zondag 17 mei 2015

Rustige namiddagen ...

Zaterdagmiddag. Mijn mannen zijn een zeldzaam namiddagje het huis uit. En de rust die me overspoelt, is met geen pen te beschrijven. De plaats die daarnet nog een war zone was met in het rond slingerende voetbalkleren, een volgekliederde lunchtafel en oerkreten van wannabe Ninja's, is nu een oase van rust. De radio speelt rustige muziek, de wasmachine zoemt op de achtergrond, de buurman hoor ik klussen in de tuin ... ik word er zowaar zen van. (nooit gedacht dat een wasmachine, laat staan de buurman, daar zelfs een rol in zouden spelen).
Om nog maar te zwijgen van mijn gedachten die ik eindelijk weer kan ordenen. De momenten waarop ik mezelf kan horen denken, zijn uiterst zeldzaam geworden. En dat vind ik wel eens lastig.

Dat zeg ik zonder (grote) schuldgevoelens, want ik ben een mama van deze tijd. Die durven toegeven dat het af ten toe best lastig is. Heftig zelfs, toch? Er is niks zo turbulent als het ouderschap. En dan mag ik eigenlijk niet zeuren, want we zijn - hout vasthouden- allemaal gezond en blijven gespaard van grote problemen. En toch is het wel eens lastig.

Het voordeel met opgroeiende kinderen is dat ze zelfstandiger worden. Maar ze gaan ook hand in hand met nieuwe situaties waar je als ouder met de handen in het haar zit. Ik toch. Dan twijfel ik aan mijn pedagogische kwaliteiten. Ben ik niet te streng? Of net te toegeeflijk? Of niet geduldig genoeg?

Het probleem is dat je als ouder, in the heat of the moment, niet eens de kans krijgt om je volgende stap te overdenken. Ik weet het, gewoon gezond verstand is de beste raadgever. Maar laat dat me nu wel eens in de steek laten tijdens een onvervalste broederruzie, bij de puberale uitspraken van de oudste, wanneer de jongste de niet zo propere uitbreiding van zijn woordenschat verkondigt of zijn sterk willetje doordrijft... Dan is het roeien met de riemen die je hebt, hopende dat er nog wat pedagogie aan te pas komt.

En oef... er zijn dagen dat dat wonderwel lukt, maar ook dagen dat ik mezelf een dikke onvoldoende ervoor geef. En 's avonds mopperend in de zetel zak, boos om mijn buis voor pedagogie.

Gelukkig zijn er wel eens schaarse, rustige namiddagen om mijn 'rapport' te evalueren, zoals vandaag. En dan denk ik alleen maar: volgende keer beter, want ...







Geen opmerkingen:

Een reactie posten