Crazy, crazy world...

Af en toe staat staat de emo-kikker in mezelf even stil bij de gekke wereld waarin we leven. Een wereld die oh zo schoon is, maar soms ook -oh zo- crazy, gewoon...crazy. En niet eerlijk.
Dat was ook het enige wat ik kon bedenken bij het nieuws de afgelopen dagen. Nieuws dat op een horrorfilm lijkt.
Een jongetje overlijdt op een vakantiekamp, na aanrijding door een tractor. 80 doden en massa's zwaargewonden bij de treinramp in Spanje. En of dat niet erg genoeg is, blijkt de machinist ook nog eens te kicken op overdreven snelheden.

Dan staat mijn verstand weer stil. En besef ik opnieuw dat het leven toch een ongelooflijk lucky shot is, een nietig lotje uit de loterij.
Wees blij dat je niet dat treinzitje had in Santiago de Compostela, dat het niet jouw kind was dat daar in die stallen in Peer rondliep,...

En of de zon nu 30 graden op ons afstuurt of slechts 20, of het nu onweert, hagelt, sneeuwt, stormt...
ik pak mijn kids nog eens extra goed vast vandaag.

En denk, cliché of geen cliché: 

One hot 21st of July

Nog nooit kregen ze me op 21 juli naar Brussel, maar deze keer wel. Op zowat de heetste 21 juli ooit, vermoed ik. Met de trein nog wel, met 2 kids, en met - naar schatting- 500.000 andere zotten...Het zou de perfecte basis kunnen zijn voor een familietripje richting hel.  Maar dat werd het gelukkig niet.

Mijn kids bleken flinke stappers én - wonder boven wonder- bestand tegen de hitte. Met dank aan het schitterende Warandepark, dat een kermis, pretpark, openluchtzwembad en festival in één bleek te zijn. Op elke hoek was spektakel en dus geen moment verveling.

De kids waren helemaal in de mood, met hun Rode Duivel-outfits

En ze hadden veel fun

Slechts een glimp van het nieuwe vorstenpaar, maar het militaire défilé was toch interessanter, vonden ze ;)

We aten veel te dure frietjes op een stoffige 'wei'...maar hé, het gaf zowaar een festival-gevoel

Het was ongeduldig wachten op het vuurwerk

Maar dat wachten werd beloond

De treinrit terug naar huis was er eentje van KO

Enne, 't is graag gedaan...Filip en Mathilde. Volgende keer wel graag front row seats. ;)

Midlife flux

Ik installeer me graag in mijn ligzetel. Liefst in het zonnetje (of liever: dat is de voorwaarde). En - oh boy- wat draait ie overuren, die zetel. LOVE summer!
Een fris glas rosé spoelt de hete zonnestralen door en mijn favoriete magazine stilt ondertussen mijn leeshonger.
Doorheen de jaren ben ik - gelukkig- geëvolueerd van Joepie, naar Flair, met een sporadische roddelbladen-stop, naar Feeling. Mijn all time favourite. Het heeft alles wat ik wil: glamour, fashion, interieur en culinaire...euh... orgasmes, afgewisseld met inhoudelijk onderhoudende artikels. Me like a lot.

Zit je dus gezellig in je ligzetel, krijg je ineens een artikel over een volgende mijlpaal in je maag gesplitst...de gevreesde midlife en het onvermijdelijke vervolg ervan: crisis. Net de mid 30 voorbij (en verteerd), krijg je dat. 40 lijkt nog zo ver weg, maar tegelijk ook weer niet.

Maar Feeling zou Feeling niet zijn, moest er geen feel good-luikje aan zitten, uiteraard. Want, bloklettert het, we zijn op ons best tussen 40 en 60. In dat geval: waar moet ik tekenen? Tram 4 mag ogenblikkelijk halt houden hier, I tell you.

Het is een interessant artikel, van ene dokter Bainbridge, een 42-jarige bioloog en net de trotse eigenaar van een sportwagen en een charmant...buikje. Maar: Niets aan de hand, de midlife is een mythe, zegt ie. Ik begin spontaan al wat minder te zweten (is dat ook niet iets wat je wél ineens gaat doen dan?).

Wat volgt, is ware propaganda voor de fabulous fourties. Je zou zo in een teletijdmachine kruipen.
Je bent op het toppunt van je kunnen. At the top of your game. Nou...
Mensen van middelbare leeftijd zwaaien de plak. Het is geen periode van angst, maar eentje van evaluatie en zelfreflectie. Het is ook een maatstaf voor een succesvol, goed geleid leven.

Zo hebben de veertigers ook meer zelfvertrouwen, en zijn ze rustiger. Waar je in je twenties of thirties nog, als een kip zonder kop, rondhost van de ene levensgebeurtenis naar de andere (check!) en misschien wel eens in een depressie geraakt, beloven de fourties een zen-fase.

Ik drink ondertussen mijn glas rosé bijna ad fundum leeg.
Midlife is dus geen crisis, maar een flux, volgens de professor. Een bevrijdende periode. Eentje om je zin te doen en te genieten.

Halleluja! The best is yet to come dus...

Het leven zoals het is...the airport

Gesmuld heb ik indertijd van die tv-reeks. Eén Easyjet-vliegtuig is genoeg om weer medelijden te krijgen met de crew. De meest onmogelijke passagiers haalden het bloed vanonder vele gemanicuurde stewardessen-nagels, worst case scenario's teisterden menig crew-member. Maar ook de Vlaamse versie met inspecteur Dirk, redcap Johan en douanier Ria kon op mijn mateloos respect rekenen.
Eén conclusie: blij om slechts passagier te zijn.

Het vliegtuig nemen is hoedanook altijd een beetje avontuur en met wat 'geluk' ben je zelfs live getuige van Het leven zoals het is. 
Ok, dit klonk als leedvermaak, I know...maar dit jaar zagen we écht dronken passagiers (jawel, om 6u 's ochtends), pure wanhoop bij vergeten identiteitskaarten, de politie die na de landing een stuk onverlaat van het vliegtuig kwam halen,...yep, een vleugje reality. Altijd boeiend tijdens het wachten.

Zelf ben ik een absolute control freak als het aankomt op de luchthavenpaperassen: driemaal checken of je de tickets bij hebt, en de paspoorten, en of ze nog wel geldig zijn (met dank aan het gemeentebestuur voor de herinnering!), en of de koffers niet te zwaar, te hoog, te dik enz. zijn.
Een hoop gestress, zo bij een ontieglijk vroege vlucht. Ik krijg van minder hoofdpijn. Komt daar nog bij dat je je kids driedubbel in het oog moet houden op een plaats waar het nu eens àltijd druk is. Er bestaan nu eenmaal geen 'rustige' luchthavens.
En of ze naar het toilet geweest zijn en of ze hun knuffel nergens hebben laten liggen.

En dan...hét sidder-en-beef-moment bij uitstek: de handbagage-controle. Ik ben een brave burger en check dus ook driedubbel mijn handtas, maar toch blijft het angstvallig afwachten. Of die strenge douanier-blik de jouwe niet kruist. En of dat alarm niet loeihard begint te piepen, zodra je passeert.
Ja hoor, ervaringsdeskundige...that's me. Bijna elke keer ben ik de pineut, die gefouilleerd wordt en in een kotteke zich half mag uitkleden. Je moet er wat voor over hebben, voor dat weekje vakantie.

En o ja, dat weekje heeft deugd gedaan! Zelfs de zon kreeg ik in de koffer.
Gaf zowaar stress bij het wegen van die koffer (4.5 kg te zwaar...leve Ryanair), maar gelukkig was er in de handbagage nog plaats en...guess what: geen strenge blikken bij de douane. 

The airport, you gotta love it!!