Ze.bestaat.gewoon.niét. Punt.
En weet je wat, ik heb er vrede mee.
Met het feit dat het afzien is. Met het feit ook dat ik verre van een elegante gazelle ben. In mijn hoofd ziet het er uiteraard ultra-elegant uit en wil ik geloven dat ik zo'n strakke, lopende sportbabe ben.
Dat ik het niét ben, vertelt mijn onelegante schaduw me tijdens een zonnig loopje. Al een geluk dat ik mijn gezucht en bijbehorend roodaangelopen gezicht er niet uit kan afleiden. Lopen voor een spiegel, het zou mijn ergste demotivator zijn.
Geen runner's high voor mij dus. Maar het goede nieuws is dat ik toch weer een ferme runner's boost te pakken heb. Ondanks bovenstaande klaagzang.
Drie keer per week loop ik nu. Zo'n 6 à 7 km per sessie. Wat een prestatie voor deze onelegante gazelle. En bovenal: het enthousiasme overstijgt momenteel het gezucht (dat nog steeds aanwezig is, ja). Het is zelfs een blog waard. Kan je nagaan...!
Een korte analyse leerde me dat drie keer per week lopen nog steeds een grote opgave is. Anderzijds is drie keer een must. Nee, één keer is echt niet voldoende. Met de regelmaat van drie verbetert de conditie grandioos, waardoor het gezucht en gezweet afneemt met de keer. Gevolg? Jezelf de tweede of derde keer in je sportkleren hijsen, wordt zowaar makkelijker. Om nog maar te zwijgen van die strakkere billen. ;)
Want daar doen we het toch allemaal voor, niet? De eerste lopende vrouw die zegt dat de strakkere contouren geen motivatie vormen...die moet ik nog tegenkomen.
Of doen we het allemaal... om één te worden met de natuur, puur voor de fun, of voor de gezonde geest ...yeah, right... :) :)
 |
| :) |
