En het is een WK dat beroert: van gepassioneerd gezongen volksliederen, tot hevig betwiste arbitrages en bijtgrage voetballers. De sentimenten laaien hoog op. Zwaarbevochten duels ontaarden in waar theater. Buitenaards goede doelpunten ontketenen het publiek. Voor het eerst valt het me op hoeveel beroering een sport met zich meebrengt. Het is niet zomaar een populair volksspel. Nee, het is een passie, a way of life.
Met het zinderende Zuid-Amerikaanse vuur op kop. Ook al ken je geen bal van voetbal, die passie en gedrevenheid ontgaat niemand.Tranen vloeien meermaals. De scheidingslijn tussen vreugde en verdriet is flinterdun. Opluchting en teleurstelling zijn slechts millimeters van mekaar verwijderd.
Aandoenlijk is het zelfs om de ontlading van die stoere, vaak getatoeëerde voetbalwonderen te zien. In hun betraande ogen zie je nog steeds de straatvoetballertjes van weleer, die vechten voor elke bal. Die leven voor de sport, als ware het een vlucht uit hun uitzichtloze bestaan. En dan krijg je vuur op het veld. Misschien wel een verklaring voor het Latijns-Amerikaanse succes?
Het verduidelijkt misschien ook waarom ik bij momenten redelijk gekluisterd zit aan mijn scherm. Want ik zoek nog altijd een plausibele uitleg. :) Niet omdat ik zoveel van het spel ken (allesbehalve zelfs), of omdat er knappe voetballersbenen te spotten zijn. Nee, ik hou gewoon van de passie van het spel, denk ik. Het theatrale, het emotionele, de spanning. Ja hoor, voetbal is een feest!
En tot slot: GO, Rode Duivels!!!!!!!!!!!!!!!!! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten