maandag 5 december 2016

Winter-weldaad

De Sint is nog maar net in 't land en de temperaturen kraken al rond het vriespunt. Best wel zalig eigenlijk, dat zonnige bibberweer.
In feite ben ik een meisje van alle seizoenen. Alles heeft een zekere charme, van de eerste warme lentezon tot die prachtige witte vorst aan de grond.

Maar ik geniet altijd met volle teugen van de gezelligheid die de winter met zich meebrengt. Het licht gaat wat vroeger aan, een vuurkorfje in de tuin, wat kaarsjes in huis en comfort food op tafel.
Dezer dagen nestel ik me graag in mijn eigen wintercocon: zetel, dekentje, een grote tas thee, marshmallows met chocolade en een spannend boek. Meer heb ik echt niet nodig om gelukkig te worden.

Hoogstwaarschijnlijk denk ik er over een paar weken anders over en knaagt het vitamine D-gebrek aan mijn systeem, maar van mij mag die gezellige winter nu nog effe duren.

De gedachte dat ik de kou nog moet trotseren voor de kerstcadeautjesjacht stel ik wijselijk even uit. Ik ben er nog effe niet klaar voor. Om die warme cocon van me te verlaten. En als de luiheid het echt overneemt, dan zijn de online shops mijn beste wintervriendjes in vreselijk vadsige dagen.
Voor alles is een oplossing, toch? :)

Maar morgen ga ik écht voor die lange winterwandeling. Of overmorgen. Of volgende week.
Ooit. Beloofd.
Maar eerst nog effe thermische sokken shoppen. Online, uiteraard.


Foto: Pinterest





maandag 24 oktober 2016

Alles op een rijtje

Halleluja, 't is oktober. Dat betekent meestal dat we binnenkort een sprintje trekken van de Sint en de Kerstman naar gevulde feesttafels en, voor we het goed en wel beseffen, klinken we op 2017. En het moet gezegd: hét jaar waarin tram 4 hier halt houdt. Een tijdje geleden vond ik dat geen fijne gedachte, maar ik ben er ondertussen van overtuigd dat het niet allemaal kommer en kwel is. ;)
Op de 'vooravond' van die nieuwe voordeur heb ik immers het gevoel dat alles (of toch veel) in zijn plooi valt. Alles op een rijtje. Een gevoel van rust. Het voelt bijna als een episode die ik afsluit. Een wijs iemand zei ooit eens dat alles tot je 39ste een zoektocht is. En dat je eerst in jezelf rust moet vinden, alvorens de juiste dingen je pad kruisen. Niet omgekeerd.
En ja, ik denk dat ook. Het afgelopen decennium was ik vaak op zoek. In het (soms ploeterende) moederschap, in mijn job, in eigenlijk alles rondom me. Ik wou gulzig proeven van het leven en vooral niets missen, maar ik had meer dan eens moeite met het menu dat voorgeschoteld werd. Als iemand me vroeg wat ik écht wou in het leven, dan moest ik het antwoord schuldig blijven. Het was te troebel, te vaag en mijn hoofd ging eigenlijk te veel richtingen uit. Maar met het inluiden van mijn 39e verjaardag eerder dit jaar kwam daar vreemd genoeg verandering in. Net of dat getal me duidelijk wou maken dat ik nog wat werk aan de winkel had voor mijn 40e. ;) En ik ben een madam van (onmiddellijke) acties :), dus ik ging ermee aan de slag. Een periode van zelfreflectie en innerlijke focus deed me veel deugd en leerde me veel over mezelf.
Ik heb sindsdien heel wat zaken losgelaten, ik lig niet meer wakker van wat ik allemaal zou kunnen missen, ook niet van zaken waar ik zelf niets aan kan veranderen en ik voel me ook echt niet meer schuldig wanneer iets niet lukt zoals ik het voor ogen had of wanneer ik eens nee zeg. Ik werd er rustiger van, want ik elimineerde veel "ballast". Blijer ook, want ik hou van rust. Maar ik leerde ook dat ik nieuwe uitdagingen nodig heb en de nood heb om mezelf uit mijn comfort zone te pushen. Het was dus een bron van enorm veel zelfkennis. En dus een beetje 'groter' worden.
En bijna als vanzelf kwamen er plots geweldige, nieuwe opportuniteiten mijn richting uit. Uitdagingen waar ik vroeger zelfs alleen maar van droomde. Met het resultaat dat ik me vandaag op alle vlakken in mijn leven als een vis in het water voel. En me er gewoon bij neerleg als dat water toch eens een keertje wat minder helder is. Een betere definitie van harmonie krijg je niet, denk ik.
Dus als dat 40 worden is, laten we die tram 4 dan maar effe ombouwen tot een TGV. Mijn koffertje staat alvast klaar! :)



woensdag 17 augustus 2016

Sport, een universele taal

TV kijken is niet mijn meest favoriete activiteit. Ik word er meestal erg moe van én moedeloos ook. Geen (kwalitatieve) bal op TV kan je wel letterlijk nemen. Zeker in de zomer. Tenzij de Olympische Spelen het mooie weer maken. Ik moet toegeven dat ik geen echte sportfanaat ben, toch geen actieve. Ook al doe ik wel eens een respectabele poging. Maar ik kijk wel erg graag naar sport.

Rio 2016 is dan ook een topper hier. Bekende en minder bekende sporten passeren de revue, van boogschieten tot kanovaren en atletiek. Van de discipline en de gebeten competitiegeest tot grenzen verleggen, records breken, de euforie en de teleurstelling... Het menselijke lichaam is echt tot waanzinnige dingen in staat.

Elke keer kijk ik met ingehouden adem naar de atleten die een sprintje trekken in een paar seconden, of over een meter of 2 springen, of weer en wind trotseren op een zeilboot of op een smalle balk acrobatische stunts uithalen...
En leer ik wat meer over sporten die ik eigenlijk niet goed ken, zoals schermen of hockey. Ook het fenomeen bloemkooloren is bij deze geen mysterie meer.  Een mens leert ontzettend veel bij tijdens de Olympische Spelen.

Zoals het feit dat de Red Lions echt wel straf zijn. Zoveel grinta miste ik eerlijk gezegd wel een beetje bij die andere rode vedetten een tweetal maanden geleden.
Met evenveel spanning als tijdens het EK keek ik gisteren naar onze Belgische hockeyploeg. Dat een aantal teamleden met hun bezwete en gespierde lijven er redelijk smakelijk uitzagen, is natuurlijk een niet onbelangrijk detail. Het oog wil ook wat. ;)

Maar goed, ik had het dus over de sportieve prestaties van onze hockeyspelers. Ze vochten als leeuwen en klopten zelfs hockeyland Nederland! Het aloude derby-gevoel, de strijd der Lage Landen, kwam even hevig opzetten als tijdens het voetbal. Zalig is een understatement.
En wat nog mooier is dan die podiumplek... het 'union fait la force-gevoel' flakkert weer in alle hevigheid op. Tous ensemble, en zo. En hashtags als #fierombelgtezijn en #goteambelgium bombarderen online media.
Sport is als een universele taal. Een schitterend iets om mensen samen te brengen, hoe verdeeld ze ook zijn.

En vanaf nu ben ik hockey-supporter. En atletiek-liefhebber. Maar ook (baan)wielrennen, judo en zwemmen hebben er een fan bij.

#GOTEAMBELGIUM




maandag 8 augustus 2016

Culinaire chaos

"1 september is nog lang hé, mama?"
Ik laat mijn twee zonen nog maar even in de waan dat dat inderdaad nog echt mijlenver weg is. Ze weten nochtans goed dat het alweer 8 augustus is. En dus meer dan halfweg, die zomervakantie. Maar ik ga even met hen mee in de ontkenningsfase. Het leven in de zomer is zo heerlijk chaotisch. Geen enkele vorm van tijdsbesef, zelfs niet van dagen-besef. Leven zonder uurwerken en agenda's is zowel zalig, als gekmakend.
Want op een goeie 3 weken van de schoolstart verlang ik toch ook weer een beetje naar het 'normale' leven en wat meer structuur. Totdat ook die routine me weer de keel uithangt. Want als ik ergens een hekel aan heb, is het wel regelmaat. 
In de zomer overvalt me dus altijd een zekere tweestrijdigheid. 

Zoals op culinair vlak. Daar loopt het de spuigaten uit. Moet ik eerlijk toegeven. Ontbijten om 10u30 is meer regel dan uitzondering. Extern een hapje eten ook. De weekmenu's werden immers van de zomertafel geveegd. Bijgevolg zitten we ofwel in een of andere tapasbar of op een terrasje ofwel bijna dagelijks in de Delhaize. Culinaire chaos dus, jawel.

Eten vormde trouwens tot nog toe de rode draad doorheen deze vakantie. "Wat eten we nu/straks/morgen/..."? stond met stip op nummer 1. Gevolgd door "ik heb honger", met intervals van ongeveer een tweetal uren.
Je oogst wat je zaait, zeggen ze. Inderdaad, foodaholics kweken nog meer foodaholics. Zolang er maar eten in het vizier is, zijn we gelukkig hier. Zie je oogjes glunderen en kwijlende mondjes zwijgen. En we genoten...


Van streetfood in Berlijn



En sushi in Praag



Tot lunches in eigen land



En een topper bij The Jane






We zijn van alle markten thuis! :)

Iemand een goed afkick-schema tegen 1 september?



maandag 11 juli 2016

Niks moet, alles mag

Dat ik al zo lang niet meer geblogd heb, merkte een vriendin fijntjes op. Het klonk niet als een verwijt, maar toch bekroop een licht schuldgevoel me plots. Want het klopte. Ik heb mijn blog verwaarloosd. Zelfs de recente vierde verjaardag van Miss Mamalicious is me helemaal ontgaan. Van mijn eigen schrijfkindje. Shame on me.

En nu ga ik het grootste cliché-excuus inroepen, zoals de tijd die aan me voorbijracet. Met een hoofdjob en een vrij goedgevulde freelance-activiteit in bijberoep is het - echt waar- geen leugen. Maar nu is het vakantie en heb ik geen uitvluchten meer. Met uitzondering van de inspiratie, die wel een uitgedroogde oase in het midden van een zinderend hete woestijn lijkt.
Maar goed, vakantie moet inspiratie brengen. Of liever: de rust in het hoofd, het 'niks-moet-alles-mag-gevoel'. Dat werkt (bijna) altijd.

Eigenlijk heb ik nog niet echt vakantie. Maar vandaag wel. Dat realiseerde ik me tijdens het voorbije weekend plots. Ik mag op 11 juli van mijn werkgever genieten van een vrije dag.
Maar elk jaar 'vergeet' ik dat. Vreemd genoeg. Extra leuke 'verrassing' dus. Zeker op maandag.

En dat die extra verlofdag goed van pas komt. Want dit jaar schiet ik wel opmerkelijk laat in actie voor de vakantie. Waar ik vroeger een week vooraf al bijna volledig gepakt en gezakt was, lijkt het nu wel iets van de laatste minuut te worden. Staat last-minute gelijk aan ouder worden? Misschien. Ofwel heeft dat 'niks-moet-alles-mag-gevoel' al zijn intrede gedaan. Hoedanook, ik kijk er naar uit om weer even weg te zijn.

Ook al hou ik van 'home sweet home', toch is het altijd fijn om op reis te vertrekken. Om andere lucht te ademen, andere indrukken op te doen, om andere mensen te zien, om leuke plekjes te ontdekken,...
En dat hoeft helemaal niet aan de andere kant van de wereld te zijn.
Zolang 'niks moet, alles mag' maar de leuze van de dag is. Dan ben ik de contentheid zelve.

En nu gaat deze contente mens maar eens pakken. Het laatste 'moetje'... ;)
Ciao!



donderdag 24 maart 2016

De trein naar een betere wereld

Als kind was ik wel eens bang in het donker. Van de gedachte aan mijn kamer, die 's avonds baadde in duisternis en stilte, werd ik allesbehalve vrolijk.  Mijn kamertje was dan ook nog eens een zolderkamer. Erg gezellig, maar elk zuchtje wind bracht de balken boven mijn hoofd als het ware in beweging. Inclusief mijn levendige fantasie.
Dan ging het van monsters onder mijn bed en boeven achter de deur tot dwalende geesten tegen de muur.
De momenten voor bedtijd leken dan ook wel eens weggelopen uit een Sherlock Holmes-verhaal. Spiedend onder mijn bed, loerend achter deuren en in kasten... Na een grondige inspectie kroop ik met een min of meer gerust hart mijn bed in.

Al goed dat ik geen kind ben van deze tijd. Een tijd waarin onze kroost vanuit elke hoek vreselijke beelden in haar jonge maagjes gesplitst krijgt.  Je zou voor minder last krijgen van slapeloze nachten. Eerder deze week wou ik dan ook een familie-treinticketje boeken naar een betere wereld. Want deze lijkt nergens naar.

Al die terreur, dat was vroeger toch niet, hoor je wel eens.  Het was er wel, maar er zat niemand met een social media-vergrootglas op. Vaag herinner ik me IRA. En ETA. En de Bende van Nijvel. Terreur alom.
Maar er was ook alleen maar TV en radio. Een wereld van verschil.

Parijs heb ik een paar maanden geleden op de voet gevolgd. En eens je het volgt, wil je steeds meer weten. Nieuws heeft een vreemd soort verslavend effect. Maar ik werd er ook doodongelukkig van. Van de onheilspellende, speculatieve toekomstvoorspellingen die het einde van onze vrije Westerse wereld inluiden tot de grootste horrorbeelden, tot in het oneindige herhaald. Om nog maar te zwijgen van een aantal politieke partijen die hierin een strohalm vinden om nog meer angst en verdeeldheid te zaaien. Buiten proportie. En dito discussies van Jan met de Pet, gevoerd op social media. Misselijkmakend. Ik was intriest. Elke dag.

Dus stopte ik met het volgen van het nieuws. Ik ving nog wel flarden op, maar ik filterde. En dat doe ik nu ook, met enkel mijn kinderen in gedachten. Want ik wil voor hen blijven geloven in een liefdevolle wereld waarin we gezamenlijk, ongeacht ras, religie, kleur of taal, strijden tegen zoveel haat.
United we stand, divided we fall.

Anderzijds ben ik nuchter genoeg om te beseffen dat onze kinderen zullen opgroeien in een andere wereld dan wij, in een meer bezorgde wereld waarvan angst jammer genoeg een onderdeel zal vormen. Maar ik weiger meegesleurd te worden in doemscenario's. En dan denk ik altijd aan deze:



Als we dat nu es allemaal doen, dan valt dat treinticket wellicht nog redelijk goedkoop uit, dacht ik zo. Naïef? Misschien, maar hoop doet leven...