Ikke niet, hoor!
We zijn dus weer een illusie armer. Ik heb wel degelijk nog véél ongetrainde spieren in mijn lijf zitten.
Een evenement op het werk, dat plaatsvond op een immens grote hogeschoolcampus - en recentelijk zelfs nog uitgebreid ook, drukte me afgelopen dinsdag keihard met de neus op de feiten.
Heb ik me daar gedurende een 4-tal uren de benen van onder het lijf gecross't, zeg. De 120 deelnemers hebben, in het beste geval, slechts een vliegensvlugge flits van mezelf voorbij zien zoeven, vermoed ik.
Met als gevolg dat ik nu zo stijf ben als Houten Klaas. Gisteren vroeg zoonlief waarom ik zo raar liep. Hij zag me de trap afdalen, euh...afstrompelen liever. Het leek wel of het met 1 gespalkt been was.
Ja, zelfs 2 dagen later doet het nog steeds pijn...
Zo, klaag-kwartiertje afgelopen. Back to work...
...auw...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten