De ouderlijke gulden middenweg

Daar stonden we dan. In het Sportpaleis. Netsky had net de eerste tonen ingezet, waarop mijn eerstgeborene (bijna 12 ondertussen, zo goed als even groot als de mama en naar eigen zeggen DJ in spe) helemaal uit de bol ging. En ik naast hem. Mijn prille puber en ik, samen een beetje dansen en sjansen. Ik vond het best wel cool eigenlijk. 
Maar toch ook een beetje gek, op een of andere manier. Het voelde niet als een mama-zoon-ding. Ik leek plots meer een grote zus. Of zoiets.
Wat zou hij nu denken, flitste er door mijn hoofd. Zou hij dat wel cool vinden, zo naast zijn mama naar Netsky luisteren?

Ondertussen ging zoonlief onverstoord tekeer met zijn 'DJ-moves' en zong ik akelig vals mee. We amuseerden ons te pletter. Eigenlijk trokken we ons helemaal niets aan van wat er rondom ons gebeurde. In de rij voor ons kreeg een andere muziekliefhebber ons in het oog en hij gebaarde goedkeurend naar mijne 12-jarige. Wat hij van de mama dacht, kon ik niet meteen afleiden. Maar het was duidelijk dat allesbehalve ik de show stal. ;)

Ik genoot volop van het moment, maar vroeg me ook af hoelang dit nog zou duren. Het moment dat hij nog naast zijn mama wil staan, op festivals of optredens. Want ooit komt het zover dat hij dat echt niet meer cool zal vinden. Ooit zal hij liever met zijn vrienden op zwier gaan en eens goed met zijn ogen rollen wanneer mama voorstelt om samen naar een optreden te gaan.

Maar tot dan probeer ik de gulden middenweg te bewandelen. Tussen de coole ouder, die zusgewijs mee uit de bol gaat op Netsky, en de ouder die weleens grenzen moet stellen. Aan het stilaan puberende gedrag, bijvoorbeeld.
En dat vind ik op zich wel een mooie, en vooral boeiende uitdaging. Makkelijk allerminst. Want het is een dagelijkse evenwichtsoefening, een leerproces als ouder. Waarin ik vooral ver weg wil blijven van het idee dat vaders of moeders wil altijd wet is. Maar waar plaats is voor dialoog, voor (gedeelde) interesses en passies, respect voor mekaars mening en kleine kantjes, voor wederzijds begrip, voor mooie en minder mooie momenten, waar plaats is om 100% jezelf te zijn. Utopia misschien, maar toch... Als ouder vind ik dat mijn belangrijkste streefdoel. Een warm nest creëren, waar ze met plezier naar terugkeren, wanneer ze ooit hun vleugels uitslaan.

Als dat lukt, dan vind ik dat ik in mijn missie geslaagd ben. En dan denk ik dat ik echt niet wakker zal liggen van het feit dat hij binnenkort liever met zijn vrienden dan met zijn mama naar Netsky gaat. Ik hoop dan dat hij de tijd van zijn leven zal hebben.