zondag 30 september 2012

De kermisrommel

Kermis stond hier vandaag op het programma.  OK, onder druk van de kids (en van het heerlijke herfstzonneke), want zonder dat zou je er me niet snel zien.  Maar het was fun, moet ik toegeven.  De boys hebben het beste van zichzelf gegeven.  En dat was duidelijk te merken aan de vele tientallen euro's die we lichter wogen, maar ook aan het voorraadje rommel (prijzen, zoals zij dat noemen) dat mams mocht meezeulen.
Rommel die, met zekerheid, binnen een paar dagen richting containerpark gaat, wegens onherstelbare schade.  Maar ondertussen zijn ze wel ongelooflijk zoet en stil, onze boys, met de kermisrommel.  Voor even dan.  Toch een béétje return voor die tientallen euro's.  ;)

Onvervalst jeugdsentiment is het wel.  Mijn grootouders woonden (en dat doen ze nog steeds) vlak aan de kermis.  En elk jaar was het een familietraditie om daar samen te komen en de kermisattracties onveilig te maken.  Het was hét event van het jaar.  Bijna letterlijk een feestdag. Met iedereen in een op en top nieuwe outfit. 
Samen met mijn nichtje trok ik dan ten aanval, mét zakgeld van oma en opa.  En we keerden niet terug voor de centjes op waren.
Toen kon je (gelukkig) nog een hele dag vol maken met 1000 BEF.  Nu welgeteld 1 uurtje, schat ik.

Maar fun hadden we, en hebben we nog steeds.  Ook al vind je elk jaar bijna dezelfde attracties terug.  Attracties die er 20 jaar geleden ook al stonden. 
Een beetje melancholisch word ik er altijd wel van.
20 jaar geleden zàt je in de Deca Dance, en nog eens en nog eens...tot je er misselijk van werd... 
Nu sta je aan de zijlijn een beetje gniffelend toe te kijken... mét 2 kids, veel kermisrommel én een lege portemonnee. ;)

zaterdag 29 september 2012

Een villa per kind

Zo, mama's najaarsgarderobe is weer wat bijgewerkt.  Min of meer toch. 
Zolang ik mijn Facebook-wall niet te gedetailleerd bekijk of mijn brievenbus niet te veel open, tenminste.  De Mango-folder, die bij de post zat, zag er nochtans weer zeer verleidelijk uit, maar ik ga deze keer uitblinken in zelfbeheersing.

En maar best ook...
Want de rest van het gezin is nu aan de beurt.  (ter informatie: per uitzondering kwam mama deze keer eens eerst aan de beurt).
Hoedanook: de inventaris van alle kleerkast-tekorten is opgemaakt...en vertelt me dat het een rechtstreekse en genadeloze aanval op mijn banksaldo wordt: winterschoenen, winterjassen, broeken, truien, nog wat extra sportkledij...
Wie zei er ook alweer dat 1 kind je in totaal 1 huis kost??
Ik kreeg het behoorlijk spaans benauwd toen ik dat verschillende jaren geleden hoorde, en eerlijk: ik heb toen mijn kinderwens ernstig in twijfel getrokken. wink
Het leek toen nog zo onwaarschijnlijk absurd, die uitspraak, maar ondertussen kan ik me er één en ander bij voorstellen.  En als je niet oplet, wordt het zelfs een kast van een huis per kind.
Maar uiteraard had ik mijn schatjes van patatjes ook voor geen villa ter wereld willen missen. 

En dus zullen we toch nog maar eens een bijdrage leveren voor die villa...Misschien dit weekend maar eens naar de stad?  Ik beloof plechtig op mijn communiezieltje dat ik de dameswinkels straal voorbijloop en enkel de kinderwinkels plunder.
O ja, 't is Fashion Weekend in de stad, verdorie...Ook dat nog.erm



zondag 23 september 2012

Mompreneur

Een schitterend woord, vind ik het.  Mompreneur.  Het is de samentrekking van mama en entrepreneur. Mama's die zelfstandig ondernemer geworden zijn om hun carrière beter te kunnen aanpassen aan hun gezinsleven. Mooi in theorie alvast...of de praktijk dat ook is, laat ik in het midden.  Ik ga er van uit dat alles zo zijn voor en na heeft.

Vorige week werd het in een bekend vrouwenblad uitgeroepen tot woord van de week.  Maar wat mij betreft, mag het ook het woord van het jaar worden.  Want zijn we niet allemààl mompreneurs?  Of je nu zelfstandige bent of niet...
Voor àlle werkende mama's is het een dagdagelijkse evenwichtsoefening.  En soms kan je je evenwicht bewaren, en soms niet.

Want - en elke mama zal het beamen - een huishouden runnen (en alles daarrond) alleen al is ondernemerschap van de bovenste plank. 
Multi-tasking is te eufemistisch, bedenk ik steeds als ik - op een half uur tijd - het avondeten klaarmaak, nog wat was insteek, de strijkmand halveer, tussendoor ook nog een oog werp op het huiswerk van de oudste en de nieuwste tekening van de jongste...  Dan nog even 2 kibbelende en hongerige boys onder controle houden, terwijl je de tafel dekt...
Het is gewoon multi-tasking from HELL, waarbij vaak de stoom uit je oren komt (ipv uit je strijkijzer).

Zo gaat dat dus in de dagelijkse avond-rush...om dan de avond nadien weer van voor af aan te beginnen. 
Maar gelukkig bestaat er zoiets als het na 20u-moment... Kids in bed en dus rust, of net niet?
Als een vriendin vraagt wanneer ze me het best even kan bellen, dan antwoord ik steevast na 20u! Sporten? Na 20u. Lezen? Na 20u.  Nog wat mails checken? Na 20u. Administratie bijwerken?  Na 20u... 

O ja, en dan nog even de agenda voor komende week aanvullen en inplannen...wie wanneer met welke kapoen naar welke hobby moet... (opgelet voor dubbele boekingen!)
En hop...een nieuwe werkweek breekt weer aan!

Mompreneur?  Check!


http://www.mompreneurs-nl.be/


donderdag 20 september 2012

My little foodies

Eten wat de pot schaft was het vroeger bij ons thuis.  Als kind was ik nochtans geen avontuurlijke eter.  Ik lustte heel veel niét, nu is er weinig wat ik niét lust!
Je leert dat wel eten, klonk het toen vaak. 
Geen haar op mijn hoofd die het geloofde, maar ik moet de jonge scepticus in mezelf nu toch ongelijk geven.  Ik lust nu écht bijna alles...en hoe uitheemser, hoe beter.  De pot is hier niet bepaald vaak gevuld met klassieke kost.

Het is zelfs zover gekomen dat mijn eigen kids dagelijks een avontuurlijk potje verwachten.  De klassieke patatjes kunnen hier op geen groots welkomstcomité rekenen.
Pasta's daarentegen, alle soorten vis en zeevruchten, risotto's, ovenschoteltjes...en verse soepjes, die gaan er ook nog in.  Maar dan is het niet gewoon courgettesoep of tomatensoep.  Nee, courgette-soep met geitenkaas of tomaten/paprika/basilicum-soep... Yep, on kids request!   
Ja, ik weet het...je oogst wat je zaait, maar soit... ik ben trots op mijn kleine foodies :)

Vanavond was het een home made asian potje... Noedels, kip, gewokte groentjes, dim sum... Van onze oudste kreeg ik 100 op 100 en onze jongste was er echt zot van, zei hij.  Hip hé, die kids van tegenwoordig :)



maandag 17 september 2012

En dans!

Me happy. Na de loopschoenen gaan de dans-schoenen nog eens van onder het stof komen.  Dit weekend.  Ik tel nog nét geen streepjes op de muur.
Een puberaal gevoel wel, zo weken uitkijken naar dat ene feestje.

Gelukkig houden ze thuis ook wel van een dansje.  De volume-knop gaat hier meer dan eens de hoogte in.  Tot voor kort kon ik nog zoals een gek staan shaken, tot groot jolijt van mijn kapoenen die lustig participeerden.  Nu keert het tij stilaan, merk ik.  Grote, verbaasde ogen en schuddende hoofdjes kijken me aan als crazy mommy nog eens uit de bol gaat op een lekkere dansplaat. 

Een heerlijke uitlaatklep toch?  Om nog maar te zwijgen van een heuse calorie-verbranding...maar dan moet het écht wel stevig shake-werk zijn.
Of ik er iets van bak, laat ik in het midden.  Geschoold ben ik niet (mijn 11 jaar klassiek ballet buiten beschouwing gelaten), maar who cares??
Het dance like no one's watching- gevoel en géén idee hebben van wie er eigenlijk allemaal rondom je stond (en waarschijnlijk vreemd heeft staan kijken). 
Dàt zijn de über-party's! 
Dit weekend gaan we voor niet minder...

En dan hoop ik dat deze über-geweldige, heerlijk, zalige, groovy dansplaat erbij is:



woensdag 12 september 2012

Vijftig tinten (schaam)rood?

Vijftig tinten grijs is het eerste deel van de zinderende trilogie die in Amerika en Engeland al honderdduizenden vrouwen in vuur en vlam heeft gezet.
En 20 minuten later stond ik in de plaatselijke Standaard Boekhandel.  Onderweg alleen maar denkend aan een bordje 'uitverkocht', graaide ik opgelucht niet 1, maar meteen de 3 delen mee.  Zichtbaar tevreden plofte ik ze op de toonbank neer, zonder de rest van het boeken-assortiment in de zaak ook maar 1 blik te gunnen.  Wat een échte geoefende lezer dan weer wél zou doen!
De dame achter de kassa zag je denken: dààr hebben we er weer eentje.  De pseudo-lezer die, bij een maar al te vage en allerminst representatieve recensie -zoals diegene hierboven- naar de winkel holt.  Om nadien weer maanden geen boek meer te bekijken.
Ach, de meningen hierover zijn verdeeld, zei ze.  En mijn bankkaartje sloot het gesprek af.
Hoedanook, mijn 1e deel van ruim 500 blz. verdween vlotjes achter de kiezen.  Deel 2 gaat zo nog vlotter.  Al beginnen de -opeenvolgende rooie oortjes-scènes (en jeetje, het tempo is werkelijk niet bij te houden!) - toch een beetje herkauwde boel te worden.  Ik betrap mezelf erop dat ik meer dan eens doorblader naar de meer spannende episodes.  Want - jeeeeej! - die zijn er wel in dit deel!
En dan krijg je dat verscheurende gevoel van je boek niét te willen neerleggen, ook al is het vér slaaptijd voorbij. 
Net een review gelezen die min of meer de nagel op de kop slaat.  Moest er mee lachen, dus ik plak ze er even bij:
‘een gezellig sm-verhaal voor bij een kopje thee’... (al lijkt thee en sm wel een vreemde combi, niet?)
gewoon eenvoudige ‘mommyporn’ voor vrouwen boven de dertig.  (lap, daar gaan we weer!)
of de titel zou Vijftig tinten schaamrood moeten zijn...
Een gehypet boek (zeker als dit in preuts Amerika gehypet werd), is zoals een hoge boom...en vangt dus veel wind. 
Vijftig tinten schaamrood of niet, ik ga toch lekker mijn 3 delen uitlezen.  Ideale literatuur voor koudere najaarsavonden, zou ik zeggen. ;) 
PS: Deel 1 ligt hier te wachten op een volgende lezer!  Wie wil??


donderdag 6 september 2012

Thirty-something...

Ook al zijn de temperaturen dezer dagen nog behoorlijk zomers...je kan niet ontsnappen aan het naderend najaar.  De dagen korten zienderogen af en laat zonderjasterras-weer is er niet meer echt bij.  Eén voordeel van het najaar: er is tenminste weer wat op TV.  Niet dat ik een TV-addict ben, eigenlijk helemaal niet.  Met de jaren verlies ik precies concentratie en moet het al fenomenaal goed zijn, opdat ik het van A tot Z uitkijk.
Behalve als Carrie & Co op TV verschijnen... ja, ik ben verslingerd aan Sex and the City.  Ik denk dat ik al meer dan 10 jaar lang àlles gezien heb wat er te zien viel...de series, de films, herhalingen van herhalingen van herhalingen...werkelijk à-l-l-e-s.
Het is zelfs zo erg dat ik dialogen gewoon kan mee-lippen. 

10 jaar geleden stond hun leefwereld nog relatief ver van me af.  Maar vandaag zit ik er, als dertiger, middenin.  Zo ineens...!  PATS, gecatapulteerd met een schurk van een teletijdmachine!  Nu ja, middenin ook weer niet helemaal, want ik woon niet in hotspot Manhattan, en ik kan me helaas geen Manolo Blahnik's permitteren, maar dat terzijde...

De aflevering Twenty-something girls vs. thirty-something women vond ik één van de toppers.  Hilarische taferelen... Dertigers die de dreiging van twintigers aan den lijve ondervinden.
Ja, 10 jaar geleden hilarisch, want op dat moment zat ik in het twintigers-kamp...nu aan de andere kant van de front linie.   Ook een kamp met voordelen: rust en stabiliteit en zo...thinking

Maar ik ben nu al een half jaar 35 en toch is het, om één of andere bizarre reden, moeilijk wennen aan het getal.  Thirty-something klinkt dan net iets beter...tot nog toe heb ik er nog geen Nederlandse vertaling van gevonden, jammer...
En al is 35 een mooi getal, de 5 mompel ik er toch maar liever zo onverstaanbaar mogelijk bij.

Hoedanook word je van tijd tot tijd eens goed met de neus op de feiten gedrukt...
Laatst nog... op een mooie zomerse dag passeerde ik in de stad 2 gastjes...een jaar of 17, schat ik.  De ene fluit me na, maar mijn lichte triomf was van korte duur, toen de andere hem in de zij porde en siste: allé gij, dat is wel een oudere, hé!  SHOCK! aha
Maar eigenlijk ook wel grappig...of die keer dat een vriend me doodleuk zei dat het ouder worden me 'goed staat'.  OK, got the message.boze  Een onpliment noemen ze dat dan...een compliment dat er eigenlijk geen is.

Ach ja, en dan kan je je optrekken aan je bent maar zo oud als je je zelf voelt... (dat dat soms véél ouder is dan 35...na een nachtje doorzakken bvb, vergeten we even)
En dan doe ik nog maar eens een rondje met mijn Sex and the City-vriendinnen... Leve de DVD-box!

En weet je, eigenlijk zit het hem allemaal in 1 enkel woord...
thirty-something WOMEN vs. twenty-something GIRLS.  
Ha! :)