maandag 22 oktober 2012

Ldvd

Het is zover.  Mijn oudste zoon heeft al een eerste gebroken hartje op zijn geweten.  Aan een schooljaartje grote liefde kwam vorige week een dramatisch einde.  Ja, drama.  Ze is héél boos en verdrietig, zei hij. 
Logisch.  Een ander vriendinnetje had al genadeloos het plaatsje ingepikt.

Mijn meisjeshart bloedde zowaar.  Ik had werkelijk medelijden met het kind.
Bijna had ik hem een onvervalste mama-preek gegeven, met alle toeters en bellen, en do's en don'ts.  Maar inderdaad...keep it calm mama, hij is nog maar 7.

Maar die 7-jarige vond ik toch ineens heel koel toen hij zo -langs zijn neus weg- zei dat hij het uitgemaakt had.  En of dat nog niet genoeg was, ging hij vervolgens heel beredeneerd al haar tekeningen en briefjes -die we maanden voordien zorgvuldig boven zijn bed bevestigd hadden- één voor één van zijn slaapkamermuur halen.
Ze moesten weg, kapot zelfs.  Néé, niet kapot, riep ik bijna.  OK, dan mag jij ze hebben, zei hij onverschillig.  Hij rolde met zijn ogen en weg was ie.  

Geduldig heb ik de verfrommelde briefjes weer gladgestreken. De reeds gesneuvelde tekeningen weer gebricoleerd met plakband en vervolgens veilig weggeborgen.  Ja, ik weet het... mama, overdrijf niet zo...
Maar later zal hij me nog dankbaar erom zijn...of niet, denk je?

Enfin, laten we vooral vurig hopen dat hij geen prof hartenbreker wordt...
Mama's missie voor de volgende jaren is dus bij deze bekend.  Wish me luck!






Geen opmerkingen:

Een reactie posten