9... dat is bijna 10, zoals in tien-er. Het lijkt de dag van gisteren dat we nog met pipi-potjes en pampers en flesjes zeulden. En met zo'n maxi-tas, gevuld met een halve uitzet. Reservekleertjes voor onvoorziene omstandigheden, slabbetjes om een heel leger baby's vlekkeloos te laten eten, een voorraadje fruitpap waar kilo's fruit aan op gingen, een fortuin aan pampers, een thermometer voor koortsopstootjes... en billendoekjes en poepzalfjes en zonnepetjes en regenpetjes en speeltjes en dekentjes en... ja, ik denk dat we met zo'n maxi-tas wel even konden onderduiken, moest de oorlog plots uitbreken.
Zo'n gevulde tas getuigde, naar mijn gevoel, van een enorm organisatietalent en langetermijnvisie. Mama's zijn echt ongelooflijk straf. Slopend was het ook, als ik zo vrij mag zijn om mijn terugblik samen te vatten. Mijn brein ratelde voortdurend om het ding baby-proof te krijgen en toch vergat ik altijd wel iets. Een extra pamper, de tut, de favo knuffel...Ik werd echt hondsmoe van die tas.
Bijgevolg ben ik stiekem blij nu met mijn bijna-tiener. Ook al vond hij gisteren, tijdens het familiefeestje, die mega-taart met kaarsjes en vuurpijl echt wel voor baby's. O ja, inclusief mokkend gezicht. Alle puberale toeters en bellen: aanwezig!
Mega-geïrriteerd voelde ik me door zo'n ondankbare puber-uitspraak. Het contrast met de maxi-tasperiode kon niet groter zijn. Het zijn zo'n momenten waarop je ouderlijke skills een kookpunt bereiken. En de ervaren puber-ouders je 'moed' inspreken: you ain't seen nothing yet. ;)
En toch wil ik nog steeds niet ruilen met de maxi-tas... Wellicht kom ik daar ooit op terug... ;)
Dikke proficiat, licht-puberende grote jongen van me. Mama loves you...
Onvoorwaardelijke mama-liefde noemen ze dat dan... :)
Proficiat aan Mathias.
BeantwoordenVerwijderenBedankt! :)
Verwijderen