Is me dat even een evolutie, waarbij ik mezelf toch afvroeg hoe het eigenlijk zover is kunnen komen.
De voetbalvrouw, allez gij...
Uitgerekend ik, die altijd een lichte afkeer had van het spel. Ik, die zuchtte bij de zoveelste voetbalmatch op TV en vooral: geen ene bal snapte van het spel. Ik, de ultieme voetbal-leek, sta nu elke week naast het voetbalplein. Maakt dat me een voetbalvrouw? Echt?
Het woord heeft zo'n onderdanige bijklank. Alsof je enige missie erin bestaat 100% ten dienste te staan van je voetballende man(nen). Wat voor een aantal onder ons ook wel klopt natuurlijk...
Gelukkig neemt het fenomeen tot nog toe kleinschalige proporties aan. Maar ik voel het, Koning Voetbal regeert in dit gezin. En ik ga me simpelweg moeten neerleggen bij een alleenheerschap. Want na 2 voetballertjes heb ik nu ook een trainer in huis. Ik bereid me alvast mentaal voor op (nog meer) gevulde voetbalweekends, voetbal op tv, geanimeerde voetbalgesprekken aan tafel, ellenlange voetbal-analyses ...
Tot nog toe kan ik het echt wel smaken en schik ik me dus naar Zijne Majesteit, Koning Voetbal. Maar vraag me over een paar maanden nog maar eens of ik toch geen staatsgreep overweeg...
Iemand zin in een potje meiden-voetbal??