Collateral damage … Twee jaar geleden was het voor mij nog een vage term. Iets uit films of zo. Ver weg. Vandaag is het dichtbij. In ieders leven voelbaar. De voorbije twee jaren hebben wonden geslagen. Diepe, gapende wonden.
Je kunt je ogen daarvoor sluiten. Dat is makkelijk. En hip
vooral, om altijd het positieve in deze wereld te zien. Want ja, ‘wat moet je
anders’?
Maar in deze tijden gaat die roze ballon alleen niet meer op.
Deze tijden zijn te hallucinant om onszelf te verhullen in een peis-en-vree
state of mind. De waarheid is niet mooi. Ze is rauw. Ze is lelijk. Ze is
meedogenloos.
De wereld staat in brand. Letterlijk. Figuurlijk. En alles daartussen. Met getrokken messen tegenover elkaar en een virus dat twee jaar geleden de gateways opende naar een ongeziene crisis. Die initieel een groot pijnpunt in onze gezondheidszorg blootlegde (waar blijft die opschaling?) , en daarna koers zette naar een breed-maatschappelijk drama.
En dat doet pijn. Zeer veel pijn.
In mijn omgeving zie ik gezinnen en alleenstaande ouders, met normale inkomens nota bene, die
de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. Die hun maandelijks budget voor
een groot stuk moeten wijden aan basisvoorzieningen. Die hun kinderen met lege
brooddozen naar school moeten sturen. Die alles bij elkaar moeten schrapen om een schooluitstap te financieren. Nog meer dan ooit.
In mijn omgeving zie ik ondernemers die hun droom in rook
zien opgaan. Van de ene dag op de andere. Die de kosten, lasten en stress
simpelweg niet meer dragen kunnen. Die de handdoek in de ring gooien en me
vertellen dat ze ‘op’ zijn. Van twee jaar vechten en geen uitweg meer zien.
Geen licht aan het einde van de tunnel. Geen perspectief. Niets meer.
In mijn omgeving zie ik zoveel stress door dwangmaatregelen (die er nu even niet zijn, maar wel zullen terugkeren), maar ook burn-outs, depressies, scheidingen,
intrafamiliaal geweld, zelfmoorden, familieruzies en -breuken door de oeverloze
discussies over wat er in deze wereld gaande is...
En ja, soms wou ik dat ik dat allemaal niet meer zag. Dat
zou makkelijker zijn. Vrolijk mijn leventje leven. Maar het lukt me steeds minder goed. Dan snijdt dit alles door merg en been. De collateral damage met
een C die nog vele malen groter is dan die andere C. Disproportionele schade
waarvoor vele doodgezwegen experts en wetenschappers al in den beginne
waarschuwden, maar die weggezet werden en worden als complotdenkers en C-ontkenners.
Vandaag wil ik het voor hen opnemen. Want die
disproportionele schade is er wel degelijk. En dit is nog maar het topje van de
ijsberg. We ain’t seen nothing yet.
Het klinkt heel erg zwartgallig, en dat is het ook. Jammer genoeg. En natuurlijk, er spelen zich de vreselijkste dingen af op 2000 km van ons en nog op heel veel andere plaatsen in deze wereld. Dat is met geen enkele pen te beschrijven. Maar we mogen ook niet blind zijn voor wat er in onze eigen dichte omgeving gebeurt. Hier. In je eigen achtertuin. We
mogen de ogen niet sluiten voor wat alle maatregelen de afgelopen twee jaar
ontketend hebben. Om nog maar te zwijgen van de erfenis waarmee dit beleid onze
kinderen opzadelt. Was dat écht proportioneel? Een volledige samenleving zo'n lange periode in de grootste wurggreep houden voor een virus dat blijvend onder ons zal zijn, en nog vele tientallen jaren laten kreunen onder deze collateral damage? Nee, toch niet.
Waar blijft de collectieve verontwaardiging? Ik vraag het me echt af ...
Voor alle ondernemers, gezinnen en … ieder die het moeilijk
heeft, om welke reden dan ook. Een groot hart onder de riem. ❤️
Voor alle beleidsmakers: ik heb er eigenlijk te weinig
woorden voor, misschien enkel deze twee: WAKE UP.
