Dokter L.

Bonzende pijn. Kloppende pijn. Stekende pijn. Suizingen. Koorts. Afgelopen nacht was a bad and painful trip down memory lane. 
Als er iets is waar ik een licht jeugdelijk trauma aan heb overgehouden, dan is het wel otitis media of -banaal gezegd- middenoorontsteking. Elke winter en elke verkoudheid moest ik er als kind meermaals aan geloven. Hevige pijnen, die -letterlijk- als een dief in de nacht mijn oren binnenslopen. Het betekende helse nachten, alle middeltjes ten spijt.

Maar dan was er gelukkig dokter L. Toen (en nu nog) een bekende neus-keel-oorarts in de streek.
Bij dokter L. ben ik al 33 jaar kind aan huis. Waar je tegenwoordig naar spoed moet met je kind, was dokter L. altijd bereikbaar. Feestdagen, weekends, avonden, vroege ochtenden... mijn ouders twijfelden niet, staken me in de auto en reden een tiental km verder om voor de deur van dokter L. te bivakkeren, samen met nog tientallen anderen. De wachtzaal zat er altijd afgeladen vol. Hij moet toen niet alleen de bekendste, maar ook de enige specialist in de streek geweest zijn, volgens mij.

Dokter L. woonde in een mooi, wit landhuis. Niet opzichtig, zoals je misschien van een succesvolle dokter zou verwachten. Maar het sprak wel tot de verbeelding. De wachtzaal echter was cleaner dan clean, saaier dan saai. Een rij stoelen. Verder niets. Geen tafeltje met boekjes. Geen schilderijtje aan de muur. Zelfs geen poster met een afbeelding van, laten we zeggen, een binnenoor. Daar zat je dan: met helse pijn een beetje verveeld tegen mekaar op te kijken. In de consultatie-ruimte leek de tijd nog meer stil te staan. Foto's van de man zijn kinderen waren het enige wat de ruimte ook maar een beetje opwarmde. Foto's van kinderen die ondertussen 40 zijn, schat ik. Ze hangen er nog altijd.

Dokter L. had ook een secretaresse. Een hele trouwe zelfs, want in al die jaren heb ik nooit een andere gezien. Ze droeg altijd naaldhakken en felrode lippenstift, wat ik een beetje misplaatst vond in deze cleane setting. Het geluid van haar naaldhakken in de gang oversteeg, vreemd genoeg, mijn halve doofheid. Dat was het moment dat ik niet alleen een bonzend oor, maar ook een bonzend hart kreeg. De naaldhakken betekenden: your time has come.
Naar dokter L. gaan was niet geheel zonder stress. Omdat ik van de ene oorontsteking in de andere rolde, en dus ook van de ene antibiotica-kuur in de andere, was een andere behandeling aangewezen: de gevreesde paracentese. Met een minuscuul naaldje doorprikt men het ontstoken trommelvlies - ja hoor- zonder narcose. Nadeel: het deed verdorie nog meer zeer dan ervoor! Voordeel: je bent meteen verlost van de pijnlijke ontsteking.

Ik blijf, desondanks, steevast teruggaan naar dokter L. Zij het gelukkig veel minder frequent. Ook al is hij de pensioenleeftijd ver gepasseerd, zo 1 keer om de paar jaren haal ik -noodgedwongen- nog eens herinneringen op met dokter L.
Toen ik vanmorgen belde, was ik blij zijn vertrouwde stem te horen. Met de heuglijke mededeling dat ik welkom ben tijdens de vrije consultatie. Lees: bivakkeren voor de deur, wachten in de doodsaaie wachtzaal, knikkende knieën voor die paar pijnlijke seconden. 33 jaar later nog steeds met bonzend oor, en bonzend hart.