Bij avondschemering springt ie gezwind op zijn fiets. De
wind doorklieft zijn haren, terwijl het geratel van de wielradertjes steeds
luider weerklinkt door de straat. Het was een mooie zomerdag. Zoals ze hoort te
zijn: broeierig warm. Maar als de iets koelere avond
valt, herleeft het leven. En hij ook.
Mijn tiener. Een zwaai kon er niet meer vanaf toen hij
vertrok naar zijn vrienden. ‘Geen tijd’, mama. Soms wel. Dan kan er zelfs een knuffel of een snelle ‘tot
straks, moeder’ bij. Dat verwarmt altijd mijn hart.
Mijn hart. Dat op een of andere manier steeds ‘leger’ voelt –
en kwetsbaarder – naarmate mijn tienerzonen ouder worden en ik
besef dat ze niet meer zo heel lang onder dit dak zullen wonen. Ik las onlangs op
social media: ‘Your son growing up will feel like the slowest break up you have
ever known’. Net iets te melig misschien. Maar het stokte even in mijn
keel. Ik voelde dat, exact zo.
Want achttien en zestien, dat is al lang niet meer van onder
mama’s vleugels blijven. Ergens ervaar ik het wel nog zo, in mijn hoofd. Maar ook
weer niet. Toen ik een tijdje geleden een artikel over het
legenestsyndroom redigeerde, werd het plots helderder: god zeg, ik heb dát dus!
Maar hoezo, was dat niet pas als ze het nest verlaten?? Als ze
hun vleugels uitslaan en letterlijk hotel mama vaarwel zeggen? Nee dus. Dat ongenode syndroom sluipt er als een dief in de nacht in, nog voor ze uit huis
zijn. Want die vleugels uitslaan, dat doen ze natuurlijk nu al stilaan.
Slik. Ik was net keihard aan het genieten van hen, van ons,
van de rust die er is in ons gezin. Ja, rust... zelfs met tieners. ☺️ Ik vind het zo enorm
fijn nu. Waarom moet dat legenestgevoel nu al roet in het eten komen gooien?
Mijn tieners kijken me met een zware frons aan als ik hen zeg dat ik hoop dat ze nog lang bij ons zullen blijven. I know, misschien krijg ik ooit spijt van die uitspraak 😉, maar nu nog niet. Want ik voel het zo. En als ik iets voel, dan moet dat eruit. Ook al weet ik dat ze me stiekem een beetje uitlachen en me ‘extreem cringe’ vinden op die momenten. 😉
Ach ja, doe maar jongens. Zolang ik
af en toe nog ‘tot straks, moeder’ hoor, kan dit moedertje er nog wel even
tegen. 😊
x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten