dinsdag 18 februari 2014

Opvoeden is improviseren?

Gisteren keek ik met onze oudste van bijna 9 naar het Nieuws. Hij volgde het aandachtig, van begin tot einde. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel. De meest hallucinante verhalen werden koudweg door de presentator afgerammeld en ik zag de vraagtekens in zijn ogen groeien.
Ik overwoog om het weg te zappen, om hem af te schermen van die vieze, boze wereld daarbuiten. Maar ik deed het toch niet. Op voorwaarde dat het geen bloederige en horrorachtige oorlogstaferelen werden uiteraard.

Ook al is het loodzware materie, het is wel een aanleiding om in dialoog te gaan met je kind en te antwoorden op vragen die hij heeft. Vragen waar ze vroeg of laat toch mee geconfronteerd worden. Kleine kindjes blijven immers niet klein, ze lezen ondertussen ook weleens de krant die op de salontafel rondslingert, luisteren naar de radio op weg naar school en beseffen stilaan heel goed wat er rondom hen gebeurt.
Maar het blijft balanceren op de grens en het is aartsmoeilijk om op hun vragen te antwoorden, zonder het zwaarder te maken dan het al is. Wat is zelfmoord, waarom breken mensen in, waarom zijn er overstromingen in Engeland en kan dat hier ook gebeuren, waarom werd die jongen van zijn fiets geduwd, waarom zijn sommige kindjes arm,...

De meester had in de klas ook verteld over een jongen die zelfmoord had gepleegd, omdat hij gepest werd. Zoonlief was er helemaal van onder de indruk. Ik ook, want pesten blijft gedrag dat op geen enkele vorm van goedkeuring kan rekenen. Dat peper ik mijn kids ook herhaaldelijk in. Helaas is een doorsnee speelplaats vaak een locatie voor the survival of the fittest. Mijn teer moederhart zou er echt geen vlieg willen zijn.

En vroeg of laat vormen social media een niet te verwaarlozen factor. De speelpleintjes van vroeger maken plaats voor Facebook, Twitter en Instagram om de eerste sociale contacten te ontwikkelen. Pesten krijgt dan plots weer een nieuwe en vaak niet te overziene dimensie. Maar die digitalisering stop je niet. A battle you can't win. Dus, ouders... deal with it!? Bijgevolg krijgt het actuele ouderschap ook een nieuwe dimensie 'cadeau'.

HELP!

Daar sta je dan als ouder, met je fameuze buikgevoel, een beetje te...improviseren. Ik zou liegen als ik zeg dat het allemaal zo klaar als een klontje is, dat ik een uitgekiende opvoedingsstrategie heb die een perfecte balans vindt tussen bescherming en loslaten.
Ik bulk, als ouder, soms van de vragen en de onzekerheden...

Hoe laat je hen een leerrijke ontdekkingsreis maken in een voortdurend veranderende wereld, zonder hen het beeld van een angstmaatschappij mee te geven? Want het is en blijft een wereld zoals een medaille: met een keerzijde. Hemelsmooi, maar soms ook ugly as hell.



vrijdag 7 februari 2014

Fab Five


Op je 17 doe je het, op je 37 ook, en waarschijnlijk/hopelijk ben je het op je 77 nog niet verleerd...mooie mannen kijken. Af en toe mag het. En al is mooi een heel subjectief gegeven, in een wilde vlaag zet ik mijn actuele fab five hier toch op een rijtje. Fab omdat ze, naast oerdegelijke en oermannelijke looks (geen afgelikte babyfaces aub), ook nog eens iets kunnen of iets te vertellen hebben. Want da's toch wel een vereiste. Van een schoon tafel alleen kunt ge niet eten, zei mijn wijze oma altijd.
Opvallend: vooral Belgen domineren mijn lijstje en...blijkbaar is een goeie portie beharing ook een pluspunt. ;)

Een 'behandeling' met/door acteur Geert Van Rampelberg...count me in!

Gene vent zonder humor... ik lig graag in een deuk met Guga Baùl

Omdat ook de liefde van de vrouw door de maag gaat...René Redzepi van sterrenrestaurant Noma
Op avontuur met de groene vingers van Bartel Van Riet

Een stevige streep rockmuziek voor mij graag... drummer Mario Goossens van Triggerfinger

Like if you like my fab five!


zondag 2 februari 2014

Ge zijt van...

Met regelmaat overvalt het me... Dan haal ik oude foto-albums van onder het stof, geniet ik met volle teugen van StuBru's Was het nu 80, 90 of 2000 en toveren oude herinneringen een brede smile op mijn gezicht. De meest recente Facebook-hype Ge zijt van ... maakt tegenwoordig de trip down memory lane compleet. Genieten, met een streep heimwee!

Ooit, zoveel jaren geleden, liet ik mijn hometown bijna blindelings achter me. Ik had er ook nooit echt problemen mee om het los te laten. Elders pikte ik het leven even goed op, paste me aan, maakte nieuwe vrienden. Ik begreep dat onder de kerktoren-gegeven niet zo goed.
Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nog steeds niet ontworteld ben. En ja hoor, ik ben nog steeds fier op mijn thuisbasis. Soms vraag ik me af hoe het zou zijn als ik er was blijven wonen.

Ik ben een hevige voorstander van je vleugels uitslaan en eens uit de comfort zone treden, maar met de jaren krijgen de roots weer de aandacht die ze verdienen. Ik kom er graag terug. En moeiteloos pik ik steeds meer de draad weer op met de jeugdvrienden/vriendinnen van weleer, net alsof het gisteren was. Vrienden die vandaag nog steeds de BFF's blijken te zijn.

Want ze kennen als geen ander je verhaal, zijn een onderdeel van vele jaren gevuld met de meest heerlijke anekdotes. Gebeurtenissen die je vandaag de dag - en daar moeten we eerlijk in zijn- in je mid 30's niet meer zo snel meemaakt. ;)
En dat maakt je roots zo uniek en het herinneren waard.

Pure Herkse nostalgie!

Dialect heb ik nooit echt gekund, maar bij deze alvast een poging...

Dje zet va Schiele as dje...