woensdag 27 februari 2013

Als ik later groot ben...

Wat ik wil worden als ik later groot ben?  Dat vroeg de pastoor me tijdens mijn eerste communie.  Làng geleden, niettemin een haarscherpe herinnering.  Maar dat lag niet aan de pastoor of aan mijn communie.  Wel aan het feit dat iedereen in de kerk luidop begon te lachen toen ik snel ballerina in de micro riep.  Ja, ik wilde echt ballerina worden.  Is dat zo raar misschien?

Balletles was echt iets voor mij.  Een typisch meisje-meisje was ik, nogal dromerig ook.  En de zweverige balletwereld dus mijn perfecte biotoop.  Ook al was de balletjuf streng as hell, en werden meermaals jonge meisjesdromen aan diggelen geslagen (ja, pannenlatten zijn écht de norm).  Ik hield van de sierlijke bewegingen.  Van de muziek.  Van optreden voor publiek.  Héér-lijk.  Nu nog kan ik intens genieten van een balletoptreden.  En oprecht ontroerd erdoor zijn.

ja, dat ben ik daar bovenaan :)

11 jaar hield ik het vol, totdat ik genoeg kreeg... van de balletjuf, denk ik.  En haar tirannieke opmerkingen tijdens de toch wel pittige examens.  En ook van die gevreesde, pijnlijke pointes.  En je bent puber...en je wilt plots geen ballet meer.  Zo gaat dat.

Toen ik 10 was, wilde ik ook mode-ontwerpster worden.  De ballerina kreeg dus plots concurrentie.  Dàgen én tekenmateriaal sleet ik eraan.  Een eigen modeshow, een eigen winkel, een eigen tijdschrift zelfs...   Je kan het zo gek niet bedenken of ik kribbelde het neer. Icon Biggrin   Stàpels tekeningen vol!
Dat ging zo een aantal jaren door, die creatieve uitlaatklep.  Maar gaandeweg zwakte het af.  Waar ik het verloren ben, weet ik niet zeker.  Maar lange tijd wilde ik geen ballerina meer zijn, of ontwerpster of ...iets anders.

En nu...op mijn 35 (het is nooit te laat!) wil ik schrijven.  Het (creatieve) bloed kruipt waar het niet gaan kan?

Maar wat ik me dan afvraag: waarom zijn we als kind zo creatief...en verzwakt het daarna?  Of blijft er nauwelijks nog iets van over? 
Kleine kinderen zijn van nature creatief, maar creativiteit en creatief denken wordt hen afgeleerd.  Ik moest toch even slikken toen ik dat las.



En de volgende wijsheid las ik ook ergens: het favoriete speelgoed van je kind vertelt je veel over zijn/haar talenten.  Flink opletten dus, mama's en papa's...

Anderzijds: als het digitale 'speelgoed' van tegenwoordig de norm is, dan worden onze kids niets anders dan volleerde techneuten.  Ach ja, de volgende Steve Jobs...ook niet slecht! Icon Biggrin

maandag 25 februari 2013

Desperately seeking Spring!

Eerder deze week heb ik Mr. Flu een stevig sjot onder zijn gat gegeven en hij nam gelukkig de benen, maar verdorie zeg...hij laat zijn sporen na.  Een dikke week later ben ik toch nog niet 100% up & running.  Zoals ik eerst dacht. 
Ondanks mijn farmaceutische vrienden, vele vitamientjes en voldoende nachtelijke rust loop ik er toch nog maar wat zuchtend bij.  En het uitzicht heeft eerder iets van een uitgebluste dan van een up & running mama.   

De dokter verklaarde eerder deze week dat de griep dit jaar vooral slachtoffers maakt bij mama's tussen de 30 en 40.  Mmm...is er een verband met leeftijd misschien?  Of is het die winter, die maar blijft duren?  Vorige week spotte ik toch ergens de eerste lenteklokjes (of sloeg die griep ZO zwaar toe, dat het een visioen bleek?), nu ligt er wéér sneeuw!  Teleurstelling alom gisterenochtend, al deed het sneeuwballengevecht met de mannen hier toch wel deugd. Icon Wink
Maar desondanks wegen de donkere dagen zwaar...ik heb zo'n idee dat die vermoeidheid een fameuze winterdip is.

Maar goed, ik ging ook niet meer klagen...herinner ik me plots.
Ware het niet dat er volgende week een extra jaar op de teller staat.  Ook dàt nog.

Dus een beetje geklaag...'t is wel effe gepermitteerd, dacht ik zo... Icon Wink

En nu ga ik die winterdip te lijf.  Voor mijn verjaardag ga ik eens flink wat kleur shoppen. 

Beginnen doe ik met 1 van deze lieverdjes, denk ik


of met deze


of these sweetheart shoes


of deze fleurige fleurtjes in huis...


Of meteen van alles wat!
See you in Spring! Icon Wink


zaterdag 16 februari 2013

One down...

Lekker stoer riep ik vorige week nog dat mama's geen tijd hebben om ziek te zijn...ja, lap zeg...

Lang geleden was het...
Sloffend van zetel naar bed, van bed naar zetel.  Ongeziene én ongehoorde niesbui-salvo's (met zekerheid àlle records gebroken).  Hoestbuien alof ik erin zou blijven.  Gesnotter waar geen vier doosjes Kleenex tegenop gewassen bleken.  Hoofd en lichaam die wel 30 graden van mekaar leken te verschillen.  En worst of all, spierpijn...on-ge-loof-lijke spierpijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ik überhaupt spieren had.  Ja, een gorilla van een griep heeft me te grazen.  Hate him already!  Icon Mad

Vandaag is er beterschap, zo lijkt het...In bovenstaande alinea kan het woordje bed alvast geschrapt worden.  Zetel volstond.  Maar verder: status quo. 
Me vs. griep: 0-2.

In al die griep-miserie ken je je vrienden: de onmisbare Dafalgan (Forte), de immer parate Kleenex, de verlichtende Vicks, de multifunctionele Rhinathiol, de betrouwbare zetel met bijbehorende fleece en the new kid in town Oscillococcinum (het wonderlijke antigriepmiddel?).  Maar dat zijn dan voorlopig ook je énige vrienden, in tijden van beestjes Icon Wink...hoewel man en kids bezorgd, blijven ze toch zéér strategisch uit de buurt.

Ik moet het dus doen met mijn farmaceutische vrienden.  Maar of de vriendschap sterk genoeg zal zijn om me maandag weer up & running te krijgen, is nog maar zeer de vraag.  Klein wonder gevraagd aub!


woensdag 13 februari 2013

Missie M

Vakanties of vrije dagen kunnen verraderlijk snel een multitaskend karakter aannemen.  Niks nieuws onder de zon, maar toch...ik sta er van te kijken.  Keer op keer.
 
Uitgestelde klusjes, nog meer uitgestelde strijkmanden, te klasseren paperassen, de toch wel vuile ramen...een gezellig bergje vakantiewerk dus.
Voeg daar nog het totàle gebrek aan routine op deze vakantiedagen aan toe, en het hoopje evolueert snel naar een mini-Mount Everestje van to do's.
 
Waar ik doorgaans , euhm...naar mijn normen, een strak weekritme hanteer, laat ik de teugels lustig vieren tijdens de vakantie.  Te lustig misschien, I know... 
Dat het dan ook wel eens mag tijdens een vakantie neem ik dan weer redelijk letterlijk.

Als de kids uitslapen, doe ik dat ook.  Als de strijk me bijna tegemoet komt, dan positioneer ik hem vakkundig zo dat ik hem niet kan zien.  Als een vriendin belt voor een koffietje, dan laten we die afwas toch gewoon staan.  Als we een keertje vandaag geen gezonde Voedselzandloper-maaltijd eten, dan is dat zo.  Als de ramen wat vuil zien, dan bewonder ik net zo graag mijn mooie gordijntjes... Icon Wink
Vakantie, right?!

Maar dan kom je in de tweede helft van die vakantieweek, waar Missie Mount Everest zich genadeloos opdringt.

Vanaf morgen Missie M dus, van... Mount Everest of Multi-tasking...of gewoon van Mama... Icon Wink


woensdag 6 februari 2013

Valentijn-stress

De romantici ga ik bij deze teleurstellen.  Van Valentijn liggen we hier doorgaans niet bepaald wakker.  Ons huis kleurt niet rood op 14 februari.  Geen liefdesbriefjes op de koelkast, of in de boterhamdoos, of wie weet waar...Geen bos bloemen (die bij mij na een paar dagen toch al halfstok hangen).  Geen cadeautjes.
14 februari, een dag als een ander.  Toch?

Al is dat deze keer buiten de jongsten van dit gezin gerekend, heb ik zo de indruk.  Onze 5-jarige beleeft zelfs ware Valentijn-stress.  Komt ervan als je al een half schooljaar lang Mr lova lova uithangt en ondertussen met vier liefjes opgescheept zit.  Begin deze week probeerde ik hem duidelijk te maken dat dat toch niet zo...handig is, zo vier liefjes.  Maar little Don Juan tekende onverstoord verder aan zijn reeks valentijn-briefjes.  One down, still three to go. 


En o-oh...de vakantie staat voor de deur, dus hij heeft een strakke planning af te werken voor vrijdag. Icon wink  Anders wordt het vijgen na...Valentijn!

De oudste is er allemaal wat cooler in.  Eén lief tot nog toe.  No stress dus.  Ben benieuwd of hij namiddag dan toch in gang schiet.  Een charme-offensief zou mischien toch niet slecht zijn?
 Love72

Wij?  Wij staan erbij en kijken er naar...

En stiekem is mama blij dat ze haar kleine romantici volgende week helemaal voor zichzelf heeft.  Geen concurrentie van 5 liefjes.  Inlove  Icon wink





zondag 3 februari 2013

Madammen-week, final part

Ik zou nog wel even kunnen bloggen over bekende, bewonderenswaardige madammen.  Over straffe madammen.  Die een kei zijn in hun vak, of uitermate grappig, of eigenzinnig, of gepassioneerd, of die getuigen van karakter, of die op méér teren dan enkel looks (en/of boobs?) Icon Mrgreen,...

Maar eigenlijk zie ik veel sterke madammen.  In het dagdagelijkse leven.  Dichtbij. 
Geen glamour-leven, in de kijker.  Geen BV-status.  Geen legertje stylisten of kappers.  Maar stuk voor stuk schoon madammen.  Hardwerkende vrouwen.  Lieve mama's.  Attente vriendinnen.  Zotte miekes.  Gewoon... toffe grieten.  Me allen dierbaar, elk op hun eigen manier.


In willekeurige volgorde :)

Leen, Mieke, Tanja, Inne,
Kirstin, Josien, Severien
Ine, Petra, Juliette, Rita,
Stefanie, Veronique, Anita, Ingrid,
Ilse, Danielle, Greet, Katrien,
Kim, Annelies, Heidi, Joke,
Heleen, Ilona,
Ruth, Inge, Vera, Evy...

 Mama star

268.gif you all, girls!

zaterdag 2 februari 2013

Madammen-week, deel III

Ze kan slaan, héél hard slaan...Ze werd deze week uitgeroepen tot 3de meest favoriete Belgische drummer.  Enkel Mario Goossens (Triggerfinger) en Michael Schack (Ozark Henry, Netsky, Milk Inc,...) deden beter. 
Isolde Lasoen vind ik bijgevolg een straffe madam, tussen al dat testosteron-geweld.  Geen dwarsfluit of viool of piano voor deze dame.
Nee, in de plaats een robuust, mannelijk drumstel.  Waarop ze lustig het ritme aangeeft bij vele Belgische rockmuzikanten.

Ze slaat erop los bij o.m. Daan, The Happy, Briskey, Flip Kowlier, Novastar,... Daarnaast geeft ze les aan Gentse Kunsthumaniora, kan ze ook nog eens zingen, is ze een jonge mama,...

COOL!