Niet op zijn eerste dag op die grote school. Dan heb je echt geen nood aan een 'achtergebleven' emotionele mama. Nee, dan wil je samen met je vrienden stoer naar school fietsen, een halfuur nog wel.
Ik weet niet wat ik die ochtend erger vond, hij die in het eerste middelbaar startte en dus plots een stuk groter leek dan de dag voordien of die lange fietstocht.
Ik draaide me om, liep naar binnen en moest naar adem happen. Hoeveel 1ste septembers waren er nu eigenlijk al gepasseerd? En nooit had ik het zo moeilijk. Niet toen ze van de crèche naar de kleuterschool gingen, of van de kleuterschool naar de lagere school. Dit was toch een ander paar mouwen.
Het letterlijke loslaten had zijn intrede gedaan en ik moest daar, als bezorgde mama, vrede mee nemen. Gedaan met veilig aan de schoolpoort afzetten en ophalen. En mama's argusogen die alert zijn voor gevaar uit elk hoekje. Nee, nu moest ik mijn zoon, mijn eerstgeborene, uit handen geven. Talloze doemscenario's zijn die voormiddag door mijn hoofd geflitst.
's Middags ben ik dan maar naar de stad gereden. Dat doe ik wel vaker. Liefst alleen. Om mijn gedachten te ordenen. Dan zet ik me op een bankje met een boek of een rustig terrasje en bestel ik een straffe koffie. Of in dit geval: iets anders straf. Want op 1 september, en zeker zo eentje met een grote mijlpaal, mag de apero al eens wat vroeger ingezet worden, toch? ;)
En dat deed ik ook op deze 1ste september.
Alle begin is moeilijk, bedacht ik me op dat zonnige plekje, ergens in de stad. Ook voor mama's.
En stilaan herkwam ik weer van mijn emo-ochtend. Ca. 16u stond ik wel opvallend lang rond te draaien in de buurt van onze brievenbus. Seconden leken wel minuten, minuten wel uren. Totdat hij, breed glimlachend, kwam aangefietst. Mijn hart maakte een sprongetje van trots.
Enorme trots.
Bezweet stopte hij aan de brievenbus, enigszins verbaasd ook (terecht, want ik sta dus nooit te 'treuzelen' aan de brievenbus): "Ah, mama, wat ben je hier zo aan 't doen? Je was toch niet ongerust, hé?"
:)
