Onze bijna genormaliseerde dagelijkse hectiek, ik zou er wel een boek over kunnen schrijven. Omdat ik het een boeiend en tegelijk moeilijk iets vind. Omdat het ons mensensysteem compleet tureluut en zelfs ziek maakt. Omdat het er ook voor zorgt dat mensen van zichzelf verwijderd geraken. Van hun eigen kern, en daardoor ongelukkig/ontevreden door het leven gaan. Boosheid, frustratie, angsten, muggenzifterij, snel (ver)oordelen ... Het zijn allemaal symptomen van een disbalans.
En we zitten allemaal in die carrousel, maar steeds vaker zie ik mezelf die gejaagdheid van ons dagelijkse bestaan vanop een afstandje observeren. Ik voel me er dan op een of andere manier zelfs geen deel van. Dan kijk ik naar de orkanen van zaken, mensen, to do's en deadlines die ons van onze sokken blazen. En besef ik dat we het toelaten. Niet altijd makkelijk om aan te ontsnappen natuurlijk. Maar hoe langer, hoe meer lukt me dat beter. Ervoor kiezen om even niet mee te doen. Dat voelt oncomfortabel, want het synchroniseert niet met onze 'programmatie'. Van kleins af aan worden we immers gestimuleerd om altijd 'mee te doen', erbij te horen. Maar net dát gaat tegen onze natuur in.
Hoe ongezond gejaagd we hier wel leven, besefte ik nog maar eens tijdens mijn recente Spaans solotripje. Ik wou er even tussenuit. Hartje winter. Na een ontzettend drukke periode. Mijn mensensysteem had nood aan de warme rust van ... even niets. Ik luisterde naar 'mijn systeem'. Iets wat ik nog nooit echt op die manier gedaan had. En waardoor ik veel jaren terug al eens tegen de lamp liep. Opgebrand.
Nu laat ik dat niet meer toe. Mid 40 leer je dan eindelijk wat grenzen zijn, denk ik. In mijn geval toch. ;) Ik trek die grenzen steeds meer: in alle aspecten van mijn leven, privé en professioneel. Alles wat energie zuigt en te veel van me vraagt, daar weet mijn innerlijke radar ondertussen wel raad mee: er gaat veel minder aandacht en gepieker naartoe. Of ik sluit het af. Het blijft een levenslange oefening, maar ik merk toch dat ik de dingen zoveel makkelijker van me kan laten afglijden. Omdat ze vaak heel banaal zijn.
Mijn soloreisje heeft ook echt bijgedragen aan die mindset. Alleen even weg zijn was voor mij geen vorm van eenzaamheid of een vlucht van iets, maar een trip naar bewustzijnsverruiming. Een verrijking. Mijn zintuigen stonden zoveel meer op scherp, waardoor ik alles beter opnam. Ik zag meer, ik rook meer, ik voelde meer.
Wat niet wil zeggen dat ik mijn allerliefste huisgenoten voortaan thuislaat. ;) Nee, daar heeft het ook helemaal niets mee te maken.
Natuurlijk miste ik ze ook wel, maar ik voelde dat ik dit moest doen voor mezelf. Om een persoonlijke grens te verleggen. Om te ontdekken dat angst slechts iets is wat in je hoofd ontstaat, door je eigen belemmerende gedachten en overtuigingen. Maar die meestal niet nodig zijn. Want hoeveel zaken doen we al dan niet vanuit angst? Ontzettend veel. En het weerhoudt ons er alleen maar van om ons leven ten volle te leven.
Tijdens mijn solotripje ontdekte ik meer over mezelf.
Dat ik in de eerste plaats heel graag bij de mensen ben die ik graag zie, maar dat ik ook best prima functioneer - en ja, zelfs heel erg kan genieten - in mijn uppie.
Dat ik altijd en in alles op zoek ben naar iets 'diepgaanders' en dat ik het mezelf op die manier niet bepaald makkelijker maak.
Dat ik een plantrekker ben en behoorlijk vastbesloten als ik iets in mijn hoofd heb. ;)
Dat ik niet meer zo bezig ben met wat anderen van me denken (yep, ik ging verschillende keren alleen op restaurant en ik vond dat helemaal oké!).
Dat ik het heerlijk vind om niet te veel te praten.
Dat ik mijn schrijfwerk misschien ook wil inzetten voor en met een ander doel (something new's cooking ;) )
Dat ik onvoorziene omstandigheden niet zo fijn vind, maar dat ik daar wel altijd een draai aan kan geven als het moet. Acceptatie is de nieuwe vorm van rust.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
De afgelopen dagen kreeg ik vaak de vraag of ik het niet ontzettend moeilijk vond, zo alleen. Wel, nee dus. :) En of het leven elders beter is? Misschien wel, misschien niet. Er wordt al eens lacherig gedaan over de Spaanse way of life, die van mañana en zo. En daar zal best wat van aan zijn, van die 'traagheid'. Maar ik sluit af met de woorden van de geëmigreerde Belgische eigenaars van het autoverhuurbedrijfje, waar ik een wagentje huurde: "Het Spaanse leven is zoveel simpeler. Ze laten de mensen hier met rust. Er heerst een sfeer van tranquilo..."
Awel, ik denk dat dat mijn nieuwe favoriete woord is vanaf nu. ;)
