zaterdag 21 september 2013

Voetbalvrouw

Waar ik tot voor kort door de voetbalmakkers van mijn boys begroet werd met Hallo, mama van ... werd dat vandaag plots Ah, daar is de voetbalvrouw! 

Is me dat even een evolutie, waarbij ik mezelf toch afvroeg hoe het eigenlijk zover is kunnen komen.
De voetbalvrouw, allez gij...
Uitgerekend ik, die altijd een lichte afkeer had van het spel. Ik, die zuchtte bij de zoveelste voetbalmatch op TV en vooral: geen ene bal snapte van het spel. Ik, de ultieme voetbal-leek, sta nu elke week naast het voetbalplein. Maakt dat me een voetbalvrouw? Echt?
Het woord heeft zo'n onderdanige bijklank. Alsof je enige missie erin bestaat 100% ten dienste te staan van je voetballende man(nen). Wat voor een aantal onder ons ook wel klopt natuurlijk...

Gelukkig neemt het fenomeen tot nog toe kleinschalige proporties aan. Maar ik voel het, Koning Voetbal regeert in dit gezin. En ik ga me simpelweg moeten neerleggen bij een alleenheerschap. Want na 2 voetballertjes heb ik nu ook een trainer in huis. Ik bereid me alvast mentaal voor op (nog meer) gevulde voetbalweekends, voetbal op tv, geanimeerde voetbalgesprekken aan tafel, ellenlange voetbal-analyses ...

Tot nog toe kan ik het echt wel smaken en schik ik me dus naar Zijne Majesteit, Koning Voetbal. Maar vraag me over een paar maanden nog maar eens of ik toch geen staatsgreep overweeg...

Iemand zin in een potje meiden-voetbal??





zondag 8 september 2013

Schoolweek 1 #flashback

Schoolweek 1. Het was een week waar ik een beetje tegenop zag, maar tegelijk naar uitkeek. Een nieuwe, propere lei heeft altijd iets ambigu. Bevrijdend, maar ook angstaanjagend. Van nul beginnen, tabula rasa,...ik ben er nog niet helemaal uit of ik het leuk vind of niet.

Misschien is het ook nog gewoon te vroeg.
En ben ik het vooral die moeite heeft met de verandering. Lichtjes weliswaar, maar toch... Facebook-foto's van de voormalige klasgenootjes in hun nieuwe klasjes, verhalen van de mama's van die klasgenootjes, ik-mis-je-boodschapjes van de vriendjes, de oude school voorbijrijden op woensdagmiddag en bekende gezichten aan de schoolpoort zien... Heimwee? Toch een beetje.

Situaties & omgevingen kan ik relatief makkelijk loslaten, maar mensen die me nauw aan het hart liggen...moeilijk. Het klinkt allemaal zo dramaqueen, ik weet het... Die mensen zijn niet veraf, helemaal niet. Het is gewoon even een confrontatie met mezelf. Conclusie: mama is veel minder flink dan de kids. ;)

Want tot nog toe is er bij hen geen traantje te bespeuren, zelfs geen pruillipje. Al missen ze hun vriendjes zeker wel. Ze stormen niet de speelplaats op, zoals weleer. Maar draaien een beetje onwennig rond. De oudste facetime't na schooltijd wel eens met zijn ex-klasgenootje en pocht dan over de nieuwe school, maar zijn oogjes verraden toch iets anders. Maar desondanks, en tot dusver, houden ze zich erg kranig.  En ik ben fier op ze, ZO fier.

Een terugval van het enthousiasme, daar verwacht ik me echter wel aan. Als het nieuwe eraf is, of als de meester eens wat strenger is dan gewoonlijk, of als de juf extra huiswerk geeft, of als het gemis dan plots toch weer (te) groot wordt.

Hopelijk heeft mama tegen dan haar emo-bui overboord gegooid...