vrijdag 26 oktober 2012

HHP-lijstje

Op druilerige dagen als deze, zelfs al is het een vrijdag én zelfs op de vooravond van een weekje vakantie, doe ik graag beroep op mijn Helemaal Happy de Peppy-lijstje.  Instant feel good verzekerd!

Helemaal happy de peppy word ik al van:

- een warm bad in het midden van de dag (én in een huis, zo stil dat ik er bijna bang van word)
- een onverwacht, gezellig familie-etentje, in de meest saai ogende (maar lekkere!) brasserie van het dorp
- mijn liefste kapstertje die mijn verzopen kat-coupe vakkundig onder handen neemt
- Latch van Disclosure op maximum volume (en collega-automobolisten die me verbaasd aangapen...ja sorry mensen, 't is écht een dijk van een nummer, dus laten we onszelf even gaan, hé) 
- de gedachte aan uitslapen...maar liefst 2x op rij!
- 2 dagen uitwaaien aan 't zeetje
- mijn 2 kleine energiebommetjes die in no time uitgeteld liggen te knorren


Het leven kan toch zo...heerlijk happy de peppy eenvoudig zijn, niet waar?

Fijn weekend!! En aan alle chancaars met een weekje verlof (zoals mezelf...ha!): genieten!!!


maandag 22 oktober 2012

Ldvd

Het is zover.  Mijn oudste zoon heeft al een eerste gebroken hartje op zijn geweten.  Aan een schooljaartje grote liefde kwam vorige week een dramatisch einde.  Ja, drama.  Ze is héél boos en verdrietig, zei hij. 
Logisch.  Een ander vriendinnetje had al genadeloos het plaatsje ingepikt.

Mijn meisjeshart bloedde zowaar.  Ik had werkelijk medelijden met het kind.
Bijna had ik hem een onvervalste mama-preek gegeven, met alle toeters en bellen, en do's en don'ts.  Maar inderdaad...keep it calm mama, hij is nog maar 7.

Maar die 7-jarige vond ik toch ineens heel koel toen hij zo -langs zijn neus weg- zei dat hij het uitgemaakt had.  En of dat nog niet genoeg was, ging hij vervolgens heel beredeneerd al haar tekeningen en briefjes -die we maanden voordien zorgvuldig boven zijn bed bevestigd hadden- één voor één van zijn slaapkamermuur halen.
Ze moesten weg, kapot zelfs.  Néé, niet kapot, riep ik bijna.  OK, dan mag jij ze hebben, zei hij onverschillig.  Hij rolde met zijn ogen en weg was ie.  

Geduldig heb ik de verfrommelde briefjes weer gladgestreken. De reeds gesneuvelde tekeningen weer gebricoleerd met plakband en vervolgens veilig weggeborgen.  Ja, ik weet het... mama, overdrijf niet zo...
Maar later zal hij me nog dankbaar erom zijn...of niet, denk je?

Enfin, laten we vooral vurig hopen dat hij geen prof hartenbreker wordt...
Mama's missie voor de volgende jaren is dus bij deze bekend.  Wish me luck!






donderdag 18 oktober 2012

De 10 geboden voor een goede vrouw

Religie, het woord heeft doorheen de jaren toch wel een beetje een 'vieze' connotatie gekregen.  Ikzelf heb er ook heel weinig mee...tot niets, in feite.
En met alle respect, maar het is ook helemaal niet zo hip, hé.  (mijn excuses voor de diepgelovigen onder ons)
Wel heb ik het altijd fascinerend gevonden dat de Bijbel dé bestseller aller tijden is. Logisch natuurlijk, aangezien het werk al sinds mensenheugenis bestaat. 
Daar kan geen Vijftig Tinten tegenop. 
Maar de inhoud hult zich voor mij nog in een waas van mysterie.  En bijgevolg kan ik er nauwelijks iets zinnigs over zeggen.
Verder dan de verplichte nummertjes in de godsdienstles (ja, wél op een ultra-katholieke school mijn broek mogen slijten) ben ik immers nooit gekomen.  En maar goed ook. Want wat ik vandaag in de krant las, tart elke verbeelding.  De donkere Middeleeuwen, maar dan in het kwadraat.

De titel De 10 geboden voor een goede vrouw klonk nochtans veelbelovend.  Een mens (ja, zelfs een vrouw) kan altijd bijleren, niet waar?  De foto erbij illustreerde een vrouw, zittend op het dak van een huis.  Vreemd.  Misschien de 10 geboden van hoe het net niét moet.  Om je zin te krijgen thuis, kruip je het dak op, of iets in die aard...? ;)
Het artikel ging over Rachel Evans, een 31-jarige Amerikaanse.  Ze leefde een jaar lang volgens de Bijbel, en schreef er uiteindelijk een boek over. 

Ze hield zich onder andere aan deze tien geboden:
  • Maak zelf al je kleren.    no way
  • Ga tijdens je menstruatie apart leven van je man.    can live with that
  • Sta voor zonsopgang op om ontbijt te maken.    mmmm, nee...nog meer ochtendhumeur
  • Volledige onderwerping aan de man.   in geen 100 jaar
  • Noem je echtgenoot ‘meester’.   in geen 1000 jaar
  • Roddel nooit.    is ook nie schoon, nee. foei
  • Ga op het dak van je huis zitten wanneer je wel roddelt.    hoogtevrees!
  • Beoefen elke maand een nieuwe deugd (nederigheid, netheid... )   wil het wel eens 1 maand proberen met netheid
  • Zwijg in de kerk.   horen ze tenminste niet dat ik geen enkel gebed ken, zelfs geen simpel wees-gegroetje
  • Bedek je hoofd tijdens het gebed.  OK, ingeval van een bad hair day
Nu weet ik weer waarom die bestseller me nooit heeft kunnen boeien...
En dames, moraal van het verhaal:
Haal hem nooit in huis!




ps: al een geluk dat we niet meer in die Middeleeuwen leven...na dit hadden ze me waarschijnlijk, Jeanne d'Arc-gewijs, op de brandstapel gesmeten.  ;)

woensdag 17 oktober 2012

When words fail, music speaks

Ik zou vandaag wel 1000 woorden willen schrijven over hoe je was...en in principe zou ik het moeten kunnen, want het is al 10 jaar geleden.  Vandaag, dag op dag, uur op uur...
Maar tegelijk is het nog maar 10 jaar geleden.  En vind ik vandaag niet de woorden die ik zou willen vinden, in welke vorm dan ook.  Sorry dat het niet lukt, lieve mams.  Ik had nochtans een mooie tekst voor je gepland, maar de pen wil deze keer niet zo mee.

Dus daarom...als het niet geeft...laat ik de muziek het van me overnemen.  Alleen vandaag.
Mis je.


No sound but the wind 

Voor iedereen die iemand moet missen...
big hug { }



zaterdag 13 oktober 2012

Je hebt zo van die dagen...

Grrrr-dagen...Ken je het fenomeen?  Dagen die niet snel genoeg om kunnen zijn, dagen waarop je wil vloeken als een ketter, dagen waarop je van de ene Murphy-wet in de andere rolt,... Gisteren was er zo eentje.  Het leek wel vrijdag de 13de i.p.v. vrijdag de 12de. Nu viel Murphy op zich nog wel mee, maar laten we het er gewoon op houden dat het mijn dagje niet was, écht nièt.  Làng geleden was het, zo'n onvervalste baaldag.  Heb hem echter niet gemist, moet ik zeggen. 

Misschien is het wel de maand.  Oktober is niet mijn ding.  Of het weer...
het is ook enorm grrr-weer.
In elk geval, vrijdag de 12de is voorbij...oef.  Een dikke, vette streep eronder.  Maar ik ben er zo eentje waar dat nog wel blijft nazinderen.  Loslaten is niét mijn sterkste troef.

Anderzijds is het ook allemaal zo nietig, die kleine ongemakjes die ons teisteren.
Een bende klagertjes zijn we, denk ik dan wel eens, als ik de krant opensla.  Een voetballertje van 7 dat overlijdt tijdens zijn training.  Zomaar ineens.
Of een jongetje van 3 dat overlijdt na een routine-operatie.  Een bus kinderen die ineens uit het leven gerukt wordt.  Je mag daar niet bij stilstaan, zegt men dan.  Maar daar kan ik mijn ogen niet voor sluiten.  Ik kan daar dus dagen slecht van zijn.  Noem me een emo-kikker, of een wooss...Whatever.

Het plaatst alles ineens wel weer in zijn perspectief.  En knuffel ik mijn kinderen eens zo hard, zie ik de niet-opgeruimde rommel wel eens door de vingers, schotel ik ze -op een gewone vrijdag de 12de- hun lievelingskostje voor mét kinderchampagne, plan ik binnenkort een weekendje zee met het hele gezin ...niet omdat er iets gevierd moet worden.
Of misschien wel...we vieren dat we damn lucky bastards zijn, chancaars, zondagskinderen...  Hoe je het ook wil noemen.

En bij deze kieper ik mijn vrijdag, de 12de, resoluut de vuilbak in.

woensdag 10 oktober 2012

El fashionisto

Als aanstaande mama droom je toch altijd wel een beetje van een baby girl; daar moeten we niet flauw over doen.  Bij mij was dat toch zo, verschillende jaren geleden.  (Al is het tij ondertussen helemaal gekeerd, hoor :)...boys zijn super!)

In ieder geval: toen ik tijdens mijn tweede zwangerschap wist dat ik voor eeuwig en altijd in de minderheid zou zijn thuis, was ik dan ook lichtjes teleurgesteld.  En ja, een derde was/is uitgesloten.
Dus geen girlie girl, geen roze invasie, geen bondgenoot voor mama, geen shopping-uitjes gezellig met z'n twee...

In de plaats 2 jongens, en dan nog van de meest mannelijke soort...inclusief een aversie voor shoppen...ja, het hele stereotiepe plaatje is aanwezig.  Behalve onze jongste dan.  Tenminste, als het op zijn garderobe aankomt. 
Ondanks zijn gloedhekel aan shoppen, heeft dit kleine heertje toch een uitdrukkelijke voorkeur als het om kleren gaat.  ERG uitdrukkelijk!

Elke ochtend wacht mama min of meer gespannen af wat de kleine fashionisto vindt van de kledingkeuze voor hem die dag.  Prinsheerlijk, hé, zou je zo denken?

Maar nee, het is vaak niét OK, hoor.  T-shirts moeten mét print, en liefst zo heavy mogelijk.  Een robot of één of ander akelig dier is een pluspunt.  Een brave print een no go!
En dan de broek...als ik hem carte blanche zou geven, kiest hij zomer én winter - de zon schijnt toch, mama!- een rode short.  Ja, rood is wel OK.  En oef, een jeans kan er ook nog mee door.
De jas mag ook niet te dik zijn, want dan heeft hij een dikke buik.  De ijdeltuit.

En dan - eindelijk!- de schoenen...
We zijn er, denk je dan...Maar nee, het is de laatste, maar toch wel meest spannende etappe voor we aan de finish, zijnde de auto, zijn.  Er zijn al verschillende modellen de revue gepasseerd, maar het is me nog steeds niet duidelijk wat op meneer zijn goedkeuring mag rekenen. 
Ja, zwaar beladen ochtenden soms. ;)

Misschien moet ik met mijn kleine veeleisende fashionisto toch maar eens de stad in.  Wie weet, gaat hij het nog leuk vinden.  En heeft mama dan uiteindelijk toch nog die partner in (fashion-)crime??  :)


zondag 7 oktober 2012

Yes, I can!

Enorm trots ben ik...op zoonlief die vandaag deelnam aan de Kids Run.  En die nu super-fier gaat slapen mét zijn bling bling-medaille.  Super cool stond hij aan de start, helemaal alleen.  Met een zelfverzekerde smile verscheen hij terug aan de finish...  Hij is dan ook al ervaren, hé...het was zijn 2e keer. :)
In tegenstelling tot de mama... dé ontgroening, part I.

Ik was toch een ietsiepietsie nerveus bij de start (te verwachten bij groentjes): visioenen over schoenveters die zouden loskomen, een insect dat in mijn oog zou vliegen, mijn mp3 die het zou begeven (geen muziek in mijn oren= ramp), dat ik zou vallen, dat ik pijn zou krijgen, dat ik als traag slakje de bezemwagen voor de wielen zou lopen, enz...

Eens aan de startlijn van de 5 km Ladies Run werd het er niet beter op...dames die er angstaanjagend professioneel en mega-afgetraind uitzien, verhalen over hoe zwaar het laatste stuk wel is (dat licht bergop gaat),... 
OK, dan maar de mp3 op full volume en...gaan!  Verstand op nul. 

Het liep enorm vlotjes, zalig zelfs...in een heerlijk herfstzonnetje, met ontelbare enthousiaste supporters langs de zijlijn.  Wildvreemden die je aanmoedigen, alsof hun leven er vanaf hangt... vreemd gevoel, maar leuk!
En geen sprake van de doem-scenario's hierboven, behalve dan mijn chrono die het begaf zonder dat ik het goed wist...  Dus geen idee of ik op schema liep of niet, beetje vervelend wel. 

Tja, op 50 m van de aankomst bleek het dan net niet op schema te zijn.  In de eerste helft wat te traag gelopen, en dat kan je met een spurtje de laatste 50m niet meer goedmaken, maar daar gaan we niet over zeuren, hé...

Wat hebben we geleerd vandaag? Dat DDH een absolute must is voor elke (amateur-)runner, dat deelnemen belangrijker is dan een goeie tijd (winnen is op zijn zachtst gezegd een utopie), dat ik volgend jaar zeker en vast opnieuw aan de start sta!
En dat ik nu een lekker wit wijntje verdiend heb! :)


YES, I CAN!!!



dinsdag 2 oktober 2012

DDH-syndroom

Wees gerust...het is geen besmettelijke ziekte, en ook geen persoonlijkheidsstoornis.  Van het eerste ben ik vrij zeker, van het tweede ook...denk ik. biggrin  
Al kan ik 's avonds wel eens in een schrijf-monster veranderen. wink

Nee, het DDH-syndroom heeft alles te maken met aanstaande zondag, 7 oktober.  Dwars Door Hasselt...D-Day!
Zoals zovelen, ben ik - ja, zelfs ik, 200% a-sportieveling-, ten prooi gevallen aan de runner's hype.  Welgeteld 1 jaar geleden.  En dat was niks te vroeg, na een kleine 10 ultra-luie jaren. 
En néé, shoppen is géén sport...al heb ik mezelf dat lange tijd wel wijsgemaakt.  Je zweet toch ook zo...van al dat passen, nee?

In ieder geval, ook het (sportieve) verstand komt blijkbaar met de jaren, en 1 jaar geleden stond ik bijgevolg zowaar op de loop-piste, mét mijn nieuwe loopschoenen en wonder boven wonder: met tonnen motivatie.  Start to Run bleek een succes.  Zelfs in hartje winter, zelfs bij -7 graden, zelfs bij regen.  Grote ogen van verbazing in mijn omgeving. 
De 10 km was het ultieme streefdoel en een paar maanden geleden was dat ook -halleluja- een feit!  Mijn persoonlijke Guinness Bookje of Records.
Maar ik ben er toen efkes over gegaan... Je kan blijkbaar ook overdrijven in de goeie richting.  Wie had gedacht dat dat uitgerekend mij zou overkomen?? 
Volgens de dokter had ik geen energie-overschot meer (wat je best wél hebt als je regelmatig sport), integendeel: ik liep op mijn reserves.  Dus een paar weekjes rust met vitamines.
Weekjes werden bijna 2 maanden en van 10 km dus geen sprake meer...

Op DDH wordt het dus 5 km, maar ik hoop dan wel op een goeie 5 km.  Met een redelijke tijd (voor een doorsnee-amateur dan).  En dan mag ik, die (gewezen) a-sportieveling, toch al behoorlijk fier zijn op mezelf, vind ik.  Die 10 km komt wel, ooit...