zaterdag 19 juli 2014

Zonder (veel) woorden

Het nieuws van de afgelopen dagen en weken knijpt m'n keel dicht. Er zijn simpelweg geen woorden voor. Meestal neemt mijn 'dagboek-drang' het dan over en schrijf ik het 'van me af', maar deze gruwel is werkelijk met geen pen te beschrijven. En al helemaal niet van me af te schudden.
Nieuwsuitzendingen lijken wel slechte horrorfilms. Kranten spuwen de meest hallucinante beelden. Nachtmerries zijn het, waar je snel uit wil ontwaken.

Gebeurt dit echt op deze wereld?? Op dat stukje aardkloot waar onze kinderen moeten opgroeien en leven? Een plek met zoveel moois, maar die nu overschaduwd wordt door miserie, onverdraagzaamheid en blinde terreur.
  
Die gruwel speelt zich op nauwelijks een paar uur vliegen van ons af. Het is helemaal geen ver-van-je-bed-show. Het is vlakbij.
Het konden jouw kinderen op dat strand in Gaza zijn. Of op de MH17-vlucht. Of een buur, een vriendin, moeder, vader, grootmoeder, collega, ...

Geen woorden. Echt geen woorden.

Maar deze moeder vond ze wel. Respect.


Sterkte aan alle getroffen families





zaterdag 12 juli 2014

Het zwarte gat

't Is zover. Nooit gedacht dat ik dit ooit effectief publiekelijk zou verkondigen, maar na het WK is er echt geen bal meer op TV. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Niet dat ik zoveel voor de buis hang, maar de zomer is een waar dieptepunt. Pijnlijk duidelijk wordt het zolang het terrasjesweer uitblijft. Gezucht alom in huis. Pfff, het regent én ook geen voetbal op TV?? Voldoende ingrediënten voor een familiecrisis tegenwoordig.

Het lijkt wel of Koning Voetbal ons de voorbije weken in een staat van isolement hield. Ondanks het feit dat we op overbevolkte dorpspleinen meevierden en op de Werchter-wei onze Duivels aanmoedigden, samen met 60.000 andere festivalgangers. Ik werd er zowaar wereldvreemd van. Hoe het stond met de regeringsformatie? Geen flauw idee. Aanslagen in Nigeria? Onrust in Gaza? Wereldproblemen werden ineens gebagatelliseerd tot gewone faits-divers. Toch wel een verontrustende vaststelling. Of was het net een welgekomen vlucht om even te ontsnappen aan nieuwsfeiten waar niemand vrolijker van wordt?

Daar is onze nationale ploeg alvast in geslaagd. Iedereen leefde op de Rode Duivels-planeet. Tot een week geleden. Toen was het sprookje voorbij. Ontgoocheling alom. Logisch als je weken meeleefde, te weinig sliep door nachtelijke wedstrijden en je sociale leven op een lager pitje zette, omdat je dé match moest zien. Winkels liepen leeg, restaurants bleven zonder klanten en bedrijven sloten vroeger de deuren. Of hoe voetbal het publieke leven even aan banden legde.
Anderzijds valt het andere effect van die volkssport niet te ontkennen. Dat van de gebundelde krachten. Er werd collectief gejuicht, gehuild, geschreeuwd. Wildvreemden vielen opgelucht in mekaars armen. Banden werden gesmeed. Met of zonder pint in de hand. Maar steevast mét driekleur. Vlaming of Waal. Blank of zwart. Communautaire en andere issues werden van tafel geveegd. Iedereen Belg. Tous ensemble. L'union fait la force. Of zoiets.

Mooi, toch? Laat het een voorbeeld wezen voor De Wever, of Michel of was het nu aan Peeters en Bourgeois? Euhm...dringend in de actualiteit duiken dus...

En vanaf nu supporteren voor een spoedige regeringsformatie? Ik zal er mijn slaap hoe dan ook niet voor laten. Good luck, guys!