Ode aan mijn vriendinnen...

Vorige week stierf de papa van een vriendin.  Ik was er helemaal ondersteboven van...haar papa was haar alles, wist ik.  Ik beeldde me haar in als meisje van 5, voor wie papa de grote held is, het prototype man waar ze later zelf bewust of onbewust naar op zoek zou gaan...

Ikzelf ben altijd een mama's kindje geweest, al twijfel ik daar nu ineens ook weer aan, want volgens mijn ouders was ik een behoorlijk eigenwijs 'gevalletje' dat van niemand hulp wou... ;)
Dus laten we het houden op een 'onafhankelijk' kind...ahum ;)
Hoedanook, mama's of papa's oogappel, de dood van mijn mama kwam hard aan.  In oktober zal het 10 jaar geleden zijn.  Ik was 25 en stond nog voor alle grote gebeurtenissen in mijn leven...

En dan zijn er je familieleden die op zulke momenten je steun en toeverlaat zijn, maar ook...je vriendinnen en vrienden.  Ik heb er niet veel, de échte long lifetime vriendinnen, die je door en door kennen, bedoel ik dan.  Die maar 1 blik of 1 woord nodig hebben, om te weten wat er loos is.  Een handje vol misschien..maar dat zijn dan stuk voor stuk ook klompjes goud.  Een aantal ken ik al heel lang...en we hebben niet veel nodig om de draad weer op te pikken, of het nu een maand of een jaar geleden is dat we mekaar gezien hebben, en wat hen echte vriendinnen maakt: ze zeuren nooit over hoe lang het geleden is, over je soms slechte humeur of je verwarde kop, over de fouten die je maakt, over je huis dat overhoop ligt...
Stiekem droom ik wel eens van zo'n Sex and the City-vriendinnenclubje, die mekaars deur platlopen, om de grote en kleine geheimpjes te weten, om de gebroken hartjes te lijmen of andere eerste hulp bij ongevallen te voorzien...maar mijn kleine teen weet ook dat ik dat eigenlijk nièt wil.  Het zou me verstikken, net zoals een soortgelijke, alles-opslorpende, liefdesrelatie me ook zou verstikken.

Ik hou van de mensen rondom me, zoals ze zijn...long lifetime of kersvers...  En van de vriendschap en steun die ik van hen krijg.  En dan bedoel ik niet de vriendschappen 'op papier'...
Daarom plak ik hier even een quote van de meest melige Facebook-pagina ooit 'Golden Words of paradise'...in emo-momenten als deze kan ik oprecht ontroerd zijn als dergelijke dingen op mijn facebook-startpagina prijken, toegegeven: met méér dan een handjevol vriendschappen...

Slaap wel!