maandag 29 april 2013

Peace of mind

Voor het eerst in een aantal weken voel ik het weer: rust in mijn hoofd. Aaaaaah heerlijk, terug van weggeweest.
Nee, er scheelt niets met mijn bovenkamer, alhoewel.... Crazy mom in de carrousel die het leven heet. Zoiets. Icon Wink
En ja hoor, ik ben er zo eentje die die carrousel meestal niet stopzet. Of toch niet uit eigen wil. Vaak ga ik ook nog eens overkop. Als je er echt inzat, dan zou je misselijk as hell worden. Maar ik heb het geleerd, om die molen eens stop te zetten. Soms lijkt het alsof ik het nog niet helemaal onder de knie heb, maar ...oefening baart kunst.

Met dat oefenen ben ik een aantal jaren geleden begonnen. Een wijze beslissing, zo bleek. Toen was het effe welletjes geweest, vonden mijn hoofd en lijf. En de alarmbel ging af. Heel hard. Ik schrok ervan.

Ik was net voor de tweede keer mama geworden, er liep een actieve peuter rond en ik vond dat ik nog maar een paar versnellingen hoger moest gaan. Met een paar maanden halfwakkere nachten achter de kiezen ging ik volop nieuwe uitdagingen aan bij mijn toenmalige werkgever.
Joost mag weten waarom, want ik liep erbij als een zombie. Maar toch zou ik me eens bewijzen. Dat je én supermom, en superwoman, en supermanager in één en dezelfde persoon kan zijn.
1.5 jaar lang ging dat wel, met ups & veel downs. Maar we zouden niet toegeven dat het eigenlijk helemaal niét ging. Ik was toch niet de enige die een uitdagende job met een jong gezin combineerde??

Eigenlijk had ik geen van beiden deftig onder controle. Ik wou alles ZO goed doen, maar in feite liep niets op rolletjes. Het leek wel of ik het niet kon. Of ik niks kon. Maar nee, we zouden niet opgeven.
Na regen komt zonneschijn, aan alles komt een eind, enz...peperde ik mezelf in.
En uiteindelijk was dat ook zo...het eind was de alarmbel, of liever: het licht dat uitging. Opeens. Tijdens mijn groot verlof. Ik heb het gevoel ooit goed kunnen omschrijven, maar nu...zoveel jaren later, vind ik het moeilijk.
Het voelde als een klem rondom mijn hoofd en lijf, die alles blokkeerde. Ik deed niet veel meer dan slapen, en slapen en nog eens slapen en lusteloos verzusteren met de zetel. Tot dan wist ik niet dat vermoeidheid zoveel gradaties kende. Zo ging dat een aantal maanden verder.

Hoe ik eruit ben geraakt, weet ik nog altijd niet goed. Maar ik denk dat het toch dat cliché van tijd is...Tijd heelt veel. En begrip van de mensen rondom je. En ik veranderde ook van werk. Na 11 jaar was dat een grote stap. Maar het bracht die rust wel in een stroomversnelling. Het was nodig, want ik was er simpelweg niet meer gelukkig. En boy, wat kwam die rust net op tijd. Ik vond ze...hoera!

Ik noem het bewust geen burn out, maar een (gedwongen) time out. Het heeft me veel geleerd. Hoe en wanneer ik af en toe de carrousel moet stoppen, bijvoorbeeld. Ik weiger nog om overkop te gaan (ik haat overkop gaan, trouwens). En om altijd maar ja te zeggen. Want ik was een prof ja-knikker. En nu zeg ik wel eens vaker nee. En doe ik gewoon de dingen die ik wil doen, niet omdat anderen willen dat ik ze doe. Het gaat nog steeds tegen de natuur in, maar foert...af en toe een robbertje met die natuur dan maar.

Oefening baart kunst, toch?


Omdat het soms een struggle is, en ook omdat het de struggle allemaal waard is. Icon Wink  


Geen opmerkingen:

Een reactie posten