Maar bijna 13 jaar later moet ik die predikers der clichés overschot van gelijk geven.
Want soms overvalt me een raar schuldgevoel. Dat ik echt niet hard genoeg genoten heb van toen ze klein waren. Dat ik niet geduldig genoeg was. Of niet troostend genoeg, als ze voor de zesde nacht op rij een 'liveconcert' gaven. En ik met mijn vermoeide kop en donkere kringen onder mijn ogen de wanhoop nabij was, omdat IK.WILDE.SLAPEN.
Ja, dat bezorgt me weleens een gevoel van spijt. Spijt dat ik toen verlangde naar 'als ze groter zijn, dan gaat alles beter'. Wist ik toen veel, natuurlijk. Dat die puberteit bijvoorbeeld ook kraters van valkuilen heeft.
En ja, effectief: nu zijn er twee tieners in huis. Wat ook zijn charmes heeft (het gezucht, de discussies en de rollende ogen niet meegerekend), maar ik betrap me er zelf op dat ik steeds meer smelt als er baby'tjes in de buurt zijn. Na de jongens had ik er hier nochtans lange tijd mijn buik vol van, maar nu gaan mijn eierstokken als een gek tekeer zodra zo'n schattig hummeltje in mijn vizier komt. Of als ik in mijn pen kruip voor Libelle Mama. Alsof mijn biologische klok (waarvan ik niet wist dat ik ze nog had) in een staat van wanhoop verkeert sinds die derde voordeur plaatsgemaakt heeft voor de vierde.
Of is het na de zoveelste 'pubercrisis' gewoon een vorm van heimwee? ;) Naar de momenten waarop ze nog troost zochten op mama's schouders in plaats van boos naar hun kamer te lopen. En je hen gewoon bij hun gilet'ke kon grijpen als je ergens naartoe moest. In plaats van eindeloos te staan wachten op lummelende tieners.
Tegelijkertijd maakt de ratio hier meteen brandhout van dat emotionele hormonencircus. Ondanks het 'pleidooi' van mijn gynaecoloog die me recent nog subtiel eraan herinnerde dat het nu of nooit was, moest ik het toch nog overwegen. En de jongens die toch wel heel erg graag 'een zusje zouden willen'.
Maar nee, dank u wel, het verstand weigert. Dat hoofdstuk is afgesloten.
En om mijn schuldgevoel met eentje te sussen, dat zou niet fair zijn, natuurlijk.
Nee, mijn leven nu is prima zoals het is. Steeds confronterender, dat wel. Maar daar zal nog een klein baby'tje niets aan veranderen. ;) Dus ik omarm het in al zijn facetten. Niets mooiers dan dat, denk ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten