zaterdag 11 mei 2013

The running blues

Ik moet het toegeven...ik was het kwijt. Mijn motivatie. Lopen zei me de afgelopen weken - of beter: maanden - nauwelijks iets. De 10 km die ik vorig jaar nog liep, leek een eenmalig fenomeen uit een ander leven te zijn.
Hier en daar nog es een ocassioneel loopke, maar elke keer met een hoop gezucht en een motivatie die ik uit een mastodont van een diepvries moest opdiepen (en nadien ontdooien). Vroeger kriebelde het om mijn loopschoenen aan te trekken. Maar de runner's kick verdween langzaamaan. What happened??

De analyse laten we maar voor wat het is, want eigenlijk zijn het alleen maar excuses. Met de lente in het hoofd en DDH in het vooruitzicht, is de strijdlust en prestatiedrang weer aangewakkerd. Hopelijk helpt wat routine me weer snel in mijn oude ritme, want 5 km lopen gaat niet meer zonder moeite...en dan slaat mijn innerlijke runner (ergens diep vanbinnen toch nog aanwezig) groot alarm. Hoezo??  5 km is -met bijna 2 jaar 'loopervaring'- voor pussy's. Toch? ;)

Soit, ik kan meer en moét meer. Na een redelijk loopke vandaag denk ik terug herenigd te zijn met mijn innerlijke runner. En durf ik stiekem te dromen van 10 km. Héél stiekem, want ook vandaag was het pussy-gehalte toch weer behoorlijk aanwezig: veel zweet, net geen tranen, een hoofd als een overrijpe tomaat en een hartslag die menig cardioloog een attaque zou bezorgen.
Het gegeven van die fameuze runner's high is me trouwens, tot nog toe, geheel vreemd. Endorfines en zo, die je tijdens het lopen een gevoel van geluk bezorgen? Euh...nee, het geluk is toch nog eerder weggelegd voor het finish-moment.

Maar goed, een mens moet doelen in zijn leven hebben. Niet dat ik er een tekort aan heb, maar op z'n minst één sportief doel is niet te veel gevraagd.
Die halve marathon, da's zowaar te hoog gegrepen. Maar 10 km afklokken op 1 uurtje, dat kan toch zo moeilijk niet zijn?



2 opmerkingen: