Opvoeden is improviseren?

Gisteren keek ik met onze oudste van bijna 9 naar het Nieuws. Hij volgde het aandachtig, van begin tot einde. Het gaf me een ongemakkelijk gevoel. De meest hallucinante verhalen werden koudweg door de presentator afgerammeld en ik zag de vraagtekens in zijn ogen groeien.
Ik overwoog om het weg te zappen, om hem af te schermen van die vieze, boze wereld daarbuiten. Maar ik deed het toch niet. Op voorwaarde dat het geen bloederige en horrorachtige oorlogstaferelen werden uiteraard.

Ook al is het loodzware materie, het is wel een aanleiding om in dialoog te gaan met je kind en te antwoorden op vragen die hij heeft. Vragen waar ze vroeg of laat toch mee geconfronteerd worden. Kleine kindjes blijven immers niet klein, ze lezen ondertussen ook weleens de krant die op de salontafel rondslingert, luisteren naar de radio op weg naar school en beseffen stilaan heel goed wat er rondom hen gebeurt.
Maar het blijft balanceren op de grens en het is aartsmoeilijk om op hun vragen te antwoorden, zonder het zwaarder te maken dan het al is. Wat is zelfmoord, waarom breken mensen in, waarom zijn er overstromingen in Engeland en kan dat hier ook gebeuren, waarom werd die jongen van zijn fiets geduwd, waarom zijn sommige kindjes arm,...

De meester had in de klas ook verteld over een jongen die zelfmoord had gepleegd, omdat hij gepest werd. Zoonlief was er helemaal van onder de indruk. Ik ook, want pesten blijft gedrag dat op geen enkele vorm van goedkeuring kan rekenen. Dat peper ik mijn kids ook herhaaldelijk in. Helaas is een doorsnee speelplaats vaak een locatie voor the survival of the fittest. Mijn teer moederhart zou er echt geen vlieg willen zijn.

En vroeg of laat vormen social media een niet te verwaarlozen factor. De speelpleintjes van vroeger maken plaats voor Facebook, Twitter en Instagram om de eerste sociale contacten te ontwikkelen. Pesten krijgt dan plots weer een nieuwe en vaak niet te overziene dimensie. Maar die digitalisering stop je niet. A battle you can't win. Dus, ouders... deal with it!? Bijgevolg krijgt het actuele ouderschap ook een nieuwe dimensie 'cadeau'.

HELP!

Daar sta je dan als ouder, met je fameuze buikgevoel, een beetje te...improviseren. Ik zou liegen als ik zeg dat het allemaal zo klaar als een klontje is, dat ik een uitgekiende opvoedingsstrategie heb die een perfecte balans vindt tussen bescherming en loslaten.
Ik bulk, als ouder, soms van de vragen en de onzekerheden...

Hoe laat je hen een leerrijke ontdekkingsreis maken in een voortdurend veranderende wereld, zonder hen het beeld van een angstmaatschappij mee te geven? Want het is en blijft een wereld zoals een medaille: met een keerzijde. Hemelsmooi, maar soms ook ugly as hell.