Juni is wellicht één van mijn favoriete maanden. Weg werkdrukte, weg regen en grillige temperatuurschommelingen, weg winterkledij (ja, die bleef dit jaar uitzonderlijk lang binnen handbereik)... hello ZOMER!
Tijd voor quality time, voor terrasjes, voor aftellen naar de vakantie...zalig zorgeloos.
Juni heeft me tot nog toe niet teleurgesteld. Een prettig weerzien met - long time, no see- DE ZON was daarin een bepalende factor, laten we eerlijk zijn...
Het natte verleden laten we voor wat het is, geen gezeur, geen gemekker meer...de zon is er, en ze is ...here to stay!
De arme, blokkende studentjes zullen het niet graag horen. En je kan ze geen ongelijk geven: na vele herfstige weken moeten studeren met dit zomerweer...Je zal het maar meemaken.
Dus ik leef met ze mee. En wellicht zal ik dat binnen een aantal jaren nog meer doen. Als mijn eigen kids achter de boeken moeten kruipen. Of juni dan nog steeds staat voor zalig zorgeloos, betwijfel ik ten zeerste.
De quality time situeert zich dan in de boeken, en mama ruilt terrasjes-time in voor 24u-permanentie à la maison: een luisterend oor voor de onvermijdelijke frustraties, een portie peptalk voor de het-gaat-er-echt-niet-meer-in-momenten, een schouder voor de traantjes, een coaching-sessie voor de laatste loodjes, een bordje comfort/energy food voor de broodnodige boost,...
Een loodzwaar traject, met op z'n minst wat extra grijze haren en vele slapeloze nachten op het einde van de rit.
Dus bij deze verdienen ook de mama's en papa's een behoorlijk hart onder de riem. De blokkende kroost mag zich, ondanks de omstandigheden, gelukkig prijzen.
Tot vorige week stond ik er echt nog niet bij stil. Alsof ik de gedachte blokkeer. Maar ik moet toegeven dat bovenstaand tafereel echt niet meer zo'n ver-van-mijn-bed-show is.
Met eentje in het tweede leerjaar en een afzwaaiende kleuter kwam ineens het besef dat we binnenkort officieel uit de kleine kinderen zijn. En neem dat meteen ook maar letterlijk: uit een kleerkast-razzia bleek dat de garderobe van de boys op z'n minst een paar cm te klein geworden is. De oudste vindt het alvast super: fier verkondigt hij dat hij al tot aan mama haar ...-ja hoor- borsten komt! Een mijlpaal, toch? ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten