donderdag 19 januari 2017

Over een wil en een weg

Een info-avond over het secundair onderwijs. Daar zat ik eerder deze week. Niet zo ongewoon met een bijna 12-jarige in huis, natuurlijk. Maar toch greep de confrontatie me naar de keel.
"Na de lagere school is je kind geen kind meer. Volgend jaar, na de kerstvakantie, zie je al een heel andere persoonlijkheid", zei de CLB-mevrouw.

OK. Slik.

Hier was ik precies nog niet klaar voor. En bijna als vanzelf flitsten de voorbije 12 jaren aan me voorbij. 12 jaren samengeperst in een fractie van een seconde. Hallucinant.

En BAM! Plots moeten er keuzes gemaakt worden. Belangrijke keuzes. En dus worstel ik me dezer dagen door het studieaanbod van de secundaire scholen in de buurt. Aartsmoeilijk vind ik het. Zoeken naar de beste school/richting voor een kind dat niet overloopt van schools enthousiasme, dat het bos door de wiskundige bomen vaak niet meer ziet en meestal uitgeblust voor zich uit zit te staren wanneer er wat moet gebeuren voor school.
Maar in elke situatie, hoe moeilijk ook, schuilen er groeikansen. Noem het een geluk bij een ongeluk, maar omdat de schoolse vakken (met wiskunde als koploper) niet altijd van een leien dakje liepen, werd ik verplicht om mijn kind beter te leren kennen, verder te kijken naar wat er wel of niet achter dat oppervlak zat en te graven naar andere talenten. Talenten die zich dan helaas niet vertalen in zichtbare resultaten op een rapport, maar die er wel zijn.

De afgelopen 6 jaar heb ik vaak wakker gelegen van die moeizame schoolloopbaan, maar eigenlijk ben ik er ook blij om. Want daardoor kijk ik met een andere bril naar mijn kind. Of tenminste, heb ik geleerd om dat te doen. Dat was wel een proces. Moet ik toegeven. Want eerst zoek je je een ongeluk naar verklaringen, met alle frustraties vandien. Om uiteindelijk te berusten in acceptatie van wat er niet is en (meer) appreciatie van datgene wat er wel is.

En wat is deze mama fier op haar oudste zoon die een dikke pluim krijgt van zijn juf (topjuf trouwens!) voor zijn Frans, die zich als geen ander op een ontzettend vertederende wijze kan bekommeren om anderen, die erg goed met kleine kinderen om kan gaan en een grote verantwoordelijkheidszin heeft, die urenlang mixjes in mekaar steekt op zijn DJ-controller en af en toe een heuse DJ-show (op de strijkplank ;) ) presenteert voor de rest van de familie. Die bezeten is door muziek en al bij de eerste noot de voor mij meest onbekende nummers herkent. Die vol dromen zit. En passie. Die gaandeweg kleine succesjes boekt. En steeds meer aan zelfvertrouwen wint. Die uitgroeide van de schattigste baby tot een knappe tienerjongen. Mijn tienerjongen.
Die ik dus weldra weer wat ga moeten loslaten (may the force be with mama ;) ).
Op een weg die wellicht hier en daar nog wat hobbelig, en ook weleens turbulent zal verlopen, maar... waar een wil is, is -desnoods een andere- weg.



maandag 2 januari 2017

Kraakverse stilte

Wanneer het laatste feestgedruis van december uitdooft, breekt altijd een bijna lege periode aan. Beetje akelig leeg, zelfs. Alsof je in een zwart gat (vandaag is dat dan per uitzondering betoverend wit, onder een laagje kraakverse sneeuw) valt na de bonte, overdadige en bijna decadente periode die de week tussen kerst en nieuwjaar is. Of bij uitbreiding zelfs de hele maand december.
Afkicken is dus een understatement na een hele maand van feestvieren.

Toen ik vanmorgen wakker werd, baadde alles in een oorverdovende zee van stilte. En dat had niet alleen te maken met de kinderen die een nachtje uit logeren zijn bij de grootouders. Januari is zo... geruisloos. Het lijkt net alsof de stekker werd uitgetrokken. En voor de gelegenheid die van de sneeuw-invasie ingeplugd. Prachtig wel. De winter is echt betoverend mooi, zoals ze nu is. Met een fijn laagje sneeuw en rijm op de takken in de tuin.

Alsof de natuur een 'schoon-schip-boodschap' heeft, zo in het begin van dit kraakverse jaar. En zo voelt het ook in mijn hoofd. Ik ging de afgelopen weken lustig mee in al dat kerstgeweld. Wat niet helemaal van mijn normale doen is, maar schrijven voor de website van een vrouwenmagazine sleurt je blijkbaar genadeloos mee tot in de feestelijk versierde catacomben van het kerstgevoel. Zelfs tot ugly christmas sweater-day toe. Ik zweer je, niets of niemand kreeg me ooit zo gek. Dus ik moet dit wel héél erg graag doen! :)

Maar goed, schoon schip dus. En dat betekent niet alleen dat ik wat van de detox doe dezer dagen. Het voelt ook echt als een nieuwe, propere lei. Ook al is er in mijn leven (op 't eerste zicht) absurd weinig veranderd, toch deed het deugd om 2016 af te sluiten. Een jaar dat een sterkere versie van mezelf gemaakt heeft. En daarmee duik ik ook dit nieuwe jaar in. Met een open blik, veel inspiratie en tonnen goesting in (nieuwe) uitdagingen.

The sky is the limit, het is een ongelimiteerd cliché, maar het is veruit het enige dat mijn gevoel op dit moment omschrijft. Laat maar komen dus, tweeduizend zeventien!



Foto: Pinterest