Grrrr-dagen...Ken je het fenomeen? Dagen die niet snel genoeg om kunnen zijn, dagen waarop je wil vloeken als een ketter, dagen waarop je van de ene Murphy-wet in de andere rolt,... Gisteren was er zo eentje. Het leek wel vrijdag de 13de i.p.v. vrijdag de 12de. Nu viel Murphy op zich nog wel mee, maar laten we het er gewoon op houden dat het mijn dagje niet was, écht nièt. Làng geleden was het, zo'n onvervalste baaldag. Heb hem echter niet gemist, moet ik zeggen.
Misschien is het wel de maand. Oktober is niet mijn ding. Of het weer...
het is ook enorm grrr-weer.
In elk geval, vrijdag de 12de is voorbij...oef. Een dikke, vette streep eronder. Maar ik ben er zo eentje waar dat nog wel blijft nazinderen. Loslaten is niét mijn sterkste troef.
Anderzijds is het ook allemaal zo nietig, die kleine ongemakjes die ons teisteren.
Een bende klagertjes zijn we, denk ik dan wel eens, als ik de krant opensla. Een voetballertje van 7 dat overlijdt tijdens zijn training. Zomaar ineens.
Of een jongetje van 3 dat overlijdt na een routine-operatie. Een bus kinderen die ineens uit het leven gerukt wordt. Je mag daar niet bij stilstaan, zegt men dan. Maar daar kan ik mijn ogen niet voor sluiten. Ik kan daar dus dagen slecht van zijn. Noem me een emo-kikker, of een wooss...Whatever.
Het plaatst alles ineens wel weer in zijn perspectief. En knuffel ik mijn kinderen eens zo hard, zie ik de niet-opgeruimde rommel wel eens door de vingers, schotel ik ze -op een gewone vrijdag de 12de- hun lievelingskostje voor mét kinderchampagne, plan ik binnenkort een weekendje zee met het hele gezin ...niet omdat er iets gevierd moet worden.
Of misschien wel...we vieren dat we damn lucky bastards zijn, chancaars, zondagskinderen... Hoe je het ook wil noemen.
En bij deze kieper ik mijn vrijdag, de 12de, resoluut de vuilbak in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten