop geraken. (en ja, de kabel heb ik gevonden, dank u!) Stiekem ben ik ook wat lui om de handleiding volledig te doorlopen, die ik eerst nog online moet opsnorren ook. Want nee hoor... dat steken ze tegenwoordig niet meer in de dooskes. Old skool, zeker?
De touchscreen is ook een vak apart. Hard to handle ... van tijd. En de confrontatie is groot als ik de behendigheid van de kids zie. Vingervlug zijn ze ermee. I'm so old, denk ik dan.

In no time zweven ze van de game store, naar google en youtube. Voor hun favoriete filmpjes, muziekjes, spelletjes... En de uitleg erbij is hilarisch. Alsof mama uit een prehistorisch tijdperk komt. "Kijk mama, als je iets niet weet, moet je dat opzoeken op goochele". Mijn eigen, uiterst schattige, mini-handleidingen zijn het. :)

Anderzijds ervaar ik ondertussen de gemakken van die onwijs slimme foon. Tussen 2 afspraken door snel even je mails checken, afspraken inplannen, snel dat adres nog even opzoeken...Het spaart zowaar wat avondwerk uit. Wow...alleen al daarvoor krijgt deze uitvinding een staande ovatie van mij!

En toegegeven, 't voelt toch wel on-ge-loof-lijk smart? ;) 

PS: Nu nog wat apps voor de afwas, de poets, de strijk...en ik heb er een verslaving bij!




vrijdag 17 mei 2013

Smaakmakend!

Smets Premium Store in Brussel, de enige plek waar het deze week voor mij een beetje zomerde.
Gisteren, op de Weekend Blog Awards. Een lust voor het fashionable oog, zowaar.

where the magic happens!

Tijd om te shoppen was er helaas niet, maar daar hadden ze bij Weekend Knack - wat mij betreft (ze moeten ongetwijfeld lucht gekregen hebben van mijn food-addictie) - een meer dan evenwaardige compensatie voor gevonden: trendy drank & hip voedsel.
Nice, verrry nice! Want naar al die mooie kleren kijken, maar niet aankomen...daar schieten mijn smaakpapillen dus van in actie. Hmm, is dit misschien een vreemde variant op die Pavlov-Hond?

wwwwwodka time!

Soit, het was alleszins niet verstandig om thuis met een lege maag te vertrekken, want de eerste slok alcohol steeg al meteen naar mijn hoofd. Dus het hip voedsel ging goed binnen: sushi, soepjes, chips, hamburgertjes, frozen yoghurt (sooo yummie!).... Madam Confituur en Baked Louie stonden erbij en keken er naar. Ja, zélfs foodbloggers! Moet je nagaan...

Maar goed, er was nog wat anders te spotten dan food. Veel bloggers uiteraard. Beauty bloggers, fashion bloggers, deco bloggers, city bloggers, personal bloggers, fotografie-bloggers... Tussen al dat hip blogtalent kreeg ik toch wat last van een licht Calimerocomplex. Jij bent groot en ik ben klein... het werd plots meer dan een nasaal zinnetje uit mijn peutertijd.

Maar al gauw bleek dat ik aan de winning side van de zaal stond, toen mijn confituurminnende blog-vriendin maar liefst derde werd! En de winnaar van de Fresh Talent-award, onze Louie, stond ook in de buurt.
16 jaar, begot ...en nu al een bakfenomeen, met binnenkort een eigen boek. De pubers van vandaag zijn duidelijk niet meer wat ze geweest zijn!

Daar stond ik dan, 20 jaar (slik!) ouder ...en ik keek er naar. Maar met plezier, heel veel plezier. En hey, deze Calimero was wél op de Blog Awards, hé...en dat zonder nominatie! :)

I was there!!!






zaterdag 11 mei 2013

The running blues

Ik moet het toegeven...ik was het kwijt. Mijn motivatie. Lopen zei me de afgelopen weken - of beter: maanden - nauwelijks iets. De 10 km die ik vorig jaar nog liep, leek een eenmalig fenomeen uit een ander leven te zijn.
Hier en daar nog es een ocassioneel loopke, maar elke keer met een hoop gezucht en een motivatie die ik uit een mastodont van een diepvries moest opdiepen (en nadien ontdooien). Vroeger kriebelde het om mijn loopschoenen aan te trekken. Maar de runner's kick verdween langzaamaan. What happened??

De analyse laten we maar voor wat het is, want eigenlijk zijn het alleen maar excuses. Met de lente in het hoofd en DDH in het vooruitzicht, is de strijdlust en prestatiedrang weer aangewakkerd. Hopelijk helpt wat routine me weer snel in mijn oude ritme, want 5 km lopen gaat niet meer zonder moeite...en dan slaat mijn innerlijke runner (ergens diep vanbinnen toch nog aanwezig) groot alarm. Hoezo??  5 km is -met bijna 2 jaar 'loopervaring'- voor pussy's. Toch? ;)

Soit, ik kan meer en moét meer. Na een redelijk loopke vandaag denk ik terug herenigd te zijn met mijn innerlijke runner. En durf ik stiekem te dromen van 10 km. Héél stiekem, want ook vandaag was het pussy-gehalte toch weer behoorlijk aanwezig: veel zweet, net geen tranen, een hoofd als een overrijpe tomaat en een hartslag die menig cardioloog een attaque zou bezorgen.
Het gegeven van die fameuze runner's high is me trouwens, tot nog toe, geheel vreemd. Endorfines en zo, die je tijdens het lopen een gevoel van geluk bezorgen? Euh...nee, het geluk is toch nog eerder weggelegd voor het finish-moment.

Maar goed, een mens moet doelen in zijn leven hebben. Niet dat ik er een tekort aan heb, maar op z'n minst één sportief doel is niet te veel gevraagd.
Die halve marathon, da's zowaar te hoog gegrepen. Maar 10 km afklokken op 1 uurtje, dat kan toch zo moeilijk niet zijn?



woensdag 8 mei 2013

De Blog Awards

Aan de stemmers onder jullie: merci, merci, merci... maar nee, dit kleine blog-garnaaltje was niet genomineerd. De strategie voor editie 2014 toch maar eens anders aanpakken. Icon Wink Een aantal spontane bedenkingen:

1. Niche? Met de N van NO: Helaas, ik ben niet gezegend met naai -of kook -of andere van die nuttige kwaliteiten, en ik heb ook geen ambities in die richting.

2. Rijptijd? Ik ben nog maar een netuitdepampers-blogger, quoi. Rome is ook niet op 1 dag gebouwd. Icon Wink

3. Volgers! Ja, volgers moet ik hebben. Zo begint dat meestal, hé. Het blijft een populariteits-ding, à la X-Factor en consoorten. Maar we zullen er maar eens werk van maken. Bij deze...got facebook? Allemaal liken nu:  Miss Mamalicious op Smoelenboek. Of registreer je simpelweg als volger, onderaan deze pagina.

Maar hoedanook...het is mijn bloggende medemens dubbel en dik gegund. Echt waar! Ik geniet oprecht van andermans schrijfsels. Meer nog: ik sta als eerste in de rij om hevig mee te applaudisseren voor mijn  favoriete mede-bloggers. Is dat niet wonderschoon van mij? Icon Lol

Zo mag dit kleine bloggerke mee naar de prestigieuze Weekend Blog Awards-uitreiking (holy moly!), met prijsbeest-in-wording Madam Confituur. Een supersympathieke, zeemzoete madam. Uit eigen streek nog wel. Dus op 16 mei zie je de Miss in het kielzog van dé Madam, op een locatie naar mijn hart nog wel. Looking forward!!!
Ik mag waarschijnlijk achteraf met de award en de goodie bags en de bloemen en zo zeulen, Icon Wink Icon Wink maar hey...ik ben wél op de Blog Awards geweest! De eerste trap van de ladder is genomen. Icon Lol

En nu nog één inspanning graag: allemaal stemmen op Madam Confituur in de categorie food. Het kan nog tot 10 mei!

En verder: we keep on blogging, because...


maandag 6 mei 2013

Moeizame Maandagen

Maandagen, ze zijn gedoemd tot een onverklaarbaar, schimmig, maar vooral ellendig lot. Iedereen haat ze, of heeft er op z'n minst een haat-liefde-verhouding mee. Hier ook. Ondanks zonneschijn en feestdag én brugdag in 't verschiet... Niets blijkt het maandag-leed te kunnen verzachten.
Ligt een omgekeerd evenredige wetenschap aan de basis? Des te leuker het weekend, des te moeizamer de maandag(ochtend)?

Ik heb er vooral in de ochtend last van. Gelukkig voor mijn medemens neemt het dus meestal geen volledige dag in beslag. Zo versliep ik me bijna vanmorgen, samen met de rest van de kroost. Aan de binnenkomende zonnestralen zal het niet gelegen hebben. Dus het weekend zal naast leuk, ook best vermoeiend geweest zijn. :)

Verder vergat ik in het zonnige weekend de favoriete broeken van de kids te wassen, wegens de alles-laten-vallen-want-de-zon-schijnt- filosofie. Gevolg: paniek voor de kleerkast 's ochtends! Die van mij stond er beter voor, want die had ik vrijdag nog aangevuld (likey like!). Dat scheelt al, dus was er meer tijd om de gehele kinderkleerkast uit te mesten en toch nog 2 deftige broeken van het achterste schap te toveren. Met wat onderhandeling bleken ze nog goedgekeurd ook. Oef!

Next...het ontbijt verliep opvallend vlot, totdat de ene zoon besliste om de andere te bedienen met de cornflakes, maar daarbij toch iets te kwistig omsprong met de melk. Gevolg: opsoppen, die handel! Tijd voor plan B was er niet, dus werd het een meer bescheiden ontbijt en een snelle banaan in de auto.

En als je dan, gekleed en wel - eindelijk toonbaar voor de buitenwereld- gedurende een kleine 10 minuten loopt te zoeken naar je GSM, terwijl je het ding gewoon in je handen hebt...jaaaa, dan weet je dat het weer zo'n maandag was. :) Lang leve dinsdagen!