vrijdag 18 augustus 2017

Stad naar mijn hart

Citytrippen, daar houden we hier wel van. Mijn mannen en ik hebben samen al een lijstje leuke steden mogen afvinken. Van Parijs tot Praag, Berlijn, Kopenhagen, Madrid en Innsbrück, tot onze eigen Belgische pareltjes natuurlijk. We houden van de gezellige ambiance in een stad, van mooie gebouwen, leuke parken en de typische lekkernijen. Variatie, dat is een must in dit gezin!

Barcelona staat ook nog op ons gezinslijstje.
Zelf was ik er al een paar keer. En het blijft een stad naar mijn hart. De ideale uitvalsbasis met kinderen, want nergens anders heb je zo'n fijne mix van zee, strand, cultuur en gastronomie als in Barcelona. Voor ieder wat wils. Tel daar de zon nog bij en je hebt een vakantie om in te kaderen.

In gedachten loop ik over de Ramblas, met mijn geliefden aan mijn zij. Onbezorgd, genietend van de ietwat overdrukke, maar bontgekleurde straat in het hartje van deze mooie Catalaanse parel. Beetje couleur locale snuiven. En ook al vermijd ik liefst die toeristisch platgelopen paden, toch is het een must when in Barcelona.

Dat je op zo'n plek zomaar doelbewust omvergemaaid kunt worden, gaat nog steeds mijn verstand te boven. En ja, overal ter wereld gebeuren er aanslagen. Jammer genoeg zelfs dagelijks. Die halen niet altijd het grote nieuws. Barcelona doet dat weer wel, net zoals Parijs, Brussel, Londen...
Het raakt me niet méér dan die andere aanslagen, die verder van mijn bed liggen. Ook deze keer leef ik mee met de slachtoffers. Maar als moeder ook extra met de familie van de Tongerse mama van 44, die er gisteren overleed. De mama die ongeveer van mijn leeftijd was, die niet zo ver hiervandaan woonde, die twee zonen had van de leeftijd van de mijne, die waarschijnlijk evenveel hield van de Spaanse stad als ik, ...

Dat kon ik zijn, daar op de Ramblas. Of de buurvrouw, of een vriendin of...
Je mag er niet te veel bij nadenken, zeggen ze. Nee, klopt. Ik probeer dat niet te doen, maar als mama is het toch sterker dan mezelf.
Ik kan er niet bij, dat we - en vooral onze kinderen - in deze wereld moeten leven. Die gedomineerd wordt door angst, die ons vaker dan vroeger over onze schouder doet kijken, die ons achterdochtiger maakt dan we eigenlijk willen zijn, die ons misschien ook wat onverdraagzamer of zelfs wat haatdragender maakt dan we zijn, die verdeling zaait. En een voedingsbodem vormt voor een zelfdestructieve maatschappij, waarin we geweld met geweld gaan bestrijden. En zo een kwalijke vicieuze cirkel in stand houden.

Deze wereld, deze aardbol... waarop nog zoveel moois te zien is. Zoveel platgetreden
én niet-platgetreden paden die ik nog wil bewandelen. Hopelijk samen met mijn gezin aan mijn zijde. Maar zal er dan echt altijd een portie angst mee in de koffer (en in die van mijn kinderen) gaan? De angst om op de verkeerde plaats op het verkeerde moment te zijn? Daar kan mijn verstand niet bij. Echt niet.

Veel sterkte aan de slachtoffers en alle nabestaanden.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten