vrijdag 23 januari 2015

Surrealisme

Zeven dagen is het al geleden dat ik nog iets op mijn pagina postte, tikt Facebook me op de vingers. Oeps. Ja, beste Mark Zuckerberg, het is een uitdaging om de verschillende alter ego's van een werkende mama evenredig aan bod te laten komen. Om bijna schizofreen van te worden. Mijn Facebook-alter ego schiet er bijgevolg wat aan in. Excuse me. Maar OK, er is wat voor te zeggen. Mark's opmerking deed me effe polshoogte nemen op mijn eigenste blog. Naar mijn laatste blogpost, meerbepaald. Het is welgeteld meer dan een maand geleden dat ik nog wat neerpende. Van vorig jaar dus, wil dat zeggen. Slik.

Een eerste 2015-blog dus... 2015, ik bekijk het getal zwart op wit en een beetje surrealisme overmeestert me toch wel. 2015 klonk 20 jaar geleden absurd veel als ... science fiction. Buitenaardse toestanden. Back to the Future, E.T. en Aliens en zo. Het zou in 2015 wel gebeuren.

Vandaag schrijven we dus 2015. Het jaar waarin mijn eerstgeborene het (sidder en beef!) tienerdom betreedt. Het lijkt zo lang geleden dat hij zo klein was, maar tegelijk ook weer niet.
Of hoe het gegeven tijd vol contradicties zit. Surreëel.

Nog irreëler: het jaar waarin ik ook officieel dichter bij de 40 dan bij de 35 zit en waarop iedereen dan schouderkloppend zegt dat het leven binnenkort pas begint ... op 40 dus. En ik geloof het nog ook. Of ik wil het graag geloven.
Op mijn bijna 38 kan ik met de nodige bescheidenheid zeggen dat ik mezelf leuker vind dan pakweg een goeie 10 jaar geleden. OK, minder strak, minder fris en fruitig, maar wél met meer maturiteit, meer vrouw, meer mij. De twenties zijn een zoektocht. De thirties een ratrace en de (bijna) forties beloven rust, las ik recent. Veertigers vinden zichzelf terug (uit). Hoera!

Laten we daar de eerste blogpost van 2015 dus maar mee beëindigen. Met een positieve, maar toch licht surreële noot...

Tot gauw! (en dat is een goed voornemen)