Wie mijn blog regelmatig leest, weet dat ik af en toe - in mijn malle mama-molen- wel eens op de rem trap. Of beter nog: helemaal stilsta.
Stilstaan...het woord herinnert me spontaan aan mijn economie-leerkracht in mijn middelbare-schoolperiode. De vrouw kon niet (en ik wik mijn woorden) op mijn sympathie rekenen, vooral vanwege haar uiterst raadselachtige examens.
Maar ook omdat ze constant STIL-STAAN IS ACH-TER-UIT-GAAN scandeerde. Ze herhaalde het zo vaak dat ik bijna overwoog om het op mijn examenblad te noteren, dat toch meestal (te) blanco bleef.
Awel, ik ben het niet eens met haar. Nu durf ik dat zeggen, 20 jaar na datum. Op economisch vlak heeft ze, strict genomen, wellicht een punt.
Maar economie is geen exacte wetenschap. Daarvoor is er te veel menselijke invloed. En dan is stilstaan helemaal niet achteruitgaan. Af en toe stilstaan, is nodig. Even alles herkaderen. En meeleven...
Iets wat misschien te veel in deze kerstdagen - in een sfeer van peis & vree - gebeurt, en te weinig op andere dagen.
Maar kerstperiode of niet... ik wil vandaag, op deze vrijdag de 13de, toch stilstaan. Of meeleven...
Met kleine Kamiel, die nu al moet vechten voor zijn jonge leventje. Samen met zijn mama, die al even hard vecht voor het hare...
Met Sabine, die haar man en lieve papa voor haar kinderen moet missen.
Met Tom en Shirley, die vechten tegen borstkanker.
Met Frederik, die zijn vrouw en mama van zijn dochtertjes een jaar geleden plots moest afgeven.
Verdriet en pijn dat niet breed uitgesmeerd wordt op tv, maar dat even hard wordt geleden. Ondanks de ongelooflijke positieve kracht waarmee ze in het leven staan, ieder op zijn manier.
Deze blog is voor jullie. En straks ook een extra kaarsje, of 10...X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten