Eén conclusie: blij om slechts passagier te zijn.
Het vliegtuig nemen is hoedanook altijd een beetje avontuur en met wat 'geluk' ben je zelfs live getuige van Het leven zoals het is.
Ok, dit klonk als leedvermaak, I know...maar dit jaar zagen we écht dronken passagiers (jawel, om 6u 's ochtends), pure wanhoop bij vergeten identiteitskaarten, de politie die na de landing een stuk onverlaat van het vliegtuig kwam halen,...yep, een vleugje reality. Altijd boeiend tijdens het wachten.
Zelf ben ik een absolute control freak als het aankomt op de luchthavenpaperassen: driemaal checken of je de tickets bij hebt, en de paspoorten, en of ze nog wel geldig zijn (met dank aan het gemeentebestuur voor de herinnering!), en of de koffers niet te zwaar, te hoog, te dik enz. zijn.
Een hoop gestress, zo bij een ontieglijk vroege vlucht. Ik krijg van minder hoofdpijn. Komt daar nog bij dat je je kids driedubbel in het oog moet houden op een plaats waar het nu eens àltijd druk is. Er bestaan nu eenmaal geen 'rustige' luchthavens.
En of ze naar het toilet geweest zijn en of ze hun knuffel nergens hebben laten liggen.
En dan...hét sidder-en-beef-moment bij uitstek: de handbagage-controle. Ik ben een brave burger en check dus ook driedubbel mijn handtas, maar toch blijft het angstvallig afwachten. Of die strenge douanier-blik de jouwe niet kruist. En of dat alarm niet loeihard begint te piepen, zodra je passeert.
Ja hoor, ervaringsdeskundige...that's me. Bijna elke keer ben ik de pineut, die gefouilleerd wordt en in een kotteke zich half mag uitkleden. Je moet er wat voor over hebben, voor dat weekje vakantie.
En o ja, dat weekje heeft deugd gedaan! Zelfs de zon kreeg ik in de koffer.
Gaf zowaar stress bij het wegen van die koffer (4.5 kg te zwaar...leve Ryanair), maar gelukkig was er in de handbagage nog plaats en...guess what: geen strenge blikken bij de douane.
The airport, you gotta love it!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten