maandag 29 april 2013

Peace of mind

Voor het eerst in een aantal weken voel ik het weer: rust in mijn hoofd. Aaaaaah heerlijk, terug van weggeweest.
Nee, er scheelt niets met mijn bovenkamer, alhoewel.... Crazy mom in de carrousel die het leven heet. Zoiets. Icon Wink
En ja hoor, ik ben er zo eentje die die carrousel meestal niet stopzet. Of toch niet uit eigen wil. Vaak ga ik ook nog eens overkop. Als je er echt inzat, dan zou je misselijk as hell worden. Maar ik heb het geleerd, om die molen eens stop te zetten. Soms lijkt het alsof ik het nog niet helemaal onder de knie heb, maar ...oefening baart kunst.

Met dat oefenen ben ik een aantal jaren geleden begonnen. Een wijze beslissing, zo bleek. Toen was het effe welletjes geweest, vonden mijn hoofd en lijf. En de alarmbel ging af. Heel hard. Ik schrok ervan.

Ik was net voor de tweede keer mama geworden, er liep een actieve peuter rond en ik vond dat ik nog maar een paar versnellingen hoger moest gaan. Met een paar maanden halfwakkere nachten achter de kiezen ging ik volop nieuwe uitdagingen aan bij mijn toenmalige werkgever.
Joost mag weten waarom, want ik liep erbij als een zombie. Maar toch zou ik me eens bewijzen. Dat je én supermom, en superwoman, en supermanager in één en dezelfde persoon kan zijn.
1.5 jaar lang ging dat wel, met ups & veel downs. Maar we zouden niet toegeven dat het eigenlijk helemaal niét ging. Ik was toch niet de enige die een uitdagende job met een jong gezin combineerde??

Eigenlijk had ik geen van beiden deftig onder controle. Ik wou alles ZO goed doen, maar in feite liep niets op rolletjes. Het leek wel of ik het niet kon. Of ik niks kon. Maar nee, we zouden niet opgeven.
Na regen komt zonneschijn, aan alles komt een eind, enz...peperde ik mezelf in.
En uiteindelijk was dat ook zo...het eind was de alarmbel, of liever: het licht dat uitging. Opeens. Tijdens mijn groot verlof. Ik heb het gevoel ooit goed kunnen omschrijven, maar nu...zoveel jaren later, vind ik het moeilijk.
Het voelde als een klem rondom mijn hoofd en lijf, die alles blokkeerde. Ik deed niet veel meer dan slapen, en slapen en nog eens slapen en lusteloos verzusteren met de zetel. Tot dan wist ik niet dat vermoeidheid zoveel gradaties kende. Zo ging dat een aantal maanden verder.

Hoe ik eruit ben geraakt, weet ik nog altijd niet goed. Maar ik denk dat het toch dat cliché van tijd is...Tijd heelt veel. En begrip van de mensen rondom je. En ik veranderde ook van werk. Na 11 jaar was dat een grote stap. Maar het bracht die rust wel in een stroomversnelling. Het was nodig, want ik was er simpelweg niet meer gelukkig. En boy, wat kwam die rust net op tijd. Ik vond ze...hoera!

Ik noem het bewust geen burn out, maar een (gedwongen) time out. Het heeft me veel geleerd. Hoe en wanneer ik af en toe de carrousel moet stoppen, bijvoorbeeld. Ik weiger nog om overkop te gaan (ik haat overkop gaan, trouwens). En om altijd maar ja te zeggen. Want ik was een prof ja-knikker. En nu zeg ik wel eens vaker nee. En doe ik gewoon de dingen die ik wil doen, niet omdat anderen willen dat ik ze doe. Het gaat nog steeds tegen de natuur in, maar foert...af en toe een robbertje met die natuur dan maar.

Oefening baart kunst, toch?


Omdat het soms een struggle is, en ook omdat het de struggle allemaal waard is. Icon Wink  


woensdag 24 april 2013

Sunny side up

De zon was er vandaag. En hoe!? 24 graden, zeg...ik was vergeten hoe warm 24 graden voelden. En om buiten zonder jas te kunnen rondlopen, om mijn zonnebril de hele dag te dragen, om de volledige middag getuige te zijn van de voetbalmarathon van de kids en dus geen spatje broederlijke ruzie te bespeuren, om buiten te eten, om de was in de openlucht te laten drogen, om de opruim-en poetskriebels gewaar te worden (ja, ik heb daar echt zonne-energie voor nodig), om hardop te zingen met je autoraam naar beneden, om zomerspullen te shoppen, om 's avonds nog te kunnen terrassen, om in een zwembad te springen,...
Ik zoek nog een superlatief om het gevoel te omschrijven! (Suggesties welkom!)

En iedereen voelt duidelijk hetzelfde...met de eerste zonnestralen zie je de spanning van de gezichten smelten. Waar ik de vorige weken nogal wat grommelpotten spotte (mezelf inclusief), lijkt het nu wel alsof iedereen uit een boze winterslaap ontwaakt.

De pessimisten onder ons verkondigen er meteen bij dat het van korte duur is. Maar hé... wat we gehad hebben, hebben we gehad. Zeuren gaan we niet doen. Carpe diem, weet je wel?

En als de zon even niet van de partij is, dan neem je er toch gewoon deze blog weer bij! Icon Wink


Heerlijk, toch?


Je wordt er helemaal




van.

En anders kan dit deuntje van Daft Punk ook helpen...Ik voel me met deze alvast in sunny oorden! Icon Cool

zondag 21 april 2013

Virusfrei....jawohl!

Dokter L. heeft zijn best gedaan, maar meteen virusvrij was ik helaas niet. Die vervloekte etters van virussen teisterden maar liefst twee weken mijn rechteroor en 'aanverwanten'. Een leven onder water leek het wel en even dacht de drama queen in mezelf dat ik blijvend doof zou zijn.
Mààr... twee weken, veel pijn en 4 bezoeken aan Dr L. later mag ik mezelf eindelijk genezen verklaren. En ik prijs mezelf gelukkig dat het dat maar was.

Mijn 'klantenkaart' bij mijn favoriete dokter is dus aangevuld. We hebben weer wat 'herinneringen' (ja, het zijn er - helaas- ook véél op die 33 jaar) opgehaald, maar een blij weerzien was het helaas niet. Sorry, dokter L. De korting voor de volle klantenkaart mag je houden.

En oef...we kunnen, als vanouds, weer de drukke routine opnemen. Gelukkig zorgde een heerlijk familie-weekendje in de mooie Mosel voor een energie-boost om die drukte te lijf te gaan.
Trouwens, nooit gedacht dat Duitsland me zo zou charmeren. Ik hou niet van de taal, niet van het eten, niet van de wansmakelijke kitsch. En toch heb ik afgelopen weekend intens genoten van het lelijke Deutsch, van de vettige bratwursten en van de plastic blumen op tafel. Ik werd er bijna lyrisch van. (of lag dat aan de Mosel-wein??)

Het deed dus méér dan deugd.
Misschien was dat ook wel omdat de afgelopen weken veel leuke dingen in het water vielen. Dingen waar ik al wéken naar uitkeek...simpelweg omdat een mens er te weinig tijd voor maakt: een sushi-etentje met vrienden, een stapavondje met vriendinnen, mijn wekelijkse loopsessies...met dank aan de virussen.
Eerlijk? Ik heb gebaald als een stekker. Maar vrienden en vriendinnen (en loopschoenen): ik maak het goed. We halen de schade dubbel en dik in.

JAWOHL!



dinsdag 9 april 2013

It's a kind of magic

Na regen komt zonneschijn. Laten we er dus nog eens wat party material tussen gooien. Wat mij betreft, werd het hoog tijd. De stapavondjes zijn eerder uitzondering dan regel geworden, dus als we het doen, gaan we meteen voor the best of the best. Knoop deze SOS Party dus goed in je oren...

Het ideale recept voor een dansdestukkenervanaf-avond? Mix Antwerpen, vrijgezellen-weekend, een bende thirty-something mama's op dansersvoeten en een steengoede nachtclub goed door elkaar en...BINGO! Exact een jaar geleden trokken we er met bovenvernoemde ingrediënten op uit voor veel fun, fun, fun.

En al heb ik meestal zo m'n bedenkingen bij die vrijgezellenavondjes...-ik hààt luidruchtige 'carnaval-toestanden', verkleedpartijen, bunny-oren, te veel eetmijnsnoepjesvoorééneuro-opdrachten, ...- toch voelde ik dat deze BINGO ging zijn.

Met wat cocktailvloeistof in het bloed trokken we met onze dancing shoes immers naar dans-walhalla Magic. The most trendy hotspot in town. Schoon en bekend volk verzamelt er zich elke zaterdag. To spot or to be spotted...that's the magical question. 
Maar wat Magic zo magical maakt, is de onovertroffen muziek. De resident DJ's laten je van de dansgrond gaan op de meest zalige en soms vergeten nummers. Het o ja, ken je die nog-effect! 
Is het de eighties setting of de overweldigende ambiance van dansend Antwerpen of het schoon volk? Beats me, maar ik heb er die nacht vast en zeker een paar dansschoenen versleten.
Nu, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het niet bepaald een kunst is om mij op de dansvloer te krijgen, maar deze DJ-kunsten waren toch van een ander niveau. He got me dancing like nobody's watching.

Bovenstaande dateert dus van een jaar geleden...Zucht, er ligt verdorie een dikke laag stof op mijn dansschoenen!
Dus we doen het met diezelfde thirtysomething mama's dit weekend nog eens over. Namen op de gastenlijst (ja, anders kom je er niet in...poshy, hé): check! Hotelkamer: check! Trendy outfit: check! Afgestofte dansschoenen: check! Joop Microob verslaan: bijna check!

wearemagic


maandag 8 april 2013

Dokter L.

Bonzende pijn. Kloppende pijn. Stekende pijn. Suizingen. Koorts. Afgelopen nacht was a bad and painful trip down memory lane. 
Als er iets is waar ik een licht jeugdelijk trauma aan heb overgehouden, dan is het wel otitis media of -banaal gezegd- middenoorontsteking. Elke winter en elke verkoudheid moest ik er als kind meermaals aan geloven. Hevige pijnen, die -letterlijk- als een dief in de nacht mijn oren binnenslopen. Het betekende helse nachten, alle middeltjes ten spijt.

Maar dan was er gelukkig dokter L. Toen (en nu nog) een bekende neus-keel-oorarts in de streek.
Bij dokter L. ben ik al 33 jaar kind aan huis. Waar je tegenwoordig naar spoed moet met je kind, was dokter L. altijd bereikbaar. Feestdagen, weekends, avonden, vroege ochtenden... mijn ouders twijfelden niet, staken me in de auto en reden een tiental km verder om voor de deur van dokter L. te bivakkeren, samen met nog tientallen anderen. De wachtzaal zat er altijd afgeladen vol. Hij moet toen niet alleen de bekendste, maar ook de enige specialist in de streek geweest zijn, volgens mij.

Dokter L. woonde in een mooi, wit landhuis. Niet opzichtig, zoals je misschien van een succesvolle dokter zou verwachten. Maar het sprak wel tot de verbeelding. De wachtzaal echter was cleaner dan clean, saaier dan saai. Een rij stoelen. Verder niets. Geen tafeltje met boekjes. Geen schilderijtje aan de muur. Zelfs geen poster met een afbeelding van, laten we zeggen, een binnenoor. Daar zat je dan: met helse pijn een beetje verveeld tegen mekaar op te kijken. In de consultatie-ruimte leek de tijd nog meer stil te staan. Foto's van de man zijn kinderen waren het enige wat de ruimte ook maar een beetje opwarmde. Foto's van kinderen die ondertussen 40 zijn, schat ik. Ze hangen er nog altijd.

Dokter L. had ook een secretaresse. Een hele trouwe zelfs, want in al die jaren heb ik nooit een andere gezien. Ze droeg altijd naaldhakken en felrode lippenstift, wat ik een beetje misplaatst vond in deze cleane setting. Het geluid van haar naaldhakken in de gang oversteeg, vreemd genoeg, mijn halve doofheid. Dat was het moment dat ik niet alleen een bonzend oor, maar ook een bonzend hart kreeg. De naaldhakken betekenden: your time has come.
Naar dokter L. gaan was niet geheel zonder stress. Omdat ik van de ene oorontsteking in de andere rolde, en dus ook van de ene antibiotica-kuur in de andere, was een andere behandeling aangewezen: de gevreesde paracentese. Met een minuscuul naaldje doorprikt men het ontstoken trommelvlies - ja hoor- zonder narcose. Nadeel: het deed verdorie nog meer zeer dan ervoor! Voordeel: je bent meteen verlost van de pijnlijke ontsteking.

Ik blijf, desondanks, steevast teruggaan naar dokter L. Zij het gelukkig veel minder frequent. Ook al is hij de pensioenleeftijd ver gepasseerd, zo 1 keer om de paar jaren haal ik -noodgedwongen- nog eens herinneringen op met dokter L.
Toen ik vanmorgen belde, was ik blij zijn vertrouwde stem te horen. Met de heuglijke mededeling dat ik welkom ben tijdens de vrije consultatie. Lees: bivakkeren voor de deur, wachten in de doodsaaie wachtzaal, knikkende knieën voor die paar pijnlijke seconden. 33 jaar later nog steeds met bonzend oor, en bonzend hart.